Cats aren't slugs {Moonpaw}

Als de koude bries over de sneeuw raasde kon je de witte vlokken zien dansen in kleine tornado's en die kan je dan weer lekker neerhalen met je poten. Cyber keek tijdens de sneeuwval naar het vette konijn nog geen voslengte verderop, het domme dier had niet door dat de zwart-witte kat tussen de grassen verscholen zat. De wind stond immers zijn kant uit, het prikkelde pijnlijk koud zijn neus. Cyber staarde naar het bruine dier dat sterk aftekende tegen de verder witte sneeuw en likte zijn lippen al af bij het vooruitzicht naar het beest. Maar ergens voor hem leek iets geluid te maken, het konijn vluchtte weg en Cyber zakte met een grijns nog wat dieper in elkaar. De wind bracht de geur van thunderclan apprentice met zich mee.

Zon wekte de witte apprentice uit haar slaap. Ze kreunde zachtjes en probeerde van de zon weg te draaien. Maar nee, de zon bleef haar irriteren. Dit was waarom ze van de maan hield. Die deed dit soort dingen niet. Langzaam deed Moonpaw haar ogen open. Wat zou ze vandaag eens gaan doen? Misschien kon ze gaan jagen. De poes rekte zich eens lekker uit, stond op en wandelde naar buiten. Nadat ze een muisje op had, trippelde ze het kamp uit. Eenmaal buiten ging ze op zoek naar prooi. Makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien lag het aan haar neus, maar ze rook niets. En hoe ze haar oren ook aanspande, geen enkel geluid van rondscharrelende dieren kwam binnen. Nou ja, het zou vast beter gaan na haar training.
Onbewust was Moonpaw steeds dieper het territorium in gelopen. En toen zag ze hem. Een zwart-witte kat, wat groter dan zij was. Hij kwam haar niet bekend voor. Voorzichtig stapte ze op de kater af. 'Hey,' zei ze.

Cyber gromde laag toen de poes op hem afstapte, maar veranderde van strategie. Hij was hier al een tijdje en dit leek nog een jonge apprentice..misschien zou ze zijn geur niet kennen of denken dat hij een clankat was die ze gewoon nog niet kende. "Oh sorry miss, haha ik had je niet herkent. Ben jij niet één van de nieuwere apprentices?" deed hij een gokje, waarschijnlijk juist aan haar kleine bouw te zien. Hij rook zelf misschien zelf ook wat naar die stinkende thunderclanstank. Nu nog een naam voor zichzelf bedenken..maar dat kon geen probleem zijn.

OCC; hij gaat haar proberen te bedriegen door zich voor te doen als een tc'er -rare wending-

'Oh sorry, Miss. Haha, ik had je niet herkend. Ben jij niet één van de nieuwere apprentices?' vroeg de zwart-witte kat. Moonpaw knikte. Ze kende de kat niet, maar hij leek hier een bekende te zijn. 'En jij bent...?' vroeg ze. Misschien kende ze zijn naam. Het was mogelijk dat ze een Warrior nog nooit had gezien, ook al was ze sinds haar geboorte ThunderClanner. De kans was minuscuul, maar bestond. Het kon ook zijn dat hij er altijd al was geweest, maar dat hij gewoon niet was opgevallen. Er was ook nog een derde optie, dat hij misschien tijdelijk half Rogue was. Dat hij leefde in het ThunderClan gebied, maar nooit het kamp in kwam.

De zwartwitte kater dacht amper een fractie na voordat een naam over zijn lippen rolde "Wolftooth is de naam, wat was jouw naam nu weer?" Cyber lachte gespeeld en vervolgde zijn zin "er zijn al zoveel apprentices geweest die ik niet uit elkaar kan houden" de kater knipoogde "en stiekem zat ik te slapen tijdens de ceremonie" mrauwde hij humorristisch. Hij monsterde de poes nog eens, ach ze is nieuw..ze zal hem niet kennen

'Wolftooth is de naam. Wat was jouw naam nu weer?' lachte de kat. Moonpaw ontspande zich. Ze had de naam Wolftooth wel eens ergens gehoord. 'Er zijn al zoveel apprentices geweest die ik niet uit elkaar kan houden,' vervolgde hij, waarna hij knipoogde. 'En stiekem zat ik te slapen tijdens de ceremonie.' Oké, dit klonk als een geloofwaardig verhaal. En daarbij, wie zou haar nu weer willen foppen? Wat kon hij van haar willen wat hij alleen zou krijgen als ze geloofde dat hij uit de ThunderClan kwam? Moonpaw lachte terug. 'Nou ja, ik ben Moonpaw. Van de nieuwe lading apprentices,' beantwoordde ze zijn vraag. Wolftooth had mooie ogen. Felgroen, als vers gras. Maar Dawnpaw had mooiere ogen. Er schenen kleine maantjes in als ze lachte. Want die combinatie was meer dan perfect: de maan én Dawnpaw. Wat zou de aardige kater tegenover haar vinden van de maan? Misschien moest ze hem niet met vreemde informatie doodgooien. In plaats daarvan vroeg ze: 'Wat doe je eigenlijk hier?'

"Moonpaw, ach ik dacht het al wel met dat witte pelsje. Maar er zijn meerdere witte katten." Mrauwde Cyber met een 'verontschuldigend' lachje. Het jonge poesje stelde een vraag en Cyber keek even om zich heen en rook in de lucht, een lichte geur van eekhoorn en vaag van konijn. Maar het konijn was ondertussen al te ver weg, de eekhoorn zou hij nog wel willen eten al had zo'n beest een irritante vacht. Hah nee hij was tevreden met bijna alles in deze tijden, maar er kwam mooier weer binnenkort en dat betekende meer prooi en gevulde magen. "Hungry bellies make angry hearts" miauwde hij als antwoord "Ik ben al op jacht sinds zonsopkomst, maar de prooi laat zich niet vangen vandaag."

'Hungry bellies make angry hearts,' miauwde Wolftooth. 'Ik ben al op jacht sinds zonsopkomst, maar de prooi laat zich niet vangen vandaag.' Moonpaw knikte. Op haar weg had ze ook maar één enkel konijn gezien, die snel weg was gehupst toen ze eraan kwam. Ja, ze was ervan overtuigd dat dit een lid was van de ThunderClan. Er viel een ongemakkelijke stilte. 'Mooi weertje, hè?' zei de witte poes uiteindelijk maar, om het te doorbreken. Dat was niet het beste om over te praten, maar het was iets. 'Ik had het alleen wel wat warmer verwacht, voor de tijd van het jaar.' Ze tekende met haar poot de maan en de sterren op de grond. Toen veegde ze het weer uit en begon opnieuw. Ze had geen zin om op te staan en weg te lopen. Ze wilde gewoon blijven zitten. Was Dawnpaw maar hier... Die zou het gesprek wel op gang houden. Want zo was Dawnpaw. Het was wel oké hier, met Wolftooth. Niet té oké, maar gewoon, als Clangenoten die stil waren en aan iets dachten.

Ja, er scheen wel een zonnetje en er was niet zo'n regen of harde trekkende wind als gisteren maar het mocht wel wat warmer voor hem. "In mijn apprentice tijd waren de tijden nog correct, koud in de winter met een dik pak sneeuw, zonnig met een windje in de lente, warm en droog in de zomer en winderig met ijskoude avonden in de herfst. Nu lijkt het een mengeling tussen lente en herfst." bromde Cyber oprecht geirriteerd, wat hem betreft mocht het weer wel wat warmer en de prooi wat levendiger worden. Het poesje tekende met haar poot in het zand, een verachterlijke gewoonte van enkele kittens en apprentices uit de clans. Als Rogue had je gewoon geen tijd om zoiets nutteloos te doen. Cyber leerde zijn kits vanaf 4 moons de geuren herkennen en gevaren opmerken, op 5 begon hij met kleine kracht, vecht en snelheidstrainingen en vanaf 6 moons begonnen de jachttrainingen. Ze moesten iets kunnen om te overleven, zeker als je net als vele rogue kittens op jonge leeftijd zonder ouders moet overleven. Dan kon je vanaf je 4 moons bij hem tenminste jezelf min of meer voorlopig in leven houden als rogue als je nu nog ergens voedsel weet te stelen. Ach tegenwoordig was er niets meer aan te vangen met die apprenticen van de clans. "Wat teken je?" mauwde hij, vanbinnen snauwde hij het van afschuw maar in het echt kwam het er gespeeld geduldig en geinterreseerd uit. jak.

'Wat teken je?' vroeg de zwart-witte kat. Moonpaw keek op. Zou ze hem een uitleg geven of zou hij dat niet op prijs stellen? 'Oh,' begon ze. 'De maan en de sterren. Ze zijn geweldig, vind je niet? Nou ja, niet mijn tekening.' Ze grinnikte. 'Ze staan er zo helder. En altijd. Nooit zijn ze weg. Ze zullen je altijd de weg wijzen. En later gaan we ons bij ze voegen. Dan schijnen we even helder, naast de maan. En dat is denk ik het beste wat er ooit kan gebeuren.' De witte poes bekeek de kater. Vond hij het leuk? Ze kon het niet zeggen, en besloot verder stil te zijn. Wat vond Wolftooth eigenlijk van de maan en sterren? Zou hij er ook naar uit kijken om zich bij ze te voegen? 'Wat vind jij van de maan?' vroeg ze dus al vrij snel. Nieuwsgierig bekeek ze zijn gezichtsuitdrukking.

"Ik vind de maan vrij zielig..hij staat er altijd als enige aan de hemel. Geen andere manen die hem vergezellen. Enkel sterren, die hem als kleine kittens lijken te plagen en uit te lachen dat ze mooier en slanker zijn dan hem. Ik vind het zielig.." Cyber was even stil en daarna glimlachde hij wat "Maar je hebt gelijk dat ze mooi en onvergetenlijk zijn, al ben ik nooit helemaal zeker of ik wel zo'n sterretje wil worden die de maan uitlacht dat hij alleen is. hha" de zwart-witte kater zette een lieve glimlach op "Maar ik hou wel van de maan en de sterren, men zegt dat wolven naar de maan huilen."

'Ik vind de maan vrij zielig. Hij staat er altijd als enige aan de hemel. Geen andere manen die hem vergezellen. Enkel sterren, die hem als kleine kittens lijken te plagen en uit te lachen dat ze mooier en slanker zijn dan hem. Ik vind het zielig,' zei Wolftooth. Moonpaw knikte. Zo kon je het ook bekijken. De kater was een paar seconden stil voordat hij weer verder ging. 'Maar je hebt gelijk dat ze mooi en onvergetelijk zijn, al ben ik nooit helemaal zeker of ik wel zo'n sterretje wil worden die de maan uitlacht dat hij alleen is. Haha.' Daar dacht de apprentice even over na. Maar ze bleef bij haar punt. Zij zou de maan niet uitlachen. Ze zou niemand uitlachen. De Warrior glimlachte. 'Maar ik houd wel van de maan en sterren. Men zegt dat wolven naar de maan huilen.' Moonpaw grinnikte. 'Ja, dat heb ik gehoord,' zei ze, 'maar ik heb het ze nog niet kunnen vragen.' Haar gedachtes gingen naar het verlaten van de ThunderClan en op zoek te gaan naar het onbekende. Zou Wolftooth meegaan? Vast niet. Nou ja, of misschien wel. Misschien wilde hij wel weg en had ze hem daarom niet vaak in het kamp gezien. 'Als je de kans had om weg te gaan, zou je die dan aannemen?' flapte ze eruit. Damn. Dat had ze niet moeten zeggen. Ze had er niet eens aan moeten denken.

Cyber dacht lang na, wat zou een clankat hier in prooinaams op zeggen? "Eum..ik zou niet voor eeuwig weg gaan. Maar af en toe piep ik er wel eens tussenuit naar de maansteen en naar de four tree. Maar ik zou mijn clan niet voor eeuwig kunne verlaten." Cyber keek naar de hemel die nu nog vrij licht was en binnenkort vol sterren en de maan zou staan. "Jij? Buiten om de sterren te gaan vergezellen?"

Het duurde lang voordat de kater antwoordde. 'Eum... Ik zou niet voor eeuwig weg gaan. Maar af en toe piep ik er wel eens tussenuit naar de maansteen en naar de Fourtrees. Maar ik zou mijn Clan niet voor eeuwig kunnen verlaten.' Moonpaw dacht na over die woorden. Natuurlijk ging zij ook wel eens naar de Fourtrees, maar ze was nog nooit langer dan een hele dag weg geweest. Telde dat ook als de Clan verlaten? Ze had niet door dat Wolftooth tegen haar aan het praten was. '... Gaan vergezellen?' Wat? Wat moest ze hierop antwoorden? Zou ze moeten vragen of hij het wilde herhalen? Nee, dan leek het alsof ze echt heel dromerig en onoplettend was. 'Eh... Ik denk het wel,' antwoordde ze uiteindelijk maar, hopend dat ze niet te vreemd klonk. Hopend dat ze het goede antwoord had gegeven. Het begon laat te worden. Als ze nu terug naar het kamp ging, kon ze nog even slapen, om op tijd wakker te zijn voor haar afspraak met de maan en sterren. 'Zeg Wolftooth, leuk je gesproken te hebben. Ik moet maar weer eens gaan,' zei ze, terwijl ze een paar stappen richting het kamp zette. 'Tot ziens!'

Oké dit was gewoon een heel raar gesprek geworden.. zijn plan was geweest om de poes aan te vallen of iets van interresante informatie uit haar te trekken maar uiteindenlijk hadden ze enkel gekwebbelt over de maan en de sterren. Cyber was verbaast geweest over de poes haar antwoord, meende ze het? Ze zag hem er net zo'n avontuurlijke bol haar uit ofzo? Achjah. "Ik ga eerst nog wat prooi vangen.. spreken we nog eens af? Verder over de maan en de sterren babbelen neem ik dan aan?" Cyber glimlachte zo aardig mogenlijk. Hij had haar vertrouwen al, nog een beetje meer en dan nog een beetje en nog een beetje en hij had zonder dat ze het doorhad een spion van haar gemaakt.