This is how it feels when you take your life back

Hij had lang gewacht tot alles stil leek te zijn, iedereen leek nu te slapen in de den. Echter de magere grijze kater sliep niet, hij had gewacht op dit moment. Langzaam rees hij op uit zijn nest en keek rond voor hij zachtjes de den uit schuifelde. Voor een kater die al warrior had moeten zijn bleef hij klein, maar het gaf hem nu een simpel voordeel. Hij zou minder snel opgemerkt worden terwijl hij wegglipte. Hij begon steeds meer te wennen aan zijn ritme en het mindere slaap waarvoor hij had gekozen. Hij werd steeds sterker, elke nacht dat hij weer in zijn nest kroop voelde hij zich beter en begon steviger te staan. Diep van binnen maakte het hem zelfs wat vrolijker dan normaal, maar meestal als hij terug was sliep iedereen gewoon nog en als er iemand wakker was waren ze meestal niet in een bui om te praten. Nu was het hem alweer gelukt om stilletjes het kamp uit te sluipen en de nacht in te verdwijnen. Hij vond het tamelijk prettig zo alleen zijn, vooral omdat er niemand was die commentaar gaf als er wel iets fout ging.
Zodra hij ver genoeg weg was van het kamp haalde hij diep adem en tilde zijn kop op zodat hij voor zich uit keek. Dit was dezelfde oefening die hij telkens herhaalde. Hij moest gewoon ook kunnen lopen met zijn kop geheven, en dat zou hem lukken ook. Langzaam begon hij vooruit te lopen zonder naar de grond te kijken. Zolang hij traag liep ging het in de nacht als op de dag gewoon goed met lopen. Dan lukte het hem om op te kijken en hij begon beter te worden op hogere tempo's. Zodra hij een flink eind achter de rug had begon hij zijn passen te versnellen tot een licht drafje, waar hij van genoot. Echter ging dat maar even goed want op zonder duidelijke reden verloren zijn poten hun plek en rolde hij over de kop in zijn val. ''Foxdung!'' Even bleef hij liggen en staarde voor zich uit voor hij met een gefrustreerde grauw zich weer omhoog duwde. Hij zwiepte met zijn staart maar bleef doodstil staan zodra het besef tot hem doordrong. Hij was niet alleen in deze nachtelijke duisternis.

-Open voor 1

Snel sprintte de kat mee om op tempo te blijven zonder Battlepaw uit het zicht de geraken. Waar was hij toch mee bezig. Toen hij straks nog lekker lag te slapen hoorde hij plots iets wat hem wakker trok. Deze kat dacht natuurlijk er gewoon uit te kunnen glippen zonder dat iemand het merkte. Maar hij had het als eens eerder gezien. Alleen had hij toen nog niks gedaan om de simpele reden dat hij er geen zin in had.
Narrowpaw zag dat de kat op zijn kop rolde. Waarbij hij gefrustreerd foxdung krijste. En op dat moment kwam hij achter de donkere schaduw vandaan waar hij al die tijden onzichtbaar doorheen trok. En meteen zette hij zijn stem op. 'Kom op daar watje, sta op. Show eens wat mannelijkheid.' Zei de kat grinnikend.

Hij kon er slecht tegen dat het opnieuw fout ging, het frustreerde de kater enorm. Waarom had hij al die gevechten moeten voeren om nog steeds niet normaal te kunnen lopen. Niet dat het hem tegenhield om het te proberen, hij was vastberaden te slagen en normaal te kunnen lopen. Maar zijn hoop van een normale oefening vloog weg zodra hij een stem hoorde. het klonk tamelijk spottend en zodra Battlepaw op zijn poten stond keerde hij bijna woest zijn kop om. Daar stond Narrowpaw, blijkbaar dacht hij dat je als apprentice de taak had om te terroriseren net zoals zijn zus. ''Ga toch weg, ik ben bezig.'' Snauwde hij de jongere kater toe. De meeste andere apprentices buiten Whirlpaw hielden hun mond tegen hem dicht en dat was maar goed ook. Bovendien mocht hij dan wel klein zijn maar hij was ouder dan menig apprentice. Hij had warrior kunnen zijn als hij niet zo zwak was geweest. ''En ik heb niemand anders daarbij nodig.'' Met die woorden draaide hij zijn kop weer en begon opnieuw te lopen, zijn ogen op een plek gericht en zijn kop geheven.

De kat lachte. "Loop maar door. Ik zal je blijven volgen hoor. Zeg was jij ook niet allang warrior? Of is er iets gebeurd? En waarom ga je eigenlijk 's nachts altijd naar buiten? Niet dat ik daar problemen mee heb." De kat hoopte niet dat hij teveel vroeg. Battlepaw zag er vermoeid uit. Zeker met lopen. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat hij viel. De kat zag er ook klein uit voor zijn leeftijd in zijn opzicht. Hij vroeg zich af of dit de redenen waren waarom hij geen warrior was. Misschien doordat hij zo liep. Teveel gevochten misschien. Maar misschien moest hij er zijch ook maar gewoon niet mee bemoeien. Het waren zijn zaken niet. Maar ondanks dat kon hij zijn nieuwsgierigheid niet laten.

De oren van de oudere grijze apprentice zakte plat weg op zijn kop terwijl zijn frustratie steeg. Als het Ghostpaw was geweest die hem was gevolgd had hij het absoluut niet erg gevonden maar die gaf ook geen commentaar op het feit dat hij problemen had met zijn algehele coördinatie. Hij kon er niks aan doen dat hij zo was geboren en opgegroeid en nu terwijl hij probeerde het te corrigeren kon hij dat niet eens echt in rust doen gezien er weer iemand met zijn neus in zijn zaken rondhing. ''Wie zegt dat ik wil dat je me volgt.'' Antwoordde hij bot, maar stopte niet. Zolang hij rustig kon lopen zonder te struikelen ging het goed maar het feit dat Narrowpaw zijn mond niet kon houden en ook zijn vragen waren zeer demotiverend voor de oudere apprentice. ''Ja ik had allang warrior moeten zijn maar ik ben zwak, hopeloos, een zielig geval. Noem het en het zal vast zo zijn.'' Beet hij de jongere kater bijna boos toe. Waarom moest iedereen hem eraan herinneren dat hij al warrior had moeten zijn? ''Waarom, zodat ik met rust gelaten word en ongestoord mijn best kan doen op iets wat noodzakelijk is als ik ooit van plan ben warrior te gaan worden.'' Hij zwiepte fel met zijn staart voor hij stilstond en zijn kop omdraaide naar Narrowpaw. ''Nog meer dingen die je moet weten of hoog nodig in wil wrijven want dan kan ik verder gaan.''

Narrowpaw zag wel dat de kat snel op zijn teentjes was getrapt. "Ja, zoals je je nu voordoet ben je inderdaad een zielig geval ja." Hij slikte even. Hij had beter twee keer na kunnen denken. "Je moet niet zo dom denken over jezelf. Dan haal je het helemaal nooit meer. Dan kun je nu gewoon al meteen weer terug naar je nest als je geen hoop hebt. Maar gelukkig probeer je het in iedergeval. Je bent toch wel een doorzetter aan de andere kant." Zei hij terwijl hij ging zitten. Hij negeerde wat de kat daarvoor nog zei over het in wrijven. Hij wilde geen energie verspillen daaraan en de kat kon hendig weten dat hij er helemaal geen kwade bedoelingen bij had.

De volgende woorden van de jongere kater joegen hem eigenlijk op de kast maar hij haalde diep adem en staarde Narrowpaw kwaad aan. ''Dat is wat iedereen ervan maakt, jij net zo hard.'' Grauwde hij kwaad en zwiepte met zijn grijze staart. Nee, blijkbaar verspreidde die achterlijkheid zich nu nog verder binnen de clan. ''Ga vooral zo door, je begint te klinken zoals Butterstar die net zo min vertrouwen heeft in mij. Ik stel de feiten vast zoals iedereen dat ziet. Er zijn er maar twee in de gehele clan die mij normaal aankijken en me begrijpen.'' Snauwde hij en haalde diep adem voor hij zichzelf dwong te kalmeren. Dit zou toch geen nut hebben zo, Whirlpaw leek hem wel te hebben begrepen en ook Ghostpaw snapte wat hij wilde. Maar buiten die twee nu, was er niemand die inzag waar hij zich voor inzette. ''Ik heb altijd voor alles moeten vechten, heb op het randje van de afgrond naar Starclan gelegen en ik sta hier nog op mijn vier poten te proberen mijn grootste probleem op te lossen.'' Grauwde hij maar draaide zich alweer om. Hij had hier echt geen zin in, iedereen met zijn vooroordelen kon hij wel uit elkaar trekken.

De kat knikte. "Ik heb vertrouwen in dat het je lukt. Ik bekritiseer alleen op die punten. Als je blijft piekeren over de dingen die niet lukken of dat je dit of dat bent, dan krijg je alleen maar een grotere last op je schouders." Snel liep hij naar de kat toe om zijn zin af te maken. "Ik wil je best helpen in deze tijden voor je. Maar als je zeker bent dat je er niemand anders voor nodig hebt. Wat kan ik dan doen behalve toe te kijken." Hij liet een goedmakend glimlachje op zijn gelaat verschijnen. "En misschien is het wel goed dat weinig mensen je nu nog geloven. Maar als je het straks hebt gehaald en het is gelukt. Dan kijken ze wel naar je op. Ik zou naar je op hebben gekeken. Niet omdat ik geen vertrouwen erin had eerst, maar omdat ik vanaf dit moment dan al had geweten dat het je zou lukken. Als je nu al hard gevochten hebt voor de clan. Zie ik je wel als een doorzetter."

Hij gromde zacht en zwiepte opnieuw met zijn staart die steeds dikker aan het worden was, al verhulde de nacht dat gedeeltelijk. ''Jij hebt het recht niet mij te bekritiseren, ik weet wat ik wel en niet moet doen. Ik ben geen achterlijke kleine kitten meer!'' Okee, klein was hij misschien nog wel maar daar ging echt niks meer aan veranderen. Dat had hij gewoon al geaccepteerd. Hij zou nooit echt groot worden maar dat betekende niet dat hij niks kon bereiken al dacht de rest van de clan daar anders over. ''Werkelijk nu, want denkt een kitten zoals jij voor mij te kunnen doen? Want voor mij ben jij nog een kitten en wat je kunt doen is mij mijn gang laten gaan.'' Beet hij terug, niet echt meer in staat kunnen zijn om een normaal antwoord te kunnen geven. ''Goed?'' vroeg hij, nu tamelijk woest wordend. ''Ik heb een zus die mij het leven duur maakt door mij te mishandelen. Een moeder die mij laat stikken en een zogenaamde mentor die niet eens normaal met mij om kan gaan en mij opgeeft omdat ik geen verdomde spelletjes wil spelen!'' Blafte hij de jongere kater toe en hief zijn kop zodat deze toch goed zichtbaar werd in het bleke maanlicht. ''Ik vecht niet voor de clan, ik vecht voor mezelf en mijn leven. Hetgeen wat ik altijd heb moeten doen omdat ik nooit had moeten leven.'' Snauwde hij en drukte zijn klauwen in de grond.