I'm just your problem

Met snelle passen rende de kater verder. Hij was bezig met een conditie training. Hij zou blijven rennen tot zijn poten het zouden begeven. Hij snoof zachtjes en spande zijn spieren nog meer aan. Hij liep eigenlijk te snel om zijn conditie hoog te houden, maar hij moest zijn frustratie wel ergens kwijt. Hij snoof zachtjes en versnelde nog wat. Hij voelde zijn spieren al wat branden, maar ergens voelde het goed. Hij was al een tijdje bezig en hij was dan ook niet van plan te stoppen. Hij draaide naar links bij de boom waar hij de vorige keren ook had gedraaid en versnelde meteen nadat hij de bocht had genomen. Met een paar snelle sprongen ontweek hij een paar jonge boompjes en een steen. Hij hijgde zachtjes, maar klemde toen zijn tanden op elkaar en versnelde weer.

& Tallshadow

Toen er opeens een tabby pels voor hem sprong, vernauwde hij zijn ogen, versnelde nog wat en zette zich toen af. Een machtige sprong, al zei hij het zelf, zorgde ervoor dat hij heelhuids langs de grote kat kwam. Hij was klein, maar snel en hij had spieren. Hij wist goed hoe hij ze moest gebruiken. Hij lande recht achter de warrior en versnelde weer, nog sneller dan daarvoor. Nee, hij zou niet stoppen. Met snelle passen verdween hij terug tussen de bomen.

Hij werd zo uit de lucht gepikt en tegen de grond geslaan waarna. Hij gromde zachtjes en keek scherp naar de tabby op hem. "Het was ver van tevoren al duidelijk wat je ging doen," Hij snoof zachtjes, wat wilde hij bereiken? "Probeer nog eens langs me te komen, en me nu te verassen met je keuze," Hij werd losgelaten en wel meteen kwam hij overeind en deinsde hij achteruit. Snel keek hij heen en weer, waarna zijn blik op een boom naast Tall bleef hangen. Met snelle passen liep hij er heen, maar toen hij net zijn spieren wilde aanspannen en opspringen, dook hij weg en schoot hij langs de andere kant voorbij. Hij keek even scherp in het moment zelf naar de kater. Als in een slow-motion moment. Toen ging alles weer sneller en schoot hij razendsnel langs hem voorbij. Hij keek even kort naar zijn gebied, goed, goed.

Hij werd onderuit gehaald en kwam met een plof neer. Hij zuchtte even zachtjes, gevolgd door het sluiten van zijn ogen. Nee, dit vond hij niet fijn. Hij had het nog zo mooi gepland he. "Bijna," zei de kater. Hij sloot even zijn ogen en ging zitten waarna hij even kort zich uitschudde. "Maar je moet wel blijven focussen, mooie blikken mag je pas doen nadat het gelukt is, anders gebeurt er zoiets als net." Hij snoof even zachtjes. "Wat wil je nu bereiken?" Vroeg hij dan maar kort en krachtig. "Acefray is mijn mentor,"

"Ouderen dien je aan te spreken met 'u' tenzij je anders gezegd wordt," Hij zuchtte even en schudde zijn kop. "Ik heb nog geen respect voor je," zei hij standvastig. "Hou dat maar in gedachten," Zei hij met een scherpe blik. "En ja, nu nog wel, maar alles is mogelijk," Hij snoof zachtjes. Hij wist best wel wat er aan de hand was. Zoal hij als Lurk wisten dat Ace de nieuwe Medicine Cat zou worden. Hij was koppig en wilde niet toegeven. Hij snoof daarom even. "Opnieuw," Maar in de plaats te doen wat hem gevraagd werd, versmalde hij zijn ogen en ging zitten. Nope.

Het deed er niet toe. Zijn reactie was ondermaats tegenover wat hij van een kat van zijn leeftijd had verwacht. "Lurkingpaw, open je oren, ik zei ook niet dat je perse respect voor iemand moest hebben, ik zei dat je anderen met u dient aan te spreken," Hij knikte even naar hem. "Dat heb je heel goed gehoord liefste oom," zei hij sarcastische toon. "Maar ik spreek jouw niet aan met u, leef ermee," zei hij vervolgens bot. Als hij niet wilde snappen dat hij geen respect van hem kon krijgen, dan moest het maar zo. Het was dan ook een verassing dat er niks volgde op zijn actie. Goed, toch een iets dat hij snapte.

"Waarmee besluit je dan mij aan te spreken?" Hij durfde wel om dat te vragen. Wist hij wel niet wat hij allemaal kon doen? Hij was best slim, dat wist Lurk best wel en de kater vergooide dat gewoon met stomme uitspraken zoals deze. Het was best zonde zo nu en dan, maar wat kon je eraan doen? "Ik ga eerlijk zijn, want liegen is voor de zwakken," opperde hij met een felle, toch erg lege blik. "Maar jij bent voor mij best een idioot. Je hebt zoveel capaciteiten en in mijn ogen laat je ze gewoon links liggen," zo dat was ook weer gezegd.

Hij keek hem aan, maar voor hem was het spot. Spot naar de gevlekte kater. Hij keek even droogjes naar de kater, geen enkele emotie in zijn groen ogen. "Oke," zei de kater. "Waarin verwaarloos ik mijn capaciteiten volgens jou, en hoe zou jij het doen?" Hij haalde diep adem en zuchtte. Moest hij het nog eens voor hem gaan uitspellen? Weet je wat, nee hij zou het opschrijven... Wacht nee, wat was dat...? Hij keek even naar de kater. "Je bent duidelijk slim, sterk en geliefd," zei hij. "Waarom laat je je dan beïnvloeden door de dingen," Door het monster.