Not all those who wander are lost |+Walnutpaw|

Was die kleine apprentice nu echt zo lomp om alleen die das aan te vallen? Het was dan wel een jonkie, die zijn klauwen waren ook scherp en verwonden kon hij ook. Met een zucht sprong ze recht en rende ze op de das af. Ze zag nog net hoe de kleine een klap kreeg, dat had hij verdient. Grauwend sprong ze op de rug van de das die te erg bezig was met de apprentice om haar te zien. Haar klauwen begroeven zich in zijn vacht en zijn witte strepen kleurde al gauw rood. Wild grommend sprong de das op en neer om haar weg te krijgen, maar met haar poten hield ze weerstand. Ze duwde ze nog een keer fel in zijn lijf en sprong er toen af. Haar haren waren hoog opgezet en haar staar was dik. Angstaanjagend blies ze naar de das, en met vuurspuwende ogen jaagde ze hem richting de Thunderclan grens. Dat zou hun probleem worden. Furieus draaide ze zich om, "En wat dacht jij te doen, muizenbrein!? Alleen tegen een das opnemen is nooit slim, zelfs niet als het een jonkie is!" Haar ogen waren toegeknepen toen ze hem kwaad aanstaarde, was hij dom?

Op een gegeven moment gebeurde alles heel snel, Bonepaw keek haar even aan draaide zich daarna om en fluisterde nog iets wat haar van binnen warm maakte. Wat hij nou gezegd? Houden van? De poes trok haar wenkbrauwen op, maar werd terug de realiteit in getrokken door plots gegrauw. Eagle was tussen de twee vechtende jonkiees gesprongen en zat nu op de rug van de das, Walnut rende richting de vechtende groep en wilde zich al op de das stortte toen deze alweer terug de bosjes in vluchtte. Haar gele ogen schoten meteen naar Bone, maar gelukkig was er niks mis met hem. Ze zuchtte en plaatste haar poot op haar voorhoofd, waar was die kater toch allemaal mee bezig. Terwijl Eagle een preek gaf aan de apprentice keek ze zelf een beetje om zich heen. De geur was volledig verdwenen en het leek erop dat ze weer veilig zouden zijn. Het gekwetter hield op en Walnut besloot zich er niet mee te bemoeien, Eagle had gelijk Bone had zich nooit op hun terrein mogen jagen, maar door wat de jonge kater in haar oor gefluisterd had was ze een beetje de draad kwijt. Ze had verduidelijking nodig.

Bonepaw staarde naar de krijger die op de das sprong, ze leek de das zo te verslaan. Alleen rende het beest weg voor hun, de krijger had het beest uiteindelijk verjaagt en dee zou naar het Thunderclan territory lopen. Hij keek de krijger kwaad aan, "En wat dacht jij te doen, muizenbrein!? Alleen tegen een das opnemen is nooit slim, zelfs niet als het een jonkie is!" Sprak de Windclan krijger. Hij negeerde de krijger en keek even naar Walnut, gelukkig dat zij veilig was. Hij schudden zijn hoofd, "Ik probeerde het beest alleen af te leiden zo dat jullie het konden vermoorden en kijk waar hij nu is naar toe gerend, het Thunderclan territory." Sprak hij kwaad, die preek boeide hem niet. Hij keek met spleet ogen haar aan maar daarna naar Walnutpaw, zijn wonden branden nog. Hij had er immers maar een paar op gelopen, hij keek naar Walnut en liep even naar haar toe. Hij glimlachten kort, hij wilde alles doen om haar te beschermen. Hij had haar pijn gedaan en wilde dat nooit meer doen, hij draaide zich om en zei niks. Hij rendde vlug de zelfde bosjes in waar de das naar toe was gerend, hij moest als nog zijn Clan beschermen. Hij zocht naar de geur van het beest, het was duidelijk dat het nog vers was. Hij was misschien gek in zijn hoofd maar probeerde ieder te beschermen, Clan of geen Clan genoten. Hij probeerde het beest weer te zoeken, toch wilde hij zich er niet mee bezig houden.