The Shining Stream (and Creamyfrost)

Iceshimmer liep rustig met een net gevangen klein veldmuisje, die duidelijk afgedwaald was geweest richting de stroom. Haar zilveren vacht glinsterde mooi op in de zon. Ze schudde haar kop even terwijl ze ging zitten, haar gele ogen gleden langs het water, waar weinig vis in zat. Toch lokte het soms ook andere prooidieren om  te gaan drinken. Haar oortjes bewogen rustig heen en weer terwijl ze haar ogen sloot. Het was een prachtige dag, die veelbelovend het Newleaf seizoen aankondigde. Ze ontspande bij het zachte geluid van stromend water, het was erg geruststellend zeker voor een Riverclankat. Geen storm, geen sneeuw, enkel een waterig zonnetje dat naar beneden scheen. Ze was allang haar nachtmerrie van manen geleden vergeten. Als kitten was haar moeder depressief in het water gesprongen, vlak bij de waterval, natuurlijk had niemand haar dan nog kunnen redden, de stroming was harstikke sterk. Daar zwom je niet zomaar tegen in. Haar ogen gleden even dicht terwijl ze haar verdriet snel wegslikte. Ze had geen andere familie gehad, behalve een onbekende vader. Haar moeder had daar ook niet over gesproken. Ze wist enkel dat haar vachtkleur van haar vader afkomstig was, want dat had haar moeder verteld, "Je bent zilver, net als je vader." Was het enige dat haar moeder ooit had gezegd, over de gelijkenis tussen haar en haar vader. Haar kop hield ze even schuin terwijl ze opstond om wat te gaan drinken. Snel het veldmuisje verstoppende. Toch rook ze enkel de vertrouwde geur van Riverclanners. Als die haar prooi stalen, dan zou het nog steeds in het kamp komen, liever nam ze alsnog het zekere voor het onzekere, je wist maar nooit wie op je pad kwamen. Echt bekend was Iceshimmer niet in de clan, ze was geen kat met veel sociale banden, ze had eerder het gevoel gehad dat ze een buitenbeentje was, en dat ze als ze een vriend had, die waarschijnlijk toch wel weer kwijt raakte. Anders was haar moeder toch nooit weg gegaan? In ieder geval niet op die manier?! Ze zat voor haar gevoel al te lang over haar moeder naar te denken. Ze liet haar kop naar het water zakken terwijl ze naar haar schitterende spiegelbeeld keek, nog wachtend met het drinken. Ze liet haar tong zakken en likte langzaam over het water heen, wat nu rimpels in haar gelijkenis op het water toonde. Haar gele ogen stonden vrolijk, ze had er nooit echt bij stilgestaan wat een spiegelbeeld eigenlijk was. Toch vrolijkte het idee aan een watervriend haar op. Haar ogen gleden even omhoog naar de lucht, als het goed was rustte haar moeder nu in Starclan,  zij was hierbeneden en zou hier nog vele manen slijten. Haar kop liet ze voor een tweede maal zakken terwijl ze langzaam wat meer water naar binnen werkte. Daarna draaide ze zich om en belande met een plons in het water. Het aanblik van de crèmekleurige Riverclankat had haar laten schrikken, ze had namelijk niemand horen aankomen, en al een poosje niet meer geroken. Ze spartelde even geschrokken voordat ze weer uit het koude water naar de kant zwom en zich optrok. Ze schudde haar kortharige vacht met een grimas uit. Dan kon het misschien warmer zijn dan in de winter, ze vond het nog steeds te koud om even voor de gezelligheid te gaan zwemmen. Met korte maar krachtige, raspige likken, likte ze over haar borstkas in de hoop die wat droger te krijgen. Het enige geluk bij het ongeluk was, dat de zon nog scheen. Toch kon ze nu haar lach niet meer inhouden, ze wist wel zeker dat het er komisch uit gezien had. Met grote gele, nog steeds geschrokken ogen keek ze de crèmekleurige kater aan, voordat ze de slappe lach kreeg en bijna omrolde van het lachen. Dit had zeker haar dag weer opgevrolijkt.

(OOC: Eerst Creamyfrost)

“Sorry,” Fluisterde de crèmekleurige warrior heel zacht, Iceshimmer probeerde te stoppen met lachen, wat gelukkig lukte, enkel stond er nu nog een vreemde grijns op haar gezicht. Gelukkig stond er ook al snel een glimlach om de lippen van de andere kat. “Het was niet mijn bedoeling om je in het water te laten vallen. Was het nog heel koud?” De andere kat ging al snel zitten met een bezorgde en vriendelijke blik in zijn blauwe ogen. Hij had zijn staart strak om zijn middel geslagen alsof hij ergens enorm van streek over was. Ze schudde haar kopje met een vrolijke glimlach, opgewekt keek ze in zijn ogen. "Viel wel mee, maar te koud om het voor je plezier te doen." Waarschuwde ze hem toch nog, straks dacht hij nog aan een zwempartijtje! Haar ogen glinsterden van plezier terwijl ze naar hem toe liep, hij hoefde zich nergens zorgen over te maken, enkel had ze het gevoel dat hij dat toch deed. Ze was het niet gewend, niemand had zich echt over haar bekommerd, en dan nog, ze was een warrior, ze kon zich prima zelf redden. Ze likte nog even een keertje over haar borst, gezien het feit dat ze nog steeds bijna doorweekt was en plofte on-charmant naast de ander neer. "Hé het was niet jouw fout, ik had je gewoon niet horen aankomen!" Grinnikte ze, in de hoop de ander wat op te vrolijken en te laten ontspannen. Haar gele ogen keken bezorgd terwijl ze haar natte snoet voorzichtig in zijn vacht porde. Haar oortjes hield ze gespitst zodat ze dit keer wel andere dieren zou horen aankomen, ze wist niet veel van de dassen, ze was te weinig rondom anderen om er veel over mee te krijgen. Ze joeg veel en zorgde dat ze in de buurt van de clan bleef, maar niet voor de poten van de andere katten kon lopen. Ze hield wel van een gesprekje zo op zijn tijd, maar was te verlegen om er zelf eentje te beginnen. Haar kop hield ze tevreden schuin. Nu, kon ze eindelijk met iemand praten, ze keek heel even verlegen naar haar poten, was ze het wel waard? Maar besloot toen het zekere voor het onzekere te nemen en begon haar poot schoon te likken. "Maar, eh, de volgende keer als ik je tegen kom, liever zonder nat pak." Met die woorden keek ze hem ondeugend aan. Haar staart sloeg ze om haar poten heen terwijl ze hem nu een nieuwsgierige en bezorgde blik gunde. "Waarom zo zenuwachtig?" Vroeg ze zacht, ze was misschien niet een kat die vaak rond anderen rond hing, maar kon nog steeds tekenen van emoties herkennen. Langzaam liet ze haar kop zakken zodat ze weer naar het fantastisch interessante gras keek. Ze wist zich geen houding te geven. Ze liet haar voorpoten naar beneden zakken zodat ze op haar buik lag en begon haar schouders te likken. In de hoop om wat sneller droog te worden. Gelukkig had ze niet zo'n dik pak haren als de warrior naast haar. "Ik heb je wel vaker in het kamp gezien, maar, eh... ben je naam vergeten." Stotterde ze in bijzonder ongemak. Beschaamd keek ze de ander aan, ze zou toch in ieder geval een paar katten moeten kennen! Haar haren begonnen inmiddels wild te staan, ze zag er nooit op haar mooist uit als ze uit het water kwam. Haar normaal verzorgde haren zagen er nu als een statische bal uit. Wanhopig, en niet alleen omdat er een clangenoot bij was, probeerde ze haar haren weer een beetje te stijlen. Ze was niet zo'n kattin die flirtte ze was zelfs te verlegen om een normaal gesprek aan te gaan! Haar ogen gleden weer naar de kat terwijl ze hem onhandig aan keek. "Oeps.." Ondanks alles moest ze nog harder lachen. Ze had al veelte lang niet meer gelachen om zichzelf. Ze zag er waarschijnlijk als een verzopen kat uit, dit ging weer eens lekker.

De crèmekleurige kater leek aardig te ontspannen. Vooral omdat ze het hem niet kwalijk nam dat hij haar in het water had laten belanden. Ze schudde haar vacht nog eens uit, wat een vervelende kou zat er nu in haar spieren. Ze zuchtte zacht. Hopelijk zou het water warm genoeg zijn om niet ziek te worden. “Dat kan ik mij voorstellen inderdaad.” Was zijn antwoord, toen ze hem vertelde dat het water nog wat aan de koude kant was. Op het moment dat ze hem probeerde te overtuigen dat het niet zijn schuld was, stond er weer een glimlach op zijn snoet. “Oké oké, ik zal proberen het mijzelf niet kwalijk te nemen.” De manier waarop de kater dat zei, maakte dat ze het idee kreeg, dat hij zichzelf snel iets kwalijk nam. Nog voordat ze hem voor de tweede keer het hart onder de riem wou steken, sprak de kater weer verder, antwoord gevende op haar uitleg. Ze was dan ook niet al te oplettend geweest, anders had ze hem vast horen aankomen. Het luchtte haar op dat hij er een beetje op een grappende manier op reageerde. “De volgende keer zal ik mijn poten wat harder neerzetten.” Zei hij dan ook terwijl hij grinnikte. Daardoor moest de zilverkleurige kattin ook wel lachen. Zijn poten harder neerzetten, dan zou hij vast alle prooi die in de buurt kwam weg jagen. "Doe dat maar niet, anders blijft er geen prooi meer over." Lachte ze. De katers grijns bevroor op het moment, dat ze vroeg naar zijn zenuwachtige gedrag. Bezorgd lichtte haar gele ogen even op voordat ze aandachtig naar hem luisterde. Eerst ontweek hij haar blik, voordat hij haar met zijn blauwe kijkers aan keek. Nog voordat hij antwoorde verliet een zachte zucht hem. Duidelijk was dit een moeilijk onderwerp. Nog steeds wachtte ze met haar oren aandachtig gespitst op zijn antwoord. Die dan ook eindelijk kwam. “Ik voel mij zo’n angsthaas als ik dit vertel, het is stom en ik moet mij er overheen zetten. Ik durf niet meer zo goed alleen het kamp uit, doordat Lynxfang en ik aangevallen zijn door een das. Dat is ook de reden dat we een tijdje in de Medicine cat’s den moesten blijven.” Haar oortjes bewogen even snel naar haar nek, ze had er wel een klein beetje over meegekregen, enkel dat er twee krijgers in de den hadden gelegen. Ze fronste even terwijl ze haar kop nadenkend schuin hield. "Dat kan ik mij eigenlijk wel voorstellen, die zwart-witte beesten, zijn echte monsters." Murmelde ze, nog steeds hield ze haar kop schuin, nu keek ze de kater weer recht aan. "Maak je geen zorgen, ik hoorde je misschien niet aankomen, enkel een das zal ik niet snel over het oog heen zien." Een kleine glimlach sierde haar lippen nu weer, ze probeerde hem iets op te vrolijken, en te laten ontspannen. Even liet ze haar blik over de vacht heen glijden, de kater had twee littekens, enkel waren die nauwelijks zichtbaar, misschien was dat ook wel een voordeel van een lange vacht, dan zag je de oude wonden tenminste niet. Met haar kortharige vacht, zouden die namelijk zo opvallen. “Mijn naam is Creamyfrost, de jouwe was Iceshimmer toch?” Creamyfrost, hoe toepasselijk, hij had al zo'n mooie crèmekleurige vacht en frost paste erg bij de Riverclan, als Iceshimmer aan rivieren dacht in de winter dacht ze ook aan bevroren plassen en sneeuw. Ze knikte hem toe, hij had haar naam juist, dat hij haar naam wist verbaasde haar een klein beetje. Ze had altijd gedacht dat de clan waar ze trouw aan was, haar niet echt kende. Het luchtte haar ergens ook wel op. Iceshimmer keek even naar haar ontplofte vacht, hoe kon het nou zijn, dat ze met haar korte haren toch nog zo'n pluizenbol kon worden? “Het geeft niet dat je het niet weet, het zijn ook zoveel namen.” Zei Creamyfrost, blijkbaar had de kater haar schaamte gelezen. Was ze dan ook echt zo'n open boek, een klein glimlachje kwam er bij haar wel vanaf. Enkel nam ze die opmerking niet serieus. "Echt, ik onthoud andermans namen haast nooit." Ze had er dan ook haast nooit echt de moeite voor gedaan, ze was toch een van de onbekende en vele katten in de clan, waarom zou zij belangrijk genoeg zijn om daar haar best voor te doen? Een snelle blik wierp ze weer op de grond, dit keer om haar verdriet te verbergen, voordat ze naar de kater keek. Zijn lach weerklonk in haar oren, en ze bewoog die dan ook eventjes, blijkbaar was de kater nu haar pluizige vacht ook opgevallen. Dit keer ontspande ze weer, een rustig gevoel overmande haar. Blijkbaar zag ze er echt komisch uit, want al snel kwam er een opmerking van zijn kant. “Misschien kun je er beter even van afblijven.” Grijnsde hij terwijl zijn oren bewogen. De zilveren kat knikte enkel een maal. "Misschien," Mauwde ze op geheimzinnige wijze. Ze had er gewoon zin in de ander even te plagen. "Maar misschien ook niet." Vervolgde ze haar zin. Een ondeugende twinkeling maakte zich kenbaar in haar ogen terwijl ze langzaam opstond. Haar oren bewogen heen en weer en ze keek opgewekt bij het geluid van fluitende vogels, wat duidelijk de Newleaf verkondigde. "Newleaf.." Mompelde ze tegen zichzelf. "Altijd een van de mooiste tijden van het jaar." Dat laatste zei ze iets harder, enkel sprak ze tegen niemand in het bijzonder. Haar zilveren en gestreepte staart zwiepte ze snel heen en weer terwijl ze naar de kater keek. Als hij dan toch uit de Medicine Cat Den mocht konden ze misschien net zo goed henzelf nuttig maken. "Zin in een jachtpartijtje? Dat is altijd beter dan een zwempartijtje." Pestte ze hem plagerig en vriendelijk. Een speelse en halve grijns sierde haar gezicht, ze had echt even zin in sociaal gedrag, natuurlijk was ze ook niet asociaal maar ze kon gewoon niet goed tegen drukte en vele katten. "Als je wilt kunnen we wel dagelijks samen jagen, totdat je, je weer veilig genoeg voelt." Boodt ze dan ook aan, ze wist dat angst een van de vervelendste emoties was die een kat kon hebben. Ze had dat dan ook vaak genoeg gevoelt in haar jonge leven. Ze schudde haar vacht weer een beetje uit, de wind was iets toegenomen wat maakte dat ze even rilde. Het water was verfrissend geweest enkel niet op een prettige manier.

De kater was duidelijk net zoals zij was, in een vrolijke bui. Hij grinnikte zachtjes bij haar eerste opmerking over de prooi. "Daar kun je nog wel eens gelijk in hebben.” Antwoorde hij, voordat zijn ogen vrolijk en ondeugend glinsterden, lichtelijk gewaarschuwd spitste ze haar oortjes terwijl ze afwachtte wat de kater zou gaan doen. “Maar met zo’n plons in het water jaag je alle vissen weg, dus misschien kan ik dan beter iets harder stampen.” Het was haar al lang duidelijk dat hij een grap maakte en ze grijnsde even, er was toch niet zo veel vis in het water, de kans dat ze er wat had weg gejaagd was nihil. Zodra ze het had over de afschuwelijke beesten, die dassen heetten, merkte Creamyfrost er nog iets over op. Handige informatie voor als ze ooit tegenover een zwart-wit monster zou staan. “Het zijn inderdaad monsters. Hun huid is heel dik waardoor je er bijna niet doorheen komt en ze geven niet op. Het maakt ze agressief.” Ze had even het gevoel dat die beesten misschien wel gevaarlijker waren dan de tweebeenmonsters die over het donderpad reden. Toch wist ze ook wel, dat een clan het voordeel van een grote samenwerkende groep had. Haar gele ogen stonden even nadenkend terwijl ze een blik op de omgeving wierp. “Ik ben inderdaad blij dat ik niet meer alleen ben.” Dat kon de zilveren kattin maar al te goed voorstellen, ze was ook blij dat ze in een clan geboren was, ook al vergat ze snel namen en zette ze zichzelf zo nu en dan voor schut, het was altijd beter dan een achteloze kittypet of rogue. Weer glimlachte de kater, wat haar iets liet ontspannen, ze vond het altijd makkelijker met een andere kat om te gaan als hij niet onrustig of in een slechte stemming was. “En het geeft niet dat je namen vergeet, als je de belangrijke maar onthoudt toch?” Hierbij moest de kattin weer lachen, "ja inderdaad, hoe heette onze leidster ook  al weer." Geinde ze, ze vond het erg gezellig eens met andere clangenoten op te trekken. De plagerige fonkeling keerde al snel weer terug in de ogen van de andere kat, oplettend hield ze hem in de gaten, enkel wist ze ook wel, dat hij haar niet zou beledigen. “Daag je mij nou uit?” Vroeg de crèmekleurige kater nu, nadat ze haar opmerking over haar vacht had gemaakt. Onschuldig knikte ze, haar onschuldige gele ogen keken hem sip aan. "Misschien," Ze grijnsde weer tevreden, haar vacht begon langzaam al iets te drogen, wat haar liet ontspannen. Ze voelde een stomp tegen haar schouder en keek hem nu met een kittenachtige blik aan, voordat ze hem met haar neus duwde. "Kom maar op grote krijger als je dat durft." Gromde ze speels en uitdagend. “Newleaf is inderdaad mooi.” Zei de kater die duidelijk haar opmerking erover had gehoord. Zijn blik was even afwezig geweest terwijl hij naar de lucht keek. Enkel leek hij al gauw weer met zijn gedachten terug bij haar te zijn. “Ja is goed. Vissen of jagen?” Vroeg de kater onmiddellijk. De grijze kattin dacht heel even na, voordat ze antwoorde. "Vissen, enkel zullen we dan wel een stukje mogen lopen, in verband met mijn zwempartijtje!" Grijnsde ze. Een dankbare gloed werd zichtbaar in de ogen van Creamyfrost, blijkbaar was hij erg blij met haar aanbod. Een prettig gevoel overrompelde de kattin, ze had zich al lang niet meer zo gevoeld. Dat ze nuttig was voor iemand anders, nou ja natuurlijk was ze ook nuttig voor de clan. Ze zorgde er wel voor dat ze zichzelf nuttig maakte, met jagen. “Dankjewel Iceshimmer.” Klonk er dan ook, ze keek hem glimlachend aan. "Graag gedaan," mauwde ze kalmpjes, en tevreden. Ze stond op en zuchtte zacht, de kou van het water maakte haar spieren een klein beetje stijf, het stukje lopen zou haar goed doen. Misschien had ze al iets te lang met haar natte pak haren, eerder haar natte pluizenbol stil gezeten. Ze keek de kater even aan, ze hoopte maar dat ze geen een of andere ziekte op zou lopen. Het was duidelijk niet het juiste seizoen om te gaan zwemmen. Haar oortjes bewoog ze eventjes heen en weer, terwijl ze op de kater wachtte. Haar kop hield ze even oplettend in de lucht. Haar staart zwaaide ze met een kleine krul erin, even rustig om zich heen. Ze ontspande haar spieren eventjes terwijl ze haar vacht nogmaals uit probeerde te schudden, enkel kwam er niet meer veel water van af. Ze haalde diep adem, geuren stroomde haar neus dan ook binnen en ze keek tevreden, geen enkele onbekende geur. Geen vossen, dassen of andere gevaren, enkel de rust en twee Riverclan warriors.

Hij lachte al snel weer om haar grap. “Mijn tante haar naam is niet zo ingewikkeld.” Zei hij nog steeds lachend. “De leiders hebben altijd star in hun naam, dus veel kun je niet verkeerd doen.” Het was duidelijk zijn bedoeling om haar grap af te maken en ze grijnsde even. “Butterstar, Wolfgaze, Whisperwind en Honeypaw zijn namen die je moet onthouden, de rest kun je altijd opnieuw vragen.” De kattin knikte, het was haar niet ontglipt dat hij bij de laatste naam niet zo blij keek. Even troostend duwde ze haar natte neus tegen hem aan. "Gaat het," Vroeg ze zachtjes, ze keek hem even met een schuin kopje aan. Weer grijnsde hij naar haar, het was duidelijk dat hij het er waarschijnlijk niet lang over wou hebben. “Iedereen heeft wel wat en vrienden zullen je dat nooit kwalijk nemen, op die manier kan je testen wie je echte vrienden zijn.” Een glimlachje stond om zijn lippen, toch was het duidelijk dat hij de waarheid sprak. Iedereen had vrienden, Iceshimmer had het gevoel dat zij vroeger iedereen aan de kant had geduwd en knikte toen langzaam. Echte vrienden zouden elkaar accepteren. Zijn blik was serieus geworden echter grijnsde hij weer toen ze plagerig zei dat ze hem misschien uitdaagde. “Dat zegt genoeg.” Creamyfrost grinnikte en gaf haar nog een plagerige stomp. “Deze grote krijger durft altijd.” Ze kreeg ineens een zetje en viel  bijna om. Een ondeugende glinstering stond in zijn ogen en hij leek er mee eens te zijn dat ze een stukje moesten lopen voordat ze konden vissen. “Ja klopt.” Ineens stond de kater op en liep een stukje in een drafje voor haar uit. “Tjop tjop.” De crèmekleurige kater lachte om zichzelf en stopte daar ineens mee. Zijn lichaamstaal zag er bedrukt uit, ze keek hem half bezorgd, half vragend aan. Ze liep snel achter hem aan en drukte haar neusje even tegen zijn flank aan, in de hoop hem wat steun te geven. "Creamyfrost, als het niet gaat mag je het ook gewoon zeggen hoor." Even dacht ze dat het te maken had met de das, toch had ze ook verdriet gezien in zijn ogen toen hij het over Honeypaw had. "Honeypaw is een goede vriendin van je of niet?" Vroeg ze zachtjes aan hem, ze was oprecht geïnteresseerd in het feit dat hij zich blijkbaar niet op zijn best voelde. Hij had misschien gelachen maar ze kon echt wel uit zijn houding halen dat hij niet oprecht blij was. "Ik had ooit vrienden, enkel was ik niet goed in trouw zijn aan ze." Zei ze zachtjes en ze draaide haar gezicht met een eerlijke blik naar hem toe. "Net heb ik geleerd dat ik trouw aan ze moet zijn, zelfs als het minder goed gaat." Ze glimlachte even naar hem. "Uiteindelijk komt het vast wel goed Creamyfrost, wat er ook aan de poot mag zijn." Haar blik richtte ze weer naar de hemel waar haar enige familielid in rustte. Starclan keek toe op elk clanlid, ze hoopte maar al te graag, dat haar moeder in staat zou zijn hun clan te helpen beschermen. Ze zwiepte haar zilverkleurige staart heen en weer. Ze spitste haar oortjes weer en keek naar Creamyfrost. Ze wist niet of hij zou antwoorden op haar woorden. Ze keek naar de stroom waar ze langs liepen, als het goed was konden ze zo wel aan de kant gaan zitten. Ze wist nog wel een mooie plek om vissen te vangen. "Kom je ik ken wel een goede plek om vis te vangen, meestal jaag ik daar in mijn eentje op vis." Mauwde ze vriendelijk terwijl ze de pas er in zette. Ze probeerde niet al te snel te rennen, voor het geval dat de andere kat verder wou praten. Ze sloot haar ogen even iets, terwijl ze nadacht over haar gedrag van vroeger en van nu. Trouw zijn aan vrienden, Trouw zijn aan vrienden, die gedachten spookte door haar hoofd. Wist ze wel wat echte vriendschap was? Haar moeder had haar toch ook niet goed genoeg gevonden, dus waarom zou een vriend dat wel doen? Even kneep ze haar ogen samen terwijl ze langzaam de juiste plek naderde.

De kater leek zijn best te doen er nog steeds vrolijk uit te zien, en had een glimlach om zijn lippen getrokken. "Het gaat wel hoor." De zilveren kattin keek hem enkel ongelovig aan. Als hij wou dat ze dit spelletje gingen spelen, was het voor haar allemaal prima. Over het algemeen was ze een erg geduldige kattin. Ze kneep haar ogen eventjes samen, dat kenmerkend was als ze iemand niet geloofde en keek weer eventjes recht voor zich uit. Haar verdere vragen die ze nu stelde, leken wel het -voor haar- gewenste effect te hebben. De poten van de crèmekleurige warrior leken wel erg interessant te hebben, maar ze had de tijd. Rustig wachtte ze op zijn antwoord. Ze zou er vanzelf wel achter komen wat er was, als hij wou praten. "Ja, klopt ik was erbij toen ze in de rivier viel." Klonk er nu, Iceshimmer had er wel iets van meegekregen, maar wel bijzonder weinig voor een Riverclanner. Zijn stem had wat getrild, wat de zilveren warrior op liet kijken. Ze wierp een onwennige blik op de kater en herstelde zichzelf toen weer. "Dat kan iedereen gebeuren, iedereen valt wel eens in het water." Dit deed haar enkel wel weer denken aan haar moeder, die was expres in het water gesprongen. Ze wist niet wat er verder was gebeurd, maar de kans was altijd dat een kat letsel op liep als hij niet kon zwemmen. En het was dan vaak ook nog eens ernstige letsel. Met haar opmerking over vrienden, leek hij even ergens anders aan te denken. Iets dat de zilveren kattin opluchtte. Ze was niet al te best in dit soort situaties, niet dat ze het erg vond om voor iemand klaar te staan. “Vrienden zijn belangrijk. Het zijn de katten die je beter kunnen laten voelen ondanks dat je het gevoel hebt dat er een monster over je heen heeft gelopen.” Iceshimmer knikte meteen. "Klopt, enkel is het in deze tijd soms lastig om echte vrienden te vinden." Murmelde ze zachtjes voor zich uit. De kou was nog erger in haar haren gaan hangen en ze kreeg het idee dat het misschien beter was geweest als ze direct terug naar het kamp was gegaan. Toch hield ze zichzelf sterk, omdat ze had beloofd een goede vriend te worden voor Creamyfrost. Nu al kon ze bijna voelen dat hij altijd voor anderen klaar stond, en zichzelf daarin leek te vergeten. "Niet alles komt meer goed Iceshimmer." Zei de kater nu, even trok ze met haar oortjes, voordat ze herinnerde waar ze het over hadden. "Toch mogen we nooit alle hoop verliezen, toch?" Antwoorde ze zachtjes, haar stem vriendelijk en zelfs een klein beetje wijs. De verdrietige glans in de ander zijn blauwe ogen was haar niet ontgaan, toch wou ze hem iets opvrolijken, maar zelfs voordat ze dat kon doen, sprak de kater weer. “Sommige dingen zijn soms onherstelbaar beschadigd en die dingetjes, die soms benaderde situaties maken het zo moeilijk.” De kattin knikte langzaam, voordat ze nadacht over een antwoord. "Dat is waar, enkel weten we ook dat Starclan ons voor de meeste dingen zal behoeden. Toch lijkt het alsof ze soms van de aardbodem verdwenen zijn." Antwoorde ze, dit keer begon ze zich een klein beetje slechter te voelen. Had ze dan nu toch een verkeerde keus gemaakt? Misschien moesten ze nu snel terug naar het kamp, maar ze waren ook al bijna bij de mooie plek. Ze stapte even wat steviger door in de hoop het wat warmer te krijgen. Ze twijfelde eventjes of ze het hem moest vertellen. Ze had namelijk niet zo veel zin in een bezoekje Medicine Cat.

De kop van de crèmekleurige kater schudde verdrietig heen en weer, naar haar woorden.“Ik had haar beloofd om haar te leren zwemmen, maar we waren er nog niet aan toe gekomen. Ik had er eerder tijd voor moeten maken.” Fluisterde hij toen. Iceshimmer keek hem aan, en schudde haar hoofd. Hij had toch ook niet kunnen weten dat ze in het water zou vallen? Hoe groot was die kans! Enorm klein.. “Dat is mijn fout.”  De kater slikte en liep iets steviger door. Iceshimmer hield hem nog wel bij en keek naar hem, totdat hij haar aan keek. “Vrienden zijn er altijd wel, er zijn altijd katten waar je goed mee kunt praten. Tijd is enkel wel belangrijk, want je kunt natuurlijk niet direct zien of iemand een echte vriend is, maar ze zijn er wel hoor Iceshimmer.” Iceshimmer knikte meteen instemmend. Hij glimlachte naar haar, zodra ze het over hoop had. Blijkbaar was hij het met haar eens want hij schudde meteen zijn kop. “Daar heb je helemaal gelijk in.” Iceshimmer glimlachte terug, ergens was ze blij dat ze haar gedachten even hardop had kunnen uitspreken. Misschien was er dan een kans dat hij niet zomaar op zou geven en iets op zou vrolijken. Want erg vrolijk leek hij nu niet. “Soms is het alleen lastig als iedereen om je heen de hoop verliest.” Creamyfrost zuchtte even en staarde naar de lucht. “Ze kunnen ons alleen behoeden voor de dingen die nog te veranderen zijn. Soms zijn dingen niet meer te veranderen.” De kater keek haar weer aan en nam haar even in hem op, niet lang er na remde hij af en keek haar met een frons aan. “Heb je het koud?” Vroeg hij bezorgd. Iceshimmer die nu gewend was geraakt aan hun redelijk hoge tempo stopte met een snelle noodstop, voordat ze naar de andere kat keek. "Een beetje," Ze glimlachte eventjes met een waterige blik. Eerlijk gezegd, voelde ze zich belabberd. Het zwempartijtje had haar op een ongewenste manier beïnvloed. Ze keek hem aan. "Zeg alsjeblieft niet dat het JOU fout is als ik ziek word. Jij kon er ook niets aan doen. Weet je nog, ik ben bijna een half dove kattin." Zei ze serieus, met een kleine grijns op haar snoet. Ze had gehoopt alles een beetje luchtig te houden, zeker omdat ze het over serieuze dingen hadden, enkel kon ze dat nu niet meer, omdat de kater bezorgd was geworden. Ze probeerde zichzelf warm te houden door op haar plek rondjes te draaien. Ze bewoog haar oortjes zo nu en dan naar de kater toe voordat ze met een zucht neerplofte. "Ik meen het Creamyfrost, ik ken je misschien niet zo goed, maar goed genoeg om nu al te weten dat je jezelf schuld aan praat!" Zei ze met een ferme blik in haar ogen. Gelukkig stond er niet zo'n harde wind, anders was de kattin zich nog slechter gaan voelen. Ze sloot haar ogen even, voordat ze hem met haar donkere ogen aan keek.

Iceshimmer trok een nors gezicht toen de crèmekleurige kater nog meer aan het fronsen was. Dit was geen goed teken. Hij zou haar vast willen meenemen naar de Medicine Cat, en daar had ze echt geen zin in. Ze hield niet van de kruidige den. Ze keek nors naar de kater, duidelijk niet van plan zijnde om naar hem te luisteren. Gelukkig had hij wel naar haar strenge uitingen geluisterd en begon hij pas met praten nadat ze haar speech was geëindigd.
“Ik zal proberen niet mijzelf de schuld te geven, ook al belande je door mij in het water.” Onbewust gaf hij zichzelf dus al de schuld. Iceshimmer keek hem met priemende ogen aan. "Niet proberen Cream, gewoon doen." Sputterde ze tegen. Toch begon ze zich iets slechter te voelen en kneep ze haar ogen dicht. Nog steeds durfde ze niet aan te geven hoe belabberd ze zich voelde. “Zullen we terug gaan naar het kamp? Dan kan Whisperwind even naar je kijken.” Creamyfrost leek vastbesloten te zijn dat ze naar het kamp moest. Iceshimmer keek hem aan met een lichtelijk onrustige blik. Toch liep ze met hem mee toen hij haar een zacht duwtje gaf. Ze had niet veel keus. “Kom we gaan terug.” Iceshimmer keek hem nu met nijdige ogen aan. "Geloof me, ik houdt niet van Medicine cat dennen.." Siste ze laag, op een half serieuze toon. Het was duidelijk dat ze niet al te boos wou worden, enkel was ze duidelijk niet op haar gemak bij het idee. Ze vond persoonlijk de geuren in de den misselijkmakend. En ze voelde zich al niet helemaal fit, door de kou. Ze beet haar tanden hard op elkaar om maar niet te gaan klappertanden. Waarom had ze überhaupt geen schild op gezet. Ze had hem gewoon nooit haar echte karakter moeten laten zien. Ze duwde haar oortjes in haar nek, terwijl ze onrustig naar voren draafde. Ze snoof zachtjes, de geuren die haar neus begonnen te bereiken waren al bekend. Het zou niet lang duren voordat het kamp in vizier kwam. De kattin stopte even met lopen en keek zenuwachtig naar Creamyfrost. Hij zou haar vast niet laten gaan.

Naar haar sissende snauw, voelde Iceshimmer zich een klein beetje schuldig. Zeker toen de kater even met zijn oortjes bewoog. "Wat is er mis met de Medicine Cat's den?" Fluisterde de kater toen zacht, Iceshimmer sloot haar ogen langzaam. "Toen ik kitten was, is mijn moeder in het water bij de waterval gesprongen en uiteindelijk wist iemand haar bij de rand er uit te trekken. Daarna is ze naar de den gebracht, daarbij houdt ik niet zo van de geuren in die den. Ze zijn misselijkmakend." Bekende de kattin langzaam. Ze opende haar ogen weer en rechtte haar rug. “Whisperwind en Honeypaw zijn aardige kattinnen, ze zijn hele goede vriendinnen van mij. Ze zullen niks raars met je doen hoor Iceshimmer.” Iceshimmer knikte even langzaam, duidelijk luisterde ze naar hem, want ze haalde diep adem en liep ietsje naar voren toe. De geruststelling werkte al iets. Haar oren bewogen even bezorgd naar achteren zodra de kater over de vreselijke ziekte groenhoest begon. “Ik wil niet dat jij ook nog groenhoest krijgt, één kat die het heeft in RiverClan is eigenlijk al veel te veel.” Hij kneep even zijn lippen op elkaar. Hij gaf haar nog een duwtje het kamp ik. “Kom op Iceshimmer, ik loop met je mee. Het komt wel goed.” De kattin knikte toen naar Creamyfrost en liep met kortdate passen richting de Medicine Cat den. "Dankje, en sorry van mij snauw." Murmelde ze nog net.

Wie maakt het vervolgtopic?