{ Birth } Just like the first time

Haar witte buik was weer eens onrustig. Ze had naar Acefray moeten gaan, maar nu was ze toch al onderweg voor prooi, dus kon ze het ook straks doen. Ze wilde helemaal niet ziek worden, maar de pijnen in haar buik braken die wil af. Liepen hielp meestal wel dus ging ze dat maar doen. Ze liep in een drafje naar de mooiste plek van hun territorium. Carrionplace. Daar had ze voor het eerst écht met Ravenheart gesproken. Een warm gevoel bekroop haar bij het zien van die plek. De zon stond hoog en liet de sneeuw die voor haar lag glinsteren. Dauntrose glimlachte. Ze ging hijgend zitten. De pijn was niet verdwenen, haar buik was nu nog onrustiger dan voordat ze liep. Voordat ze daarover kon nadenken ging er een scherpe steek door haar lichaam. Haar blauwe ogen werden groot en ze zakte door haar poten. Wat gebeurde er? Een tweede scherpe steek zinderde door haar lichaam. Dauntrose raakte stilaan in paniek. Ze hijgde en moest haar kaken op elkaar klemmen om niet te gillen. "Verwacht je kittens?" De zin spookte door haar hoofd. Ze keek om naar haar buik... Wat als het wel zo was? Haar buik was niet echt heel dik dus... Stel dat... Ze durfde niet na te denken. "Ravenheart.", fluisterde ze angstig. Was hij maar hier.

{+ Ravenheart}
{Daarna nog eens Daunt en dan de kittens}
{Familie mag daarna eens komen kijken ;3}

De zwarte kater zat in het kamp zijn laatste happen uit een merel te nemen. Hij merkte dat Dauntrose de laatste tijd wat knorriger was en meer at, maar hij maakte zich er niet erg druk om. Misschien had ze gewoon haar dag niet? Hij wou er nog met haar over praten vandaag, maar ze was niet in het kamp. Het voelde niet goed, iets was verkeerd. Hij kon zijn poot er niet op leggen. Ravenheart keek het kamp rond, iedereen was bezig met zijn eigen dingen, dus piepte hij er zelf maar tussenuit. Zijn blauwe ogen keken rond. Het voelde echt niet goed. Het voelde alsof iemand in gevaar was. Ravenheart pikte de geur van Dauntrose op. Misschien kon hij dan even met haar praten! De zwarte kater racete de geur achterna, maar toen hij haar vond was het het niet oké. Ze zag er uit alsof ze pijn had en het liet hem zich nog bezorgder voelen dat hij al was geweest. "D-daunt? Alles goed?" hakkelde hij zachtjes terwijl hij naar haar toe liep en zijn kop tegen die van haar drukte. "Je ziet er niet goed uit..." hij maakte zich heel veel zorgen om haar, ze had Acefray nodig!

Ze kermde. Waarom kwam hij niet? Wat gebeurde er? Wat als Sheepdog, haar halfbroer gelijk had... Het zag er niet goed uit. "D-daunt? Alles goed?" Ze keek op, zwak. Haar adem was gejaagd. Hij drukte zijn kopje tegen de hare. Het kalmeerde haar ietsje, maar niet veel. "Je ziet er niet goed uit..." Een nieuwe pijnscheut ging door haar lichaam. De tranen begonnen te lopen. Het was bekend dat ze niet vaak huilde, nooit eigenlijk. "Ik.. w-we..." Ze kon niet uitpraten. De schokken volgde elkaar heel snel op. Ze gilde tussen haar kaken door en toen kwam de verlossing. Ze verstarde maar richtte zich wel op. Bij haar achterpoten lag veel bloed. Haar ogen werden groot toen ze een klein zwart hoopje vacht onderscheidde. Een warm gevoel verspreidde zich over haar lichaam. Ze snuffelde aan de kitten. Hij was redelijk groot. Haar blauwe ogen schitterden terwijl ze hem naast haar legde. Ze keek eventjes naar Ravenheart. "Thawkit.", fluisterde ze zachtjes. Ze wisten allebei waarom: hopen dat de sneeuw zou dooien en Newleaf zou aanbreken. Ze likte het vliesje van zijn kleine neusje. Hij was een exacte kopie van zijn vader.

{Thawkit, daarna Raven terug <3}

There is nothing complicated about the way we live
we are here for each other, happy to give, proud of who we are
Humble beneath the stars

Het kleine wezentje dat in de buik van zijn moeder groeide was onwetend, het kon nog niet begrijpen wat er allemaal gebeurde in zijn kleine wereldje. Zo nu en dan waren er doffe stemmen geweest in de ruimte waar hij in rondzweefde, maar het grootste gedeelte van de tijd dat hij hierin had rond gezweefd was het vooral onrustig geweest. Ook nu was het weer onrustig in de krappe baarmoeder - die vooral krap was omdat de zwarte kitten een hoop ruimte in beslag nam en constant tegen het andere wezentje aanbotste dat er ook in te vinden was, wat naast hem lag in elk geval. Of er nog meer waren kon hij immers niet weten. In elk geval dobberde hij maar wat rond, maar vond het alles behalve fijn dat hij weggetrokken werd uit de warme plek waar hij weken had gelegen. Het werd eerst heel benauwd en klein, maar vervolgens kwam het kleine wezentje terecht op een nog veel ergere plek, de aarde. Het voelde koud om hem heen terwijl zijn longetjes zich pijnlijk open klapten. Een luide, sterke piep kwam uit zijn keeltje opzetten en hij tilde trillerig zijn kopje op. Wat hij natuurlijk niet kon weten was dat hij groter was dan de gemiddelde kitten als deze geboren werd. "Thawkit." Het was een zachte stem die zijn naam gefluisterd had, maar hij zou pas over een tijdje gaan weten dat het zijn naam was. In elk geval leek het snel ietsje aangenamer te worden, maar geweldig was het nog niet. Naja, het zou vanzelf wel weer goed komen.

De zwarte kater maakte zich druk. Wat kon hij doen voor haar nu? Zijn blauwe ogen zochten om hem heen, maar de laatste Shadowclan geuren die hij had geroken waren dichtbij het kamp en dus niet hier. Dauntrose hakkelde nog iets maar toen werd dat ook al weer afgebroken en niet veel later zag hij dat er een zwarte kitten achter haar lag. In een klap was hij vader geworden. En hij wist er niet eens van! "Thawkit." fluisterde Dauntrose zachtjes naar de zwarte kitten. Holy shit. "M-maar.. hoe.. wanneer.." hakkelde hij moeizaam terwijl hij van Dauntrose naar de kitten keek. "Ik moet Acefray halen!" zei hij tegen haar. Ravenheart bleef maar staren naar de kleine, zwarte kitten. Die precies op hem leek. Zijn kittens. Die van hem en Dauntrose. Een warm gevoel van trots overkwam hem en hij keek met grote, blauwe ogen naar de kitten.

De kitten was groot, hij piepte. "M-maar.. hoe.. wanneer.." hakkelde Ravenheart. Dauntrose keek bijna even verward terug. "Ik moet Acefray halen!" Ze duwde haar poot tegen zijn kop. "Blijf.", haar stem trilde van vermoeidheid. Dauntrose keek vertederd naar haar zoon. Ze tilde hem op en legde hem tegen haar buik. Misschien had ze dat eerder moeten doen... wat als... Niet verkeerd denken! Ze raakte gepanikeerd door dit hele gebeuren. In één klap moeder zonder voorbereiding, mentaal ook. Een tweede steek ging door haar lichaam. Ze kneep haar ogen dicht terwijl er weer tranen begonnen te lopen. Waarom moest het zo pijnlijk zijn? Uitgeput legde ze haar kop op de grond. Eigenlijk wilde ze gillen, maar dat zou te veel aandacht trekken. Niet? Nu die dassen... Een scherpe pijn ging door haar hele lichaam. Ze keek weer op. Het begon haar te duizelen. Een kleine calico kitten lag daar. Haar blauwe ogen keken even naar Ravenheart. "G-geef haar een naam Raven.", zuchtte ze. Ze was uitgeput. Het hele medicin cat gedoe en het gevecht met WindClan hadden haar zwak gemaakt.

{Stormkit.
-Raven
-Daunt
-Family + Acefray
-...}

Als nog ongeboren kitten ha het kleine poesje nog geen besef van wat dan ook. Secondes, uren, dagen, weken verstreken zonder dat het ongeboren wezentje door had wat er allemaal om haar heen gebeurde. Dat was dan ook niet nodig. Secondes, uren, dagen, weken verstreken zonder dat ze ook maar iets hoefde te doen. Het enige wat haar lichaampje deed was groeien, en hard ook. In enkele weken tijd was ze van een paar kleine celletjes uitgegroeid tot een klein wezentje, dat bijna klaar was voor de harde buitenwereld. In al deze seconden, uren, dagen en weken was er hard aan haar lichaampje gewerkt. Maar ja, daar had ze nog geen bewustzijn voor nodig.

Haar kleine lichaampje bereidde zich al tijden voor op het harde leven dat haar te wachten stond. Ze zou honger moeten doorstaan, gevechten moeten overleven. Leven in kou en hitte, in het donker en in het licht. En haar lichaam zou er klaar voor zijn. Met de tijd zou ze de meeste beproevingen - hopelijk - aankunnen. Mentaal was dat een ander verhaal. Haar mentale ontwikkeling hing compleet af van haarzelf. Echter was het niet noodzakelijk om hierin ontwikkelt te zijn. Was het niet veel makkelijker om zonder besef maar te doen, zoals nu? Gewoon iedere dag maar doen wat er van je verwacht werd, zonder daar ooit vragen over te hebben? Jammer genoeg was het niet zo simpel. Het ongeboren poesje had nog geen idee van de mentale beproevingen die haar te wachten stonden. Kritische gedachten die haar vanbinnen uit afbraken, aarzelingen bij elke handeling. Nee, daar had ze nog totaal geen besef van. Maar ja, ze had dan ook nog nergens besef van.

Na al deze seconden, uren, dagen en weken zat er een grote verandering aan te komen. Haar lichaampje was te groot geworden, en de plek waar ze zich bevond was inmiddels al erg krapjes geworden. Het werd tijd voor verandering. En die begon met ruimte. Enkele tijd - hoeveel kon ze nog niet weten, ze wist nog niets - had ze alle ruimte voor zichzelf. Helaas was dit niet permanent, en voelde ze hoe ze al veel te snel werd weggetrokken uit de warme ruimte. Even was het weer verschrikkelijk krap, en gleed ze langzaam weg. En toen, bam, in één klap was alles anders. Door de val klapten haar longetjes open, en ze snakte hulpeloos naar adem. Met deze plotselinge verandering leken ook opeens enkele zintuigen in werking te treden. Zo hoorde ze zachte geluiden, en voelde ze de immense kou om haar heen. Hulpeloos begon de enkele secondes oude kitten rond te kruipen, opzoek naar warmte en bescherming. Ze vertrouwde compleet op haar instinct, aangezien ze vrij weinig keuze had. Zo kwam het dat ze uiteindelijk tegen een zachte bron van warmte aanbotste, en ze vermoeid bleef liggen. Eindelijk. Als laatste taak van de vermoeiende eerste dag van haar leventje sloot ze haar mondje om een rare bobbel, waar onmiddellijk een warm goedje uitkwam. Waarom ze het deed wist ze niet, maar het voelde goed en maakte haar slaperig. Zo kwam het dat de geluiden steeds zachter werden, totdat het kleine wezentje in het eerste slaapje van haar leven viel.

♡

Ravenheart bleef met grote ogen staan kijken. Hoe kon dit gebeuren. Nouja, hij wist hoe het gebeurd was maar... hij wist niet dat het zo snel al zou zijn. Hij had niks gemerkt bij Dauntrose! "Blijf." de trilling in haar stem deed pijn aan zijn hart en liet zijn keel dichtknijpen. Ravenheart drukte zijn kop tegne die van haar toen hij de tranen zag. Hij wou niet dat ze pijn had. Hij wou dat het over was voor haar. "G-geef haar een naam Raven." klonk er opeens en hij keek op. Een tweede kitten! Een poes met dezelfde kleuren als Dauntrose. "Stormkit.." fluisterde hij naar de kitten die hij zachtjes schoonlikte. Ook om warmte in de kitten te houden. Hij wisselde af tussen Thawkit en Stormkit. Zijn kittens! Die ze samen hadden gemaakt! Hij was een vader geworden, nog een keer! En het voelde beter dan hij ooit had kunnen denken. "Dauntrose.. ik ben zo gelukkig! Ik hou van je." zei hij zachtjes en drukte zijn kop tegen die van haar aan, alweer.

"Stormkit.." fluisterde Ravenheart. naar de kitten die hij zachtjes schoon likte. "Dauntrose.. ik ben zo gelukkig! Ik hou van je." Ze glimlachte en krulde haar lichaam rond haar kittens. "Ik hou ook van jouw.", miauwde ze zwakjes. De kittens waren ondertussen al in slaap gevallen. Ze keek er glimlachend naar. Kon haar vader dit maar zien. Hij zou zo trots zijn geweest. "Ze zijn prachtig."

{Family (eventueel Ember) mag nu reageren ^^
(kittens mogen nu beginnen posten, neem ik aan <3)}

Blackpaw had er zojuist nog met Emberpaw over gehad; hoe ze zich een beetje zorgen maakte nu ze niet meer iedere ochtend door Dauntrose uit haar nest werd gesleept om te trainen. De eerste 1.5 moon was dat het geval geweest, maar de afgelopen weken, en met name de afgelopen dagen, was Dauntrose nergens meer te bekennen. De eerste tijd had ze niet gedacht dat er was aan de hand was geweest, want, kom op, als iemand zich wel konden redden, waren het wel Dauntrose en Ravenheart. Maar iets in haar, noem het een onderbuikgevoel, vertelde haar dat er toch wat aan de hand was. Het was datzelfde 'ik voel het aan m'n water' gevoel dat haar naar de de carrionplace had gelokt - of all places. En wat ze daar aantrof..

Ze hoorde gekreun, gehijg en ze rook bloed. Ze hoorde Daunt's en Raven's stem, en die klonken alles behalve kalm en rustig. Ze hield zichzelf dom en rende er op af, maar zodra het kwartje viel, gingen haar poten op slot en kon ze geen stap meer zetten. Wat...?
Ze moesten even een momentje nemen voordat ze zichzelf dwong om dichter naar haar ouders toe te lopen, tot ze op een voor haar ouders zichtbare afstand stond. Ze voelde haar hartslag tot aan haar tenen bonken. Hadden ze echt...?

Wat ze toen voelde was compleet onredelijk. Was niet zij de grootste fangirl geweest van Daunt en Raven bij elkaar? Had zij niet expres de twee een konijn laten delen om vervolgens weg te rennen voor een 'eetafspraak' zodat de twee gedwongen een tijdje met elkaar door moesten brengen, omdat het echt van mijlenver te zien was dat die twee bij elkaar hoorden? Ja. En was het echt een schok dat daar uiteindelijk kittens uit voort zouden komen? Niet echt. Had ze het niet geweldig gevonden toen Direkit bij de familie kwam - op wat voor een vage, verwarrende manier dan ook, waarbij Ashdrizzle ook in beeld was - omdat ze eindelijk een broertje had? Hadden ze niet op hun eigen, vage manier een familie gevormd waarbij niemand een bloedlijn deelde? Ja. En daar had ze vrede mee gehad, want ze had liefde gevonden bij andere katten sinds ze wist dat niemand haar échte familie was. Maar waarom voelde ze zich dan toch zo jaloers?
Ze schudde even kort haar kop. Nee. Misschien was het even schrikken. Ja, het was gewoon even de schrik dat er ineens daar een paar - hoeveel waren het er? - kittens lagen die wel echt van Dauntrose en Ravenheart waren. Maar schrik was intussen wel iets waar ze mee had leren omgaan. Ze zou er wel overheen komen. Maar haar ouders hadden nu echte kittens.
Haar hart bonkte nog steeds tot in haar poten.
Ze had het altijd geweten. Ze wist altijd al dat die twee daar niet haar ouders waren. En altijd had ze daar vrede mee gehad, want het was goed geweest.
Maar nu sloeg het haar in het gezicht. Nu daar kittens lagen die bloed van de twee sterkste warriors in zich hadden, kwam het pas echt aan dat zij dat niet had. En dat zij niet wist wiens bloed ze in zich had. En dat Daunt en Raven nooit haar ouders zouden zijn zoals ze dat voor die kittens daar zouden zijn.

~ DRAMA <3

Ravenheart keek met een liefdevolle blik naar de kleine kittens die daar lagen. Het zag er heel vredig uit allemaal, maar toch maakte hij zich grote zorgen over wat er allemaal ging gebeuren. Aller eerst waren ze buiten het kamp geboren, in de kou. Ten tweede, er was geen medicine cat aanwezig, geen kruiden, geen hulp. Hij was er alleen. "Daunt, ik hou heel veel van je, maar de kittens moeten naar het kamp." legde hij rustig uit.
Een nieuwe geur ving zijn neus. Wel gewoon Shadowclan, maar bekende Shadowclan. Ravenheart keek om en blauwe ogen ontmoette andere blauwe ogen. Blackpaw! Oh oeps. "Black.. ik- euhm.." hakkelde de grote zwarte kater. Hij wist niet wat hij moest zeggen. "Eh, verassing? Eerlijk. Ik wist niet dat dit ging gebeuren, Dauntrose ook niet... kan je ons helpen met de kittens? Ze hebben jou hulp nodig," hij zocht eventjes woorden. "Jij bent wel hun grote zus nu."

"Daunt, ik hou heel veel van je, maar de kittens moeten naar het kamp." Ze knikte zwakjes. De gevechten en nu de bevalling hadden haar helemaal uitgeput. Een geur deed haar opkijken. Ravenheart keek om. "Black.. ik- euhm.." Toen ze de stem hoorde werd ze terug in de tijd gezogen. Ze was klein. 6 moons, een kitten. "Daunt... eh-ik...", miauwde haar pleegmoeder. Ze had zich verscheurd gevoeld toen ze de kittens zag. Ze had zich geen familie meer gevoeld, het was allemaal anders. "Jij bent wel hun grote zus nu." Dauntrose schudde haar kopje. Blackpaw stond niet zo ver. De blauwe ogen verrieden wat zij had gevoeld toen. "Je ogen verraden je Black.", miauwde ze met een kleine grijns. Ze miauwde de zelfde woorden als op hun eerste training. "Black ik wil dat je naar ons luistert. Jij bent onze dochter en dat zal altijd zijn. Er veranderd niets. Familie zijn heeft niets te maken met bloedbanden." Ondertussen probeerde ze recht te krabbelen zonder de kittens wakker te maken. Ze moesten echt weg hier.

Ravenheart was de eerste die haar opmerkte. Hij was oprecht verbaasd over de kittens, dat was aan zijn stem en de blik in zijn ogen te horen. Maar hij vroeg meteen of ze wilde helpen met de kittens. Ze toonde geen reactie, maar liep met een strak gezicht naar Dauntrose toe om daar vanaf een afstandje naar de kittens te kijken. "Je ogen verraden je Black." Ze liet even haar ogen over Dauntrose glijden, met nog steeds dezelfde strakke blik in haar ogen, en haar aangespannen kaaklijn. Ze vertelde haar iets wat ze altijd had geloofd; dat familie niet te maken had met bloedbanden. Maar nu ze de twee kleine kittens nog geen meter van haar vandaan zag liggen en zag hoe ongelofelijk ze op hun ouders leken, kon ze dat niet meer geloven. Niemand kon hier iets aan doen. Dauntrose niet, en Ravenheart niet. Ze hadden al die maanden niks anders gedaan dan goed voor haar gezorgd. Maar ze was gewoon even ongelofelijk pissig dat dit weer een klap in haar gezicht was, en dat haar weer op een blaadje werd geserveerd dat ze niet wist waar ze vandaan kwam. Ze kon proberen wat ze wilde, verwerken wat ze wilde en accepteren wat ze wilde, maar elke keer kwam dit weer terug om haar een klap te verkopen. "Je moet naar Acefray," zei ze star, want ze weigerde hier nu op in te gaan. "Ik neem deze twee wel mee." Zonder een aarzeling te tonen duwde ze de twee kittens naar elkaar toe en nam ze hun nekvel in haar bek. Het was de eerste keer dat ze zo pasgeboren kittens droeg, maar het ging haar natuurlijk af.