Can't stop myself (eclipse)

De kat had zich aan zijn woord gehouden en begaf zich nu in rogue gebied, ergens waar hij normaal nooit zou komen, maar dit keer had hij een speciale reden. Een reden die zijn gedachte verwarmde. "Eclipse, I know you're there," hij was al in een aardig speelse bui geweest voordat hij het kamp uit genseaked was, maar nu was hij een soort te frote kitten. Met een grijns op zijn knappe gelaat sprong de rode kat de bosjes in waar hij duidelijk haar geur kon ruiken. Onder zijn poten voelde hij een warme zachte vacht. 'Got you,' gromde hij speels terwijl hij haar tegen haar oor tikte en grinnikte als een pasgeboren kit.

-sorry voor t bepalen waar jou kat staat xD moest gewoon

Eclipse durfde haar territorium niet meer uit, schrik dat ze het bezoekje van de windclan kater zou missen. Ze zat weer in haar boom nadat ze enkele domme katten had verjaagd, de meeste snapte niet dat ze hier niet in de buurt moesten komen. In de verte zag ze een bekende rode vacht opduiken en zijn geur kwam haar neus binnen. Lenig sprong ze uit de boom, dit keer zou ze hem besluipen vanuit de bosjes. Stilletjes sloop ze richting enkele bosjes in de buurt van haar boom en voorzichtig legde ze zichzelf neer in de struiken. De wind kwam van achter haar en dat was helaas niet zo handig. "Eclipse, I know you're there." Ze drukte zich nog dichter naar de grond en hoopte dat haar zwarte vacht ervoor zou zorgen dat ze onzichtbaar werd. Maar starclan stond niet aan haar kant, want ze voelde zijn stevige poten op haar rug. "Got you." Gromde de rode kater speels terwijl ze een tik tegen haar oren kreeg. Glimlachend draaide ze zich om, "Zo, meneer is terug gekomen?" De twinkeling die de laatste tijd zo vaak in haar ogen was te zien, was weer terug. Aan zijn licht groene ogen te zien was hij in een speelse bui, hier zou de rogue gebruik van maken. "Ik wed dat je nooit sneller dan mij die boom in kan klimmen!" Grinnikte ze, natuurlijk wist ze bijna zeker dat zij zou winnen omdat ze haar boom nu onderhand toch wel kende. Elke kleine opening was haar bekend.

~Maakt niet uit het is echt een Eclipse manier om in de bosjes verstopt te zitten ^^

"Zo, meneer is terug gekomen?" De grijns werd alleen maar meer zichtbaar door die vraag, hij had besloten zichzelf een keertje te laten gaan en niet aan de clan te denken, wat een grote stap voor de kater was. "Ik wed dat je nooit sneller dan mij die boom in kan klimmen!" Nu rolde de kater met zijn ogen en sprong hij van haar af. 'HA! You shouldn't be so sure about yourself miss pretty,' Miauwde hij met de twinkeling in zijn ogen terug. Meteen daarna schoot hij als een speer op de boom af en begon hij er wanhopig in te klimmen. Het feit dat de poes naar hem keek, of soms keek, gaf hem genoeg kracht om als een gek door te klimmen. Helaas braken zijn nagels enkele stukken schors af van de wilde bewegingen en kon de kater geen houvast krijgen. Hierdoor tuimelde hij telkens naar beneden terwijl Eclipse nergens te bekennen was. Die rogues hadden ook altijd die trucjes, niet dat Windcall zich daar nu aan stoorde. Zolang zij het was dan.

'HA! You shouldn't be so sure about yourself miss pretty,' Miauwde hij voor hij als een gek de boom in begon te klimmen. Het was een grappig gezicht, de stoere kater die heel de tijd een stukje naar beneden schoof. Ze vond dat zijn voorsprong nu wel groot genoeg was en liep ook naar de boom. Enkel liep zij er een rondje rond en kroop door een smalle opening. Net te klein voor de grote rode kater, maar perfect voor haar. Als ze dit bleef volgen kwam ze vanzelf vanboven aan, zonder te veel moeite. Ze zag al voor zich hoe de knappe kater zou kijken als ze eerder was en moest in zichzelf glimlachen. Stiekem betrapte ze zich erop dat ze wel heel blij was met de komst van de kater, maar voor één keer besloot ze om het gewoon te doen, zonder bij de teveel dingen na te denken. Een streep daglicht viel door de opening waar ze uit kroop. Ze kwam een paar takken boven de kater uit en miauwde: "Hulp nodig?" Een grijns verscheen op haar gelaat en ze stak haar poot speels uit. Ze wist wel dat de kater te trots was om de poot aan te pakken, maar hem treiteren was oh zo leuk.

~Moet naar ballet, zal over een uurtje terug reageren

Al snel merkte de kater dat het weinig zin had er vaart achter te zetten. Hij zou en moest dit rustig aanpakken. Toen hij eindelijk boven was en bijna zijn poten op een hoge tak had geplaatst zag hij een grijnzende zwarte snoet boven zich. 'Hulp nodig,' Windcall keek haar even aan, deed toen net alsof hij haar bod accepteerde en stak toen snel zijn tong uit waarna hij zichzelf omhoog trok en naast de poes kwam te staan. 'No problem,' miauwde hij nonchalant terwijl hij de resten boomschors van zijn nagels begon te likken, happen en schrobben. Kort daarna keek hij om zich heen en kwam er achter dat het niet eens zo een slechte plek was. De kat kon zich voorstellen dat ze hier gelukkig was, in haar eentje. Hij schrok van zijn gedachten en begon een beetje te lachen. 'It's a nice place,' kwam er uiteindelijk uit. Het was nooit raar tussen hun geweest, maar nu werd hij zowaar zenuwachtig.

Een kort moment dacht ze dat de kater haar poot zou aanpakken, maar toen trok de trotse kater vliegensvlug zijn poot in, stak zijn tong uit en klom zelf omhoog. "No problem." Miauwde hij nonchalant. De zwarte kattin moest grinniken toen hij de resten boomschors van zijn nagels probeerde te krijgen. "It's a nice place." Eclipse knikte, dat was het zeker. Het uitzicht, het gevoel van vrijheid, de zon die ze 's avonds laat zag ondergaan. De rogue voelde dat de kater een beetje zenuwachtig was, dus besloot ze over te stappen naar een luchtig onderwerp. "Ik heb gehoord dat er behoorlijk wat dassen zijn gezien de laatste tijd."

"Ik heb gehoord dat er behoorlijk wat dassen zijn gezien de laatste tijd." De kat haalde zijn schouders op en begon een beetje rond te cirkelen in de boom. Hier en daar snufte hij wat aan wat plekjes en gooide hij een paar dode bladeren op de grond. 'Hé, zeg eens is het hier wel warm genoeg?' Miauwde hij, terwijl hij haar vraag een soort van negeerde. Hij wilde het nu niet over de clan hebben, hij was hier heen gegaan voor haar en niet voor praatjes over de clan. Daar was nu de tijd niet voor. De warrior maakte het zichzelf gemakkelijk door te gaan liggen, met blije groene oogjes keek hij naar Eclipse die blijkbaar nog een antwoord verwachtte. 'Maak je geen zorgen, die dassen vallen wel mee.' Hij had er nog geen een gezien, wel gehoord, maar gezien was een ander verhaal. Wind legde zijn massieve kop op zijn poten en zuchtte tevreden. Ergens was hij stiekem wel jaloers, zo een boom voor je alleen.

De kater begon aan haar boom te snuffen en glimlachend keek de rogue toe hoe hij enkele dode bladeren op de grond gooide. "Hé, zeg eens is het hier wel warm genoeg?" Miauwde de rode kater. Ze vond het schattig dat hij bezorgt klonk en lachte. "Tuurlijk, met mijn dikke vacht red ik het wel en anders heb ik nog wel een plekje." Als het te koud was of de wind was te fel, dan ging ze een paar takken hoger in een holletje liggen. Niemand wist ervan en vanaf de grond kon je hem ook niet zien. De warrior ging liggen en bekeek haar met zijn prachtige groene ogen. "Maak je geen zorgen, die dassen vallen wel mee." Opgelucht haalde ze adem, ze was bezorgd om hem en dat had ze nu pas door. Hij legde zijn hoofd op zijn poten en zuchtte. Tevreden ging Eclipse tegenover hem liggen en keek in zijn groene ogen. Ze vond het fijn dat ze haar plek kon delen met hem. Het rogue leven was niet altijd even mooi, maar deze boom maakte alles goed in haar ogen.

Hij glimlachte naar haar, ondanks dat hij zich weer schuldig voelde over het feit dat hij nu hier was in plaats van zijn clan. Zijn gemixte gevoelens vaagde weg zodra ze voor hem kwam liggen en hem in zijn groene ogen aanstaarde. Windcall keek uitdagend terug en er speelde alweer een grijnsje op zijn lippen, bij haar kon hij zich nooit te lang druk maken over iets. Hij hield expres zijn bek dicht omdat het moment niet wilde verstoren, hij keek alleen maar in haar ogen en dacht alleen maar na over het feit dat hij nu bij haar was. Helaas werd het moment verbroken door een geeuw, hij schudde zijn kop en glimlachte verontschuldigend naar de poes. "excuse me," miauwde hij. Het begon te waaien en schudde de takken heen en weer, toch had Windcall niks in de gaten, hij was alleen maar bezig met het hier en nu. Tot de kater schrok van zijn eigen gevoelens. Het was al een tijdje duidelijk geweest dat hij meer voor haar voelde dan gezond was, maar nu hadden die gedachtes ook echt zijn hersens bereikt. Snel ging hij zitten en keek hij een beetje verschrikt om zich heen. Zou hij het vertellen? Wat was er tegen te houden? Met een zucht ging de rosse kat weer liggen en fixeerde hij zjn groene ogen weer op haar. "I could sleep right now," was alles wat hij kon bedenken. O, wat wilde hij het graag zeggen, zeggen dat er meer was. Maar het voelde zo tegenstrijdig, hij een clankat en een rogue? hij?! Nogmaal zuchtte de kat, het voelde gewoon niet goed, maar tegelijk ook wel.

Het voelde bijna magisch aan, het leek alsof alles vervaagd door hem. Het enige wat ze deden was elkaar aankijken en op een andere plaats en met een andere kat was dit waarschijnlijk uitdagend en gênant geweest. Maar hier voelde het zo goed, maar ergens ook zo fout. Eclipse wist dat het tussen een rogue en een clankat niks kon worden, ooit zou hij terug moeten gaan naar zijn clan, naar zijn thuis. En dan zou de zwarte kattin alleen maar een gebroken hart overhouden. Het moment werd verstoord door de kater die zijn vlijmscherpe tanden liet zijn tijdens een geeuw. "Excuse me," De kattin glimlachte enkel, typisch hem om zichzelf voor zo iets kleins te verontschuldigen. Het begon harder te waaien en dat bracht ook een koude met zich mee die ervoor zorgde dat de rogue een rilling voelde lopen over haar rug. Plots ging de kater recht zitten en vragend hield de kattin haar hoofdje schuin. "I could sleep right now." Miauwde de kater, hierop strekte Eclipse zich eens goed uit. Ze had het gevoel alsof de kater ergens mee zat, maar ze wist niet met wat. "Volg maar." Miauwde ze, een kleine geeuw probeerde ze te verbergen. Behendig klom de nacht-zwarte kattin de boom verder in, tot ze bij een kleine opening was die van beneden niet te zien was. "Ik hoop dat je er door past." Miauwde ze zacht. Gelukkig was het binnen in het hol wel groter, voor de rogue alleen was het behoorlijk ruim. Ze hoopte slechts dat het massieve lichaam van de windclan kater er ook bij paste. Sierlijk kroop ze door het holletje en bekeek de ruimte nog eens goed met haar blauwe kijkers. Normaal moest het wel lukken, als de kater het tenminste niet erg vond om wat dichter tegen haar aan te liggen. Eclipse draaide zich om en ging afwachtend zitten, terwijl ze haar nacht-zwarte pels nog een snelle poetsbeurt gaf.

Hij keek op en knikte waarna de rosse kater opstond en de zwarte kattin achter na liep. Ze sprong omhoog en Windcall deed haar na zodra ze boven was. De twee stonden stil voor een klein holletje en vlug fixeerde de kater zijn groene ogen op haar om te kijken of dit de plek was waar ze moesten zijn. "Ik hoop dat je er door past." Miauwde ze zacht. Windcall grinnikte zachtjes terwijl Eclipse door het gat kroop, het zag er naar uit dat het binnen ruimer was dan je op het eerste gezicht zou denken. Toen eenmaal de poes lag nadat ze zichzelf nog een was beurt had gegeven, stak hij zijn kop naar binnen. Hij keek een beetje bedenkelijk naar achteren waar zijn grote lijf nog buiten stond, maar met een hoop gewurm kwam uiteindelijk ook zijn achterste door het gat heen. Hij glimlachte en ging zonder te twijfelen dicht tegen haar hart liggen. Het had er misschien uit gezien alsof de kater geen enkele problemen mee had gehad dat haar vacht zich met zijn rode vacht vermengde, maar zijn hij zelf voelde zijn hart als een gek tekeer gaan. Een beetje verlegen keek hij opzij en snorde hij zacht. Het was goed zo.

Het was grappig om te zien hoe de rossige kater zijn massieve lijf naar binnen probeerde te wurmen. Maar toen hij eindelijk binnen was geraakt, kwam hij vlak langs haar liggen. Haar zwarte vacht vermengde zich met zijn rode vacht en haar hart ging als een razende tekeer. Ze hoopte dat hij dat niet zou voelen. De kater keek een beetje verlegen opzij en snorde zachtjes. Als antwoord liet de kattin een zacht gespin horen, waarna ze haar hoofdje dicht bij het zijne legde. Alles voelde perfect, het leek alsof Starclan haar eindelijk eens een moment gaf om oprecht gelukkig te zijn. Al was het nog zo kort, ze koesterde het moment nu al in haar hart. Zonder het te beseffen gaf ze de kater een zacht likje over zijn kop. Waarna ze haar kopje verlegen afwende.

Windcall merkte al gauw dat het bloed omhoog schoot zodra de poes haar kopje dicht tegen de zijne aan legde. Hij slikte en wilde zijn ogen dicht doen, tot hij een lik over zijn wang voelde. De kater opende een oog en keek de poes aan, zijn hart die nu bijna uit zijn borstkast bonsde kon niet sneller, en zijn gedachtes vlogen alle kanten op. Zou zij het zelfde voelen als hij voor haar voelde? Hij sloot zijn ogen weer en zijn lippen krulde zich in een glimlach, waarop zijn spinnen alleen maar harder werd. 'Eclipse, I like you. I like you more then I like my clan.' Zo het was er uit. Als een Windclan kat iets leuker vond dan de clan, betekende dat heel wat. Van buiten zag hij er ontspannen uit, alsof het hem heel makkelijk af ging. Maar van binnen vervloekte hij zichzelf met zijn gevoelend en de daden. Hij mocht niks voor haar voelen, maar hij deed het toch en het maakte hem gelukkig.

De kater spinde onder haar likje en genietend luisterde ze naar het geluid. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich enkel op zijn gespin. Ze moest het voor zichzelf nu wel toe geven, ze vond deze kater leuker dan dat goed was voor haar. Ze drukte de gedachten dit keer niet weg en bedacht enkel, als ik straks met een gebroken hart zit is het mijn schuld, maar de spijt zal groter zijn als ik het niet eens een kans heb gegeven. Eclipse, I like you. I like you more then I like my clan.' Haar blauwe ogen sperde zich vol ongeloof open, had ze dit nu echt gehoord? Of enkel gedroomd? Haar hart miste een paar slagen voor ze rustig genoeg was om antwoord te geven. "Windcall," Voor het eerst gebruikte ze zijn naam, zachtjes sprak ze de rest van haar woorden uit, "Je bent altijd welkom in mijn boom en bij mij." Miauwde ze, ze wist niet hoe ze haar gevoelens moest uiten, hoe ze hem moest zeggen dat ze precies hetzelfde voelde. Dus hoopte ze enkel dat hij het zo zou begrijpen. Ze duwde haar hoofdje spinnend tegen het zijne en genoot van zijn warmte.

Hij spitste zijn oren bij haar woorden, maar hield zijn ogen gesloten. Wat bedoelde ze nou? Van binnen zuchtte hij, waarom waren vrouwen soms zo onduidelijk? Voelde ze nou het zelfde of niet? Zodra hij haar hoofd weer tegen de zijne voelde werden die gedachte weg gevaagd, het was wel duidelijk dat de rogue het zelfde voelde als hij voor haar voelde. Ook al was het misschien niet mogelijk om partners te zijn, de twee konden wel van elkaar houden zonder dat iemand het wist. Ook de kater begon nu te spinnen en krulde zich om de poes heen. Ja, dit was zijn geluk eindelijk had Starclan een plan voor hem in gedachte, hoe het ook zou aflopen. Windcall zou ervan genieten zolang dat kon.

De kater begon te spinnen en krulde zich tegen haar aan. Duizenden vlinders vlogen door haar buik. Waarom was het zo ingewikkeld? Een clankat en een rogue, Romeo en Juliette. Zou hun liefde ook hun dood betekenen? Was hun liefde ook zo gedoemd, of had Starclan een ander plan voor hen? Spinnend krulde ze zich tegen zijn warme, massieve lijf. Ze wou het perfecte moment niet verstoren en spinde enkel zachtjes. Gehuld in zijn warmte viel ze inslaap, dromend over een andere plek, waar ze wel samen konden zijn.

~Zo'n Filosofische post xD