•It never gets easier, you just get better.• |Walnutpaw|

Nog voor zonsopgang stond de kersverse mentor al aan de apprentice den. "Walnutpaw, training." Miauwde ze hard door de den, de meeste katten zouden toch op moeten voor hun training, dus waarom niet extra vroeg. Ze draaide zich om en liep richting de uitgang. In de schaduwen ging ze zitten, met haar ogen gefixeerd op de den. Hoe langer de tabby erover zou doen, hoe harder ze zouden trainen. Het was niet omdat ze de kattin niet mocht, in tegen deel, ze had de kattin juist graag. En daarom wou ze dat ze een sterke warrior werd, een waar de clan trots op zou kunnen zijn. Ongeduldig staarde ze richting de ingang, de kattin nam haar tijd wel.

+Walnutpaw

Van schrik zat ze bijna meteen recht op toen een harde stem haar naam riep. Verontschuldigend keek de poes om zich heen sjokte de den uit. 'Wauw, de zon is er nauwelijks!' mopperde ze terwijl ze zich naar haar nieuwe mentor sleepte. Eenmaal daar ging ze voor de grijze poes zitten en slaakte een zucht. Aan de ene kant wilde ze heel graag trainen, maar aan de andere kant wist ze niet of ze blij moest zijn met de situatie waarin ze nu zat. 'Goedemorgen,' Miauwde de poes terwijl ze bibberde van de ochtendkou. Jep, ze mocht wel wat beweging gebruiken of ze zou hier nog ter plekke dood vriezen. Haar gele ogen keek naar Eagle en ze wachtte op een aanwijzing of opdracht. Zou ze haar het territorium laten zien? Een gebied wat ze zo goed kende dat ze het met ogen dicht kon lopen. Of zouden ze jagen, iets waar ze ontzettend van genoot aangezien er veel van het rennen werd gevraagd. Oja...rennen.. De poes was vergeten dat ze niet meer op volle snelheid kon rennen vanwege het nu mooie litteken op haar kop. Meteen kwam de trieste glans terug in haar ogen, maar ze verwerkte het en de heldere blik keerde terug. Welke apprentice vond de eerste training nou stom?

De apprentice bibberde van de kou en aangezien zij het territorium toch al kenden konden ze even goed met een conditie training beginnen. "Dus, omdat jij het territorium toch al kent." Miauwde ze met een veel betekende blik richting de tabby. "Gaan we aan ons uithoudingsvermogen werken." Zonder op antwoord te wachten trippelde ze het kamp uit. Haar apprentice zou toch wel volgen. Toen ze ver genoeg waren stopte ze even en draaide zich om. "Zie je die boom in de verte? We gaan als opwarming door rustig naar heen lopen." Miauwde ze met de nadruk op rustig. De meeste windclankatten hadden het niet zo op traag lopen, maar dat was wel het beste om je conditie te verhogen. De warrior liep zelf in een rustig tempo richting de boom.

Het leek erop dat haar mentor wist van haar kennis in gebieden, mooi. Walnut stond op en liep met hupjes achter de warrior aan, dus conditie training. Nou pfft! Volgens mij had ze dat genoeg, voordat ze de wond had gehad had ze continue rond gerend tot haar hart er bijna van zou klappen. Toch verbaasde de volgende opdracht haar, ze moesten rustig doen? Walnut keek de poes met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar haalde haar schouders op en ging in een voor haar, in een rustig tempo naar de boom. Toch was ze sneller dan haar mentor, wat zeker geen goed teken was. Dus vetraagde de poes haar pas en liep ze naast haar mentor richting de aangewezen boom. Als Eagle zou willen dat ze dit de hele dag zou doen zou ze toch liever in haar den liggen te snurken. Windclanners waren van de snelheid! Niet van het slome hokiepokie gedoe, als dat een woord was dat bestond.

Ze zag dat de apprentice het niet leuk vond, eerst moesten de het rustig opbouwen. Na enkele rondjes in een rustig tempo gelopen te hebben, was er nog geen enkel teken van vermoeidheid. Met een glans in haar ogen keek ze de tabby aan. "Hier is waar je op gewacht hebt! We gaan spurten." Miauwde ze zichtbaar opgewonden. Natuurlijk vond ook zij die langzame rondjes saai, maar het was beter voor haar conditie. Ze spande haar achterpoten aan en stoof weg. Kluiten aarde vlogen omhoog achter haar poten en ze genoot van de snelheid. "Dit is pas leven!" Riep ze vreugdevol uit. De wind woelde door haar haren en ze leek te zweven. Vliegen zonder vleugels, dat konden zij als de beste.

Walnut merkte dat de blik in de ogen van haar mentor veranderde, het werd iets spannender. "Hier is waar je op gewacht hebt! We gaan spurten." Automatisch verscheen er een enorme grijns op haar gezicht en drukte ze haar nagels de grond in om meer grip te krijgen. Ze zou eens wat laten zien wat ze in haar slanke poten had! Eagle vloog al weg, maar Walnut richtte haar blik op de boom haalde een grote hap adem en drukte haar poten nog steviger de grond in. Ze kon dan niet meer op volle snelheid, ze kon nog steeds ontzettend snel. De poes zuchtte en haar grijns werd groter net voor het moment dat ze haar mentor achter na rende. Niet rende, maar sprintte, als een monster stoof ze achter de grijze poes aan richting de boom waar haar ogen op gericht stonden. Voor ze het wist had ze de boom bereikt en hakte ze haar nagels dit keer in de grond om te gebruiken als rem. Trots ging ze zitten en keek ze naar haar mentor naast haar. Nu pas begon het leuk te worden.

Veel te snel kwamen ze bij de boom aan. Een zucht van verlichting verliet haar bekje, hier waren ze voor gemaakt. De tabby vond het waarschijnlijk al net zo leuk als haar mentor, want tevreden keek deze rond. Ze bekeek de boom waar ze zaten en een ideetje begon in haar hoofd te vormen. "Omdat er de laatste tijd zoveel dassen zijn gezien ga ik je een trucje leren om snel en veilig aan hun te ontkomen." Ze liep wat achteruit, zodat ze met een snelle sprint op de boom kwam afgerend. Maar in plaats van te stoppen rende ze door en zette zich af met haar poten. Haar scherpe nagels boorde zich hoog in de stam en vliegensvlug zat ze op een dikke tak. De grond was enkele meters onder haar poten en een das zou haar hier nooit kunnen pakken. "Je loop dus aan en springt zonder af te remmen op de boom. Zorg dat je je klauwen goed gebruikt en probeer tot het laatste moment te wachten. Maak je dan zo groot mogelijk en zet je klauwen zover als je kunt in de boom. Hierna trek je jezelf vliegensvlug op tot je op de dichtstbij zijnde tak zit. Oké?"

Eagle had ook genoten van het rennen, dat kon je zien aan de twinkeling in haar ogen en de vrolijke snoet. Het was normaal aangezien elke Windclanner van rennen hield, naja bijna allemaal. Walnut volgde de bewegingen van haar mentor toen deze de boom in klom, de laatste keer dat ze dat had gedaan was met Innerpaw geweest. Hij was uit de boom gekukeld en had en tijd bewusteloos op de grond gelegen. Een frons kwam in haar voorhoofd te staan toen ze daar aan dacht, maar snel schudde ze die gedachte weg en keek ze omhoog naar de lange takken. De poes luisterde maar half naar de uitleg van de kattin, wat misschien niet verstandig was geweest, maar ze kon dit ook wel op eigen houtje. Ze nam een aanloop en sprong de boom in, het duurde even voordat ze grip vond en ze schoof enkele keren weer naar beneden, maar uiteindelijk zaten al haar nagels stevig in de schors en klauterde ze als een eekhoorn omhoog. Precies toen zoals met Inner.

De tabby verloor even haar grip en fronsend keek ze toe. "Nog een keer, het moet vloeiend gaan." Ze duwde haar apprentice met een kleine duw richting de rand van de tak. Het was moeilijk voor de eerste keren en het moest echt vlot gaan, anders ging je eraan. Haar ijsblauwe ogen bekeken de kattin, ze zat duidelijk ergens anders met haar hoofd. De wind waaide door haar korte haren en ze stak haar neus genietend de lucht in. De wind hielp haar eraan herinneren dat het paradijs ook hier bestond. Ze had in het kamp opgevangen dat hun ex-Deputy nu een Shadowclanner was, eerst vond ze zijn verbanning oneerlijk. Maar nu hij overgelopen was naar die stinkende moeras katten gaf ze er niks meer om, geen enkele windclanner zou daar ook maar aan denken.

Met behulp van haar mentor kwam Walnut uiteindelijk op de zelfde tak als de grijze poes terecht. Het boomklimmen met Inner was makkelijker gegaan, maar misschien was dat ook wel de reden dat ze nu terug hield. Tegelijk met haar Eagle stak ze haar kop in de lucht om de heerlijke frisse geuren van windclan te ontmoeten, hier deed ze het voor. Tot haar verbazing merkte de kattin dat ze al een tijdje niks meer tegen haar mentor had gezegd. Ze was zo opgegaan in haar gedachtes en handelingen dat praten er niet tussen paste. Met een oog open keek ze naar de poes naast haar en glimlachte ze. Haar mentor mocht dat soms wel streng of zeurend zijn, ze was ook leuk en Walnut mocht haar wel. Het was alleen maar natuurlijk dat je een mentor niet altijd even geweldig vond, toch?

Het was stil, maar het was geen gênante stilte, ze genoten allebei gewoon van hun territorium. Haar apprentice glimlachte naar haar, natuurlijk moest ze als mentor soms streng zijn. Maar ze hoopte dat de kattin snapte dat dit enkel voor haar bestwil was. "Laten we gaan oefenen op sluipen!" Met een grote sprong verliet ze de boom. Ze wierp een blik op haar apprentice en rende toen wat verder. Het gras was er hoger en ze konden er zich makkelijk in verstoppen. Ze draaide zich om naar haar apprentice, "Oké, ik ga hier zitten. En jij moet me zo stil mogelijk aanvallen? Niet moeilijk hé." Knipoogde ze naar de kattin. De mentor ging zitten en keek naar de grond, haar oren waren gespannen op het kleinste geluid.

Walnut spitste haar oortjes bij de woorden die haar mentor sprak, sluipen was samen met rennen een van haar beste punten doordat ze altijd zo dicht bij rogues en bloodclanner in de buurt kwam had ze die skill genoeg getraind. "Oké, ik ga hier zitten. En jij moet me zo stil mogelijk aanvallen? Niet moeilijk hé." Walnut was haar achterna gerend en knikte voor dat ze ergens de bosjes in sprong en zich zo klein mogelijk maakte. Het is een rogue...ze is een rogue.. roguee.. Nu moest ze op haar gevoel vertrouwen en haar bewegingen het werk laten doen. Gedachtes waren nu niet welkom. De poes zette heel voorzichtig een stap op de drasse grond en zorgde dat ze takjes en blaadjes vermeed. Met een blik naar achteren zag ze dat ze met haar staart op een veilige lengte boven de grond zweefde en dat ze zich in goed gebied begaf. Één, twee, drie Ze telde haar voetstappen zodat ze wist hoe dicht bij ze ongeveer in de buurt was. De apprentice rook natuurlijk ook, maar dit was nauwkeuriger.

De apprentice deed het verbazingwekkend goed, één keer hoorde ze een takje kraken. Maar voor de rest moest ze haar oren echt inspannen om iets op te vangen. Haar oren draaide alle kanten op, maar ze bleef stil zitten met haar blik naar de grond. Natuurlijk kon ze de kattin ook proberen te ruiken, maar ze wou eerst de sluipskills van de kattin beoordelen. De tabby was het duidelijk gewend om te sluipen. Dat moest ze onthouden.

~Zo kort :0 sorry!