Hey bro! {Lecter}

Soepel sprong de jonge poes op het dunne stenen muurtje waar ze met alle gemak overheen trippelde, waarbij het leek alsof ze dansde. Haar vacht dansde met de wind waardoor de rode plekkern als vuur in haar pels leken. Kort keek ze om zich heen toen ze wat hoorde. Haar passen hielden hun vaart in waardoor ze stil kwam te staan. Kort wachtte ze, opzoek naar wat ze had gehoord.

{ L E C T E R }

De jongen kater schudde versuft zijn kop toen de duif hem met een priemende blik bleef aankijken. De intentie om te jagen had hij niet, maar het voelde wat ongemakkelijk om zo te worden aangestaard door een miezerig prooidier. Met een grauw sprong hij op het muurtje en zag, onder een grijns, het dier haastig wegvliegen. Zo , dat was ook weer opgeruimd. Het geluid had echter de interesse getrokken van een kat verderop, een kat wiens geur hij wel herkende. Met een charmante glimlach trippelde hij op zijn zusje af en gaf haar een por, terwijl het zeldzame gesnor zijn keel verliet. Familie was dan wel een zwakte, maar het bleek wel zijn zwakte te zijn.

De gifgroene ogen staarde om zich heen terwijl de slanke poes de veroorzaker van het geluid zochten. De seconde dat de duif in haar blikveld kwam volgde ze hem elke milimeter. Een vluchtend prooidier, dat betekende dat er een roofdier aankwam. De poes opende haar bekje en haalde diep adem. Maar de geur herkende ze, uit duizende katten zou ze die nog herkennen. Sierlijk draaide ze poes zich om waarna ze haar broer recht aan keek. Even snorde ze met hem mee terwijl ze haar neusje tegen zijn schouder duwde. 'Hey Brother' sprak ze met haar charmante stem en keek hem onschuldig aan. Al zei de grijns op haar kop  iets heel anders.

Ze snorde terug en hij moest gelijk weer denken aan de tijd dat ze kittens waren en zij hem een paar lelijke krassen had gegeven. Gelukkig waren kittenklauwen niet zo heel erg sterk en had hij er geen littekens aan over gehouden. "Hoe gaat het met jou? Heb je een goed mentorkoppel, of ..?" Bij hem waren het twee kibbelende tortelduifjes.

Hij vroeg haar naar haar mentoren. Ze werd niet goed als ze aan die katten dacht. Een balletje vacht dat stoer dacht te zijn en een of andere mafkees die dacht dat ze zo groot als een leeuw was. 'Met mij gaat het wel, met mijn mentoren hoop ik niet lang meer.. Hoe is het met jou en je mentorenduo?' Ze mocht dat wel veel jonger zijn maar als ze wou zou ze ze zeker wat aan doen, en haar broer zou haar wel helpen als ze dat vroeg.

'Met mij gaat het wel, met mijn mentoren hoop ik niet lang meer.. Hoe is het met jou en je mentorenduo?' Het stelde hem wel gerust dat het met haar goed ging. De mentoren waren echter wel een minpunt wat hem afkeurend met zijn oren deed draaien. "Mijn mentors kunnen niet eens samenwerken, maar ik zal het wel met ze kunnen doen totdat ik klaar ben met die trainingen. Anders weet ik altijd wel iets op te pikken van andere katten." Antwoordde hij met een schouderophaal. "Met mij gaat het goed, ik heb laatst een shadowclan kat ontmoet, maar ze paste maar net wat te goed op haar eigen woorden." Helaas.