If it's trouble that you're looking for, here am i. |Lecter|

De vuurrode kater banjerde door de straten van de tweebenen, enkele blokken terug had hij een kleine discussie gehad met een kittypet, die nu waarschijnlijk zijn wonden liet verzorgen bij zijn tweebeen. De lafaard, hij kon niet eens vechten als een echte kater. Het was dan ook te simpel geweest en daar hield de bloodclanner niet zo van. Het gene wat hij nu nodig had was oftewel een vriend, oftewel een ander gevecht. Lenig sprong hij op een kittypet hek en jaagde enkele vogels blazend weg. Verveeld wandelde hij verder tot hij aan een schuurtje kwam waar hij op ging zitten.

+Lecter

"Oh hallo," Miauwde Lecter verbaasd toen hij een rode kater bij een schuurtje zag zitten. Hij had de geur niet opgemerkt door zijn drukke gedachten en keek nieuwsgierig met zijn zilveren ogen naar de kater, wiens ogen een helderblauwe kleur hadden. "Is er iets?" Er viel iets te lezen in die blauwe kijkers, iets wat niet normaal was bij een alledaags humeur. Beleefd gaf het katertje een knikje en ging zitten, zijn kop lichtjes kantelend.

Een tabby kater kwam in beeld. Zijn geur was hem niet opgevallen, maar dat kwam omdat de wind van voor hem kwam. "Is er iets?" De kater gaf hem een beleefd knikje en hield zijn kopje schuin. Dit keer ving hij wel zijn geur op, bloodclan, zijn clan. "Verveling." Zuchtte de young one. Zoekend keek hij naar een boom, misschien zat daar een avontuur verstopt?

"Verveling." Geïnteresseerd liet hij zijn kopje iets draaien. "Zullen we dan iets gaan doen?" Wie weet had deze kater wel iets geleerd wat hij nog niet geleerd had. Dan konden ze eerlijk 'ruilen'.

"Zullen we dan iets gaan doen?" Een grijns verscheen om zijn lippen, "Zeker, we kunnen enkele kittypets pesten? Of een prooi vangen, zeg jij maar." Voor één keer liet hij eens iemand anders kiezen, want kiezen kon hij niet. Meestal wou hij gewoon alles doen.

"Zeker, we kunnen enkele kittypets pesten? Of een prooi vangen, zeg jij maar." Ah, een acceptatie. De kater knikte. "Laten we het gewoon in jouw volgorde doen. Weet jij een twoleg nest met een kittypet?" Hij had die katten nog nooit gepest, om eerlijk te zijn.[/size]

"Laten we het gewoon in jouw volgorde doen. Weet jij een twoleg nest met een kittypet?" Hij grijnsde, de kater had duidelijk het plezier van een kittypet pesten nog nooit meegemaakt. "Jazeker, volg me." Hij rende in een slome pas richting het dichtstbij zijnde kittypetnest. De kater die hier woonde kende hem al, het vervelende rode joch. Maar dat maakte niet uit, want in een gevecht won hij het toch. Met een sierlijke sprong belande hij op het hek van het nest. "Tadaa."

Lecter haastte zich zozeer niet. Dit was gewoon om tijd door te komen, het deed hem niet veel vreugde om straks naar een of andere kittypet te kijken. De tabby landde naast Jafar op het hek en keek naar beneden. Veel actie kreeg hij niet. "En nu?" Vroeg hij maar, uiterst droog, want ja, wat nu?

Hij wachtte, tot de kater naar buiten zou komen, om te roepen dat ze niet op zijn hek mochten zitten. Maar dat gebeurde niet, "En nu?" Hij gebaarde te zwijgen en keek strak naar het nest. Waar bleef die oude kater? Toen viel zijn oog op een kruis in de tuin, inwendig vloekte hij. "Wel deze kat heeft zich duidelijk bij Starclan gevoegd, zullen we dan maar gaan jagen?" Miauwde hij met een knikje richting het kruis.

Lecter volgde Jafar's blik, die eindigde bij een stenen beeldje. "Wel deze kat heeft zich duidelijk bij Starclan gevoegd, zullen we dan maar gaan jagen?" De kater trok zijn wenkbrauwen op. "Starclan?" Vroeg hij met een geamuseerd grijnsje. "Is dat niet iets voor de clankatten, hm?"

"Starclan? Is dat niet iets voor de clankatten, hm?" Hij grijnsde, het was niet omdat hij een Bloodclanner was dat hij niet in Starclan geloofde. Natuurlijk volgde hij hun instructies of whatever ze dan ook deden niet op. "Misschien." Grijnsde hij.

Misschien hè? De bruine kater trok een wenkbrauw op en pokete de rossige kater op zijn borst. "Weet jij misschien iets wat ik niet weet?" Vroeg hij toen, doodserieus, maar wel met een ijzige grijns rond zijn lippen.

"Weet jij misschien iets wat ik niet weet?" Hij haalde nonchalant zijn schouders op. "I don't know, dude. Er zal toch wel iets zijn, niet?" Miauwde hij met een vlugge blik naar de hemel, zijn moeder had heilig geloofd in Starclan voor ze hen verliet.

"I don't know, dude. Er zal toch wel iets zijn, niet?" Hij wierp een blik op de lucht. De sterrenloze lucht. Wat was dit opeens? Lecter keek hem echter met interesse aan. Het was geen ontkennend antwoord. "Nou? Wat denk jij dan wat het is?"

"Nou? Wat denk jij dan wat het is?" Hij grijnsde, "Zo'n moeilijke vragen." Waarna hij gespeeld zwaar zuchtte. "Waarschijnlijk zal er wel iets zijn waar we naar toe worden gestuurd, snap je? Een groot bos of whatever. Maar ik geloof niet dat zij dingen bepalen, natuurlijk zouden ze die dingen wel kunnen zien. Maar echt zeggen van, jij doet dit en jij dat , dat denk ik niet." Hij grijnsde en gaf de kater een stoot. "Een minder diep onderwerp a.u.b." Grijnsde hij weer.