彡 Riverclan Clanmeeting: There needs to be change

Met een ondoorgrondelijke blik keek ze naar de kat die voor haar neus verslag uitbracht van wat er gebeurd was rond de border. De warrior zelf had enkel toegekeken van een afstand maar alles wat hij zei bracht kriebels over haar lichaam, dit was niet de Riverclan die ze wou zien. De riverclan waarin ze opgegroeit was en het was tijd om de hele clan duidelijk te maken dat dit niet de manier was. In stilte hief ze haar lichaam omhoog en stapte naar buiten voor ze op haar den sprong om de gehele clan aan te kijken. "Riverclan!" Ze gebruikte niet de gebruikelijke woorden die alleen maar de warrior en apprentices bij elkaar kreeg. Nee ze wou de gehele clan aanspreken, elke kit, Queen, Elder, Warrior en Apprentice. Het was voor iedereens oren bestemd. "Ik heb nagedacht." Haar ogen waren ondoorgrondelijk terwijl ze rondkeek. "Zelf weet ik niet of jullie het doorhebben maar Riverclan staat nu als zwakste clan afgebeeld zelfs al heeft Windclan veel problemen met de dassen wij zien er nog altijd zwakker uit!" Haar stem sloeg bijna over maar ze hielt zichzelf in. "Dit komt door ons gedrag waardoor het lijkt alsof wij een groep rogues zijn." Ze staarde enkele warriors aan voor ze snoof. "Wil je een rogue's leven leven ga je gang en vertrek maar ik ben hier niet van gedient. Wij zijn Riverclan katten, wij zijn trots en sterk maar wij zijn ook een grote familie. Ik ben opgegroeit tussen jullie allemaal. Met vele van jullie heb ik een den gedeeld en het is mij altijd opgevallen maar ik heb nooit gesproken. Tot nu." Ze sprong van de hoge rots af om zich te verplaatsen tot het zelfde level als de clankatten. "Wij horen geen ruzie te maken en zeker niet voor de ogen van andere clans." Ze staarde strak naar Lynxfang, Panthergrowl, Hawkpaw en Snowkiller. "Jullie horen niet de beslissingen van een leader in twijfel te trekken. Ik hoor niet anders als dat jullie spijt hebben voor Sunningrocks. Willen jullie zo graag dat ik het overgeef aan Silverstar? Zeg het maar en ik doe het, maar dan is wel de vraag waar is Firestar voor gestorven, waarvoor hebben wij bijna Snowkiller verloren. Als ik Sunningrocks nu terug geef, accepteren jullie dan wel leiderschap?" Haar ogen bleven even hard terwijl ze rondkeek. "Daarnaast jullie zijn clankatten. Dawnflight heeft een keuze gemaakt om mij leader te maken. Starclan heeft achter deze keuze gestaan. Ik snap dat jullie het vreemd vinden maar er is niets aan te veranderen en dit hoor je ZEKER niet naar een andere clan over te brengen." Haar stem was hard. Ja ze had genoeg gehoord. "Ik wil dat jullie eens goed naar jullie zelf kijken want nogmaals. Wij zijn geen rogue's, dit is een clan, Riverclan, wij horen de sterkste clan van het hele woud te zijn, maar voor nu zijn wij niets anders dan slap en zwak. Ik zie haast niemand van jullie opkomen voor een ander mocht er wat gebeuren iets dat mij beangstigd." Ze wachtte even en keek ze allemaal aan voor het eerste emotie tonend in haar blauwe ogen waar diepe pijn in te lezen was. "Denk na over wie jullie werkelijk zijn en ga je hiernaar gedragen of vertrek. Riverclan kan geen halve rogues gebruiken, wil je een Riverclan kat zijn dan ben je loyaal aan jouw leader, jouw familie. jouw clan." Ze keek hen allemaal aan. "Dat is het minste wat ik verwacht van een Riverclan kat." Met die woorden sprong ze weer op de grote rots en ging zitten haar staart over haar poten krullend. "En nogmaals zeg het maar ik geef Sunningrocks zo terug. Maar denk niet dat we daarop enigsinds een betere relatie met Thunderclan krijgen." Haar stem bleef even hard en ze keek langzaam rond.
-elke Riverclan kat word gevraagd te reageren

[i"Riverclan!"[/i] klonk een luide stem, die zelfs tot de uithoeken van het kamp goed hoorbaar was. Goldenkit keek op. Ze was wat in de Nursery aan het ronddwalen toen de stem de den bereikte. Wat was er aan de hand? Ze zag allemaal katten naar het midden van het kamp lopen. Zelfs de oudsten liepen of hinkten hun den uit. De Nursery liep ook leeg. Goldenkit aarzelde even. Zou zij ook moeten gaan kijken? Ze nam het zekere voor het onzekere en volgde de stroom van katten. Toen ze buiten was, zag ze dat het Butterstar was, die gesproken had. Ze zag de Riverclan leader vastberaden bovenop haar den staan. Ze keek iedere kat ondoorgondelijk aan. "Ik heb nagedacht. Zei ze met een harde stem. Zelf weet ik niet of julle het doorhebben maar Riverclan staat nu als zwakste clan afgebeeld zelfs al heeft Windclan net een gevecht verloren wij zien er nog altijd zwakker uit! Goldenkit keek verbaast. Hoezo zwak? Alle warriors in het kamp zagen er gespierd uit, en als ze dat niet waren waren ze wel lenig en snel. Butterstar stopte even, maar ging toen weer vastberaden door."Dit komt door ons gedrag waardoor het lijkt alsof wij een groep rogues zijn." Goldenkit zag dat de Riverclanleader een paar katten aankeek. Hadden zij hier iets mee te maken? "Wil je een rogue's leven ga je gang en vertrek maar ik ben hier niet van gedient. Wij zijn Riverclankatten, wij zijn trots en sterk maar wij zijn ook een grote familie. Ik ben opgegroeit tussen jullie allemaal. Met vele van jullie heb ik een clan gedeeld en het is mij altijd opgevallen maar ik heb nooit gesproken. Tot nu." Butterstar sprong van haar den af. Goldenkit hoorde een paar andere katten mompelen zodat ze een stukje van wat de Riverclanleader zei miste. Maar ze zag wel dat ze weer een paar katten aankeek. "Ik hoor nietanders als dat jullie spijt hebben voor Sunningrocks. Willen jullie zo graag dat ik het ovegeef aan Silverstar? Zeg het maar en ik doe het, maar dan is wel de vraag waar is Firestar voor gestorven, waarvoor hebben wij bijna Snowkiller verloren. Als ik de Sunningrocks nu teruggeef, accepteren jullie dan wel het leiderschap?" Goldenkit voelde zich schuldig. Ze wist ook niet waarom. Misschien klonken de woorden van de leader beschuldigend, maar wat had zij nou kunnen doen? Ze was nog niet eens het kamp uit geweest! Het rode poesje liet haar hoofd hangen, en daardoor miste ze nog een stuk van wat Butterstar zei. Een tijdje bleef Goldenkit zo zitten. Terwijl de Riverclanleader doorsprak luisterde ze maar half. Het liefst zou ze naar de Nursery gaan, maar dat zou onrespectloos zijn voor Butterstar. Dus ze bleef maar zitten luisteren. Haar oortjes hingen naar beneden. Aan het einde van de toespraak hoorde ze steeds meer geroezemoes opzwellen. Goldenkit keek weer op. Ze zag Butterstar weer op haar den zitten en langzaam rondkeek. Wat zou er nu gaan gebeuren?

"Riverclan!" De harde stem van Butterstar klonk door het kamp en met een zucht keek Panthergrowl op. Hij werd het wel weer zat, al die clanmeetings. Maar, om te bewijzen dat hij een loyaal warrior was, stapte hij weer naar voren en ging hij vlak voor de rots staan. Hij luisterde naar het verhaal van Butterstar, maar toen ze hem streng aankeek trok hij zijn wenkbrauwen op. Hij had niets misdaan, hij had alleen de grens verdedigd en een apprentice straf gegeven. "Ik wil dat jullie eens goed naar jullie zelf kijken want nogmaals. Wij zijn geen rogue's, dit is een clan, Riverclan, wij horen de sterkste clan van het hele woud te zijn, maar voor nu zijn wij niets anders dan slap en zwak. Ik zie haast niemand van jullie opkomen voor een ander mocht er wat gebeuren iets dat mij beangstigd." Met een ijzige blik keek hij de kattin aan en hij zuchtte opnieuw diep. Hij wist dat ze gelijk had en het leek haar oprecht pijn te doen. Hij stapte naar voren, en draaide zich om, nu ook naar de clan kijkend. "Butterstar heeft gelijk. Ook ik heb niet gedaan wat de Warrior Code voorschrijft en we moeten samenwerken. We zijn rommelig bezig, misschien komt dit door de plotselinge veranderingen maar het moet stoppen. Riverclan is sterk, Riverclan is de beste clan en staat altijd bovenaan!" Het laatste riep hij, en hij werd bijgevallen door een paar clangenoten. Hij draaide zich om naar Butterstar en boog zijn kop ter respect.

Geschrokken tilde hij zijn kop op toen Butterstar opeens over het kamp riep. Hij was net van plan geweest om een kleine vis van de prooistapel te pakken, maar werd ruw onderbroken. Niet dat hij dat erg vond, helemaal niet. Hij vond het veel belangrijker wat zijn tante te vertellen had, dan wat zijn rommelde maag hem duidelijk probeerde te maken. Hij moest nog steeds wennen aan het feit dat ze niet alleen maar zijn tante meer was, maar ook zijn leader. Toch mocht het geen verschil maken. Hij was toch ook bevriend met Whisperwind en Honeypaw? Zijn tante zou altijd zijn tante blijven, hoe moeilijk hij het soms ook vond dat ze minder tijd had. Hij spitste nieuwsgierig zijn oren terwijl hij naar voren trippelde. Hij ging zoals altijd ergens in het midden zitten, met zijn staart losjes rond zijn middel. Zijn blik veranderde echter al heel snel van nieuwsgierig naar ernstig. Hij kende Butterstar langer dan die dag en haar houding zei hem meteen dat het menens was. Er trok een frons in zijn voorhoofd en hij luisterde naar wat ze te vertellen had. Hij zei niets terwijl hij de woorden van haar op zich in liet werken. Wat was de reden van haar relaas? Ja, hij kende de reden nu maar ergens deed hem dat pijn. Was het echt zo dat ze het beeld geschetst hadden van een zwakke clan, een clan die niet in hun leader geloofde. Was het zo dat de veranderingen hun zwak hadden gemaakt? Langzaam drong het besef tot hem door dat dat inderdaad wel eens het geval kon zijn geweest. Het was hem niet opgevallen dat katten hun excuses hadden aangeboden, maar dat kon niet de bedoeling zijn. Hij had het erg gevonden op de manier waarop het gegaan was, maar het was nooit in zijn kop gekomen om het hele gevecht in twijfel te trekken. Had hij ook fouten gemaakt? En toen begon de twijfel, omdat hij altijd alles op zichzelf wilde verrekenen. Hij wist dat hij dat niet moest doen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij keek even naar zijn voorpoten, maar keek meteen weer op toen Panthergrowl opstond. Meteen verdween de twijfel en ontstond er een vastberaden blik in zijn ogen. Wat deed het er eigenlijk ook toe. Hij moest Butterstar verdedigen en steunen, hoe hij ook aan zichzelf twijfelde. Hij stond op en met een ferme pas kwam hij naar voren. Hij hield er niet van om vooraan te staan en de aandacht op hem te vestigen, maar zijn loyaliteit was veel sterker dan dat. Hij moest zichzelf er maar even doorheen loodsen, want zijn tante had hem nu nodig. Hij ging naast Panthergrowl staan en draaide zich om naar de Riverclan katten. Hij zei niets, maar dat vond hij ook niet nodig. Zijn actie en zijn blik waren voldoende, er was al gezegd wat er gezegd moest worden. Toen draaide hij zich naar zijn tante toe. Hij glimlachte even naar Butterstar en knikte haar begripvol toe. Toen boog hij net als Panthergrowl zijn kop uit respect voor haar.

Lynxfang draaide zich om toen de stem van Butterstar weer over het kamp heen schalde. Ze was niet blij geweest met de gebeurtenis bij de grens. Lynxfang's eer was gedeukt nu en hij hield zich rustiger in de achtergrond deze dag. Eigenlijk had hij vandaag voor de verandering een dagje vrij genomen en had hij de klussen in het Camp op zich genomen. Dat was altijd minder dan jagen in deze tijd van het jaar en hij had al bijna schuldgevoel. Toch, de kater die elke dag alle taken deed die hij had en zelfs die hij niet had. Die mocht vast wel een dagje rustig aan doen. Misschien kon hij nog met de Moonhigh patrouille meegaan. Toen er genoeg was, begon Butterstar te spreken. Lynxfang luisterde naar haar. Ze vertelde over hun toestand. "Dit komt door ons gedrag waardoor het lijkt alsof wij een groep rogues zijn." Lynxfang fronste kort, waar had ze het over? Hij had prima door wat er gebeurde en ja, hij gaf toe dat de clan niet meer leek samen te zijn. Maar Rogues. Hoe kon ze hun met zoiets vergelijken. Toen het volgende gewijt aan hem en zijn 'vriendjes' was gericht, was hij ook niet al te tevreden. Hij had ingegrepen, samen met Snowkiller toen het uit de hand liep. Wat had hij dan moeten doen, toekijken? Nee, dat deed hij nooit. Lynxfang sloeg met zijn staart op de grond en luisterde maar vaag verder naar haar tirade. "Jullie horen niet de beslissingen van een leader in twijfel te trekken. Ik hoor niet anders als dat jullie spijt hebben voor Sunningrocks. Willen jullie zo graag dat ik het overgeef aan Silverstar? Zeg het maar en ik doe het, maar dan is wel de vraag waar is Firestar voor gestorven, waarvoor hebben wij bijna Snowkiller verloren. Als ik Sunningrocks nu terug geef, accepteren jullie dan wel leiderschap?" bij dat luisterde hij weer verder. Sunningrocks teruggeven, dat was zwakte! Nee, dan zouden ze laten zien dat ze zwak waren, omdat ze niet meer wouden vechten om de Sunningrocks. Wat er die dag gebeurd was, zat de kater erg dwars en het had hem veranderd in een klap. Nu keerde de oude Lynxfang weer terug en die zag de Thunderclan als zijn vijand. Nee, daar was hij het niet mee eens. Hij luisterde niet naar de tweede keer dat ze katten erop aanwees te vertrekken als het niet beviel. Hij ging niet weg, maar hij was het ook niet eens met haar op dit moment. Nee, hij ging niet elke keer braafjes knikken bij alles wat zijn Leader zei. Panthergrowl sprak nu en tot zijn verbazing was de kater het met de poes eens. Het leek bijna geslijm en Lynxfang vernauwde zijn ogen even. Maar nee, misschien was het gewoon een kat met een kort lontje, niet zoals Snowkiller. Voor de rest sprak niemand meer, Lynxfang zweeg voor deze keer. Maar hij was zichtbaar kwaad. Misschien moest hij even weggaan, maar de meeting was nog niet afgelopen. Hij groef kuiltjes met zijn klauwen en probeerde zijn vacht in bedwang te houden.

Butterstar had hen allemaal geroepen en hawk was zachtjes naar voren getrippeld. Hij wist bijna zeker dat ze het zou hebben over wat er bij de border was gebeurd. Misschien had hij toch moeten nadenken voor hij het had gedaan. Hij luisterde gespannen naar de preek van hun leader. Diep vanbinnen voelde het alsof hij de clan verraden had. Hij nam zichzelf voor om nooit meer met katten van andere clans te spreken, hij hield van zijn clan. Ze hadden hem gesteund in zijn moeilijke momenten en met hen had hij ook zijn beste momenten beleefd. Omdat hij niet naar voor durfde te komen, besloot hij om straks nog even langs de den van Butterstar te gaan om zijn excuses te maken. "Jullie horen niet de beslissingen van een leader in twijfel te trekken. Ik hoor niet anders als dat jullie spijt hebben voor Sunningrocks. Willen jullie zo graag dat ik het overgeef aan Silverstar? Zeg het maar en ik doe het, maar dan is wel de vraag waar is Firestar voor gestorven, waarvoor hebben wij bijna Snowkiller verloren. Als ik Sunningrocks nu terug geef, accepteren jullie dan wel leiderschap?" De sunningrocks teruggeven? Dat nooit! Natuurlijk was het erg dat de leider van de Thunderclan daar gestorven was, maar zij hadden gewonnen. Met een hangend hoofdje wachtte hij tot Butterstar klaar was met haar toespraak.

"Riverclan!" De zilveren poes keek direct op toen ze de oproep van de leader hoorde. Het was niet de vertrouwde oproep voor een normale ceremonie, maar het was vele directer. Iedereen werd aangesproken. De warrior zette zich aan de rand van de open plek neer en richtte haar oortjes nieuwsgierig naar voren. "Zelf weet ik niet of jullie het doorhebben maar Riverclan staat nu als zwakste clan afgebeeld zelfs al heeft Windclan veel problemen met de dassen wij zien er nog altijd zwakker uit!" Even zakte Silver's kopje wat schuin. Wat wilde ze bereiken? "Dit komt door ons gedrag waardoor het lijkt alsof wij een groep rogues zijn." Rogues? Zagen de andere clans hen echt zo? Silvercloud was verrast bij het horen van wat de leader te zeggen had. Ze draaide haar kopje even naar de grote groep katten naast haar, waarvan sommige beschaamd door hun poten zakten. "Wil je een rogue's leven leven ga je gang en vertrek maar ik ben hier niet van gedient. Wij zijn Riverclan katten, wij zijn trots en sterk maar wij zijn ook een grote familie. Ik ben opgegroeit tussen jullie allemaal. Met vele van jullie heb ik een den gedeeld en het is mij altijd opgevallen maar ik heb nooit gesproken. Wij horen geen ruzie te maken en zeker niet voor de ogen van andere clans." Silvercloud volgde de blik van Butter die, onder andere, naar Lynx ging. Ze keek hem onderzoekend aan, maar kon niets uit zijn houding halen. Haar blik ging even naar de kitten die naast haar zat, Goldenkit. Ze gaf het poesje een klein tikje met haar staart, als teken dat ze op moest kijken. Dit was belangrijk."Daarnaast jullie zijn clankatten. Dawnflight heeft een keuze gemaakt om mij leader te maken. Starclan heeft achter deze keuze gestaan. Ik snap dat jullie het vreemd vinden maar er is niets aan te veranderen en dit hoor je ZEKER niet naar een andere clan over te brengen." De poes richtte zichzelf op toen de leader haar preek aan het afronden was. Een preek kon je het niet echt noemen. Het zag er misschien zo niet uit, maar dit was wel degelijk een aanmoediging naar de clan toe. Riverclan was inderdaad een trotse clan. Maar dit was de laatste tijd niet echt gebleken. Misschien was het door het feit dat ze een tijd geleden hun kamp elders hadden of door de aftreding van de vorige leader. Maar deze dingen mochten dat niet als excuus gebruiken. "En nogmaals zeg het maar ik geef Sunningrocks zo terug. Maar denk niet dat we daarop enigszins een betere relatie met Thunderclan krijgen." Silvercloud draaide haar kopje om naar Panther, die direct zijn instemmende mening liet horen. Hij was één van de katten die aan het ruziën waren aan de grens, iets wat haar lichtelijk leek te ergeren. Hij kon beter eerst eens zien dat hij naar zichzelf keek, voordat die de clan mee wilde verbeteren. Toen Butterstar's blik langs haar ging, knikte ze kort als teken dat ze het er mee eens was.

Tag: Goldenkit + open

De vreemde roep van Butterstar liet de Queen opkijken. Ze gaapte wijd voor ze overeind kwam en naar de verzamelplaats liep met haar kits en glimlachte zacht ze allemaal dicht tegen zich aanhoudend terwijl ze naar haar leader keek en luisterde in stilte naar haar woorden. Haar diep groene ogen vlogen naar sommige katten en rustte pijnlijk op de jonge Hawkpaw die duidelijk leek te denken dat deze hele triade uiteindelijk door hem ontstaan was. Wellicht wel maar dat als alsnog niet iets dat hij hoefde te denken. Het liet haar zacht zuchtten en knikte op de woorden. Ze had wel gelijk.. Toch de gedachte van warriors of apprentices die zo dicht bij hun waren gegroeid liet haar even een pijnlijk gevoel in haar maag opbrengen. Nee ze wou niemand hier kwijt. Dit was hun familie. Als ze alleen maar even dichter bij elkaar groeide.. Zacht zuchtte ze en riep met de clan mee haar piep keine kittens aansporend om ook hun mondjes te openen. Want ook hun waren nu leden van Riverclan en hun stem moest ook gehoord worden.

-ja kits van Breaking en Flame zijn hier al geboren.

Haar hoofdje schoot met een ruk omhoog zodra haar moeder overeind kwam en ze maakte een klein piepje terwijl ze achter haar aan sprong. De kou die haar meteen omarmde liet haar bibberen en ze pluiste haar vachtje met een tevreden glimlach op terwijl ze door de sneeuw huppelde ze en dicht bij mama bleef. Zodra mama ging zitten botste ze echter bijna tegen haar op en kroop snel weg in haar vacht tegen haar siblings aan en keek omhoog. De stem van de poes die sprak had ze vaag wel eens eerder gehoord maar eigenlijk kende ze haar niet echt. Ze klonk serieus iets dat haar liet gapen en ze keek vragend op naar haar moeder zonder dat ze woorden sprak. Brookkit was geen kitten van veel woorden en sprak eigenlijk bijna niet niet dat het veel leek uit te maken. Toen de poes stopte met praten begon de harde stem van een kater en ze kroop even iets meer in elkaar maar piepte luidkeels met haar mama mee toen die hun aanspoorde. Waarom wist ze niet maar ze vond het fijn, dicht bij mama en samen met alle andere katten. Ja ze mocht iedereen hier.

De grote grijze poten stapten door het gras terwijl de vacht van zijn poten steeds vuiler werd, hij had door het water gelopen en daarna door de modder, en dan nog eens door de takken. Ja, echt onbevuild hield dat ze niet. Maar dat maakte niet uit, daar was hij een kat voor en daar had hij een tong voor. Kort scande hij het gebied met zijn ogen voor hij door de ingang van het kamp stapte. Weer zo geheim als altijd gleed hij door de schaduwen heen naar de prooistapel om daar een musje en een aantal muizen neer te gooien. Hij keek even rond naar de katten voor hij zich weer terug trok naar de schaduwen en het kamp weer uit probeerde te glippen. Maar nog voor hij bij de kampuitgang was kwam die stem weer binnen. Hij keek om naar de poes die op de rots stond. Ze gebruikte de normale woorden niet. Dit was een probleem, waarschijnlijk ging ze flippen. Hij ging op zijn plek in de schaduwen zitten en krulde zijn staart om zijn poten terwijl hij rustig luisterde naar haar woorden. Naar wat ze te zeggen had tegen de clan, tegen hem. En ze had gelijk. Hij deed zijn best om de clan te helpen, ze bij elkaar te houden. Het was een familie, nou mocht hij dan wel de broer zijn die buitenliggende broer zijn die niet veel sprak of gezien werd maar hij deed zijn best. En toch viel de clan uit elkaar. Hij staarde de poes aan en dacht even kort na over haar woorden. Een rogue leven, ergens was hij dat wel aan het leven. Hij mocht dan nog altijd wel binnen het territorium zijn, zichzelf een Riverclanner noemen en probeerde hij de clan te helpen, hij sliep buiten het kamp, leefde buiten het kamp, sprak niet vaak met katten, hell the helft zou nogsteeds niet weten dat hij ook maar bestond. Als hij de geur niet zo sterk droeg wist hij wel zeker dat hij een keer aangevallen geweest zou zijn als hij het kamp in gelopen was. Ja, dit was er nog wel eentje om langer overna te denken. Maar hij was het zeker met haar eens, er moest een verandering komen, niet alleen bij hem, bij de hele clan en een grote verandering ook. Hij knikte even terwijl hij naar de grond staarde. Hij draaide zijn lichaam weg en stapte kalm naar de uitgang, buiten dacht hij beter.