Every villain is a hero in his own mind |Whitepaw'|

Verwaand liep ze jonge kater rond op het territorium van de Thunderclan. Was dit de oh zo grote clan waar ze schrik voor moesten hebben? Hij vond er in ieder geval niet veel aan, de prooi was te mager en hoewel er geen wind stond was het toch niet aangenaam. De lucht was te zwaar en de katten waren saai. Hopelijk zou hij dadelijk iets beleven, de geur van prooi vulde zijn neus en al likkend langs zijn lippen liep hij erop af. Al gauw zag hij een muisje in het struikgewas zitten. Zijn rugspieren spande zich aan en met een grote sprong belande hij op de muis. Maar doden deed hij hem niet direct, in plaats daarvan liet hij hem telkens lopen en pakte hem op het laatste moment terug. Zijn klauwen liet hij keer op keer lichtjes over de rug van zijn prooi gaan, zodat er allemaal kleine sneetjes ontstonden.

+Whitepaw'

De sneeuwwitte kattin liep met vluchtige pasjes door het woud heen, dit was de eerste keer dat ze werkelijk de tijd nam om iets meer van de omgeving te zien. Haar levenslustige mosgroene ogen keken vol bewondering om haar heen. Alles hier leek veel groter dan dat ze gewend was: De bomen torende hoog boven haar uit en overal was wel een teken van leven te zien. Een kleine glimlach speelde random haar lippen zodra enkele kleine vogels speels over haar heen vlogen, het besef dat deze plek gevaarlijk kon zijn voor een jonge kitten zoals zij werd meteen weggespoeld. Whitepaw had een soepele, slanke bouw. Mocht ze echt in de problemen komen dan kon ze altijd nog een sprint trekken naar de clanleden, maar voor nu leek dat niet nodig. Daarbij was wegrennen helemaal niets voor haar, een confrontatie zou juist beter zijn. Ze moest haarzelf tenslotte bewijzen.

Nog ietwat in haar eigen gedachten bleef ze plots stilstaan. Ze vernauwde haar ogen en priemde een blik tussen het struikgewas door, waar ze enkele bewegingen kon onderscheiden van de uitstekende takken. Een half grijnsje doemde op, een vreemdeling! De gedachte dat het een buitenstaander was kruiste voor geen enkel moment door haar gedachte. Met een lenige sprong wurmde ze haarzelf stilletjes door de struiken heen en bestudeerde de vreemdeling. Zijn geur was overduidelijk niet van hier en al snel merkte ze op dat hij zichzelf aan het vermaken was met een muis, eerder leedvermaak. Met een vlugge beweging maakte ze haar aanwezigheid bekend en liep ze met opgeheven hoofd de stuiken uit, haar bost vooruit gedrukt en haar oren naar achteren getikt. "Waarom pak je niet iemand van je eigen grootte," Sprak ze met een extra nadruk op  'eigen' grootte en een iets fellere stem dan misschien wel de bedoeling was geweest.   

Een nieuwe geur was zijn neus binnen gevlogen. Eindelijk, wat plezier. Een streep wit kwam zijn ooghoek binnen, maar hij hield zich voor de domme. Uiteindelijk kwam het witte poesje toch de struiken uit, met haar borst trots vooruit en haar oren fel naar achter. "Waarom pak je niet iemand van je eigen grootte," Hij draaide zich onschuldig om en keek haar met zijn grote blauwe ogen aan. "Maar een kat moet toch ook eten? Of niet soms?" Miauwde hij zielig. Het kleine katje kon nooit ouder zijn dan hij en als het op een gevecht zou uitdraaien won hij waarschijnlijk wel. Allemaal dankzij zijn Bloodclan technieken. Hij sloeg zijn staart voor zijn poten en ging zitten, zijn rode vacht glinsterde in het zonlicht. Dankzij zijn baby-blauwe ogen zag hij er zo onschuldig uit, wat misleidend was.

De kater draaide zich naar haar toe, oplettend schoof ze haar voorpoot ietsjes naar achteren toe en liet ze haar ogen over hem heen glijden. Zijn rode vacht glinsterde in de zonnestralen en zorgvuldig scande ze zijn bouw. Hij was groter dan haar en overduidelijk ook sterker. "Maar een kat moet toch ook eten? Of niet soms?" Zijn woorden klonken onschuldig en zijn baby-blauwe ogen straalde geen agressiviteit uit. Na een korte stilte liet ze haar hoofd een tikkeltje zakken, haar ogen strak op hem. Om eerlijk te zijn had ze zelf nog nooit gejaagd, laat staan zelf een prooi vermoord. "Misschien," Mompelde ze tussen haar tanden door, wetend dat hij gelijk had. Ze knipperde een aantal maal met haar ogen, ze mocht niet twijfelend of onzeker overkomen op hem. No way. "Je zag er niet bepaald hongerig uit," Vervolgde ze erachteraan uit met een neutrale stem. "Ik heb jou nog nooit gezien, wie ben je?" Ze stelde een wat meer geïnteresseerde houding op liep dichterbij, zodat er nog maar een kattenlengte tussen hun in was. Haar felle reactie was overbodig geweest, misschien dat hij wel gewoon benieuwd was naar de Thunderclan of nieuwe katten wilde ontmoeten.

"Je zag er niet bepaald hongerig uit," Hij lachte om haar reactie, natuurlijk was hij niet hongerig, maar dat hoefde zij niet te weten. "Ik heb jou nog nooit gezien, wie ben je?" De kattin ontspande zich lichtjes en hier speelde de kater graag op in. "Jafar, tot uw dienst, my lady. Miauwde hij hoffelijk, de kattin zou eens moeten weten. "En aan wie heb ik deze eer te danken?" Ging hij zijn toneelstukje verder, niet dat iemand daar iets van zou merken. Subtiel ging hij dichter naar de kattin toe zitten en wachtte op haar reactie. Het was leuk om met de kleine onzekere poes te spelen.

Beledigd tikte ze haar oren opnieuw naar achteren zodra hij lachte om haar reactie. Had ze iets verkeerds gezegd? Of misschien had hij wel door dat ze haarzelf wel sterker wilde laten overkomen dan dat ze werkelijk was. However, al snel richtte ze haar aandacht weer op hem. "Jafar, tot uw dienst, my lady" Het klonk als een echte gentleman en een glimlach kon ze niet onderdrukken.  "En aan wie heb ik deze eer te danken?" Yup, ze wist het zeker. Hij kon geen bloeddorstige moordenaar zijn. In een gedachte lolletje herinnerde ze haarzelf nog de waarschuwen van het grote bos. Wat nou gevaren, zij was hier tenslotte de baas. "De naam is Lightpaw,"Beantwoordde ze met trots terug. Ze had gemerkte dat hij de ruimte tussen in hun versmalde. "Dus Jafar, waar kom je vandaan?"Speels zakte ze door haar voorpoten heen en drukte haar onderlichaam tegen het gras, haar achterkant nog omhoog alsof ze hem wilde bespringen.

"De naam is Lightpaw. Dus Jafar, waar kom je vandaan?" De witte apprentice drukte zich tegen de grond, speels, alsof ze hem ging bespringen. "Wel Lightpaw, ik kom van overal en nergens. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, maar ik ben geen Rogue. Rarara wat ben ik." Grinnikte hij, een raadsel was altijd leuk. In zijn helblauwe ogen liet hij een speelse uitdrukking verschijnen, ooit zou hij een oscar moeten winnen. Maar voor nu moest hij informatie krijgen over de Thunderclan.

"Wel Lightpaw, ik kom van overal en nergens. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, maar ik ben geen Rogue. Rarara wat ben ik." Jafar maakte er eerder een raadsel van dan een duidelijk antwoord. Ze kantelde haar kop naar de zijkant met een bedenkelijke blik, een blik die nog geen seconde duurde. Ze sloeg haar mosgroene ogen dicht en kwam langzaam uit haar speelse positie en rechtte haar rug. "Bloodclan," Grauwe ze zacht uit, van haar glimlach was geen spoor meer te bekennen. Natuurlijk kende ze hun clan, verhalen waren ten ronde gegaan. Katten zoals hem werden getraind voor gevechten en waren totaal geen lieverds. Niet dat zij een onschuldige kitty was, maar het verschil was als dag en nacht. Shít, het enige duidelijke woord dat door haar hoofd schoot. "Dit is verboden gebied voor jóu," Ze had haar stem gedempt, de gedachte dat een ander clanlid hun zou horen was een ramp. Zij kon dit aan, de sneeuwwitte kattin mocht geen angst tonen.

"Bloodclan," De kattin werd werd veel vijandiger toen ze zijn clan door had. Een valse grijns verspreidde zich over zijn gelaat. "Heel goed, poesje." Miauwde hij nonchalant. "Dit is verboden gebied voor jóu," Het katje probeerde stoer over te komen, maar dat lukte niet echt. "Alsof ik dat niet weet." Miauwde hij. "Ga je me nu pijn doen?" Zijn helblauwe ogen stonden een tel zielig en bang, maar die blik maakte al snel plaats voor een gevaarlijk blik. "Want anders moet ik jou pijn doen." Een grijns hing om zijn lippen en zijn tanden glinsterde gevaarlijk in het zonlicht. Wat vond hij het toch fijn om met andere katten te spelen, met prooi dieren was ook leuk. Maar dat was tien keer zo leuk.

"Heel goed, poesje." Miauwde hij nonchalant uit. Ze klemde haar kaken op elkaar, het feit dat ze niet goed wist hoe ze dit aan moest gaan pakken was duidelijk in haar ogen af te lezen. Als een open boek. "Alsof ik dat niet weet." Miauwde hij. Oke, hij was overduidelijk niet verdwaald. "Ga je me nu pijn doen?" Ze wist eigenlijk niet goed wat ze ging doen. Vechten? Dat zou uitlopen in haar nadeel. Voor een moment stonden zijn helblauwe ogen zielig, ze kon zelf de angst onderscheiden. Het was een goed gespeeld toneelstuk waarop ze haar blik alerter op hem richtte. "Want anders moet ik jou pijn doen." Een verraderlijke grijns hing rond zijn lippen, hij amuseerde zichzelf blijkbaar meer dan dat zij deed. "Ik vond die gentleman act leuker," Miauwde ze droogjes, hopend dat ze hem misschien kon overtuigen op een ander onderwerp. "Wat kom je hier doen Jafar, of waren de muizen soms op aan jullie kant" Hun kant, een plek waar ze nog nooit was geweest. Ze vroeg haarzelf af hoe het er daar aan toe zou gaan, blijkbaar één grote vechtzooi. Althans, daar ging ze vanuit.

"Ik vond die gentleman act leuker," Nonchalant maakt hij zijn klauwen proper. "Tja, die vinden de meeste leuker." Een grinnik borrelde in zijn keel op en verliet zijn bekje. "Wat kom je hier doen Jafar, of waren de muizen soms op aan jullie kant" Zijn ogen boorde zich in de hare. "Wie zal het zeggen, nieuwsgierigheid, verveling?" Miauwde hij verveeld. Het witte poesje begon hem langzaam aan op de zenuwen te werken. Maar misschien werd het straks leuker, al wist hij dat niet zeker.