Silverthorn

Silverthorn

The sweetness of sound
Turns to raging thunder
A deadly serenade

Leeftijd: 10 jaar (120 manen, maar eerlijk is eerlijk: Silverthorn is de tel allang kwijt)
Geslacht: Poes
Levenswijze: Rogue
Ouders: Haar vader heeft ze nooit gekend, haar moeder heette Electra en is omgekomen door een grote, vallende tak.
Broers en zussen: Ze had twee broers, maar hen is ze al jaren geleden uit het oog verloren, vlak na de dood van haar moeder.
Uiterlijk: Ooit was Silverthorn een prachtige poes, met lange, zilvergrijze haren en heldere, groene ogen, maar haar jaren in de wildernis hebben haar vacht tot een lelijke wanorde gemaakt en de onrust en schichtigheid straalt door haar waterig groene ogen heen. Silverthorn is van gemiddelde grootte en relatief mager, hoewel dit niet goed aan haar af te zien is vanwege haar dikke, grijsgestreepte vacht.
Karakter: Silverthorn kan een strijdlustige kat zijn, die zichzelf met klauw en tand zal verdedigen, maar liever gaat ze de strijd uit de weg. Ze is enorm schichtig geworden sinds de dood van haar moeder en is erg wantrouwend jegens andere katten. Toch verlangt ze diep van binnen weer naar een beetje sociaal contact, want al die jaren alleen waren wel erg... eenzaam.
Geschiedenis: Silverthorn kwam tien jaar geleden ter wereld op een zonnige dag, terwijl ook de eerste bladeren net het levenslicht zagen. Ze was de enige poes in een nest van drie katten. Haar twee broers, Quaxo en Alonzo, hielden ervan om haar te plagen, maar Silverthorn wist zich altijd goed te verdedigen en in stoeipartijen kwam zij vaak als winnaar voor de dag. Mede hierdoor, en door haar onmogelijke verlangen ooit bij een heuse clan te horen, noemde haar moeder haar Silverthorn. Een zilveren doorn, vanwege haar schoonheid, die gepaard ging met felheid, kracht en kattigheid. Het leven zag er toen goed uit voor Silverthorn, die een veelbelovende, zij het wilde, dame leek te worden, aldus haar moeder.
Maar dat leven veranderde van de ene op de andere dag, toen na zes maanden van geluk een heftige storm op stak. Silverthorn en haar moeder renden door het bos, maar toen ze vlak bij hun vaste schuilplaats waren – waar Quaxo en Alonzo al zaten – viel een grote tak naar beneden. Silverthorn was het doelwit, maar Electra liet zich niet zomaar van haar kind beroven. Ze sprong tegen Silverthorn aan in de hoop haar te redden. Dit lukte, maar niet zonder daarvoor de prijs te betalen. De tak kwam boven op Electra terecht en beroofde haar in één enkele klap van het leven. Niet wetend wat anders te doen, probeerde Silverthorn de tak van haar moeders lichaam te duwen, maar het gewicht was te veel voor haar en ook toen haar broers – die getuigen waren geweest van het ongeluk – haar probeerden te helpen, konden ze de tak niet weg krijgen. Ze waren gedwongen hun moeder daar achter te laten.
Natuurlijk bleven de drie kleintjes niet lang op de plek waar ze groot waren gebracht. Het was immers geen pretje om je moeder langzaam te zien wegrotten! Al de volgende dag maakten ze zich uit de voeten. Eerst met z’n drieën, in de overtuiging dat ze altijd met z’n drieën zouden zijn en zo wel zouden overleven. Maar al gauw bleek dat het allemaal niet zo makkelijk was. Samen met het weer werd ook de sfeer met de dag slechter en de katten begonnen elkaar verwijten te maken. Zo zou het Silverthorns schuld zijn dat Electra de dood had gevonden, maar beweerde Silverthorn daarentegen dat haar broers alerter hadden moeten zijn.
Quaxo was de eerste die zijn familie verliet, een maand na het ongeluk. Silverthorn en Alonzo probeerden nog een tijdje met elkaar op te trekken, maar ook de sfeer tussen hen was onherstelbaar beschadigd. Zonder woorden van spijt of verdriet verlieten ze elkaar, drie maanden na het ongeluk. Silverthorn was hier diep van binnen kapot van, maar ze besloot door te zetten. Ze wist dat ze een sterke kat kon zijn en dat zou ze bewijzen ook. Maar de jaren leerden haar dat het niet zo makkelijk was. Elke vallende tak deed haar schrikken en de schichtigheid groeide met elk jaar dat ze ouder werd. Toen ze nog jong was, had ze makkelijk kunnen springen – wegspringen voor takken – nu werd ze al oud en gingen de bewegingen niet meer zo soepel als toen. Niet alleen meer de vallende takken joegen haar nu angst aan, zelfs de grotere dieren konden haar ineen doen krimpen en zodra de geur van andere katten tot haar doordrong, zorgde ze dat ze de andere kant op liep. Silverthorn heeft haar leven lang gereisd en zal dat blijven doen, tot haar het leven wordt ontnomen of... wellicht tot er iemand is die haar kan overtuigen van de betrouwbaarheid van een kat?

ma 29 jul 2013 - 21:25