Wonderland

Aandachtig bekeek Yinyang zichzelf in de weerspeigeling. Na een tijdje gejaagd te hebben was ze een bevroren plas tegengekomen. Het is was zo glad dat ze zichzelf kon zien. Twee groene ogen staarde terug, een zwart-witte poot raakte de hare. Ze was ouder geworden, groter. Ze was haar molligheid verloren, en het had nu plaats gemaakt voor pezige spieren. Yin grijnsde haar tanden bloot. Ze was ook mooier geworden. Maar ze had genoeg getreuzeld. Resoluut draaide ze zich om, en zette een stap in de sneeuw. Brr, het duurde toch even om eraan gewend te raken. Stomme sneeuw. De poes liet een zucht uit haar bek ontsnappen en liep toen stevig door. Ze had haar familie al lang niet meer gezien sinds ze weggelopen was. Ze vroeg zich af hoe haar broers eruit zouden zien. Ook zo sterk? Zou Cloud nog steeds zo pluizig zijn? Een gevoel van walging overspoelde haar bij de gedachte aan haar zwakke broertje. Maar ook een gevoel van gemis. Ze vond het zo look om hem te plagen. En Moon… Yin knarste haar tanden op elkaar. Ze haatte Moon! Die kon doodvriezen. En dan haar vader. Haar koning. Zij was zijn prinsesje. Yinyang had hem maar heel even gezien, en toen zag hij er niet te best uit. Moon had hem verbannen. Nog een reden om haar te haten! Oh, ze zou zo veel geven om hem even tegen zich aan te hebben in deze kou. Alsof haar wensen gehoord werd, drong een bloodclangeur haar neus binnen. Pap! Blij en verassend versnelde ze haar pas. Wat veranderde in rennen, wat weer overging in sprinten. Ze zou hem eindelijk weer zien! Ze rende om een schuurtje, langs een bosje, en… Geschrokken remde Yinyang af. De bloodclanner, die de geur verspreidde, was niet groot gebrouwd. Hij had geen zwarte vacht, of groene ogen. Het was een bruine tabby, die verstoord omkeek. Onder zijn poten lag een bevroren rat. "Wat mot je?" De rouge zette een stap achteruit. De ogen van de bloodclanner stonden hongerig, boos. "Zeg meissie, ben je niet verdwaald?" Een dreigende stap naar voren. "Ik heb t niet zo op verdwaalde meissies." De kater zakte door zijn achterpoten, klaar voor een sprong. Yin stond klaar om weg te springen, en hoopte dat ze tenminste iets had onthouden van haar trainingen. Maar dit kon ze niet winnen, dat zag ze nu al. Hij was groter, sterker. Wegrennen dan? Door de sneeuw? Paniek borrelde op, nagelde haar aan de grond. Wanhopig gilde ze het uit. "Pap!" De kater trok een wenkbrauw op. "Pap? Niemand gaat naar buiten in dit weer, meissie. 'Tis over." De kater maakte een geweldige sprong, met uitgestoken klauwen. "Pap! Claw! Help!" Het was hopeloos, dat wist ze ook wel. De kater had gelijk. Het was over.


+Claw

Yinyang had haar ogen gesloten, klaar voor de inpact. Ze hoorde haar hart bonzen en voelde bloed door haar heen ruisen. Dit was het. Maar de klap kwam niet, enkel een luide bons. Yin opende haar ogen, en haar bek viel open. Het was haar vader. De grote, zwarte kat hing over zijn clangenoot. “Gut te gut.” Gebiologeerd keek ze toe. “Die fout komt jou duur te staan vriend.” In een tel was het gebeurd. Claw had de nek van haar aanvaller doorgebeten. Wauw, de eerste keer dat er iemand gedood werd zo voor haar ogen. Ze vond het niet eng, ze bleef zelf verassend kalm. “Ben je oké?” De poes zag zijn blik veranderen. Van zijn moordenaars gezicht naar het gezicht dat zij kende. Die lieve ogen waarmee hij haar altijd begroette. Claw zette een stap naar haar toe. Yin dacht aan de vorige keer dat ze in zo'n situatie zat. Ze was achteruit gestapt, en zijn ogen... Nee. Ze wou hem die pijn niet doen. Bovendien had ze hem gemist, en maakte het haar niet uit hoeveel katten hij had gedood. "Pap!" Ze vocht haar tranen terug, zodat ze niet zo gaan janken als een kleine kit. Ze sprong op hem af, drukte haar neus in zijn vacht. En ze snoof zijn lucht op, om hem nooit met die van iemand anders te verwarren. Het was een geur van bloed, van zijn clan, maar ook van thuis. Toen zette de zwart-witte kat een stap achteruit. Haar groene blik gleed over hem heen, en zag hoeveel hij veranderd was. Er waren plukken zwarte vacht uit zijn pels getrokken, en zijn halsband was een stuk voller dan de laatste keer. "Wat is er met je gebeurd?" Vroeg ze iets voorzichtig. Toen realiseerde ze zich pas dat ze Claw nooit had verteld dat ze Moon al meerdere maanden niet had gezien. Nou ja, dat kon ze later vertellen. Ze wou eerst nog even bij hem zijn.

Haar vader sloeg zijn staart om haar heen, wat een veilig gevoel gaf. “Er is van alles veranderd in de Bloodclan.” Begon Claw, "Ik heb Lítill de vorige leider van de Elite verslagen en dat betekend dat ik nu de nieuwe leider van de Bloodclan ben, vandaar de nieuwe tand aan mijn halsband. Die tand mag alleen de leider van de Elite dragen.” Yin keek aandachtig, maar ook trots. Haar vader was de nieuwe leader! Haar ogen gleden opnieuw naar de kale plekken. Hij leek het te merken. “Het is minder erg dan dat het eruit zien hoor, mijn uitgetrokken vacht. Ik heb hem veel meer pijn gedaan.” Hij leek even te glimlachen, een wonderbaarlijk moment was dat. “Je weet dat mama en ik een beetje ruzie hebben toch? Daarom verteld ze mij niets meer, maar nou hoorde ik laatst iets verontrustends van iemand anders. Wordt jij getraind door een Rogue Yinyang?” Gelijk zakte haar zwart-witte oren naar beneden. Zo zou ze moeten vertellen dat werd getrained, maar ook de prijs... “Ik wil dat je eerlijk tegen mij bent.” Yinyang beet op haar lip. Oke, dat van Cloud hoefde hij niet te weten, toch? "IIk wordt getrained door Sushi." Mompelde ze.

“Sushi is geen goed gezelschap voor jou Yinyang.” Ze vauwde haar oren lichtjes in haar nek. Het was niet leuk om dit te horen. “Ze gaat zich op een gegeven moment tegen je keren.” Maar… Ze hadden een deal gesloten, toch? Ze staarde afwezig naar haar poten. “Ze gebruikt je alleen maar.” Maar... Maar zij was er tenminste! Boos richtte de poes haar kop omhoog, en keek haar vader recht aan. "Kan zo zijn, maar zij leert me nog eens wat!" Er borrelde woede op, woede waar ze eerst geen tijd voor had gehad. Eerst kwam altijd eten vinden voor de avond, rustig kunnen slapen, voor haar eigen hachje zorgen. Maar nu barstte ze uit, als een vulkaan. "Met Moon die met haat, een vader die verdwijnt en siblings die ik nauwelijks ken, wat voor een keuzes heb ik?" Ze spuugde de naam van de kat die haar op de wereld had uit. Die had het recht niet om zich moeder te noemen. "Ik wordt sterker met de dag, en dat komt heus niet door mijn eigen familie!" Al deze tijd had ze geen oogcontact met haar vader verbroken. Ze was kwaad, blind voor de consequenties van haar woorden. "Als je wilt dat ik bij haar weg ga, help me dan!" Er klonk een beetje wanhoop in haar stem, die ze iegelijk niet wou toegeven. Yinyang liet haar kop weer zakken, wachtend op de reactie van haar vader.

Na haar uitval begon ze een beetje spijt te krijgen. “Yinyang.” Zijn stem trilde. Oei, geen goed teken. “Ik heb je het nooit willen aandoen om te vechten om eten en een slaapplek. Om een kras over je neus te krijgen als je iets verkeerd doet en om te leren moorden.” De poes beet op haar wang, ze wou niet dat Claw zich zo voelde. Het was haar schuld. “Ik wilde je jou eigen keuze laten maken, maar blijkbaar ben ik daar niet zo goed in. Ik kan die keuze niet accepteren.” Dus, ze werd nu verbannen van Sushi? Hoe zou ze het dan leren? Sure as hell, Moon liet haar niet terugkomen. Haar papielief had het toch al te druk met een elite leiden? "Ik kan je alleen aanbieden om bij de Elite te komen, maar dat is een hard leven dochter. Ik ben bang dat het je karakter verpest, dat het je langzaam kapot maakt. Ik zal het mijzelf nooit vergeven als dat met jou zou gebeuren.” Yinyang luister aandachtig naar haar vader, en staarde even naar haar zwart-witte poten. De elite... Wat ze geweldig vond aan rogue was om vrij te zijn. Zou ze zich echt aan zoiets vast kunnen ketenen? En zoals Claw al zei: Het was een hard leven. Twijfelend keek ze in zijn ogen. "I-ik weet het niet..." Mompelde ze.

“Nee.” De nieuwe ijzigheid in zijn stem verraste haar. Had ze iets verkeerd gedaan? Behalve van huis weglopen, zich laten trainen door een moordenaar en je moeder haten? “Nee, ik wil ook niet dat je dat doet Yinyang.” Haar vader stond op en begon heen en weer te lopen, totdat de poes er bijna duizelig van werd. Hij wou ook niet dat ze het deed. Maar... Ze had toch geen nee gezegd? Het was gewoon... De vrijheid. Ze wist niet of ze dat kwijt was in de bloodclan. Yin wachtte geduldig op Claw, tot hij weer stilstond. "Ik had dat niet moeten zeggen.” Ze wou haar bek opentrekken, maar zag de blik van haar vader. Verward, gefocust, ijzig kil en warm, allemaal tegelijk. Yinyang voelde dat ze in gevaar was maar tegelijkertijd op de veiligste plek ter wereld. Haar vader... hij zou het snel verliezen. Tranen die ze al een tijdje had verbeten liet ze gaan. Gek genoeg was het geen gejank als toen ze een kit was, maar een enkele traan, geruisloos. Ze drukte zich tegen hem aan, het maakte haar niet uit als ze nu een klauw over haar gezicht kreeg. Ze moest hem vasthouden. "Pap," Fluisterde ze, en hield haar ogen stevig dicht. "Ik wil bij je blijven." Ze zweeg even, en ademde zijn geur diep in, ook al was deze overmand met bloed. "Zelfs als dat de bloodclan betekent." Misschien was het goed, opnieuw beginnen. Ze mocht niet terug naar Sushi, en sure as hell ging ze terug naar haar bloedverwanten. Ze zou mee gaan met haar paps. After all, hij zou haar beschermen, niet? Bovendien kon ze vaak genoeg wegsneaken, ze zou nog steeds kunnen zwerven. Papa deed het nu toch ook? "Ik ga mee!" Yin's stem klonk hard en vastberaden. Ze stapte achteruit, en ademde diep. Ze keek de kater recht aan, met een tikje kil zelfvertrouwen.

Al vertelde zijn gezicht anders, Toch knikte Claw. “Alleen als je er helemaal achter staat Yinyang.” De zwart-witte poes knikte stevig. Al was het misschien een onzekere weg, ze wist wel dat ze dit wou. “Wil je dat ik jou train of wil je een andere mentor?” Lastige vraag. Yinyang sloot haar ogen. Haar vader zou kunnen, maar er was een kans dat emoties of hun familie band in de weg zou zitten. Het zou voor hem ook niet makkelijk zijn. Uiteindelijk opende ze haar groene kijkers. "Het lijkt me beter voor ons beide als iemand anders mij traint." Hopelijk zou ze wat leren van de bloodclanners. O ja.. Clangenoten. Hopelijk hoefde ze niet te veel contact te maken. Liever was ze alleen, zwervend. Ach, daar zou ze wel iets op verzinnen. Alles leek nu nog een soort mist, maar ergens voelde ze een soort opluchting. Ze hoorde weer bij iemand. Ze hield haar kopje scheef, en keek naar Claw. "Enne, pap?" Ze stond op, als aanstalten om te vertrekken. "Wil je me vanaf nu Yu noemen?"

“Dat lijkt mij ook beter.” De glimlach op zijn gezicht maakte haar blij. Ze wou vaker die lach zien. “Het zou ons beiden niet goed doen als ik je zou trainen, al zou ik het met alle liefde doen het is waarschijnlijk niet goed.” De poes knikte instemmend. Met spanning wachtte ze af op het antwoord van haar vraag. “Natuurlijk Yu.” Ze zuchtte opgelucht. Yu. Het was fijn om niet meer de naam te dragen die haar herinnerde aan het verleden. Bovendien had Moon haar die naam gegeven. Ze had altijd al een soort jaloezie gevoeld naar Cobra, aangezien hun vader hem zo genoemd had. Bovendien zou het makkelijk zijn om oude bekende te misleiden. “Ga je mee?” Yu knikte stevig, en volgde haar vader. Dit was nieuw, maar beter. Ze sloot een oud hoofdstuk af en zou met een nieuwe beginnen.

-Topic uit (?)