No way anyone's gonna die

Onderwerp: No way anyone's gonna die zo 22 maa 2015 - 17:10

Hate verlangde naar Lightleaf. Hij wilde haar zien, meer dan normaal. Hij voelde zich alleen en leeg zonder haar. Kon hij overstappen naar de ThunderClan, zodat hij voor altijd bij haar kon zijn? Maar daar hoorde hij niet thuis. Daar zaten geen moordenaars. En iedereen zou hem haten. Nou ja, dat deden ze nu ook al. Daar zou hij mee kunnen leven. Maar misschien zouden de Elite op hem jagen. En doden. Ookal wist hij dat hij zich zou kunnen verdedigen, het idee joeg hem angst aan. Dus was een beter alternatief zelf op zoek gaan naar zijn liefde.
Eerlijk gezegd wist Hate niet waar hij nu was. Nog niet zó ver in het ThunderClan gebied, toch? Nu maar hopen dat hij niemand anders dan Lightleaf tegen zou komen.

{+Eerste post voor Loci}

Loci bevond zich weer op zo’n moment waarop hij alleen aan Miki kon denken. Hij wist niet waarom maar de kittypet was anders dan de andere katten. Ze begreep hem wanneer anderen dat niet konden. Maar hij wou niet samen zijn met een andere kat. Hij wou niet toegeven aan deze gevoelens zelfs al leken ze nog zo sterk. Ze zouden overgaan, dat wist hij zeker. Je kon niet voor eeuwig zoiets voor iemand voelen. Uiteindelijk zou je de persoon in kwestie gewoon vergeten. De zwarte kater keek op. Hij had zin in een uitdaging en rende naar een clangebied. De Thunderclan. Hij keek op toen hij een andere kat rook. ’Hate? Wat doe jij hier?’

'Hate? Wat doe jij hier?' De zwarte kat draaide zich met een ruk om toen hij de stem hoorde. Het was -tot zijn teleurstelling- niet Ligthleaf, maar Loci die hem had geroepen. Deze precieze woorden waren genoeg om zijn stemming te laten omkeren. 'Dat kan ik ook aan jou vragen, Loci,' antwoordde hij kil. Nog één keer keek hij over zijn schouder en kwam toen op de andere kat af. 'Wat brengt jou hier, op het ThunderClan territorium?' Het liefst wilde hij de kat weg hebben. Open krabben, om hem te laten boeten voor de vorige keer. Maar Hate wist beter. Dit keer zou het niet op een gevecht uitdraaien. Als hij met iemand moest vechten, dan zou het Silverstar zijn, en met niemand anders. Als hij hier en nu zou gaan vechten, was het waarschijnlijk dat er katten kwamen kijken. En het laatste wat hij wilde was dat Lightleaf in de problemen zou komen.

Zijn gedachten aan Miki verdwenen even toen hij zijn aandacht op Hate richtte, maar ze verdwenen niet lang. 'Dat kan ik ook aan jou vragen, Loci,' Antwoorde de kater kil. De kater keek over zijn schouder en kwam toen op hem af. 'Wat brengt jou hier, op het ThunderClan territorium?' Loci haalde zijn schouders op. ’Wandelen’ antwoorde hij vaag. Er was geen enkele reden om Hate te vertrouwen. Zeker niet na de vorige gevechten. ’Maar je hebt nog steeds niet op mijn vraag geantwoord.’ Zei hij vragend. Deze keer zou het niet op een gevecht uitdraaien. Niet hier. Hij kon niet nog meer vijanden dan hij al had veroorloven. Als Hate wou vechten zou hij moeten wachten tot ze op een plek waren waar ze niet gestoord konden worden. De kater leek ook te denken dat ze beter niet konden vechten, want deze had hem nog niet aangevallen. Tot nu toe dan.

Bloodclan... De oh zo bekende geur stroomde haar neusgaten in. Wantrouwend draaide de rode poes zich om richting de geur en spitste haar oortjes. Ze hoorde heel zachtjes stemmen, wat betekende dat ze niet heel ver weg waren. Wat deden die straatmormels hier!? Ze begon te sluipen, zich zo laag mogelijk tegen de grond drukkend. Misschien dat ze ze eerst ongezien kon bekijken en dan ze of weg kon sturen of hulp kon gaan halen? Het was een dom plan, maar de woede nam op het moment even haar gedachten over. Die katten hadden al zoveel ellende aangericht bij de clans.

De twee zwarte katten waren met elkaar in discussie en leken zich totaal geen zorgen te maken over het feit dat er misschien ook Thunderclanners in de buurt waren. Ze waren ietsje jonger dan dat zij was, maar zagen er goed getraind uit. Ze zouden geheid winnen in een gevecht. Het was beter om meteen naar het kamp te gaan en hulp te halen. En toch, ondanks dat ze zich dit besefte, stapte ze de bosjes uit. Haar nagels schoten uit haar poten. Hulp halen duurde te lang, misschien dat ze dan al weer weg waren of al iets hadden aangericht. "Ik zou maar heel snel wegwezen als ik jullie was..." Siste ze dreigend en ontblootte haar tanden.

'Wandelen,' zei Loci vaag. Hate gromde geïrriteerd. 'Maar je hebt nog steeds niet op mijn vraag geantwoord,' merkte de andere kat op. 'Nee, dat klopt,' reageerde Hate bits. 'Maar ik denk dat jij ook niet je echte reden hebt gegeven.' Hij keek hem uitdagend aan, maar net niet genoeg om een gevecht uit te lokken. Hoopte hij.
Achter zich hoorde de zwarte kater geritsel. Toen hij zich omdraaide, zag hij een niet al te lelijke oranje poes staan. Ze rook naar ThunderClan, maar ze kon ook gewoon al een tijdje in het gebied ronddolen om zo te ruiken. 'Ik zou maar heel snel wegwezen als ik jullie was,' siste ze dreigend. Hate keek haar spottend aan. 'Oooooh,' reageerde hij honend. 'Gelukkig ben je ons niet, eh? Wat een wereld zou het dan geweest zijn!' Hij wierp een zijdelingse blik op Loci. Als die het spelletje meespeelde, was het twee tegen één. Als hij het spelletje niet meespeelde had hij een groot probleem. Twee katten tegen hem werd toch echt te veel.

Hate gromde geïrriteerd om zijn vage antwoord. 'Nee, dat klopt,' Antwoorde de bits kater op zijn vraag. 'Maar ik denk dat jij ook niet je echte reden hebt gegeven.' De kater keek hem uitdagend aan en Loci keek de kater een moment al even uitdagend aan.

Lang had hij niet om Hate aan te staren want er kwam een naar Donderclan ruikende poes uit de struiken. Loci’s blik viel op haar uitgestoken nagels. Ze was duidelijk niet blij om hen op haar gebied te zien. De zwarte kater stak zijn neus in de lucht. Hij rook geen van haar clangenoten, maar dat betekende niet dat ze iemand anders niet eerder naar het kamp gestuurd had. Hij hoopte dat er geen hulp op komst was. "Ik zou maar heel snel wegwezen als ik jullie was..." Siste de poes als openingszin. De kater naast hem keek de poes spottend aan en Loci imiteerde zijn blik zodra hij deze zag. 'Oooooh,' Loci lachte zacht. 'Gelukkig ben je ons niet, eh? Wat een wereld zou het dan geweest zijn!' Hate wierp hem een blik toe na deze woorden. Loci knikte haast onmerkbaar. Hij wist zelf ook wel dat hij zich nu niet tegen Hate kon keren. Zelfs al mocht hij de kater niet, ze waren nog steeds clangenoten. En niemand van de Bloedclan zou blij zijn als hij Hate zou verraden. ’Ja, dat zou pas echt een ramp zijn’ Zei Loci grijnzend. ’Er is namelijk niemand die dit superieure lichaam aankan’ Hij lachte en bekeek de Clanpoes spottend.

'Ja, dat zou pas echt een ramp zijn,' stemde Loci in. Hate grijnsde. Hij had Loci voor zich gewonnen. In ieder geval voor vandaag. Gelukkig was de kat niet zó dom dat hij de BloodClan in de steek liet. 'Er is namelijk niemand die dit superieure lichaam aankan,' voegde Loci eraan toe. Hate keek hem aan met een blik die zei ''Meen je dat nou?'', maar bleef grijnzen. Het was twee tegen een. Een makkie. 'Nou ja, behalve ik dan,' zei hij, ietwat laat. De kans bestond nu dat beide katten dachten dat hij óf heel langzaam was -wat een voordeel was als de poes dat dacht. Ze zou hem langzamer inschatten in een gevecht- óf een ongelofelijke oen. Laat ze maar denken. Hij was te cool voor ze.
Hate stond op en begon een rondje te lopen om de poes. Wat voor boter had hij deze keer in de kuip?

Loci zag uit zijn ooghoeken hoe Hate grijnsde toen hij zich aan diens kant schaarde. Loci’s grijns werd breder toen hij die van Hate zag. Zolang de kater maar niet dacht dat hij alles vergeten was, was alles in orde. ’Er is namelijk niemand die dit superieure lichaam aankan’ Zei loci nog steeds lachend. Hij keek even Hate’s richting uit en zag de kater hem grijnzend aankijken. Hate had een meen je dat nou blik in zijn ogen. Vlug draaide Loci zich naar de poes en richtte de spottende lach die Hate’s blik veroorzaakt had op de poes. 'Nou ja, behalve ik dan,' hoorde hij zijn clangenoot zeggen. Loci stond nog steeds met zijn kop naar de poes gericht, maar draaide zijn ogen een paar seconden lang naar Hate toe. De grijns op Loci’s gezicht werd zo mogelijk nog breder. Was Hate’s trage reactie misschien een tactiek zodat de poes hem verkeert in zou schatten? Zolang de kater maar niet dacht dat hij erin trapte. Hij wist dat Hate niet traag was. De kater naast hem stond op en liep een rondje rondom de poes. Loci lachte. ’Ja, alleen jij kan me aan’ Hij reageerde al even traag als Hate. Gelukkig waren niet alle gesprekken die hij voerde zo traag. Dat zou pas echt een ramp zijn.

Onderwerp: Re: No way anyone's gonna die