[Open] You've got to be strong enough to walk on through the Night - SPT

Open

Met de wind in de rug rende Flashpaw over het gras. Zijn vacht was nat van het zweet en zijn ademhaling werd onregelmatig, maar de rossige apprentice bleef doorrennen. Hij rende nog niet eens zo lang en hij wist dat sommige warriors dit tempo tien keer langer vol konden houden dan hij. Dus rende Flashpaw door. Het had het kamp vanochtend vroeg verlaten. Hij had dan wel geen mentor, maar dat verhinderde hem niet om te trainen. Hij was niet snel genoeg, hij werd te snel moe, dus moest hij door blijven rennen. Ookal rende hij nu alleen nog maar op wilskracht.

Tegen de tijd dat Purepaw wakker werd was het al bijna zonhoog. Hij had de avond daarvoor tot laat geoefend op zijn sluiptechnieken. Rennen, dat kon hij wel. Maar sluipen? dat was een heel ander verhaal. Purepaw stak zijn kop uit de apprentice den en keek omhoog. "Zo laat al?" vroeg hij in zichzelf. "Nou ja, ik kan maar beter iets nuttigs doen met de rest van de dag!" zodra hij had ontbeten met een lekker konijn ging hij op pad om te jagen. Wat voor betere manier om zijn sluipen te oefenen was er dan door het in de praktijk toe te passen! Na een tijdje gelopen te hebben en twee muizen en een konijn gevangen te hebben (en er drie weggejaagd had door zijn briljante sluiphouding), zag hij in de verte een kat. De wind kwam uit de richting van de onbekende kat, dus hij kon al snel ruiken dat hij een WindClan kater was. Maar deze kater had hij pas een paar keer gezien in het kamp. "Anders stel ik me gewoon even voor." zei hij tegen zichzelf. Purepaw rende naar de Kater toe. "Hey, ik ben Purepaw. Wie ben jij?"

In de verte zag Flashpaw ineens een andere kat opdoemen. Hij had hem niet geroken, maar eerlijk gezegd was hij ook te moe om goed op te letten. De andere kat kwam in zijn richting dus rende Flashpaw op hem af, stiekem opgelucht voor een reden om te stoppen met rennen. Toen hij dichterbij was gekomen herkende hij de kat as een van de andere apprentice's . Hij was al wat ouder dan hem en dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij nog nooit tegen hem had gepraat. Hij minderde vaart toen hij bij de kater aankwam. "Hey, ik ben Purepaw. Wie ben jij?" Zei hij. Ja, Purepaw, hij had die naam al wel eens eerder gehoord. “Ik ben Flashpaw.” Zei de rossige apprentice,nog steeds een beetje hijgend. “Ben je ook aan het trainen?” Vroeg hij vervolgens maar.

"Ik ben Flashpaw" zei de apprentice. Het was Purepaw opgevallen dat hij een beetje hijgde. Waarschijnlijk had de apprentice net getraind. Zijn vermoedens werden bevestigd toen Flashpaw vroeg of hij ook aan het trainen was."Min of meer," zei Purepaw. "Ik moet mijn sluiphouding oefenen, en ik dacht dat ik dan tegelijkertijd wat prooi binnen zou kunnen halen voor de Clan." Hij bekeek de rossige kater nog eens goed en dacht na of hij al een mentor had. "Jij hebt nog geen mentor, hè?" vroeg Purepaw. "Ik niet in ieder geval, nóg niet". Bij het uitspreken van die woorden knipoogde Purepaw veelbelovend en trilde zijn poten van enthousiasme. "Ik heb me een paar dagen geleden opgegeven voor de apprentice-mentor ceremonie." verklaarde hij. "Maar even terug naar het onderwerp van net, waar ben jij dan voor aan het trainen?"

"Min of meer," zei Purepaw. "Ik moet mijn sluiphouding oefenen, en ik dacht dat ik dan tegelijkertijd wat prooi binnen zou kunnen halen voor de Clan." Flashpaw knikte. Hij was zelf pas net apprentice en had al een paar pogingen gedaan tot jagen, maar zonder mentor zou het veel tijd kosten om het zelf te leren. "Jij hebt nog geen mentor, hè?" vroeg Purepaw. "Ik niet in ieder geval, nóg niet. Ik heb me een paar dagen geleden opgegeven voor de apprentice-mentor ceremonie." Flashpaw knikte weer. "Ik ook." Zei hij. Purepaw was enthousiast en leek er duidelijk naar uit te kijken, maar zelf was hij eerlijk gezegd wat zenuwachtig. Hij had zelf nog niet veel getraind en zijn conditie was waardeloos, wat zou zijn mentor wel niet van hem denken. "Maar even terug naar het onderwerp van net, waar ben jij dan voor aan het trainen?" Vroeg Purepaw. De andere apprentice praatte veel, en eigenlijk was Flashpaw er wel opgelucht nodig. Hij vond het moeilijk om met onbekenden te praten en hij wist dan vaak niet wat hij moest zeggen. "Conditie." Antwoordde hij. "Ik ben nog maar net apprentice, en mijn uithoudingsvermogen is nog niet wat het zijn moet." Hij keek Purepaw recht aan. Zijn ademhaling was weer wat gekalmeerd en hij begon weer wat te ontspannen.

"Conditie" antwoordde Flashpaw. "Ik ben nog maar net apprentice, en mijn uithoudingsvermogen is nog niet wat het zijn moet." Ah, dat probleem kende Purepaw wel. Nu was hij een van de snelste apprentices van de WindClan, maar dat is lang niet altijd zo geweest. Purepaw had nog geen mentor toen hij begon met trainen. en conditie was toen het eerste waar hij mee begon. Van de afgelopen anderhalve maan had hij een hele maan gespendeerd aan vroeg opstaan, tot na zonhoog zijn conditie trainen, en weer terug naar het kamp gaan. Misschien zijn mijn sluipproblemen daar wel begonnen. dacht Purepaw bij zichzelf. Misschien heb ik wel zoveel gerend, dat alle prooi nu aan mijn pootstappen gewend zijn te vluchten. Hij keek de andere apprentice aan. Flashpaw's ademhaling werd al weer wat rustiger. "Nou, ik denk dat jij vast wel honger hebt!" zei Purepaw, en hij legde een muis voor hem neer. "hier, neem maar. er is de laatste tijd toch prooi genoeg, en jij moet weer even op krachten komen."