Wondering(Mirrorkit)

Leafbare leek met de dag zwakker te worden. De zonnestralen verdreven de koude die de afgelopen weken in haar vacht en botten was gedrongen, en lieten een nieuw perspectief zien op het uitzicht vanaf haar vaste observatieplek. De uitlopers van een doornstruik vlak naast de Nursery bracht precies de beschutting die ze nodig had om rustig te kunnen denken. Maar nu ze de schaduwen zag dansen in het schijnbaar warme zonlicht en een rilling over haar ruggengraat trok bij het zien van de schoonheid van de eerste tekenen van Newleaf, nu kwam ze voetje voor voetje een paar centimeter onder haar schuilplaats vandaan. De eerste aanraking van haar vacht met de zon voelde wonderlijk. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Vaak vroeg ze zich af of iedereen de kleine dingen zo intens en gedetailleerd voelde. Hoe was het mogelijk om over te gaan op de orde van de dag te midden van zoveel schoonheid? Ze wierp de gedachte van zich af, merkte een kleine kitten op die haar richting in kwam. Ze herkende haar als Shiverkit, de ietwat schuchtere poes met die helblauwe ogen. Met groeiende verbazing zag ze dat het poesje zich tot haar wendde, ze was het niet gewend benaderd te worden door andere, iedere vorm van sociaal contact was haar totaal vreemd. "Hey.. Mag ik jou wat vragen? Over Lionroar, weet jij waarom hij is weggestuurd door Everstar?" De stem van de donkere kitten was zacht, en totaal niet bedreigend, maar het duurde even voordat ze de verbazing van zich af had gezegd. Ze realiseerde zich de ongemakkelijke stilte die ze had veroorzaakt, en trok verontschuldigend met haar oren. 'D-dat weet ik niet, sorry,' stamelde ze met een wat onwennige hese klank in haar stem.

Ze was beschaamd om haar stilte, kon duidelijk merken dat het de zwarte kitten nerveus maakte. Schuldgevoel borrelde omhoog. De enkele keren dat ze contact had met een ander, was het altijd ongemakkelijk. Ze kon het gewoon niet, was te zeer gewend om alles vanuit een derde persoonsperspectief te beschouwen. Ze kon observeren, reacties van anderen analyseren en voorspellen. Maar zodra ze zelf een rol had in een sociale interactie, raakte ze in de war. Als ze geen overzicht meer kon houden, en haar focus op een ander moest houden, en tegelijkertijd de omgeving in de gaten wilde houden, zorgde dat voor een naar gevoel. "Oh, oké. Sorry dat ik je lastig viel," was het murmelende antwoord van de kitten. Ze wist niet hoe te reageren, maar bemerkte haarscherp de aarzeling in de houding van het poesje. "Ik ben trouwens Shiverkit." Even krulde haar staart nieuwsgierig. Waarom stelde ze zich voor? Wat waren haar bedoelingen? Vlug drong ze de gedachten weer weg, niet te ver afdwalen, in het hier en nu blijven. 'Mijn naam is Mirrorkit,' antwoordde ze. Haar stem klonk aarzelend, ze wist niet wat Shiverkit van haar wilde.