Blood must have blood {Open}

Een rode vloeistof blonk in het zonlicht. Tanden werden zichtbaar gemaakt. Klauwen werden over vlees gehaalt. Bloed spatte net als vuurwerk door de lucht. “Laat je nog eens zien, en ik dood je.” Blaasde een Grijs-bruine kattin. Een kater lag onder haar. Het was een clan kater. Een kater die bij de Riverclan hoorde. In de clan waar zij was uit gestapt. En waar haar zus –Poisonheart- bij hoorde. “Poisonlight, ik zal er persoonlijk voor verzorgen dat je van je leven word beroofd. Jij bent niets anders dan een verrader!” Blaasde de kater, die prabeerde onder haar uit te komen. Ze duwde haar nagels dieper in zijn vel. Sylvie keek de kater met opgezette haren en een wild zwiepende staart aan. Haar staart was 2 maal zo dik dan normaal. Een grauw verliet haar keel.“Ik heet Sylvie. S-y-l-v-i-e . Onthouw het heel goed of ik krab je oren van je kop.” Gesis was duidelijk te horen. Zij en haar zus ,poisonheart, waren bijna hetzelfde. Alleen had Sylvie niet zo veel gedult om lang kalm te blijven. Poisonheart was meer een type dat rustig bleef maar erg vals was. Zij was dan ook wel vals, maar rustig blijven als haar bloed begon te koken...nee dat was niet haar sterkste punt. Ook was het een verschil dat Sylvie een buitenstaander was en dus op haar vader leek. Poisonheart was dan weer een clankat en leek dan weer op hun moeder. Maar als Poisonheart geen verrader was geweest en geen mes in haar rug had gestoken, dan zat Sylvie nu waarschijnlijk nog in de clan. Toch had ze geen enkele seconde spijt gehad dat ze de clan had verlaten. Ze stapte van de kater af ‘Wegwezen jij!’. Al grauwend liep ze nog een stuk achter de kater aan. Al spugend van woede en frustrasie liep de kater naar zijn eigen territorium. Ze keek de kater nog na en draaide haar rustig om voor terug te gaan naar haar eigen plekje. Haar haren waren juist gaan liggen toen ze ze weer omhoog zette. Haar staart werd weer dik en haar klauwen waren weer te zien. Ze deed haar mond open en inhaleerde de lucht . Was dat nu echt? Nee , dat kon niet. Maar het was wel zo. “Poisonheart.” Spuugde ze. Ze had door dat Poisonheart hier was binnen gedrongen. Maar gelukkig was de geur zwak, en oud. Ze zou vast door de andere Rogue’s zijn weg gejaagd, dacht ze. Ze ging zitten en begon haar wondens te likken. Ze zuchte van verlichting bij de gedachte dat ze geen clan poes was. Ze kon doen en laten wat ze wou zonder haar aan die krijgscode te houden. Haar likken hield op toen de wondes schoon waren. Trots was ze niet op de wondes, het was voor te schamen als je wondens en littekens had. Dat betekende dat je je vechttechnieken niet goed onder de knie had. Als je kon vechten zonder een wonde op te lopen, dan mocht je trots zijn. Maar dat was haast niet mogelijk. Sylvie snoof toen een onbekende geur binnen kwam tijdens het ademhalen. Zolang het geen clankat was, maakte het haar niet veel uit. Ze had niet bepaalt veel zin om nog maar eens te vechten.

Ze volgde met haar hoofd de geur die ze had opgepikt. Toen ze beter rook, leek het geen clankat te zijn. Gelukkig maar. Ze was bereid katten te leren kennen, maar van clankatten , zeker rivierclankatten, moest ze niks van weten. Waarom zou ze ook? Zij joegen haar weg als ze maar iets te dicht bij de grens was, waarom zou zij dan accepteren dat zij op haar territorium joegen? En daarbij ze hadden haar altijd verstoten, zonder dat daar een reden voor was. Inclusief haar eigen zus. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd, ze moest niet meer denken aan die tijd. Ze trippelde de geur achterna. Deels nieuwsgierig wie zich in haar buurt bevond, deels voorbereid op een gevecht. Sylvie kon vals uit de hoek komen, maar gaf elke niet-clankat een kans om bevriend te worden. Je kon die kans snel verpesten en dan zou ze de kat ook niet meer tolereren in haar buurt en degene wegjagen met de nodige verwondingen. Je kreeg dan ook geen waarschuwing als je iets zei of deed wat haar niet aanstond, ze zou dan meteen aanvallen. Ze kon eindelijk uit de geur uithalen dat het om een kattin ging, ook een eenling. Ze benaderde de kattin zelfzeker, maar toch voorbereid op een eventuele aanval. Ze kon dan ook niet van vooraf aan weten dat zij wel of niet welkom was. 'Goedemorgend (?), wat brengt jou hier?' Vroeg ze aan de grijze kattin toen ze een vossenlengte van de kattin af stond. Haar stem was neutraal, niet wetend wat te zeggen.

Ze zag dat de poes met haar neus trok. Wat? Wat stonk er zo? Stonk zij? Ze inhaleerde de lucht eens. Ze rook een visgeur en trok even met haar oor. Het zou toch niet...Ze bracht haar neus naar haar schouder toe en ja hoor...Zij was dus degene die zo naar vis rook. Geïrriteerd bracht ze haar oren naar achter. Het kon toch niet waar zijn he. Hoe kon het nu in hellsnaam gebeuren dat ze zo stonk alleen maar omdat ze met een rivierclan kat had gevochten. 'Excuseer me voor de geur. Het is niet wat je denkt.' Zei Sylvie droogjes. Ze melde het maar even voor de kat haar aanvloog voor niks. Ze ging ook niet meteen zeggen dat ze gevochten had en daarom aan de geur kwam. Dat zou ... opschepperig overkomen. En Sylvie schepte niet graag op, ze wou juist dat katten zo min mogelijk wisten over haar. Elk ding dat ze meer wisten, konden ze gebruiken tegen haar. Dat was iets wat ze volledig wou voorkomen. Raar genoeg torende de poes boven haar uit. Sylvie was een kruising tussen een Main Coon en een andere kruising. Main Coons waren toch de 3de grootste katten ter wereld? Ach ja, er liepen veel speciaal types rond. Het kleineerde haar ook helemaal niet, wat de kattin haar doel misschien wel was. Ze wist wat ze in haar had, en grootte had er geen rol bij. Ookal was ze zelf ook geen kleine kattin. Ze likte even een krabwonde proper die nog steeds bloede. 'Stomme Clankrijgers.' Murmelde ze in haar eigen. Haar Gifgroene ogen keken de kattin voor haar aan. Ze spitste haar oren naar de kattin toe toen ze iets zei. "Insgelijks...Zelfde vraag, zelfde antwoord als altijd. Ik ben een rogue, zegt dat genoeg?" Haar stem was koel en emotieloos. Tjonge, was dat nu echt zo veel gevraagd? Haar puntje van haar staart wipte op en neer. 'Kan het spijtig genoeg niet ruiken dat je die vraag al meerdere maals hebt moeten beantwoorde...' Zei ze kortaf en nu eigenlijk ook een beetje ongeïnteresseerd. Waarom was ze nu eigenlijk naar de kattin gekomen? Ze moest nu toch ondertussen al weten dat ze een ramp was in vrienden maken.