I have been hurt once, maybe twice, but not anymore (Whitelion)

Oceankit lag half slapend voor de Nursery uit te kijken. Ze voelde een zonnetje haar vacht verwarmen, ze kneep haar ogen half dicht. Ze had door dat de nieuwe dag was begonnen, de nachtmerries waren heftig, en werden ook steeds heftiger. Hierdoor ontweek ze zo veel mogelijk langharige witte katten. Gelukkig waren dat er niet veel, enkel haar broer, zag ze vaak. Zijn grote gestalte maakte een lange schaduw in de buurt van de Nursery, haar kop richtte ze even op om hem aan te staren. Ergens was ze bang voor hem, enkel bleef ze voor het eerst stil liggen, een rilling schoot over haar rug heen. Ze duwde haar oortjes licht in haar nek terwijl ze een blik omdraaide naar de ingang, waar was haar moeder, waar was Pantherkit? Een zachte verdrietig piep verliet haar mond al, ze duwde haar kop tussen haar poten en snoof zachtjes, ze hield zich zo stil mogelijk. De schaduw werd al groter, dat maakte dat ze begon te trillen, ze richtte haar kopje, half bang, half dapper weer op. Haar oceaankleurige ogen stonden verdrietig, terwijl ze haar broer zonder een woord aanstaarde, haar staart zwiepte heel rustig heen en weer. Ze ging rechter op zitten, een zachte grom verliet haar keel. Ze was erg alert en onzeker, wat ging de grote kater doen? Ze bleef hem aanstaren, ze wou hem niet uit haar oog verliezen. Ze kneep haar ogen verdrietig dicht, waar was de broer waar ze zo van hield?

OOC: Eerst Whitelion.

Whitelion

Hij moest zijn excuses gaan aanbieden aan Oceankit, in de hoop dat ze ze zou aanvaarden. Misschien niet, en dat kon hij eigenlijk wel begrijpen. Het moest een traumatiserende ervaring geweest zijn voor zo'n jonge poes als ze was. Maar ze moest begrijpen dat het een ongeluk was, dat hij zichzelf niet in de hand kon houden. Op sommige momenten, weliswaar. Dat ze dan beter bij hem vandaan zou moeten blijven, voor hij iets deed waar iedereen spijt van zou hebben. Voor hij zijn moeder en Everstar teleur zou stellen, voor hij opnieuw liet zien wat voor een slechte kat hij eigenlijk was. Bleek te zijn. Niet wou zijn, maar niet anders kon dan hem toch te zijn. Denk daar maar eens over aan. Hij snoof even en schudde zijn kopje uit. Niet tegen jezelf praten, dat maakt je alleen maar gekker. Hij forceerde een klein glimlachje om zijn lippen, maar er was een trieste uitdrukking in zijn ogen bij het zien van de kitten, die doodsbang leek. "Hallo, Ocean", zei hij, zijn zware stem kalm.

Tot haar grote verbazing zag ze heel even een trieste uitdrukking in haar broers ogen. "Hallo Ocean," zei hij met een kalme en zware stem. De kitten keek hem met verbazing nog steeds aan, enkel een klein knikje kwam er van af. "G-ga weg.." Piepte ze bang, ze kneep haar ogen dicht. Ze wou haar grote broer niet buiten sluiten, enkel was ze er als de dood voor, dat hij haar weer pijn zou doen. Ze kromp in elkaar bij de herinneringen die haar telkens bleven achtervolgen. De kitten begon klagelijk te piepen, angstaanjagend en vol pijn. Ze probeerde de herinnering weg te krijgen, het was wel haar broer die tegen over haar stond. Ze had geen tijd om terug de tijd ingetrokken te worden. Meteen bewoog ze haar oortjes naar haar broer en keek ze hem doodsbang aan. "Waar ben je Whitelion.." Piepte ze zachtjes, als gevolg van de herinnering die haar nog steeds pestte. Waar was hij toen geweest? Het leek wel een monster dat haar broer toen had opgeslokt. De kitten stond twijfelend op voordat ze - wel eens waar wankel- opstond en naar haar broer toe liep. Aarzelende stapjes, een voor een, kwam ze dichterbij. Ze drukte heel even een paar seconden -angstig trillend- haar neusje in zijn vacht. Zoute tranen liepen over haar wangen heen waardoor zijn vacht nat werd. Snel zette ze weer een paar stappen terug, nerveus keek ze de kater in zijn tweekleurige ogen aan. "Waar ben je.." Murmelde ze weer, de pijn duidelijk hoorbaar in haar stem.

Whitelion

Hij kon zweren dat zijn hart brak bij de zachte, doodsbange piepjes van zijn babyzusje. Hij wou haar geen pijn doen, hij wou niemand pijn doen. Hij wou het niet, maar hij kon niet anders. Zou ze het begrijpen? Hij slikte even en zakte door zijn poten, zodat hij niet meer zo hoog boven haar uitstak. Toen hij haar zoute tranen in zijn vacht voelde sloot hij zijn tweekleurige ogen. "Waar ben je?" Dat was de vraag. Iedereen had kunnen zeggen dat hij daar was, maar zelf betwijfelde hij het. Kon het niet allemaal een slechte droom geweest zijn? Waarom kon hij niet gewoon diezelfde, vrolijke, kersverse warrior zijn, met een partner die misschien te vroeg zwanger geworden was - maar waarmee hij gelukkig was. Zonder een aantal hatelijke katten die zijn hele leven moesten verpesten? Whitelion slikte opnieuw en knipperde het water dat onbewust in zijn ogen gekomen was weg. "Nu ben ik hier.", antwoordde hij zachtjes, een lichte trilling in zijn zware stem. "Het spijt me, Oceankit." Voorzichtig kroop hij iets dichterbij en gaf haar een likje over haar hoofd, aarzelend, hopend dat ze zich niet zou wegtrekken. "Het spijt me dat ik je pijn gedaan heb, dat ik mezelf niet in de hand had." De grote, stoere kater haalde diep adem, maar hij moest verder gaan. Hij moest haar overtuigen dat hij niet zo gevaarlijk was als iedereen zei, niet voor haar. Of haar broertje, hoewel hij niet hetzelfde kon zeggen over haar grote zus. "Ik beloof je, ik zweer het je, dat het niet meer zal gebeuren. Ik zal mezelf in de hand houden, ik zal mijn emoties nooit meer zo de overhand laten nemen; nooit, in welke situatie dan ook." Dat zou zijn doel zijn, voor nu. Niemand meer zo dichtbij laten komen als Icyrose gelukt was, niemand meer laten inbreken in zijn schild die zijn emoties voor iedereen moest afschermen. Liefde, woede, geluk of verdriet; niemand mocht ze zien. Dat bracht alleen maar verdriet voor de katten om hem heen.

"Nu ben ik hier.", antwoordde haar grote broer zacht. De lichte trilling in zijn zware stem was duidelijk hoorbaar voor de kitten, die hem meteen met grote oceaankleurige ogen aan keek. Was hij verdrietig? Had hij dan echt spijt? "Het spijt me, Oceankit." Hij had dus spijt! De kitten keek hem nog steeds aan, haar staart zwiepte ze om haarzelf heen. Voorzichtig kroop de kater dichterbij en gaf haar een likje over haar kopje. Hij zag er onzeker en aarzelend uit. Ze was blij dat hij zo zorgzaam en voorzichtig kon zijn. Het stelde haar iets gerust. Ze trok haar kop niet weg, enkel bleef haar gelaat er nog gespannen uit zien. "Het spijt me dat ik je pijn gedaan heb, dat ik mezelf niet in de hand had." De grote kater haalde diep adem, Oceankit keek hem verwachtingsvol aan. "Ik beloof je, ik zweer het je, dat het niet meer zal gebeuren. Ik zal mezelf in de hand houden, ik zal mijn emoties nooit meer zo de overhand laten nemen; nooit, in welke situatie dan ook." De kitten duwde haar kopje toen in zijn vacht. "Wees alsjeblieft mijn grote beschermende broer." Zei ze zachtjes, ze keek hem nog een klein beetje wantrouwend aan, en ergens wist de kitten dat ze nog lang last zou hebben van nachtmerries maar ze wou haar broer ook wel weer terug. Hij bleef familie en hij had daarvoor goed voor haar gezorgd. Ze duwde haar neusje in zijn vacht en leunde vermoeid tegen hem aan. "Mag ik vannacht bij jou slapen?" Vroeg ze zachtjes en onzeker. Haar oortjes bewogen rustig heen en weer, al was ze wel erg alert. Ze was nog steeds niet volkomen op haar gemak, maar wie weet wat de toekomst zou brengen. Ze zuchtte zachtjes en verstopte haar kopje in zijn lange vacht, veilig, thuis...