The giggle

De laatste tijd begon het weer steeds meer op te klaren. De sneeuw was aan het smelten, en de zon scheen flink op mijn bol tijdens mijn wandelingetje. In eerste instantie was ik hier om te jagen, maar ik had besloten dat ik wel even vrijaf verdiende en dus best gewoon rond kon lopen, genietend van het weer. Af en toe zag ik een paar vroeg bloeiende bloemen, waar ik ergens respect voor had. Best wel bijzonder dat ze sterk genoeg waren om nu al te leven, toch? Sterker dan ik.. Het plotselinge geluid van pootstappen nabij haalde me uit mijn gedachten. Wie was daar? Een tikkeltje nieuwsgierig volgde ik mijn oren, tot de geur sterk genoeg was om te herkennen. En of ik hem herkende. Black.. Waarom wist ik niet zo goed, maar ik lek wel gehypnotiseerd terwijl ik steeds verder in haar richting liep. Na een tijdje spotte ik haar dan ook, vrolijk rondhuppelend, genietend van het weer. Ik glimlachte. Misschien kon ik maar beter weggaan, ik wilde haar momentje niet verstoren. Ik keek hoe ze haar kopje steeds dichter naar een vlinder bracht, waarop deze snel weg fladderde. Maar in plaats van weg te gaan, landde de vlinder heel prompt op haar neusje. Ik luisterde nog altijd zwijgend naar haar lach, waarop ik aanstalten maakte om weer te vertrekken. Dat was misschien beter. Toch? Maar wat nou als Black dat niet wilde? Ik had tenslotte wel beloofd om niet meer te vluchten. Oké, niet meer vluchten. Niet meer vluchten. Ik haalde even diep adem, en stapte toen met een vriendelijke glimlach tevoorschijn. 'Hey..' Mauwde ik zachtjes. Deed ik hier nou juist goed aan, of juist niet? Ik zal er wel achterkomen.

Black keek op van mijn stem, en de vlinder fladderde weer verder. Ze mauwde een begroeting terug, en ik glimlachte breed naar haar. Oh god, wat had ik haar gemist. Wat had me bezield? Waarom had ik ooit besloten om alle herinneringen aan haar te verbannen naar een donker hoekje, enkel om de verwarring tegen te gaan? Dat was een fout geweest. De grootste die ik tot nu toe ik mijn leven had gemaakt. Eentje die ik hopelijk nooit meer van mijn leven zou maken. De manier waarop ze bewoog, de lichte twinkeling in haar ogen. Ik had het allemaal zo verschrikkelijk gemist. Toen ze vroeg hoe het met me ging, wilde ik bijna gaan lachen. Hoe het met mij ging? Met mij ging het perfect. De zon scheen, ik was weer met haar. 'Beter dan ooit.' Mauwde ik enkel, mijn blik onafgebroken op haar gericht, nog altijd glimlachend. Het voelde zo normaal, als vroeger. Toch was er iets anders. Ik voelde hoe Black terughoudender was, alsof ze bang was. En ik moet het goedmaken. Ik zou alles proberen om het weer goed te maken. 'Eeh.. Luister..' Begon ik een tikkeltje onzeker. 'Ik weet dat ik ongelofelijk veel fouten heb gemaakt, de laatste tijd. En ik wil het allemaal weer rechtzetten, meer dan alles. M.. mag ik dat proberen?' Vervolgde ik, nog steeds een beetje onzeker. Ik wist nog niet helemaal hoe ik dit moest aanpakken, maar het begin was er.

Blackpaw richtte haar blik op, en keek met haar kijkers in de mijne. Niet in staat om weg te kijken bleef ik haar aanstaren. Wat was dat nou weer? Dan kon ik haar amper aankijken, en het volgende moment kon ik haar blik niet meer loslaten. Raar. En toen begon ze zachtjes te knikken. Een warm gevoel vervulde mijn maag. Betekende dat..? Dat ze het me vergaf? Echt? Ze glimlachte naar me, en bedrukte haar besluit nog eens met een kort zinnetje. Raar, dat zo'n kort zinnetje zo veel met me kon doen. Ik mocht het gewoon proberen! Ze was veel te lief voor me. Waarom wilde ze dit überhaupt? Na alles wat ik gedaan had? Haar ceremonie missen, haar laten vallen op het moment dat ze me het meest nodig had. Mijn ogen lichtten op, en dankbaar keek ik haar aan. Ik bleef even stil, maar mijn blik zei genoeg. En nu moest ik het doen ook. Zonder waarschuwing stapte ik naar voren, en omhelsde stak ik mijn snuit in haar vachtje. Zo bleef ik even zitten, niet bereid me te bewegen. 'Bedankt..'

Haar snuitje in mijn vacht voelde ongelofelijk vertrouwd aan, en op dat moment had ik werkelijk het idee dat ik het nog wel goed kon maken. Dat we misschien weer net zo goed bevriend als van te voren konden worden. Als ik bij haar was voelde ik me altijd beter. Alleen was ik een emotioneel wrak, maar met Black voelde ik me altijd helemaal goed. "Ik wil het gewoon weer leuk met je hebben," Hoorde ik haar fluisterden, en weer kroop dat warme geboel omhoog. Ja, dat wilde ik ook. Dolgraag. "En zolang jij je best blijft doen, blijf ik dat voor jou doen." Ik knikte. 'Ik beloof het..' Mompelde ik, waarop ik me een beetje onwillig weer terugtrok. Ik ging zitten, en sloeg mijn staart om mijn poten heen. 'Zullen we dan wat doen? Iets leuks?' Opperde ik. Ik ging het nu goedmaken, en ik zou het goed doen ook. Hopelijk.

Black glimlachte, en ik glimlachte terug. Even bleef het stil, maar niet ongemakkelijk. Soms waren er geen woorden nodig, maar was het beter om gewoon even samen te zijn. Vervolgens mauwde Black dat het inderdaad een goed idee was om wat te gaan doen, en zuchtte even. Geen geïrriteerde zucht, eerder een zucht van verlichting. Weer glimlachte ik. Verlichting, dat was goed, toch? "Zullen we gewoon wat rondlopen? Misschien komen we Dauntrose nog wel tegen." Ik knikte, en stond op. 'Prima.' Mauwde ik, en ik begon op een rustig tempo te wandelen. Ik vond alles best, als het samen met haar was. 'Maak je je zorgen om haar?' Vroeg ik na een tijdje. 'Dauntrose, bedoel ik.' Verduidelijkte ik, duidend op het feit dat ze de naam van haar nieuwe moeder had laten vallen. Hopelijk was er niets met haar aan de hand. Dat zou een ramp zijn voor Black, en Dauntrose leek me wel een aardige poes. Ze was een soort nieuw moederfiguur voor Black, na het hele gedoe met Slendersteo, en daar was ik haar dankbaar voor. Zij was er geweest toen ik dat niet was..

"Ik weet niet. Ze is geweldig. Ze is een moeder die Slenderstep nooit is geweest. Maar de laatste tijd lijkt ze zo moe. Eigenlijk lijkt ze een beetje afwezig sinds zij en pap samen zijn." Ik knikte bedachtzaam. Dat klonk inderdaad bet wel raar. Wel leuk voor Black dat Ravenheart en Dauntrose nu samen waren, aangezien ik wist hoeveel haar ouderfiguren voor haar betekenden. 'Ik hoop dat alles goed met haar gaat.' Mauwde ik meelevend. Zelf had ik mijn ouders al een tijdje niet gezien of gesproken. Ik maakte me niet druk om ze - ze waren sterk, en konden best hun eigen boontjes doppen - maar ik miste ze natuurlijk wel. Soms had ik wel behoefte aan de warme aanrakingen van mijn moeder, of de steun en support van mijn vader. Maar ik redde het wel zo. Ik had Wind, Dawn en natuurlijk Black. En ik had het druk zat, en geen gebrek aan verveling. In gedachten verzonken stapte ik zwijgend verder.

De plotselinge aanraking van haar flankje tegen de mijne schudde me wakker. Een beetje verbaasd, maar vooral vrolijk, keek ik even naar Black, die zelf het initiatief had genomen om zo dichtbij me te gaan lopen. Onze vachtjes raakten elkaar, en ik kon haar hart bijna horen kloppen. Om het moment niet te verpesten zei ik niets, en trok ik mezelf ook nie terug. Nee, dat zeker niet. Ik richtte mijn blik weer naar voren en genoot van van het moment. Voor een paar minuten was er vrijwel niets anders te horen dan onze ademhalingen, en af en toe het bemoedigende geluid van een fluitend vogeltje dat aankondigde dat Newleaf op de loer lag. Het was dan misschien stil, maar ik verveelde me geen seconde. Sterker nog, ik zou zo voor altijd kunnen blijven lopen. Als ik kon zou ik nu best de tijd willen stoppen. En om het nog beter te maken, voelde ik plotseling Blacks neusje heel kort tegen mijn wang. Ik voelde mijn wangen rood worden, en schrok hier lichtelijk van, maar liet haar weer compleet haar gang gaan. Even wist ik niet wat te doen. Ik was hier helemaal niet ervare mee. Tenslotte besloot ik dat ik het misschien gewoon maar zo moest laten zijn. Veel perfecter kon het toch niet worden. 'Ik heb je gemist, Black..' Mompelde ik zachtjes, oprecht als altijd. Ik had zo vaak beloofd haar niet meer achter te laten, en wist nu ook zeker dat ik dat niet zou doen. Niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf. Ze was als een drug voor me, en had haar nodig. Zonder haar was het leven maar grijs en saai.

We liepen nog een tijdje door, totdat je duidelijk kon merken dat de schemering begon in te vallen. De temperatuur daalde als een gek, en het vrolijke getsjirp van de vogels werd ook steeds minder. Toen de zon al laag aan de hemel stond hield Black halt. Ergens verwachtte ik dat ze zou voorstellen om terug te gaan, maar in plaats daarvan ging ze liggen en keek ze me afwachtend aan. Terwijl ik mijn verwarring probeerde te verbergen volgde ik haar voorbeeld. Was ze me nog niet zat? Uiteindelijk ontspande ik me gewoon, en genoot ik van de laatste zonnestralen die op mijn kopje schenen. Vandaag was een geweldige dag geweest, bijna te mooi om waar te zijn. Ik had een tweede kans gekregen van Black, en had bijna de hele dag met haar gespendeerd. Veel meer wenste ik niet. Mijn ijsblauwe ogen richtten zich op haar, en zoals altijd was ik weer niet in staat om weg te kijken. Was een geluk had ik toch met haar. Het was een eer om me in haar omgeving te verkeren, en bij haar te zijn. Plotselinge stemmen deden me opkijken. Mijn oortjes schoten alert naar voren, en ik kwam langzaam overeind. Vragend keek ik naar Black. Er op af gaan, of niet?