Not as planned...

De bruin-witte kitten keek nog eens achterom naar mama en haar broertjes en zusjes, die nog altijd vredig lagen te slapen, en zette voor het eerst een stap buiten de nursery. Wolfkit voelde een koude bries over haar lichtroze neusje glijden en haalde diep, piepend adem. Het was zo ver, voor de eerste keer had ze de nursery verlaten. Een trots gevoel overspoelde hem. De jonge kater nam zichzelf voor om terug te zijn vooralleer mama ook maar besefte dat hij weg was. Ze zou zich vast zorgen maken als ze wakker werd en Wolfkit oppeens verdwenen was. Hij zou zich schuldig voelen als mama zich zorgen over hem zou maken. De jonge kater keek onderzoekend om zich heen, zolang ze hier was kon hij er maar beter het beste van maken. Zijn groenig-bruine ogen bleven bij de prooistapel steken en besefte dat dat de bron was van de zoutige geur die over heel het kamp hing. Het rook nog wel lekker, vond Wolfkit, maar héél erg sterk, en de bruin-witte kitten hield niet van sterke geuren. Daar werd hij altijd duizelig van. Hij had heel goede zintuigen, veel beter dan zijn broertjes of zusjes. Dat was wel handig, als je verstoppertje speelde, maar anders vond hij het niet zo leuk. Hij kreeg hoofdpijn van lawaai. Dat kon je moeilijk een voordeel noemen. Het jonge katje liep nieuwsgierig over de open plek. Hij wierp voortdurend nieuwsgierige blikken om zich heen, waardoor hij ook niet besefte dat hij op het punt stond om tegen een onbekende kater aan te lopen. "Sorry", stamelde Wolfkit, waarbij hij zijn best deed om de ander niet aan te kijken.

eerst Creamyfrost

Hij rook bekend, naar vis, net als elke andere van de clan. Wolfkit kon wel het verschil tussen zijn geur en die van een andere kat ruiken. Geuren herkennen was dan ook zijn specialiteit. De gevlekte kater knipperde verrast met zijn ogen. Grote, stoere warrior? Misschien was hij blind? Vast niet. Mama was blind, en de gestreepte kater kon zichzelf niet voorstellen hoe het moest zijn om niet te kunnen zien. Zijn hoge stem verrade Wolfkits leeftijd ook wel. Daarbij kon hij vast ook wel ruiken. De bruin-witte kitten had niet zo'n sterke geur, maar iedereen kon wel ruiken dat hij een kitten was. “Het geeft niet Wolfkit.”, wie was die kater? En hoe wist hij zijn naam? Wolfkit had de crèmekleurige kater wel eens eerder gezien, maar had nooit echt op hem gelet. Zou hij het erg vinden als Wolfkit hem achter zijn naam vroeg? Vast niet. Tot nu toe was hij erg vriendelijk geweest. "Wie ben jij?", vroeg de bruin-witte kater nieuwsgierig. "En hoe weet je mijn naam?", vervolgde de gestreepte kater.

De kater stelde zichzelf voor als Creamyfrost. Die naam had hij misschien wel eens ergens gehoord, het klonk allesinds bekend in zijn oren. “Breakingdawn, jou moeder is de zus van Bravesoul. Bravesoul is mijn beste vriend, dus houdt ik de familie van hem wel een beetje in de gaten. Ik wil jullie kunnen helpen als dat nodig is.”, glimlachte hij vervolgens. Als Bravesoul mama's broer was, hoe kon het dan dat Wolfkit hem nog nooit ontmoet had? Het was toch vreemd? Hij liep al één moon door de nursery en zijn nonkel nam niet eens de moeite om even dag te zeggen? Misschien hadden mama en Bravesoul ruzie, en wilden ze elkaar niet meer zien. Wolfkit hoopte van niet. “Ben je al vaker buiten de nursery geweest?”, sprak Creamyfrost, waarbij hij op dezelfde hoogte als Wolfkit ging liggen. De gevlekte kitten schudde zijn kopje. "Eerste keer", miauwde het gestreepte katertje. "Waarom is Bravesoul mij en mama nog niet op komen zoeken in de nursery?", Creamyfrost kon dit vast wel verduidelijken.

“Bravesoul jaagt nu met Starclan.”, miauwde de crèmekleurige kater zacht. "O, sorry", miauwde de bruin-witte kitten zachtjes. Best vreemd hoe je je moest exuseren voor dingen waar je echt niets aan kon doen. Toch vond hij het jammer. Hij had zijn nonkel graag gekend. “Maar ik weet zeker dat hij jullie allang gezien heeft en in de gaten houdt, net als hij met zijn eigen kittens doet.”, er groeide een voorzichtige glimlach om zijn lippen. "Heeft mama nog andere broers of zussen?", miauwde de bruin-witte kitten nieuwsgierig. Als het antwoord 'nee' was kon Wolfkit misschien aan deze kater vragen of hij zijn oom wilde zijn, of ten minste doen alsof.

“Jou moeder had nog een broer Autumnleaf, maar die heb ik nooit zo goed gekend. Hij jaagt al een hele tijd met Starclan. Daarnaast heeft ze nog een zus, maar die heb ik al een hele tijd niet meer gezien. Haar naam is Smokedust, maar ik weet niet waar zij is.”, de gevlekte kitten knikte. “Maar je hebt neefjes en nichtjes, de kittens van Bravesoul. Ik ben hun peetvader en ik weet zeker dat ze je graag willen ontmoeten. Ze zijn inmiddels apprentices en het zijn vriendelijke katten.”, miauwde de crèmekleurige kater vervolgens. "Hoe heten ze?", vroeg het bruin-witte kleintje vervolgens.