Back in town

Het voelde goed om weer terug te zijn in zijn territorium, in alles wat hij met eigen klauwen opgebouwd had. Toch liet hij dit niet bepaald merken, maar wanneer toonde hij wel emotie? Amper. De rode kater had er toen der tijd voor gezorgd dat hij zijn territorium op een gunstige plek vestigde, zo had hij er voor gezorgd dat ze goede verdedigingsplekken hadden, een goede plek voor het kamp en natuurlijk voldoende voedselbronnen en drinkgelegenheden. Op dit moment zat hij aan de rand van een beekje en dronk hij wat van het ijskoude water op. Hij hief zijn kop toen hij iets hoorde in de struiken, maar rook al snel een geur die ondanks het feit dat zijn humeur niet al te geweldig was een grijns rond zijn lippen deed komen.

{Lullaby}

Zeker tijdens zijn reis waren zijn zintuigen er nog verder op vooruit gegaan. Elk geluidje kon iets zijn wat hem fataal kon worden, elke geur kon zijn dood betekenen. Ook nu hij weer 'veilig' op zijn eigen territorium had bezat hij dat sterke instinct nog. Dat was dan ook de reden dat hij er niet eens moeite voor had hoeven doen om op te merken dat iemand hem naderde. De rode kater rechtte zijn rug en ging zitten, kijkend naar de lichtrode kattin die uit het struikgewas kwam zetten. Met haar elegante passen kwam ze op hem afgelopen, en vervolgens klonk haar zangerige stem. "Je werd gemist Gravepath," mauwde de kattin op het toontje dat haar eigen maakte. De kater had zijn oranje ogen op haar gericht, en het kon zo zijn dat er een geamuseerde grijns rond zijn lippen speelde. "Oh, door wie als ik vragen mag?" klonk zijn altijd wat sluwe maar sterke stem vervolgens terwijl hij haar quasi-vragend aankeek.

"Ach, nu de leider terug is hoef ik dat toch niet uit te leggen?" zei de licht rosse kattin vervolgens op een nonchalant toontje, waarna ze naast hem ging zitten en hem aankeek. "Toch zou een kleine uitleg wel op z'n plaats zijn," zei de rode kater waarna hij zijn wenkbrauw een beetje optrok en naar de kattin naast hem keek. "But, my dear Lullaby. How did it go in the time I was gone?" vroeg hij vervolgens met zijn brommende stem en keek neer op de kleinere kattin. Wat niet gek was, Gravepath was groter dan de meeste katten in zijn omgeving.

"Met name mij en.. je vervanging," zei ze toen weer met haar kenmerkende, zangerige toon. Kort gleed zijn blik naar de kattin, en daarna weer naar het water dat in het kleine beekje krabbelde. "De meeste hebben ons de rug toe gekeerd. Sushi probeert nieuwe leden te werven maar meer dan wanna-be-villains vinden we niet," zei ze toen. De zangerige toon was er nog wel, maar lang niet zo als eerder. De kater tikte een keertje met zijn staart op de grond. "Geduld," mompelde hij en richtte zijn ogen toen op de lucht. "Dat is het enige wat ons overeind houd." Zijn stem was koud en hij snoof een keertje kort, die verraders hadden ze niet nodig. Hij zocht trouwe leden, leden die onder de naam van de Terror Claws wilden vechten en niet met hun staart tussen de poten af zouden druipen. Die katten waren het niet eens waard. Hij wilde een waardige groep om de clans mee ten onder te brengen. Katten die het verdienden om die eer te hebben. "Now I'm back I think it all will go faster then you think." Er zat geen enkele emotie in zijn stem bij deze woorden.