I knew you were trouble

Een kwade blik in haar ogen zond menig kat al uit haar weg, een furieuze tred maakte dat ook andere dapperdere katten snel wegdoken, en de zwaai van haar staart toen ze voor hem stond maakte duidelijk dat de kater er geweest was. Ze had hem doorgekregen hoor, het was niet heel lastig geweest om uit te vogelen en ooh wat had ze hem nu door. "Jij!" Spatte ze naar hem, en gromde diep. "We waren niet leuk genoeg I guess?"

- Ashdrizzle

Zijn irritante grijns maakte haar niet bepaald vrolijker, maar temperde de poes een klein beetje. Betekende dat dat het niet waar was? Niet dus. Nee, het mormel had zelfs een naam, een lelijke, en een bedreiging zou het nooit voor haar vormen, toch? "Moet ik het als een bedreiging zien?" Kaatste ze terug, nog steeds kwaad kijkende, en haar vacht hoog houdende. Ze was nu eenmaal niet zo groot.

Ze rolde met haar ogen toen de ander zijn schouders ophaalde, waarom kon ze nou nooit een gewoon simpel logisch antwoord krijgen? "Als jij wilt dat ik een favoriet tussen mijn kittens moet kiezen, dan zou je haar als bedreiging moeten zien." Hail siste, "Maar ik ben niet zon vader, toch? Ik houd evenveel van als mijn dochters, van welke moeder ze ook zijn." Ze snapte alleen niet waarom hij zo nodig nog een nestje nodig had, nog meer kittens. Ze wist wel dat hij en mam niet van elkaar hielden, maar hield hij dan ook niet van hun dat hij automatisch op zoek ging naar andere kits? "Maar als jij nooit met me praat, zou ik, de vergeetachtige kat, je wel een kunnen vergeten." Hail zuchtte diep, en dook voor de verandering eens niet weg voor het kopje dat ze kreeg. In plaats daarvan ging ze zitten, en keek even verslagen naar de kater. "Maar ik bedoel, we doen zo ons best en toch zijn we niet genoeg," Het voelde alsof ze gefaald had, alweer.

Soms was haar vader echt een van de grootste mous-brainen van de clan, en dat zei wat want deze clan had er nogal wat. "Hoe kom je op het idee dat jullie, het mooiste wat starclan mij ooit geschonken heeft, niet genoeg zijn?" Had hij haar serieus gevraagd, en ze schonk hem een droge blik terug. "Misschien," Begon ze, niet vrolijk, "Misschien heeft dat een klein beetje te maken met het feit dat er zo nodig nóg een mormel moest komen bij een andere moeder omdat… Tsja, waarom eigenlijk?" Dat was het gewoon, ze snapte niet waarom hij hen dit aandeed.

De poes wilde het wel geloven, zo graag, maar ze herinnerde heus wel wat haar gezegd was toen Nightspark een gedeelte zou worden van hun familie, hij zou ook een vader voor ze zijn. Geweldige vader, hij kwam erbij en besloot maar meteen dat er andere kits moesten komen want deze kits waren oude kits, afgedankte kits, uit een ver verleden van een verkeerde relatie. "Maar denk nooit, maar dan ook echt nooit, dat jij minder bent dan welke kitten van mij ook, oké?" Ze keek hem vurig aan, "Dat denk ik ook niet, maar dat verandert niet dat Nightspark dat dus blijkbaar wel denkt!" Ze schoot weg voor hij haar een lik kon geven, en zag er dieptreurig uit. Dit was dus niet iets wat ze leuk vond, helemaal niet.

Haar mond viel open toen haar vader dat beest ook nog eens begon te verdedigen in zijn standpunt. Hoe kon hij! Dit was regelrecht toegeven dat hij prima inzag dat ze niet goed genoeg waren. "Is Frozenkit een kit van hem?" Vroeg ze uiteindelijk, na stil te zijn geweest. Het maakte haar veel uit, en als haar iets veel uitmaakte zou ze niet zomaar erover stoppen, eerst tot de bodem komen van dit schandaal.

Ze knikte na zijn antwoord, niet dat het nu goed was though. "Zie jij dat ding dan ook als jou kind?" Vroeg ze dus, want dan was het toch niet eerlijk?

De poes moest toch wel even slikken toen de ander juist dat antwoord gaf waarvan ze zo had gehoopt dat hij het niet zou geven. Haar blik verhardde weer en kwaad zwiepte haar staart eens heen en weer. "Dat is toch zeker niet eerlijk?" Spatte ze uit, "Wij zijn zogenaamd niet de kittens van Nightspark, want zo voelt dat niet voor meneer, maar dat beest is wel gewoon een kitten van jou, ook al ben je op geen enkele wijze aan het ding verbonden!"

De poes rolde nog eens dramatisch met haar ogen toen de zoveelste preek kwam, alsof het haar al niet duidelijk genoeg was dat haar vader niet tevreden en blij was met haar. Hij had toch al altijd liever Rough en Slate gehad, zelfs Aurora was nog erger zijn favoriet dan zij. Dat terwijl ze altijd gevochten had voor haar plekje. "Als jij niet kan inzien dat ik nog steeds zielsveel van je houdt, dan begin ik te twijfelen of jij wel van mij houdt." Haar zwiepende staart stopte, en haar ogen die afgedwaald waren naar het bos keken plots weer naar hem, ze stonden vol pijn en verraad, en haar mond viel een klein beetje open. Hij ging nu zielig doen? Terwijl hij degene was die altijd wel kreeg wat hij wilde, een nieuwe partner, een nieuwe kitten, oude niet goed? Dan maar een nieuwe. Nu begon hij háár te zeggen dat hij zich niet geliefd voelde. Hail stond voor het eerst in het gesprek stil naar hem te kijken, en draaide zich toen om. Waarom was de wereld altijd oneerlijk?

Ze keek hem na, en antwoordde niet. Hij had duidelijk gemaakt dat hij haar niet wilde, ze had de trots die haar nu tegenhield achter hem aan te rennen van hem en het was een vloek. Waarom dacht haar vader nu dan dat het haar fout was? Alles in dit gesprek had duidelijk gemaakt dat zij en haar zusjes niet goed genoeg waren.