Feel it rushing trough you, from your head to toe

Aan de grens van het uitgestrekte hoogland zat een grote, witte kater, eenzaam en alleen. Het was stil, enkel het ruisen van de wind doorbrak de doordringende, oorverdovende stilte. Het gras kreeg meer kleur naarmate Newleaf vorderde, en de enkele bomen die in dit territorium stonden stonden in bloei. Het was ene prachtig zicht, een teken van nieuw leven. Wat ooit dood en verdorven was werd weer mooi, net als nieuw, levend. Waarom werkte dat niet zo bij katten? Waarom kwamen zij niet terug tot leven eens de dood hen verteerd had? Waarom bleven ze dood en verdorven? Want als je hart geen bloed meer pompte, van het tipje van je staart tot het puntje van je neus, dan was het gedaan. Game over. Dan heb je verloren, maar er zijn geen winnaars in dit spel.

Dansend als altijd liep de jonge Warrior over de vlaktes van de Windclan, aan haar manier van lopen en haar bouw had ze dan ook haar naam te danken. Haar ogen gleden over de vlaktes die langzaam overgingen tot de mooie en betere Newleaf. De barre wintertijden waren dan ook eindelijk voorbij. Nieuw leven werd dan ook vaker verwelkomt in de Nursery, de kattin kwam er niet zo graag al had ze daar al manen twee kittens liggen. Haar ogen gingen dromerig naar de lucht, totdat een wit gestalte haar op viel. Ergens had ze de witte krijger altijd griezelig gevonden, ze had het niet zo met de grote katten. Misschien kwam het ook wel door het feit dat ze tijdens de Shadowclan aanval een kitten had beschermd tegen een groot zwart-wit monster. Haar blauwe ogen keken naar de stille gestalte, voordat ze langzaam dansend de heuvel af liep en naast de kater ging staan. De wind speelde met haar vacht en ze zuchtte zachtjes, net zoals de witte leeuw in gedachten verzonken.