You called?

Kalm stapte zijn poten over de harde ondergrond. Het was nogsteeds koud en de grond voelde nog altijd hard aan onder zijn poten. Maar het ijs was teminste weg, dus katten die door het ijs zouden zakken zouden er niet meer zijn. Hij keek op toen hij het kamp in stapte en liep recht naar de prooistapel waar hij een magere eekhoorn neergooide. Hij keek er even naar, het was nogsteeds veel te weinig om de gehele clan te voeden. Zijn maag knorde maar hij draaide zich weg. De queens, elders en andere hadden het veel harder nodig. Hij keek om naar de leaders den. Butter had naar hem gevraagd, misschien moest hij maar eens gaan kijken wat er was. Waarschijnlijk zou ze terug komen op zijn vraag van gister, hij was daarna meteen het kamp uit gegaan en was nog niet terug gekomen tot nu. Hij haalde even diep adem en stapte naar de den. Bij de ingang bleef hij staan. 'Butterstar, u vroeg naar mij?' vroeg hij en wachtte tot zo hem zei naar binnen te komen.

{Butterstar}

Nog even keek hij om naar de warrior die hem had gezegd dat Butter naar hem zocht, maar die was gewoon verder gegaan met waar hij mee bezig was, tuurlijk. Hij wachtte op haar woorden terwijl zijn staart langzaam heen en weer sloeg. Toen haar woorden klonken, wat behoorlijk snel was, stapte hij rustig naar binnen. Hij knikte als begroeting naar haar en ging rechtop zitten met zijn staart om haar poten. 'U zocht mij hoorde ik?' vroeg hij en keek haar aan terwijl het puntje van zijn staart op de grond tikte.

Hoewel hij wel wist waarover dit zou gaan, en hij haar woorden niet wou horen keek hij haar nog wel recht aan. Hij begreep zijn rol als vriend best, maar hij snapte zijn rol als warrior toch iets meer. Kort knikte hij toen ze zei dat ze met hem wou praten. Haar volgende woorden klonken hem ook al te logisch in de oren. 'Dat snap ik Butterstar, het was niet mijn bedoeling de woorden te spreken' was zijn antwoord zonder van haar weg te kijken, ookal deed zij dat wel. 'Ik zal accepteren wat u me oplegt' ging hij rustig verder.

Het enige wat hij nu deed was wachten op wat ze hem zou opdragen. Hij keek een beetje raar op toen ze hem zei te gaan liggen, ze moesten praten. Maar hij wou helemaal niet praten over wat er gebeurt was, kon ze hem niet gewoon een straf opleggen. Hij zuchtte maar ging niet tegen haar in. Hij legde zijn voorpoten neer en drukte zijn borstkas zacht tegen de grond. 'Eerlijk denk ik niet dat dat nodig is Butterstar'

Hij volgde haar met zijn ogen en keek toe hoe ze haar kop liet rusten. Hij legde zijn staart om zijn lichaam. Door haar woorden zuchtte hij kort en wendde voor het eerst zijn blik af van haar, naar  zijn vooorpoten. Hij kon maar beter meteen eerlijk antwoorden. 'Omdat... het lag in mijn gedachte, ik wist niet dat het als woorden eruit kwam' Hij liet zijn blik weer naar haar gaan. 'En u vroeg ons alle vragen te stellen' Ergens glimlachte hij.

Even bekeek hij haar voor ze haar neus tegen zijn wang duwde. Hij grijnsde en duwde zijn kop zacht in haar vacht. 'Ja, Butter...' zei hij en zuchtte even toen hij zijn kop weer terug trok. Hij keek even naar de ingang van de den, afwachtend op wat ze zou zeggen. Hij had zo'n gevoel dat hij het niet wilde horen.

Zijn appelgroene ogen voelde haar passen met elke beweging die ze maakte. Langzaam ging hij rechtop zitten, in de hoop er minder van te horen. Ze was niet goed met keuzes, zover was hij nu ook nog wel. En gezien ze zijn gevoelens ook niet wou kwetsen. Hij zuchtte even en keek haar aan voor hij naar de aarde voor haar poten keek. 'Dat maakt niet uit Butter, ik had er niets bij verwacht, welke straf moet ik doorlopen?' vroeg hij zacht.

Secretvoice keek naar haar trillende lichaam en haar lage kop. Dit was geen houding die een jonge leidster als zij hoorde te hebben. Het leek onderdanig, wanhopig bijna. Hij wou naar haar toe lopen, haar oppeppen zodat ze haar zekere houding terug kon krijgen, tot hij zich realiseerde, hij was degene die deze houding bij haar veroorzaakt had. Als ze iemand nu niet nodig had was hij het wel. Hij slikte even en bleef waar hij was, bij de ingang. Geen straf hmm. Hij knikte even naar haar. 'Ik had niets verwacht Butter, maakt je geen zorgen. besides that, you shouldn't say what you don't mean' Hij stond op, klaar om weg te gaan als zij hem zij dat hij mocht gaan. Dit deed hem mentaal behoorlijk pijn, hij wou het liefst nu gewoon in zijn eentje buiten het kamp in de schaduwen rennen en jagen.

Hij staarde haar een beetje aan door haar wanhopige houding. Hij keek naar haar poot en fronsde. Wat wou ze nou eigenlijk, dan vind ze dat hij haar voorschut zette en sprak ze in zijn ogen uit dat ze niets met hem wou, en dan smeekte ze hem bijna om te blijven. Hij kon niet weg als zij zei dat hij moest blijven, zij was de leidster, zij moest zeggen waarneer hij mocht gaan. Hij keek haar even aan. 'Waarom Butter, waarom wil je dat ik blijf' mompelde hij zacht terwijl hij haar aankeek. Zag ze dan niet dat hij pijn had, dat hij weg wou.