Light up the sky {OPEN}

Met voorzichtig stappen plaatste de tabby kater zijn poten op de gevallen takjes. Boven hem scheen Silverpelt, samen met de maan het enige wat hem van licht voorzag. Zijn zacht groene ogen volgde het pad dat voor hem uitgestippeld was. Zijn slaap ritme was zo ontzettend door de war dat hij midden in de nacht klaar wakker was en overdag in slaap val. Hij was nog geen maan warrior, aangezien zijn trainingen eventjes stil hadden gelegen door de verwondingen van zijn mentor. Nu maakte hij van het feit dat hij warrior was gebruik door 's nachts uit het kamp te glippen en een rondje door het territorium te maken. Misschien zou hij nog iets tegen komen, iets waardoor de clan eindelijk eens trots op hem zou zijn.

Het leven ging door. De witte kattin was nu alweer een paar manen apprentice en alles ging tot nu best goed. Behalve het vechten dan, daar bakte ze geen potje van omdat ze zo klein en fragiel was. Binnen twee tellen lag ze weer op de grond, elk oefengevecht hetzelfde liedje. Maar goed, voor de rest ging alles haar wel goed af en ze hoopte dat Shrewstar haar er niet op zou benadelen. Anders kon ze altijd nog hulp vragen aan haar broertjes, die waren vast goed in vechten. De afgelopen tijd had Ivypaw er de gewoonte van gemaakt om het bos in te glippen als iedereen sliep, zonder echte reden eigenlijk. Ze hield gewoon van de vrijheid die het bos 's nachts had. De maan scheen hoog boven haar en ze ademde de koele lucht in. Het was koud, maar haar pluizige, sneeuwwitte vacht beschermde haar tegen de meeste koude stromingen die haar tegemoet kwamen. Negen manen was ze alweer, wat ging de tijd toch snel. Een korte zucht rolde over haar lippen, maar ze keek op toen ze iets hoorde iet ver bij haar vandaan. Er stond een kater die ze nog niet eerder opgemerkt had, maar aan zijn geur te ruiken was hij ShadowClan. Ivypaw twijfelde er niet aan of hij had haar witte gestalte gezien, die viel namelijk wel op in dit donkere woud. Het leek erop dat hij iets ouder was dan haar, en waarschijnlijk dus al warrior. Als hij maar niet boos op haar werd..

Alles was stil om hem heen, op enkele nachtdieren na. De laatste tijd was er een dreiging in de vorm van dassen bij Shadowclan, maar die geluiden waren momenteel gelukkig niet te horen. Hij had het niet zo op dassen, het waren gemene wezens om tegen de moeten vechten. Zijn groene ogen gleden over de omgeving heen en bleven uiteindelijk stilstaan op een wit gedaante. Door het maanlicht leek haar witte vacht zachtjes te gloeien en al snel was zijn aandacht volledig gericht op het bijna spookachtige verschijning. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij ging zitten en met zijn staart haar dichterbij uitnodigde. "Hallo daar Ivypaw," sprak hij op een rustige toon. Hij had een korte tijd met haar en de rest van haar siblings, want vervloekt zij had een grote familie, in de apprentice den gewoond, voordat hij eindelijk naar de warrior den mocht. "Herken je me nu al niet meer?" vroeg hij daarna met een sip uitdrukking (<- die zin is niet logisch, sorry) op zijn gezicht.

De kater wenkte haar met zijn staart nadat hij was gaan zitten, en daardoor kwam de witte apprentice dichterbij. "Hallo daar Ivypaw," had de kater op een rustige toon gezegd. De witte kattin glimlachte wat ongemakkelijk, blijkbaar wist hij haar naam wel en zij die van hem niet meer. Oeps. "Herken je me nu al niet meer?" vroeg hij toen met een wat sip gezicht. Een schuldbewuste glimlach kwam rond haar lippen te zitten. "Ik ben niet zo goed in namen, ben ik bang," zei ze op haar gebruikelijk wat zachtere toon en liet haar helderblauwe ogen afdwalen naar de kater. "Wat was je naam ook alweer?" vroeg ze toen. Als ze zijn naam gewoon weer herinnerde zou dat het hele gesprek wat gemakkelijker maken. Ondertussen was ze tegenover hem gaan zitten en sloeg ze haar pluizige staart rond haar voorpootjes.

De glimlach speelde nog steeds op zijn gezicht, al voelde hij een steek toen de witte verschijning, genaamd Ivypaw, zei dat ze zijn naam niet meer wist. Starclan, hij wist dat die onbelangrijk was voor de clan, maar niet zó onbelangrijk toch? Het was pas een maan sinds hij uit de Apprentice Den weg was gegaan, zouden de andere hem ook alweer vergeten zijn? Een zachte zucht rolde over zijn lippen en zijn blik week eventjes af. Daarna haalde hij nonchalant zijn schouders op en keek de witte poes aan. "Ach, maakt niets uit." "Iedereen vergeet me immers," dacht hij erachteraan, maar hielt de woorden voor zich. "De naam is Lionshadow, ik ben afgelopen maan warrior geworden. Does it ring a bell?" vroeg hij daarna, hopend dat zijn stem niet al te snauwerig was geworden. Af en toe begon het hem best te irriteren dat katten hem over het hoofd zagen. Hij was een grote kater, maar hij was niet bijzonder of speciaal en het leek alsof hij niets goeds kon doen de laatste tijd. Misschien was dat ook de reden waarom Shrewstar hem -shadow had genoemd, omdat hij niet te zien was...

"Ach, maakt niets uit." Een wat ongemakkelijke glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze de ander aankeek. Ze stond erom bekend dat ze als twee druppels water op haar moeder leek, en daarbij had ze ook het wat schuchtere gedeelte geërfd. Aan de andere kant bezat ze ook weer eigenschappen die daarvan precies het omgekeerde waren, de reden dat ze af en toe nogal met haarzelf in de knoop zat. "De naam is Lionshadow, ik ben afgelopen maan warrior geworden. Does it ring a bell?" vroeg de kater toen, al kon ze horen dat zijn toon iets veranderd was. Maar het deed wel degelijk een klein belletje ringen. "Oh, Lionshadow ja.." mompelde ze en toverde een kleine glimlach op haar witte snuit. "Gefeliciteerd nog, met je warriorschap," zei ze toen met een voorzichtige glimlach en draaide een keertje met haar oortjes.

Ja, de veranderde toon in zijn stem was duidelijk opgevallen bij de witte poes, maar hij trok zich er weinig van aan nu. Inmiddels zou hij er wel aan gewend moeten zijn, of zo. Het gebeurde vaker dat hij vergeten werd. Maar goed, hij behield zijn vriendelijke glimlach. De poes kon er immers weinig aan doen dat ze hem niet herkend had. "Dank je," zei hij zachtjes, terwijl hij wegkeek van de poes en zijn zacht groene ogen op de duisternis richtte. "Bevalt het apprenticeschap je nog een beetje?" vroeg hij daarna zachtjes. Hij had ontzettend van zijn apprenticeschap genoten, maar dat was meer door zijn mentor gekomen dan door iets anders.

(Iep, beetje kort, moet zo even weg namelijk)

"Dank je," zei de kater nu weer op een zachtere toon, waarna hij zijn blik weer van haar africhtte. Haar oortjes gingen weer een beetje naar voren en ze trok een keertje met haar neusje. "Bevalt het apprenticeschap je nog een beetje?" vroeg hij vervolgens. "Ja hoor, alleen het vechten wilt nog niet zo lukken. Maar dat komt vanzelf wel weer goed," verzekerde ze hem op een zachtere toon. Vervolgens kantelde ze haar kopje en keek ze de kater aan, erg blij zag hij er niet uit op dit moment. "Is er iets?" vroeg ze vervolgens met haar zachte stem en voelde hoe de wind een beetje met haar lange, witte vacht speelde terwijl ze de kater afwachtend aankeek.

Het ritselen van bladeren en zware pootstappen is te horen. Één van de dassen is in de buurt, maar heeft je nog niet geroken of gezien.

De kater haalde zijn schouders op en keek in de verte. "Komt wel goed," miauwde hij zachtjes, terwijl hij een kleine glimlach in de richting van Ivypaw flitste. Toch schoten zijn oren in z'n nek toen ze aan hem vroeg of er wat aan de hand was. Hij schudde zijn kop. "Nee," miauwde hij zachtjes. Hij slikte moeizaam, hij zou er niet over spreken. Waarom zou hij er over spreken, andere zouden 'm toch alleen maar uitlachen. Een zachte snuif was te horen. Lionshadow draaide zich daarna met een ruk om en al snel lag zijn lange staart tegen de bek van Ivypaw aan, een teken dat ze stil moest zijn. Hij zakte door zijn poten en met z'n bek open snoof hij in de lucht. "Das," mompelde hij en met een lichte spark van paniek in zijn ogen draaide zich hij om naar de witte apprentice. Wat moesten ze nu gaan doen?

"Komt wel goed," verzekerde de kater haar op een zachte toon terwijl ze had verteld over het vechten. Waarschijnlijk zou hij wel gelijk hebben, immers was hij door de trainingen doorgekomen en had nu zijn hele naam al. Toen ze vroeg of er iets was schudde de kater zijn donkere kop een keertje. "Nee," mauwde hij op een zachte toon en slikte een keertje. Ivy wilde iets zeggen, maar hield toen wijselijk haar mond. Plotseling klonk er een zachte snuif, waarna Lionshadow zich plotseling met een ruk omdraaide en de witte kattin tot haar grote verbazing zijn staart tegen haar bekje aan voelde. Toen de kater door zijn poten zakte keek ze iet wat verwonderd toe. "Das," zei de kater waarna hij zich naar haar omdraaide. Ivy was bij zijn woorden vrijwel meteen op de grond gezakt en voelde hoe haar warme, witte vacht tegen de modderige grond aan drukte. "M-moeten we hem gaan bevechten?" vroeg ze en kroop een beetje naar de kater toe. Haar ijsblauwe ogen schoten zoekend heen en weer, kijkend of ze een vluchtroute kon vinden. Of de das natuurlijk.

De dreiging van een das beangstigde hem. Hij was al niet zo'n hele grote held. Ja, een rebel oké, maar geen held. Het liefst ging hij een dreiging uit de weg en had hij het geluk om met betere warriors te zijn. Maar nu was hij de oudste en had hij een apprentice om voor te zorgen. Als Ivypaw iets zou overkomen had hij een hele hap ruzie aan zijn staart hangen immers en daar voelde 'ie weinig voor. De keuzes waren nu aan hem en als hij de verkeerde keuze zou maken ...
Hij slikte moeizaam en ging alle mogelijkheden af in zijn kop. Als ze weg zouden gaan zou de das dieper het territorium in gaan en meer schade aanrichten. Als ze hem uit het territorium zouden jagen zou hij het leven van hemzelf en die van Ivypaw op het spel moeten zetten. Wat was wijsheid in deze situatie? "Geloof in jezelf, je kunt dit," hoorde hij de stem van zijn oude mentor in zijn kop en zijn licht groene ogen verharde zich. "We jagen 'm weg," zei hij zelfzeker tegen de witte apprentice. "We zijn redelijk dicht bij de grens van het territorium, als we 'm naar het Thunderpath kunnen jagen is het Thunderclan's probleem en niet die van ons," miauwde hij zachtjes. Oh Starclan, laat zijn plan werken.

"We jagen 'm weg," klonk de stem van de oudere kater vervolgens zelfverzekerd, waarop Ivypaw een keertje knikte en slikte. "We zijn redelijk dicht bij de grens van het territorium, als we 'm naar het Thunderpath kunnen jagen is het Thunderclan's probleem en niet die van ons," mauwde de kater toen weer zacht. De witte kattin knikte een keertje zenuwachtig met haar kopje en liet haar blauwe ogen op de kater hangen. "Moeten we gewoon.. gaan rennen?" vroeg ze wat twijfelachtig. Ivypaw was voor obstakels komen te staan, maar nog nooit zo'n grote als deze. Een rogue ja, maar die was alles behalve bedreigend tegen haar geweest. Deze das kon zomaar het einde betekenen. Vervolgens keek ze naar de kater, ze was klaar om te gaan.