:: Open :: I'M THE KING

Het idee dat hij straks niet meer koning zal zijn van de kittens was raar. Natuurlijk zou hij nog wel koning zijn van hun, maar hij zou geen kitten meer zijn. Bijna zes moons was hij, en blij was hij er zeker wel mee! Enkel vond hij het ook heel spannend. Het was onbekend territorium voor hem, het zijn van een apprentice. Hij zou buiten het kamp komen, trainen, en uiteindelijk warrior worden. Zouden de apprentices hem wel als koning accepteren? Zou hij op z'n minst gerespecteerd zijn? Natuurlijk zou hij er voor vechten, en zich zo omhoog werken. Hij haalde zijn schouders op en trippelde de nursery uit, zijn ogen over het kamp heen glijdend tot hij een slachtoffer zou vinden om mee te spelen.

Na drie manen en was ze nogsteeds de kleinste die er in het kamp rondliep. In de schaduw gehuld jaagde de kitten achter een blaadje aan, geen zorgen, nergens over. De wind blies hem een klein stukje weg een anders sloeg ze hem zelf was weg. In zichzelf grinnikend dook ze erop en zette haar tandjes in het blad waarna ze hem kapot begon te trekken. Hij was te groot, daar zou ze nog wel even mee bezig zijn, maar haar aandacht werd te snel gestolen door een andere beweging. Snel sprong ze op en rende eropaf, eerst niet eens door hebbend wat het was, maar het was rood en het wachtte. Kort rolde ze voor ze opkeek, naar  een andere kitten, hoe had het ook anders gekund. Kort grinnikte ze, Dazzlekit. Het rode waar ze op gesprongen was en afgevallen was. Ze was druk vandaag, anders was ze nooit zo op iemand gesprongen.

Na rond gekeken te hebben zuchtte hij. De meeste waren nog in de nursery, en de kittens die buiten waren, waren al heel druk bezig, en zin om te storen had hij niet. Niet dat hij niet geaccepteerd wou worden, maar dan nog. Plots voelde hij een licht, nieuw gewicht op zijn rug belanden. Hij slaakte een kreetje en draaide zich om. Een kitten lag op haar rug en keek hem aan, lachend. "Littlekit! Dankzij jou had ik bijna geen haar op mijn lijf meer zitten," klonk zijn stem. Vervolgens lachte hij ook. "Ik pak je wel terug," reageerde hij speels.

Dazzlekit's kreetje liet haar alleen maar harder grinniken terwijl ze op haar kop naar hem keek. Haar verassingsaanval had gewerkt. Rustig  liet ze zich doordraaien toen ze lag op haar pootjes. 'Kom maar op dan' grinnikte ze uitdagend. Zijn kreetje had zo grappig geklonken, haar gegrinnik kon gewoon niet stoppen. Haar vacht danste op toen ze zelf op haar pootjes sprong en weer op hem af sprong. Ze was veel te actief vandaag, veel veel te  actief vergeleken met normaal. En te afgeleid. Ze keek om toen ze opnieuw een blaadje zag gaan over de grond. Leuk. Meteen rende ze daar achteraan.

Littlekit reageerde uitdagend en sprong lachend terug op haar pootjes. Dit was het rode katertje niet van haar gewend. Wat maakte het uit? Ze was leuk zo, zo speels en actief als ze was,mop dit moment. Het beviel hem zeker. Dazzlekit zelf was ook een vrolijkenoot. Net toen hij boven op haar wou springen, rende ze weg. Hij lande op de plek waa ze had gestaan, en keek verrast naar de weg rennende Littlekit. "Oh, jij!" Riep hij terwijl hij achter haar aan spurtte. Opnieuw sprong hij, en lande mogelijk boven op haar rugje, in de hoop dat Littlekit meteen ook door haar pootje zakte.

Het vallende blaadje had haar aandacht getrokken, okey misschien was ze een beetje snel afgeleid maar nou en. Ze rende, nou trippelde meer omdat ze zeker wist dat ze zou vallen over haar eigen poten als ze zou rennen, naar het blaadje toe. Ze moest hem te pakken krijgen voor hij de grond kon raken. Maar ze was nog niet eens op de helft toen er een gewicht op haar rug kwam waardoor haar pootjes onder haar lichaam vandaan schoven en ze zelf op de grond gleed. Met een blik alsof haar prooi haar ontvluchtte keek ze toe hoe het blaadje op de grond gleed. Little probeerde onder Dazzlekit uit te komen. 'Ik zal je krijgen voor dit' riep ze uitdagend.

Littlekit zakte door haar pootjes heen, en Dazzlekit lag met zijn volle gewichtje op haar rug. Voor alles wat ouder en groter was dan hem, was hij maar een lichtgewicht, voor alles dat kleiner was dan hem was hij een dikke eend. Hij was ook groot, een stereotype rode kater. "Sorry, dat kan niet meer, want nu staan we gelijk. Als je me terug pakt, moet ik jou weer terug pakken," klonk zijn stem, zo zoet als honing.

Dazzlekit bleef gewoon bovenop haar liggen. Arg, haar kleine lichaam werd verpletterd. Hij was groot, oud en zwaar. Ze zette haar nageltjes in de grond en probeerde zich onder hem vandaan te trekken. 'We staan helemaal niet gelijk, je verpletterd me' zei ze lachend. 'Jij durft wel tegen een kleintje he' grijnsde ze en keek om naar hem. Pfff, hij was zwaaar. Echt wel dat ze hem hiervoor terug ging pakken. Ookal zou ze op hem moeten duiken als hij sliep.

'We staan helemaal niet gelijk, je verpletterd me' reageerde Littlekit. Dazzlekit beet op zijn onderlip terwijl hij zo bleef liggen. "Ik verpletter je niet, ik hou je warm," besloot hij te zeggen. 'Jij durft wel tegen een kleintje he' vervolgde Littlekit. "Maar ik doe je helemaal geen kwaad," verdedigde Dazzlekit zichzelf op een dramatische toon. Hij stapte van haar af en grijnsde. "Maar je hebt nog steeds geen recht om mij terug te pakken."

Littlekit kon haar grinnik niet tegen houden. Hij hield haar warm hmm.  Meteen toen hij van haar af was sprong ze zelf op en draaide zich naar hem toe. Hem verpletteren ging haar nooit lukken. Maar ze ging hem er echt niet zo makkelijk vanaf laten komen. 'Je verpletterde me wel grote muis' grijnsde ze terwijl ze zich af zette en sprong om zijn rug. Speels beet ze in zijn oor. 'Payback' riep ze vrolijk. Haar stem piepte een beetje, ze was niet gewend om te roepen, ze wou meestal zo min mogelijk aandacht naar zichzelf trekken.

"Zelfs een grote muis is niet zo zwaar, dus dat ik je verpletterde is niet mogelijk," klonk zijn stem bijdehand. Littlekit sprong op zijn rug en beet in zijn oor. Dazzlekit lachte luidkeels en liet zich op de grond vallen. "Sorry, maar nu moet ik jou weer terug pakken!" Lachte hij. Hij draaide zich om, en pakte Littlekit vast met zijn vier pootjes terwijl hij dit keer in haar oor beet.

'Jawel, want ik ben een klein veldmuisje, en jij een dikke rat' grijnsde ze. Veldmuisjes waren schattig. 'Dat hoef je helemaal niet' lachtte ze, ze wou wegspringen maar hij had haar al vast. Ze haalde haar voorpootjes over haar kop heen en duwde die op zijn gezicht terwijl ze haar kopje terug trok. Zo bleef ze rustig op hem liggen, haar voorpootjes op zijn kopje trots om zich heen kijkend. Al zou hij dit nooit lang toe laten.

"Ik wil geen rat zijn," reageerde hij eigenwijs op haar woorden. Het was natuurlijk meer plagerig bedoeld, want van zichzelf was Dazzlekit niet zo eigenwijs. "Echt wel," reageerde Dazzlekit toen Littlekit zei dat h haar helemaal niet hoefte terug te pakken. Hij sprong boven op haar, en kreeg vervolgens pootjes in zijn gezicht. "Geef jij je over?" Vroeg hij terwijl hij haar vast bleef houden, met poten in zijn gezicht.

'En toch ben je het' grijnsde ze terwijl ze haar pootjes tegen hem aan duwde. Overgeven, wie dacht hij wel niet dat ze was. Grijnzend keek ze hem aan terwijl ze haar poten in zijn gezicht hield. 'Ik ben de leidster van de kittens, ik zal me nooit overgeven aan jou' lachtte ze en duwde hem weg, of nou ja, probeerde ze. 'Je plet me alweer, zware rat' lachtte ze naar hem terwijl ze zich onder hem vandaan probeerde te worstelen, alweer.

Oké, toch was Dazzlekit dus gewoon een rat. Prima, dan was hij een rat. 'Ik ben de leidster van de kittens, ik zal me nooit overgeven aan jou,' waren de woorden van Littlekit. Dazzlekit vernauwde zijn ogen en hief zijn kop. "Hoe kan dat als ik al de koning der kittens ben?" Miauwde hij op een kittentoon. "Ik heb jou nooit benoemd tot mijn handlanger," zei hij uitdagend. Maar ergens meende hij het wel, hij ging niet zomaar zijn hoge rang delen met anderen. 'Je plet me alweer, zware rat,' klonk haar stem. Dazzlekit bromde en stapte van haar af. "Toch ben en blijf ik leider van de kittens," zei hij.

Het lachje van Dazzlekit stierf weg toen Littlekit hem vertelde dat hij straks geen koning van de kittens meer kon zijn. "Dan... blijf ik voor altijd een kitten," miauwde hij met een grijns. Maar dat kon natuurlijk ook niet, want hij wou ook een super warrior worden. En wie wist nog wel deputy en leader van heel de clan. "Nee, dat is geen goed idee," grinnikte hij. "Goed, jij mag mijn rang overnemen zodra het zo ver is," miauwde hij met een lieve glimlach. "Daar mee geef ik me niet gewonnen, hoor!"

Een lachje gleed uit haar bek toen hij vertelde dat hij altijd een kitten zou blijven, dat zou hij echt niet dat wist ze nu al. Ze was druk, uitbundig bijna. Ze hsd te veel energie, haar vader was langs geweest dus ze had zich vandaag zo klein en rustig mogelijk in een klein hoekje achter en bijna onder haar moeder verstopt. Iets wat ze veel te vaak deed maar daar was het veilig. Daar maakte haar grootte niet uit. Ze keek op toen Dazzle weer begon te praten en grijnsde. "Dank u, mijnheer. Ik zal uw rang als heerser der kittens zo goed mogelijk vervullen" grijnsde ze plechtig en keek naar lachend naar hem. Niemand zou deze kant ooit van haar te zien krijgen, teminste dat hoopte ze.

Dazzlekit grijnsde trots en gaf haar een zacht duwtje. "Dat geloof ik, mijn vrouwe," miauwde hij met zijn kitten stemmetje. Hij gaapte en gaf haar een kopje. "Ik ben moe, zullen we terug gaan naar de nursery?" Stelde hij voor. Softvoice zou hem nu vast ook wel missen. Zolang hij een kitten was moest hij nog veel slapen. Dat waren nursery regels. Wanneer hij apprentice was, zou dat sowieso veranderen.

Pas toen Dazzle begon te gapen had ze echt door hoe moe ze was. Ja, waarschijnlijk moest ze toch maar eens tegen haar moeder aan gaan kruipen. Al vond ze het hier ook niet slecht liggen zo. Toch keek ze op toen hij voorstelde om naar de nursery te gaan. Kort knikte ze en hees zich op haar vier pootjes en gaapte zelf even voor ze naar de Nursery trippelde. Kort nam ze afscheid van Dazzlekit en trippelde naar haar eigen nest waar ze zich tegen haar moeder aan worstelde.