With Silverfang

Een crèmekleurige poes keek peinzend richting de uitgang van het kamp. Het was allemaal zo aanlokkelijk. Silverfang ging sinds kort steeds vaker uit haar Den. Dat was een teken dat hij goed genas. Dreamwave snorde. Ze had er maar mooi voor gezorgd dat de commandant van de LuchtClan weer beter was. Ze merkte ook dat er meer katten een stuk meer vol respect naar haar opkeken, wat haar goed deed. Het was goed om te weten dat er een Clan was die achter je beslissingen stond. En natuurlijk wou ze ook een goede beurs bij Duststar maken. Ze wou hem ervan overtuigen dat ze de moeite waard was en dat ze LuchtClan goed kon dienen als medicijn kat. Ze had Burningfire en Willowtear ook al verzorgd. Willowtear… dat was maar een apart gevalletje, maar wel een lief apart gevalletje. En Burningfire deed soms nogal arrogant, maar Dreamwave geloofde in hem. Hij was een goede kater en hij diende de Clan goed. Dat was al wat ertoe deed. Misschien kreeg hij gauw genoeg een eigen leerling. Ze keek op naar enkele katten, die haar aankeken. Er lag een blik van respect in hun ogen en Dreamwave knikte hun vriendelijk toe. Ze was blij dat haar Clan zo blij met haar was. Misschien hadden ze de genezende Silverfang gezien en hadden ze haar daarom volledig geaccepteerd. En wat haar mentor vroeger voor de Clan gedaan had, viel natuurlijk ook niet te slecht bij de katten. Dreamwave slikte en haalde diep adem. Denken aan de machtige, overleden medicijn kat van de LuchtClan, was moeilijk. Ze voelde zich een soort inpikster, ook al had haar mentor voor zijn dood duidelijk gemaakt dat zij zijn plek goed ging innemen. Ze had het hem beloofd en ze had zich uitgeleefd bij Silverfang. Ze had alleen haar gevoelens aan hem getoond. Want eigenlijk zat achter deze poes een verdrietige poes met een groot hart. Dat groot hart uitte ze, maar de verdrietige kant niet. Nee, ze wou dat haar Clanleden naar haar opkeken als een groot medicijn kat, niet als een huilebalk. Ze huilde alleen ’s nachts en maakte soms nachtelijke tochten. Dreamwave schudde haar kopje even, om weer helderheid te krijgen. Toen ze die had, zag ze dat ze voor de ingang van het kamp stond. Grijnzend liep ze erdoorheen. Silverfang was uit haar Den, misschien ook buiten het kamp. Het idee om hem tegen te komen, zorgde voor een lichtelijke glimlach.

Dreamwave was buiten het kamp en keek rond. Silverfang was een commandant van de LuchtClan en hij was een goeie, ook al besefte hij dat zelf niet zo heel goed. Silverfang leek soms nog zo erg in de knoop te zitten met of hij wel goed genoeg was, maar Dreamwave vond dat hij zich dan niet zo moest aanstellen. Maar eigenlijk stelde zij zichzelf meer aan dan Silverfang. Zij had eerlijk gezegd ook elke dag twijfels. Maar Silverfang’s twijfels waren vast om wat er gebeurd was bij de hoogstenen. Alsof Duststar het hem kwalijk nam. Duststar had dat nooit gedaan en volgens Dreamwave ging hij dat ook nooit doen. Dreamwave voelde een sterke band tussen haar en Silverfang. Ze hadden allebei een rang op hun kop gekregen waarvan ze nooit hadden gedacht dat ze die uiteindelijk zouden krijgen en ze waren verplicht om hun taken zo goed mogelijk te vervullen. Silverfang had vast een hoop in moeten halen omdat hij een tijdje afwezig was geweest, maar Dreamwave wist zeker dat ook dat hem ging lukken. Zij moest eigenlijk helemaal niks inhalen, alleen, als ze nu wat kruiden tegenkwam, dan zou dat wel mooi meegenomen zijn. Een heerlijke geur drong tot diep in haar neusgaten en Dreamwave merkte nu pas dat ze bij het bloesembos was aangekomen. Hier had ze al eens een jacht samen met Autumnbreeze gehad. Of was dat iemand anders geweest? Dreamwave meed de verwarrende gedachten. Ze keek om en ging toen liggen. Niemand die het merkte, niemand die het zag, niemand die er iets over kon zeggen. En als ze iemand tegenkwam, deed ze net alsof haar pootje een beetje pijn deed. Dreamwave grijnsde. Dat was echt wel een dom idee om uit te voeren. Ze zouden zo zien dat het nep was. Dreamwave was nu eenmaal niet zo goed in toneel!

-Silverfang -

Een zachte windbries blies zijn vacht op en Silverfang sloot even met een tevreden blik zijn ogen. Zo hoog in de boom was het een stuk koeler dan wanneer hij zich op de grond bevond, en dit maakte de hete groenbladdag heel wat aangenamer. Deze periode van het jaar bracht een hoop voordelen met zich mee, zoals een rijk aan groen en prooi, maar wanneer de zon zijn hoogste punt had bereikt kon het soms toch wel behoorlijk verstikkend worden. Gelukkig wisten de meeste clankatten dan wel een mooi plekje in de schaduw te vinden - of een boom, in Silverfang's geval -, en nu alle patrouilles waren geregeld, de prooistapel goed gevuld was en de leerlingen, kittens en elders onder hun hoedde werden genomen, hoefde Silverfang zich hier niet schuldig over te voelen. Bovendien, al zou hij meer willen doen, dan nog kreeg hij waarschijnlijk gezeur over zijn kop dat hij zijn schouder niet mocht belasten. Bij Sterrenclan, wat had het lang geduurd voordat hij het kamp uit mocht. Al was het niet Dreamwave - die hij overigens zeer dankbaar was -, dan wel een andere clankat die hem scherp in de gaten hield en hem met geen mogelijkheid de doorntunnel of zijn eik liet bereiken. Het had wel geleken alsof hij terug in zijn leerlingenperiode was, de tijd waarin hij en Duststar zoveel streken uithaalden dat de clankatten wel drie keer na dachten voordat ze hen hun vrije gang lieten gaan. Silverfang grinnikte even zacht en bracht zijn groene ogen weer naar het vergezicht voor hem. Vanaf hier had hij een uitgestrekte kijk over het terriotrium, maar niks was beter dan 'zijn' boom in het kamp. Kalmpjes rekte de kater zijn poten, wat er nogal lomp uitzag zo liggend op een tak, en hees zich toen voorzichtig overeind. Het goede voornemen om zijn schouder wat te rust te gunnen was alweer uit zijn kop verdwijnen, en hij had besloten te gaan jagen. Wel zou hij in het bloesembos blijven, waar de bomen hem schaduw konden bieden en hij niet zo'n last had van de brandende zon op zijn pels.

Al zijn zintuigen waren gespitst op zijn doel toen hij de muis naderde. Hij zette zijn poten stap voor stap neer, en zo zorgvuldig dat deze geen enkel geluid maakte bij het in contact komen met de grond. Silverfang was nu nog maar een konijnlengte van de muis af, zijn lichaam plat tegen de bosgrond gedrukt. De muis klauterde op een wortel en keek rond. Hij verstijfde, sprong weg maar wist de bodem nooit te bereiken. Silverfang was al naar voren geschoten en had het diertje tussen zijn klauwen gegrepen. Met een snelle beet was het afgelopen en al snel hing de muis roerloos in zijn bek. Tevreden, en een klein beetje mank, trippelde Silverfang naar de vink en de muis die hij al eerder had gevangen, en nam die ook in zijn bek. Vervolgens zette hij koers naar het kamp, zijn staart fier omhoog gestoken en blij dat hij het kamp weer wat verse prooi kon biedeb. Echter staakte hij zijn tocht toen een bekende geur zich vermengde met de al in zijn bek rondhangende geur van prooi. Het was niet moeilijk om de geur te herkennen, aangezien hij een aantal weken met de medicijn kat in haar hol had doorgebracht. "Dweamwave," mompelde hij opgewekt toen hij de crèmekleurige-poes zag liggen. Hij strompelde naar haar toe, gooide zijn vangt - op een enkele na - op de grond en legde toen een muis voor haar poten. "Voor jou," miauwde hij, dit keer makkelijker aangezien hij geen dode beesten meer tussen zijn tanden had. Hij gaf haar even een bemoedigend knikje en ging toen zitten. Zijn staart krulde hij voor zijn poten, terwijl hij de poot met de zere schouder optilde om die een wasbeurt te gaan geven. "Hoe is het met je?" vroeg hij toen tussen lange likken over zijn vacht door.

Geamuseerd keek Dreamwave opzij toen ze de kater herkende. Een warm gevoel omgaf haar hart en haar vacht gloeide toen ze de muis zag. ‘Goh, Silverfang, dat is heel erg… lief van je,’ zei de poes en ze keek hem aan. Hij zag er goed uit. Hij genas goed en hij kon alweer jagen, alhoewel Dreamwave wel liever had dat hij wat rustiger aandeed. ‘Doe je wel wat rustig aan?’ vroeg ze bezorgd. Dreamwave was, wel vaker, overbezorgd en vond het nodig om sommige katten meerdere keren per dag te vragen of het ging. Ze keek bezorgd naar Silverfang en toen weer naar de muis. Ze keek hem aan. ‘Het gaat erg goed. Nu ik jou zo weer op de poot zie gaan, ben ik erg blij. Ik heb mijn job goed gedaan en jij kunt de jouwe weer vervullen. Je bent een goede commandant, Silverfang, onthoud dat,’ vertrouwde ze de kater toe en ze begon aan haar muis. De geur van de muis drong tot diep in haar neusgaten en geamuseerd snorde Dreamwave. Ze keek opzij naar Silverfang. Ze pakte de muis op en ging naast de kater zitten, zodat ze een betere blik op zijn wonden had. Terwijl ze aan het eten was en dacht dat Silverfang niet op haar lette, keek ze snel zijn vacht na. Het zag er goed uit, op een paar korstjes na, die nog moesten genezen. Dat zei natuurlijk niet veel over de inwendige pijn die hij had, maar daar kreeg hij van haar nog altijd dagelijks kruiden voor. Ze plukte het bundeltje die ze rond haar achterpoot gewonden had van haar achterpoot en gaf het toen aan Silverfang. ‘Hier wat tegen de inwendige pijn. Zo kun je nog een hele dag jagen vooruit. Zo lang je maar voorzichtig bent en je schouder goed laat rusten, vind ik het oké dat je hier een hele dag spendeert,’ drukte ze de kater op het hart. Ze had altijd bundeltjes aan haar achterpoten hangen. Ze kreeg die met enige moeite aan haar achterpoot gewonden en liep zo rond. Eerst waren er allemaal ongelukjes gebeurd. Het zaad was bijvoorbeeld op de grond gevallen en lag verspreid, waarna nieuwsgierige kits het oplikten en zelf een beetje koorts hadden daarna. Ze had ook al eens gehad dat een raaf het van haar poot gepikt had. Toen was ze zelf bijna meegesleurd. Toch weerhield haar dat er niet van om de bundeltjes extra strak te binden. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn in deze wereld. Ze keek naar Silverfang.

‘En hoe gaat het met jou?’ was haar wederkerende vraag. Het was wel zo aardig om een vraag terug te stellen als jou ook een vraag gesteld werd, lag eraan welke vraag, maar deze vraag mocht in elk geval een vraag terugkijken. Goed, genoeg over vragen. Ze keek naar Silverfang en wachtte rustig zijn antwoord af, terwijl ze de muis openscheurde en van de inhoud begon te eten. Ze genoot. Het heerlijke stukje vlees op haar tong werd vers gemalen door haar tanden en daarna doorgeslikt. Het was heerlijk om weer een beetje op krachten te komen. Trouwens, de commandant zou heus wel snappen waarom ze hier lag. Een hoge rang krijgen was tof en nieuw, maar je moest ook je rust krijgen, vond Dreamwave. Ze sloot haar ogen even en rook ondertussen de geur van Silverfang. Opnieuw voelde ze de huid onder haar vacht gloeien en Dreamwave dwong zichzelf om naar Silverfang te kijken. Een gesprekspartner was nu eenmaal makkelijker te peilen als je hem aankeek. Dreamwave was tenslotte erg benieuwd of haar kruiden goed hielpen. Sommige kruiden hielpen niet zo heel goed. Als je dan aan het maximale was van het kruiden dat je mocht hebben, dan was dat heel vervelend. Maar dat kon eigenlijk nooit gebeuren. Dan deed je altijd stiekem wel iets waardoor je alsnog pijn had. Ze keek naar Silverfang en herinnerde zich de dagen nog dat hij bij haar was. ‘Het is nu wel leeg geworden, zonder jou,’ bekende ze en ze schoot in de lach. Dat was wel waar. Zonder Silverfang was het maar een saaie boel. Dan was ze weer zo alleen, totdat een ernstig gewonde kat natuurlijk bij haar mocht slapen. Nou, dan was ze liever eenzaam. ‘Maar ik ben liever eenzaam dan dat ik je in mijn Den heb. Ik wil niet dat jou iets overkomt. Je hebt al genoeg meegemaakt,’ zei ze snel tegen de kater. Haar felgroene ogen keken even in zijn lichtgroene ogen en Dreamwave draaide snel haar kopje weg en begon uit verlegenheid en opgelatenheid haar vacht te wassen.

Ze bedankte hem voor de muis, en Silverfang gaf haar een knikje. Na alles wat ze voor hem had gedaan, was het wel zo logisch dat hij wat terug gaf. Natuurlijk kon een simpele muis niet compenseren met haar daden, maar het was in ieder geval iets. Dreamwave vroeg of hij wel rustig aan deed, en Silverfang glimlachte om haar bezorgdheid. "Tuurlijk doe ik dat," antwoordde hij kalm. 'Het gaat erg goed. Nu ik jou zo weer op de poot zie gaan, ben ik erg blij. Ik heb mijn job goed gedaan en jij kunt de jouwe weer vervullen,' miauwde ze vervolgens. Silverfang zette zijn poot weer neer op de grond en knikte instemmend. 'Je bent een goede commandant, Silverfang, onthoud dat.' Ietwat verrast door deze opmerking keek hij Dreamwave aan. "Dankje," miauwde hij. Hij was nog niet lang Deputy, en het was dan ook goed om te horen dat je vrienden er vertrouwen in hadden. Met een flauw grijnsje keek hij toe hoe de medicijn kat aan haar muis begon, en net toen hij zich wilde omdraaien om haar in alle rust te laten eten, stond ze op en kwam ze naast hem zitten. Dit was een teken dat ze het gezellig vond als hij bleef, toch? Silverfang twijfelde even, maar besloot toen toch te blijven. Hij vond het ook gezellig om weer even met zijn vriendin te kunnen praten, en de prooi ging nergens heen, letterlijk. 'Hier,' miauwde ze plots. Silverfang keek op en kon het niet laten een wenkbrauw op te trekken bij het zien van het bundeltje dat ze van haar poot afhaalde. Hoe had ze dat in silverpelsnaam om haar poot gekregen? Silverfang besloot het niet te vragen, het zou wel bij de kundigheid van een medicijnkat horen. Het bundeltje werd hem overhandigd. 'Tegen de inwendige pijn. Zo kun je nog een hele dag jagen vooruit. Zo lang je maar voorzichtig bent en je schouder goed laat rusten, vind ik het oké dat je hier een hele dag spendeert,' beloofde ze, en dankbaar pakte hij het van haar over. Eigenlijk had hij het niet nodig. Althans, hij wilde het niet nodig hebben. Maar, dat bundeltje om je poot binden leek hem zoveel moeite, dat hij het onbeleefd vond om het af te slaan. Voorzichtig duwde hij het bundeltje open met zijn snuit en likte hij de kruiden op. Normaal zou hij een vies gezicht trekken, maar hij was de smaak nu zo gewend dat het hem niet echt meer deerde. Silverfang slikte ze door en likte toen langs zijn lippen. Hij voelde dat het prikken in zijn schouder merkwaardig snel af nam. Misschien was een beetje pijnstiller toch niet zo slecht..

‘En hoe gaat het met jou?’ vroeg de medicijn kat. Silverfang glimlachte. "Blij dat ik herstellende ben," miauwde hij, "dat constant rusten is niks voor mij, zeker niet in een hol." Meteen voelde hij zich schuldig om zijn woorden toen hij Dreamwave hoorde zeggen dat het toch wel leeg was zonder hem. Ze schoot dan wel in de lach, maar Silverfang had het idee dat ze het echt jammer vond. ‘Maar ik ben liever eenzaam dan dat ik je in mijn Den heb. Ik wil niet dat jou iets overkomt. Je hebt al genoeg meegemaakt,’ miauwde ze er snel achteraan. Silverfang keek haar even aan. Hij wilde sorry zeggen, maar kon geen reden hiervoor verzinnen. Uiteindelijk zei hij maar: "Ik wil je best wel eens opzoeken zonder dat ik daarvoor een medische reden heb." Hij glimlachte. "Daar zijn vrienden toch voor."

Grijnzend keek Dreamwave naar Silverfang en knikte toen. ‘Dat zou ik erg leuk van je vinden, Silverfang,’ zei ze en om dit te bevestigen, gaf ze hem een lik. Ze snorde zachtjes. Ze likte over haar eigen poot. Haar poot rook naar kruiden. Eigenlijk rook zij ook naar kruiden, maar haar eigen zoetige geur, die iets weg had van de geur van heerlijke bloemen, overtrof het nog net. Ze keek naar Silverfang. Hij was een aardige kater, een goede vriend en een goede commandant. Wat wou je nog meer? Ze liet haar blik naar hem glijden. Ze hadden allebei een moeilijke taak op hun schouders. Soms was de drukte gewoonweg verschrikkelijk. Maar gelukkig waren het wel taken die je kon oplossen. Stervende katten die ze moest behandelen, daar was ze nog het meest bang voor. Bang dat ze iets verkeerds deed en dat SterrenClan haar daarvoor zou straffen. Nee, dat zou vast niet gebeuren. Toch verscheen die angst telkens weer als ze – zoals bij Silverfang – vreselijke wonden moest behandelen. Wonden waar eigenlijk bijna geen redden meer aan was. Maar gelukkig had ze Silverfang op tijd kunnen verzorgen. Zo zou SterrenClan haar niet kunnen straffen en zou haar mentor nooit boos op haar hoeven zijn. Hij had ook nog nooit een kat laten sterven. Hij had nog nooit gefaald. Dan moest zij ook niet falen, wel dan? Ze keek een beetje onzeker om zich heen en gaf van onzekerheid een lik over haar borst. Ze was fier op zichzelf dat het zo goed ging, maar de onzekerheid om een kat niet meer te kunnen redden, lag altijd op haar hart als ze een geval binnen kreeg, zoals Silverfang. Onwillekeurig begon haar hart het bloed sneller rond haar lichaam te pompen. Ze schrok ervan. Ze schudde haar kopje en legde zich neer. Ze likte nogmaals over haar borst. Een beetje in paniek sloeg haar staart zwiepend heen en weer. Wat was dat nu weer? Zou ze soms ook ziek zijn? Onzin, ze voelde zich kiplekker. Haar hart had ondertussen weer de normale toon aangenomen. Tot die tijd durfde Dreamwave Silverfang niet aan te kijken, bang dat hij haar hart zou horen kloppen en iets zou vragen. Dreamwave wou het liefst iedereen hun vragen kunnen beantwoorden, maar dit was een vraag die ze zelf niet eens kon beantwoorden. Dreamwave legde haar kopje vermoeid op haar poten neer, proberend het onderwerp ‘hart’ en ‘sneller kloppen’ weg te laten.

Ondertussen doemden er ook andere vragen op. Ze keek naar Silverfang. Ze inspecteerde zijn vacht vanaf daar op vlooien. Onmogelijk natuurlijk dat hij ze had. Hij zou ze er wel uit hebben gewassen toen hij uit de medicijn den was en zo goed mogelijk zijn eigen vacht kon wassen, maar een inspectie door de medicijn kat was altijd wel zo simpel. Ze stond op en liep naar hem toe. ‘Even kijken of je de vlooitjes eruit hebt,’ zei ze en ze begon te zoeken. Met haar poot hield ze voorzichtig wat vacht weg. Toen ze iets zwarts zag, pakte ze die met haar tanden razendsnel en zonder Silverfang’s huid te raken en gooide het weg. ‘Dat was een,’ zei ze en ze keek naar Silverfang. ‘Maar dat is ook op een plaats waar je moeilijk bij kan,’ zei ze snel, om hem geen zorgen te baren. Het was heel normaal als Dreamwave op je vacht inspecteerde naar vlooien. Ze deed het bij alle kits die bij haar kwamen met een wondje aan hun poot. Dat omdat ze een zorgelijke poes was en nu eenmaal veel zorg droeg voor haar Clan. Ze vond er geen meer, op die ene na en liet zich gerustgesteld zakken. ‘Je kunt je in elk geval weer goed wassen,’ zei ze tevreden en ze gaf Silverfang een lik over zijn wang. Ze legde zich weer naar en beet in haar poot een vlooitje weg. ‘Vervelende vlooitjes,’ zei ze en ze zuchtte. Daarna schoot ze in de lach. Wat zat er toch ook weer veel drama in haar stem! Ze keek naar Silverfang. Met een enorme schrok hief ze haar kopje naar een boom, om Silverfang’s lichtgroene ogen te ontwijken. Haar felgroene ogen stonden vol paniek en onzekerheid. Haar bloed raasde door haar lichaam en ze voelde zich net alsof ze een achtervolging op een konijn gemaakt had, zonder echt succes. Onzeker gaf ze een lik over haar borst. Ze richtte haar aandacht weer op de lucht en sloot haar ogen even. Ze richtte toen haar aandacht weer op Silverfang. Ze lag dichtbij hem. Veel te dichtbij, vond ze zelf. Nee, nee, wacht even, dat was onzin. Ze lag vroeger ook bij haar mentor zo. Of niet soms? Het duizelde een beetje. ‘Zin om de dag vandaag door te brengen? Met twee is altijd beter dan alleen,’ zei ze en ze grijnsde een beetje onbeholpen naar hem, terwijl ze schrok van haar eigen vraag, het gevoel wat ze erbij kreeg en een tak die een beetje kraakte. Waar een kat wel niet van kon schrikken!