~It shall always be a struggle~

Sinds Butterbell, aangeduid werd als nieuwe leader van Riverclan, had de warrior zich volledig ontfermd over de jongere generatie katten. Ze hield zich veel meer bezig met de kittens uit de nursery en leerde ze al de basissen aan die een warrior moest kennen. Het was vooral de warrior code die ze de jongste aan leerde. Een goede warrior worden, begon met het kennen van deze code. Zonder deze regels werd de clan inderdaad een groep rogues. Maar het waren niet alleen de kittens, maar ook de apprentices die ze in de gaten hield. De enige warrior die zij nog echt in de gaten hield was Creamy, haar vorige apprentice. De laatste tijd leek hij vaker zijn kopje te laten hangen en zijn vacht oogde vaak dof. "Creamy," mauwde ze toen ze de kater gevonden had. Ze had zijn geurspoor gevolgd naar zijn huidige locatie. "Je ziet eruit alsof je eens met een vertrouwde kennis moet praten." zei ze met een geruststellende glimlach en zette zich naast de jonge kater neer. De laatste tijd gedroeg ze zich wel als een queen, maar daar voelde ze zich goed bij. Ze kon nu eenmaal beter met de jongere katten om, dan met de oude garde.

De poes richtte haar blik op de jonge kater toen deze zijn blik afwendde naar zijn voorpoten. “Hallo Silvercloud.” Hij keek echter al snel terug naar haar op en knikte respectvol naar haar. “Ach het is niets hoor, niet iets om je zorgen over te maken.” Ze keek de kater bedenkelijk aan toen hij haar vraag leek te beantwoorden. Ze had hem wel door. Zulke dingen deed ze ook heel vaak in haar apprentice periode. Hoe gaat het met jou?” "Met mij gaat alles goed," beantwoorde ze zijn vraag gewoon. "Ik heb nu de opdracht gekregen om jongere katten de warrior code aan te leren, aangezien er veel katten zijn die geen weet hebben van de echte regels." Even richtte ze haar blik op de leegt voor haar, maar al snel ging haar blik terug naar de kater. "Maar ik ben niet hier om over mij te praten, maar over jou." zei ze met een knikje naar hem. "Het is me wel opgevallen dat je de laatste tijd je trots laat varen. Waar is de trotse apprentice die ik heb leren kennen?" mauwde ze en keek hem wat teleurgesteld aan. Creamy was altijd zo opgewekt en trots als apprentice, maar sinds enkele dage liet hij vaker zijn schouders zakken.

“Ze hangen vast allemaal aan je lippen.” Een flauw glimlachje verscheen op haar snoetje. De apprentices en kittens lagen inderdaad bijna aan haar lippen, maar als ze een andere, jonge, warrior wees op een fout die hij of zij maakte, werd ze de grond in gevloekt. Even richtte ze haar blik op de grond. Maar dit hield ze maar voor zich. De kater naast haar had blijkbaar genoeg zorgen om over na te denken. “Ik voel me schuldig over wat er met Honeypaw is gebeurd. Ik maak me zorgen over Butterstar, want ik hoop dat ze ook echt aan me zal vragen om bij haar te komen als ze zich alleen voelt. Ik zou willen dat ik meer tijd had voor Bravesoul zijn kittens. Ik wil Wretchedpaw de training geven die ze verdiend, maar soms vraag ik mij af of ik dat eigenlijk wel kan.” Even hield ze haar kopje schuin bij wat hij allemaal opsomde en keek hem iets wat bezorgd aan. “Silvercloud?” De kater had heel wat achterliggende struggles, die je niet direct aan hem zou linken. “Over wat tante zei tijdens de bijeenkomst. Ben ik wel een echte Riverclan warrior? Ben ik wel goed genoeg?” Silvercloud zwiepte direct een keer met haar staart toen ze hoorde wat de kater uiteindelijk aan haar vroeg. "Creamy, je moet gewoon al je zorgen eens vergeten. Men weet dat je altijd voor iedereen klaar staat," Ze drukte een kort moment haar vacht troostend tegen die van hem. "Neem gewoon eens even tijd voor jezelf om alles eens op een rijtje te zetten." Ze richtte haar blik nu recht op zijn gezicht. "En wat dat laatste betreft, jij bent niets anders dan een trotse Riverclan warrior. Het enige probleem is dat je jezelf er nog van moet overtuigen." Een geruststellend glimlachje verscheen terug op haar gezicht. "It is as easy as swallowing a minnow, you need to see the forest behind the trees."