Het was weer een van die dagen. Die dagen die als een rivier voorbij stroomden. Je kon jezelf er zo makkelijk verliezen, voor altijd vast zitten in het zelfde ritme. Dezelfde gewoontes en gebeurtenissen die elkaar bleven herhalen. Het was zo makkelijk om je er aan over te geven en voor altijd het zelfde te blijven doen, om dan uiteindelijk vergeten te worden.
Ook de kleine kitten wilde zich vaak laten meevoeren in dat soort dagen. Niets anders doen dan anders, maar toch weerhield ze zich ervan. Ze wilde niet haar leven leven en niets betekenen, om vervolgens vergeten te worden. Ze wilde iets veranderen, er voor zorgen dat katten haar zouden herinneren. Maar hoe? Simpel, iets anders doen dan dat je altijd deed.
Ook vandaag deed de poes dat, ze stapte namelijk op een vrolijk uitziende kater af. Het was alles behalve normaal voor haar om een gesprek met iemand aan te gaan, als dat niet hoefde. Maar deze keer ging ze het toch proberen. "Hey"Haar stem was nauwelijks hoorbaar en ze moest slikken om verder te kunnen spreken. "Hoe, ehh, hoe was de jacht?"