Hi there |shiverkit|

De grijze warrior was het niet gewend om heel de tijd in de nursery te zitten, daarom vroeg ze vaak aan enkele queens of die even op de kittens wouden passen. Vandaag was ze weer even naar buiten geweest, om haar energie kwijt te kunnen geraken. Haar grijze lijf wrong zich door de opening van de nursery en ze bedankte de Queen die op haar kleintjes hadden gepast. "Hee, ik ben weer terug." Enkel Shiver lag nog in het nestje, Shade was waarschijnlijk met andere kittens aan het spelen. Ze gaf de kitten een zachte lik en ging naast haar liggen. "En, was er nog wat te beleven?"

+Shiverkit.

"Niet echt. Ik heb alleen maar op jou gewacht." "Meisje toch, wil je niet met de andere kittens spelen?" Miauwde ze liefdevol, ze wou niet dat de kleintjes zich eenzaam voelde als ze weg was. Dan zou het schuldgevoel dat ze had als ze de nursery verliet alleen maar groter worden. "Gelukkig ben ik nu terug." Grinnikte ze voor ze zich bij de kitten in het nestje nestelde. "Dus, wil je een verhaaltje horen?"

Het kittentje wou duidelijk een verhaaltje horen, daar had ze wel zin in. "Er wordt verteld dat ooit toen Windstar nog leider was, er monsters waren in het gebied. Niet zomaar monsters zoals de Shadowclan katten, nee! Echte grote enge monsters, slijm hing uit hun bekken en ze hadden maar één felrood oog. Elke nacht stormde ze de kampen binnen en vernietigde ze alles, vaak doodden ze hier ook een aantal kittens mee. Zoveel katten had schrik en zelfs de machtige Windstar wist niet wat hij moest doen, dus riep hij hulp in van Starclan. Deze stuurde een grote, machtige kat naar hen toe. Hij was snel en dapper, zijn klauwen waren sterk en zijn tanden blonken helder. Het enigste voordeel dat ze hadden was dat de monsters niet konden ruiken of horen, slechts zien. De kater was zwart als de nacht en sloop op een avond naar de het kamp van de monsters. Daar viel hij hen in zijn eentje aan! Hij vermoorde ze allemaal, degene die weg rende achtervolgde hij tot aan de horizon. Hoewel hij had gewonnen, zat hij onder de wonden en stierf hij. Maar uit zijn dood stroomde nieuw leven, alle katten die de monsters ooit hadden gedood kwamen terug. Levend en wel, en als je nu 's nachts goed luistert hoor je de gelukskreten van de katten nog." Ze eindigde haar verhaaltje zacht en gaf een likje over het hoofdje van de kitten. Hopelijk vond ze het mooi.

"Mag ik je wat vragen?" Maar voor de grijze kattin een instemmend geluidje had kunnen maken stelde ze haar vraag al. "Wat is er allemaal in jou leven gebeurt? Ben je wel eens verliefd geweest?" De kattin lachte hartelijk, "Mijn leven was ontzettend saai! Tot ik jullie tegen kwam uiteraard." Ze gaf de kitten een klein spinnend kopje. "En verliefd, tjaa, ooit in mijn apprentice tijd wel eens. Kalverliefde, het is nooit echt iets geworden." Als een andere kat ernaar gevraagd had, had ze waarschijnlijk bot gereageerd. Maar de kleintjes konden haar alles vragen. "En wat ben jij van plan zodra je de nursery uit mag?" Miauwde ze lachend tegen de kitten.

De blauwe ogen van de kattin vulde zich met angst. "Wat als ik niet goed genoeg ben om een apprentice te worden?" Ze spitste haar oortjes, en gaf de kitten een likje over haar oor. "Maar lieverd toch, natuurlijk ben je goed genoeg! Daar ben ik zeker van! En anders ga ik persoonlijk met Everstar praten!" Nu ze geen deputy meer hadden konden ze alleen nog bij Everstar te recht voor zo'n problemen, ergens vond ze de verbanning van Lionroar niet eerlijk. Hij was altijd zo'n goede deputy geweest en natuurlijk was het raar dat zijn geur overal rond de kattin hing. Maar ergens voelde het fout, nu was hun ex-deputy een Shadowclanner. Daar walgde ze van, hoe kon hij zich aansluiten bij die kikkervreters nadat ze het kamp zo hadden toegetakeld?

"Dankje, dat je zoveel vertrouwen in me hebt." Ze glimlachte, het zou maar erg zijn als ze geen vertrouwen in haar eigen -pleeg- kits had! "Eaglerose... Mijn moeder heeft mij Shiver, ofterwijl, huiver genoemd, ik heb het haar nooit gevraagd waarom. Weet jij misschien een reden?" Ze dacht kort na. "Later zul je grootse dingen doen! Je zult je vijanden laten huiver van schrik!" Weer likte ze liefdevol de kitten. Ze begon er steeds beter in te worden en ze voelde zich steeds meer op haar gemak in de nursery.

"Kan je nog een verhaaltje vertellen?" Ze dacht kort na bij het verzoek van de kattin, maar toen begon ze te vertellen. "Ooit was er een kattin en haar naam alleen al joeg iedereen de stuipen op het lijf. Daarom wordt deze ook niet uitgesproken!" Begon ze dramatisch. "De kattin zelf was een ontzettend lieve en mooie poes, maar iedereen had schrik van haar, door haar naam. Op een dag kwamen er enkele sterke katten naar haar toe, ze lachte haar uit, maar de kattin hield zich groot. Naderhand rende ze het bos in, waar ze zich altijd al thuis gevoeld had. Een van de pesters kwam haar achterna, om haar nog wat extra te treiteren. Tot de kat een vos tegen kwam, het rode dier was moordlustig. Maar de mooie kattin had het gezien en schoot hem te help. Het maakte haar niet uit dat de kater haar eerst had gepest, ze deed het gewoon. Kwaad viel ze de vos aan, met alle kracht die ze had. De vos rende uieindenlijk weg, maar de kattin was zwaar gewond. De kater droeg haar naar het kamp en verkondigde aan iedereen hoe dapper en moedig ze was. Sindsdien werd haar naam met veel respect uitgesproken. De kater ging elke dag naar de den om haar te bezoeken en ze kregen een diepe band. Ze werden verliefd en leefde nog lang en gelukkig!" Eindigde ze haar verhaal.