I hate them, I really do…

Zonder ook maar een greintje aarzeling stond hij op de rand van het Thunderclan territorium. Ooh, wat had hij een hekel aan Thunderclan katten. Het was hun fout dat hij geen broers en zussen had en zijn moeder was gestorven, daarom had hij altijd een haat gekoesterd. Zijn vader had die haat alleen maar aangewakkerd, want dat was hem wel goed uitgekomen. Daarom flikkerden zijn groengele ogen kwaadaardig terwijl hij de grens overstapte. De geuren van de Thunderclan waren daar bijna ondragelijk en er kwam een zachte vloek uit zijn bek. Hij knarste zijn tanden over elkaar en liep een eindje verder, maar stopte toen een verse geur zijn zintuigen prikkelde. Meteen kwam er een sadistisch grijnsje rond zijn lippen, een Thunderclan kat. Ja, daar was hij naar opzoek geweest. Hij zwiepte uitdagend met zijn staart terwijl hij afwachtte.

[Foxflare]

Verveeld stapte Foxflare langs de boundaries. Dagen gingen zo goed als het ging, prooi werd schaarser. Er was nog geen muizenbotje te vinden in het Thunderclanterritorium, wat de reden was geweest om tot de boundaries te lopen. Een huivering gleed over haar ruggengraat. Sneeuw kraakte onder haar poten, die fel afstaken tegen het pure wit. Ze probeerde zich gewoon door de dagen heen te slepen. Ze leek steeds minder om dingen te geven, het enige wat nu nog telde was dat ze leefde. Elke dag. Adem in, Adem uit. Dat was hoe ze het deed. Sta op, ga jagen, ga eten, ga slapen. De zon kwam omhoog en ging neer, elke dag herhaalde zich. Haar gele ogen spiedde rond, hopend op een of ander dier, iets waarmee ze terug kon komen. Tot haar grote ergernis was er niks te bekennen. Fox opende haar bek en liet geuren binnenstromen. Geen prooi. Bloodclan. Gealarmeerd vlogen haar ogen open. Bloodclan! Uiterst voorzichtig sloop de rode poes dichter naar de geur toe. Het was onmogelijk om stil te zijn met sneeuw onder je poten. Na een tijdje besloot ze het dan ook op te geven, en gewoon te blijven staan. Vacht opgezet, scherpe blik, klauwen uit. "Laat je zien." Het was een indringer, after all. Op Thunderclan territoria. Tijd om een warrior te zijn.

Hij zag haar omdat ze een eindje van hem af bleef staan, een Thunderclan poes. Ze had hem nog niet gezien, omdat een klein bosje hem van haar scheidde maar dat zou niet lang meer duren. De grijns werd nog breder toen haar stem de stilte verbrak. “Met genoegen snoes.” Grinnikte hij terwijl hij het bosje achter zich liet en haar kant op kwam. Hij was niet in voor een praatje, hij wilde een gevecht. Daarom zou hij niet treuzelen. Het was soms leuk om met je vijand te spelen, maar op sommige momenten had hij het gewoon nodig om dat gedeelte over te slaan. Zeker bij Thunderclan katten, want bij hen kon hij zich niet zo goed inhouden. Zijn haat was veel te groot. Dus gleden zijn nagels uit hun hulzen en stoof hij plots vooruit. Zonder waarschuwing stortte hij zich boven op haar en boorde hij zijn nagels in haar rug. “Waarom ben jij alleen snoes?” siste hij bloeddorstig. Hij genoot er van dat de geur van bloed zich verspreidde en de sneeuw rood kleurde.

“Met genoegen snoes.” Een robuuste kater stapte uit een bosje. De rode poes verstrakte, Ze was niemand d'r snoes. Ze herkende de houding, deze kat was op oorlogspad. Maar net optijd kon Foxflare de klauwen uit de hulzen schieten. Foxdung! Ze deed snel hetzelfde, maar ze was te laat. De bloodclanner was op haar af gestoven en had zich in haar rug geplant. Scherpe pijn schoot door haar heen. "Waarom ben jij alleen snoes?” Het pure wit kleurde langzaam rood, en Fox wist dat ze in actie moest komen. Snel zwenkte ze haar gewicht naar de ene kant, waardoor ze omver rolde. Hopelijk liet de bloodclanner dan los en kon ze hem aanvallen.

Zo snel ze omrolde liet hij haar weer los. Hij sprong achteruit zodat hij weer met al zijn poten op de grond terecht kwam. Hij genoot er van dat de Thunderclanner bloedde en dat ze pijn had, want dat temperde altijd voor even zijn haat. Helaas was dat altijd maar van korte duur en dan voelde hij het weer naar boven komen. Het was sterker dan hem en dat frustreerde hem, het betekende dat het hem kon beheersen. Toch gaf de haat hem ook een soort drive, dus soms wist hij niet zeker of het nou goed of slecht was. Hij had in ieder geval geen zin om er wat aan te doen, omdat het een gevoel van voldoening gaf als hij een Thunderclan kat verwonde. Hij draaide zich om, om een trap naar achter te kunnen geven. Met de bedoeling om haar te raken

Onderwerp: Re: I hate them, I really do…