I don't need any more lectures... [&Futuresong]

Met een bijna kwade blik in zijn ogen lag het kleine katertje voor zich uit te staren. Zijn kleine uitstapje had hem niet goed gedaan en hem teruggebracht naar het punt waar hij alleen onder toezicht iets naar buiten mocht. Maar met de kou die er nu hing mocht hij niet naar buiten, het risico dat zijn greencough terug kwam werd veel te groot. Maar zelfs in de den lag het katertje te rillen van de kou en zijn grijze vacht stond ver overeind in een poging hem warm te houden. Waarom kon hij geen normaal leven lijden en gewoon nu voor zijn clan wat doen. Waarom had hij altijd maar dat waardeloze stuk vreten moeten zijn? Zodra hij een bekende geur rook schoten zijn oren plat op zijn kop. Zouden ze nu allemaal komen vragen waarom hij niet naar de ceremonie had geluisterd? Snel sloot hij zijn ogen en probeerde zijn ademhaling te vertragen, hopend dat ze hem aanzag als slapend. Maar de kou en zijn trillende lichaam maakte het bijna een onmogelijke taak.

-Eerste post voor Futuresong

Met zo min mogelijk luide passen liep ze op de plek waarvan ze wist dat haar broertje lag af, ze had het vorige keer niet zo goed afgesloten en kon het niet helpen maar schuldig voelen. 30 seconden stond ze te staren naar de bruine kater die deed alsof hij sliep, hij rilde zo erg dat het bijna eng was. Zachtjes liep ze op hem af, waarna ze haar kopje zachtjes op zijn vacht legde. "Doen ze hier niets tegen kou ofzo?" Grapte ze, waarna ze kort haar ogen sloot.

Hij hoorde haar nog dichterbij komen en probeerde echt te doen alsof hij sliep, maar zodra hij haar kop voelde schoten zijn amberen ogen open. Bij haar woorden schoten zijn oren plat op zijn kop maar het enige wat hij deed was zijn kop draaien om haar aan te staren. ''Het maakt niet uit of ze iets doen ertegen.'' Mompelde hij zwak en liet zijn kop weer vallen. Het lag niet aan de den, hij was gewoon weer zieker geworden en dat deed hem zo voelen. ''Het ligt alleen maar aan mij.'' Fluisterde hij er achteraan en probeerde zich iets strakker op te krullen, hopend dat dat het trillen even zou doen stoppen zodat hij op zijn minst wat minder leek op een scharminkel.

Oké, dat klonk wat logischer. Ze wist niet precies wat ze erop moest antwoorden dus wachtte ze tot haar broertje weer wat wou zeggen, wat ook het geval was. Irritatie kwam weer in haar op toen hij dat zei, maar ze hield zich in. Het zou niet helpen om boos op hem te worden, hij zou het alleen maar terug worden. "Het ligt misschien aan jou maar je kan er niets aan doen." Probeerde ze, hopend dat hij niet weer wat tegen te spreken had.

Zijn amberen ogen kropen iets open voor hij snoof. Hij zou het ook niet ontkennen als hem gevraagd werd of hij het koud had, want het was gewoon zo. Hij had het extreem koud maar hij wist ook wel dat het kwam omdat hij weer ziek was geworden gezien hij gisteren het kamp had verlaten en kou had gevat om opnieuw zo te liggen. Hij luisterde naar wat zijn zus zei en haalde halfjes zijn schouders op. ''Dat zal best maar het helpt mij niet.'' Fluisterde hij schor en draaide langzaam zijn kop wat om zodat hij zijn nu warrior zus aan kon kijken. Ergens wilde hij een stortvloed aan woorden eruit gooien en een deel ervan zou terugnemen wat hij de vorige keer tegen haar had gezegd, maar het kwam zijn keel niet uit. Hij had de kracht niet om hele verhalen uit te gaan liggen kramen en zij had waarschijnlijk geen tijd of zin om ernaar te luisteren.

Ze zuchtte, ze was vaak geïrriteerd door haar broers gedrag maar meestal was ze eraan gewend. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen, sommige katten hadden letterlijk géén ziel. Ze keek haar broertje aan, om vervolgens een soort lange knipper te maken. "Misschien wel... Je bent er alleen nog niet achter gekomen." Ze knipoogde waarna ze glimlachte, hoewel het bijna pijn deed hoe Battlepaw er nu uit zag. "Je kan honderden dingen over jou zeggen Battle maar slap ben je niet. En ik vertel je dit niet voor niets, je moet dit weten. Je naam past bij je, je vecht voor wat je wilt en je vecht voor je leven. Onlangs álles, álles dat er is gebeurd ben je nog in levende leien, en ik kan het niet in woorden zetten hoe trots ik daar eigenlijk op ben. Je vecht voor alles, Battle. Je moet het alleen nog realiseren."

Hij schudde langzaam zijn kop weer maar opende zijn ogen niet meer. Het was voor hem gewoon even de moeite niet waard. Maar er was niks om achter te komen, of het aan hem lag of niet het feit bleef dat hij het koud had. ''Nee, want het is nog altijd koud.'' Mompelde hij langzaam voor hij zijn staart tegen zijn wang aan legde voor hij naar haar luisterde. Hij begreep niet waarom iedereen er over door dramde, hij wist als geen ander dat hij niks waard was en dat zij die hem tegenspreken het alleen deden om hem beter te laten voelen. ''Ik heb geen andere keus.'' Fluisterde hij zacht voor hij zijn ogen open deed om zijn kop iets te draaien zodat hij haar met zijn doffe ogen aan kon kijken. Hij was de woorden van zijn andere zus nog lang niet vergeten, ze dreunde gewoon nog door zijn kop. ''Kijk naar jou en kijk naar mij. Jij bent een warrior en ik ben een mager karkas wat geen hap door zijn keel krijgt, manen achterloopt in training en geen pas normaal kan zetten.'' Mompelde hij slikkend zonder weg te kijken, hopend dat ze begreep waar hij heen wilde en hem niet onderbrak. Even hoestte het katertje waardoor zijn hele lijfje trilde en hij zijn ogen moest dichtknijpen. ''Ik wil niet meer vechten, ik wil normaal kunnen leven.''Fluisterde hij met een stem die nog schorrer was dan iets eerder.

Ze luisterde geïnteresseerd naar Battlepaw, na elke zin wachtte ze nog een paar seconden om te kijken of hij nog wat wou zeggen. "Oh Battle, dat snap ik wel... Ik zou ook alles geven om jou te helpen. Maar de enige manier om het te krijgen is om te blijven doen wat je aan het doen bent."

Kort Xoxo comeback

Hij wendde zijn kop weer af zodra ze was uitgesproken. Wellicht begreep ze hem maar haar woorden gingen deels tegen hem in. Hoe kon hij voor eeuwig zo doorgaan, dat was geen leven meer te noemen. Dan zou hij meer tijd in deze den spenderen dan waar dan ook, dan zou hij net zo goed meteen kunnen verhuizen naar de elders den en de nietsnut zijn. ''Ik wil niet meer moeten vechten om toch weer teruggeslagen te worden door alles en iedereen.'' Sprak hij maar duwde trillend zijn voorpoten onder zich terwijl hij zich met veel moeite omhoog duwde. ''Ik kan niet eens buiten het kamp lopen zonder meteen afgestraft te worden hiermee.'' Zijn vacht rees iets op in een nieuwe poging wat warmer te blijven terwijl hij stond voor hij zich weer liet vallen op zijn zij en zijn ogen sloot. ''Hoe kan je het van mij verwachten als ik niet eens de kracht meer heb om te lopen?'' Zijn stem werd steeds zachter voor hij hoestte en zijn staart half om zichzelf heen krulde. ''Het zou me niks verbazen als ik nooit normaal zou kunnen leven. Dan hebben ze allemaal hun zin en kunnen ze het erin wrijven. Dan kan iedereen zijn gelijk hebben en bevestigen dat ik waardeloos ben. Want in de ogen van bijna iedereen ben ik dat ook.'' Zijn stem was schorren dan ooit tevoren maar er zat, als je goed luisterde, nog altijd iets van strijd nog in.