Is this my family?

Wolfpaw lag oncomfortabel in zijn nest en wriemelde om de minuut. Steeds weer probeerde hij om te draaien om beter te kunnen liggen, maar al zijn pogingen waren tevergeefs. Hij was net terug gekeerd van een patrouille en was doodmoe naar zijn nest gegaan, maar nu kon hij niet eens in slaap vallen! Iets knaagde aan zijn gedachten, iets dat hij altijd alleen zou zijn. Maar dat kon hem toch zeker niets schelen! Kwaad gromde hij en strompelde hij uit zijn nest. De maan scheen helder door het lichte wolkendek, en een paar sterren waren duidelijk aan de hemel te zien. Misschien zitten mijn ouders daar nu ook bij.. Wolfpaw schudde zijn kop en zijn gedachten werden weer koud, al van vroegs af aan was hij ongevoelig. Maar vandaag was het allemaal anders, hij kon er zelf niets aan doen! Misschien was de gedachte dat hij altijd alleen zou zijn toch erg belangrijk voor hem. Maar ik heb geen familie nodig! Gromde hij tegen zichzelf, nog nooit had hij hier mee gezeten. Maar wat kon Wolfpaw hier aan doen? Hij slaakte een zucht en nam een klein ommetje door het kamp. In de Nursery klonken allerlei irritante kittens, nooit was hij komen kijken om de nieuwe Clangenoten te bekijken. Soms waren ze erg irritant en daar kon hij absoluut niet tegen. grommend liep hij van de den vandaan en ging verder, zijn gevoelige emoties waren al bijna weg gezakt. De volgende den was de Warriors den, daar zou hij ooit zitten, hij zou de beste krijger worden die er was! Trots liep hij verder, maar hij werd bij elke den een beetje zwakker, maar nu had hij helemaal geen zin meer om te slapen. Kon hij maar alleen naar buiten, hij was nog maar twee keer naar buiten geweest. Één keer voor training en de andere keer voor de patrouille waar hij net vandaan kwam. Vermoeid ging hij naast de prooistapel zitten en nam een dikke specht. Ookal had hij niet zo'n geweldige honger, toch moest hij zijn gedachten ergens anders op richten. Het vlees gleed snel naar binnen, maar toch voelde Wolfpaw geen verbetering. Iets in hem verlangde naar het gezelschap van familie. Maar waar kan ik dat vinden, waar kan ik het krijgen?

Een vlindertje had haar aandacht getrokken. Het vloog voorbij haar oog, en landde recht op haar neus. Opeens vloog het van haar neus af, en vloog weg. Lunarkit volgdde het vlindertje eventjes, om er mee te spelen." Neen wacht nou." Riep ze het nog na, maar het vlindertje bleef maar verder vliegen. Met een sip gezicht keerde ze weer terug naar de nursery. Totdat ze plotseling de apprentice den tegen kwam. Hier had ze nog nooit geweest. Ze ging meestal op verkenning in de nursey, en de warriors den, omdat er daar altijd wel wat te beleven viel. Maar verder dan dat ging z ook nooit. Lunarkit besloot dan maar eens een kijkje te nemen. Misschien waren er hier wel katten die met haar wildden spelen. Hoe verder ze liep, hoe dichter ze bij een vaag bekende geur kwam. Lunarkit keek om zich heen, en zag enkele apprentice's zitten. Maar die schonken weinig tot geen aandacht aan haar. Totdat ze plotseling op de vaag bekende geur stootte. Lunarkit keek omhoog, en zag Wolf paw voor haar zitten. Eventjes schrok Lunarkit van zijn grote gestalte, maar herkende hem dan ook wel na een tijdje." Wolfpaw?" Hopelijk vond ze nog meer van haar familieleden. Konden ze misschien samen met elkaar spelen. Hoefdde Lunarkit dan niet de hele dag alleen te zitten, en te spelen met de natuur rond haar.

[Is het niet beter dat Luna van een later nest komt dan julie?]

(Is goed, maar we weten nog niet meteen dat we familie zijn.)

Een zwakke stem stoorde hem uit zijn gedachten, een kleine kitten zat voor hem. Ze leek een beetje bang voor hem. Maar goed, mij gewoon komen storen! Hoe durft ze! Hij legde de over gebleven stukjes specht neer en keek de kitten strak aan. "Wat moet je!" Siste hij, misschien zou de kitten bang worden en naar haar moeder rennen. Het was een tijdje stil en niemand sprak. Opeens kwam het lege gevoel van familie weer terug. Wolfpaw ging zitten en slaakte een zucht, hij hoopte dat de kitten dat niet had gehoord. Dus keerde hij zijn rug naar haar toe en ging verder met zijn eten. Door al deze dingen was zijn honger weg gestorven, maar hij moest wel iets anders doen dan of praten met deze vervelende kitten of verdrietig gaan denken over familie. Wolfpaw keek omhoog en zag dat de sterren met een groter getal waren gekomen, overal zag hij nu sterren. Het was best mooi om aan te zien, maar wat kon hem dat nou schelen? Kon hij daarmee een goede krijger worden? Nee! Nou, misschien kon StarClan hem een beetje helpen, maar hij zou al het grote werk moeten doen. Wat had je eigenlijk aan een StarClan als ze je geen antwoorden geven? Kwaad gooide hij de specht weg, met zijn ogen gesloten ging hij in een donker hoekje liggen van het kamp. Hopend dat die kitten weg zou gaan en dat alles morgen weer hetzelfde was.

(zal dan doen, dat ik gewoon je geur vaag kendde, maar niet wist wie je was.)

' Wat moet je!' Sistte de kater onmiddelijk terug." I, ik, ik, kom hier g, gewoon op verkenning." Stotterdde Lunarkit een beetje. Ze had het gevoel, alsof deze kater niets te bieden had. Behalve gemene woorden misschien. De kater draaidde Lunarkit de rug toe, en at verder. Het was een mooie dag buiten, en Lunarkit kon maar niet begrijpen waarom de meesten binnen in de donkere den bleven zitten. Van de pasgeboren kits kon ze het nog begrijpen, maar van de apprentice's, de warriors, de leiders....
Lunarkit keek de kater nog eens aan, en toch rook hij haar vaag bekend voor. Misschien had hij nog haar ouders ontmoet ofzo. Daarom dat hun geur vaagjes aan hem hangdde. Lunarkit draaidde zich ook om, en liep terug naar buiten. Verder op verkenning dan maar? Net buiten gekomen vloog er net weer een vlindertje voorbij haar neus. Lunarkit zat er nog eens achter, totdat ze er bij neer viel. De wind stemdde haar goed humeur. Lunarkit hield van de wind. Totdat ze vond dat het te koud, en winderig kwam. Lunarkit ging eventjes uit rusten onder een schaduwrijke boom. Toen ze uitgerust genoeg was, ging ze naar een klein kreekje, dicht genoeg bij de nursery om niet verloren te lopen. De zon scheen nu al mooi aan de hemel. Lunarkit vond het maar saai dat ze niemand had om mee te stoeien.

Ghostpaw zat buiten, terwijl hij rustig naar de nachtelijke hemel zat te kijken. Zijn lichtgroene ogen lichtten fel op in het duister van de nacht, evenals de sterren. Hij keek ademloos toe hoe de maan en de sterren het donker verminderden. Zoals wel vaak het geval was, kon Ghostpaw de slaap weer eens niet vatten. Het was de laatste tijd wel vaak zo, dat Ghostpaw wakker lag, maar hij had geen idee waarvan. Hij voelde zich altijd zo verdomd alleen. In de Clan, tussen alle katten. Ook als hij met de andere Apprenctices in de Den lag, voelde hij zich nog alleen. Hij had geen idee hoe het kwam. Hij had gewoon geen vrienden in de Clan, ook geen familie en ook zijn mentor had zijn gezicht niet een keer laten zien. Waar moest dat heen? Hij zuchtte even diep, en wilde net de Apprentices Den ingaan. Hij keek om toen hij wat geluiden hoorde, afkomstig van andere katten die net als hem de slaap niet konden vatten. Hij kon kiezen; óf terug naar de Den gaan, waar hij toch niet zou kunnen slapen, óf een praatje maken met een paar van zijn Clanleden. Vanzelfsprekend koos Ghostpaw voor dat laatste, en sjokte naar de twee katten. Een grijze kater, Wolfpaw was zijn naam, stond te praten met een witte kitten die de naam Lunarkit droeg. Hij liep op ze af en knikte naar de twee katten. "Goedenavond," zei hij rustig, terwijl hij ging zitten. Misschien kwam het wel ongelegen, misschien stoorde hij de twee net in een gesprek. Hij bedacht ineens dat dit best een slecht idee zou kunnen zijn.

~Erg late reactie, sorry!~

Nee, hij had er genoeg van! Die kitten zou echt even weg moeten, hij was tenslotte hier alleen maar gekomen om wat rust te krijgen, omdat hij niet kon slapen. Zuchtend keek hij omhoog naar de sterrenhemel, sommige waren groter dan de andere en straalden meer, zouden zijn ouders daar ook tussen zitten? Hadden ze hem verlaten en dachten ze dat hij het nooit zo merken? Bij die gedachte kwam er weer een nieuwe golf woede in hem op en kneedde hij met zijn poten de grond samen. Waarom? Waarom kon hij niet een normaal famielievol leven leiden? Maar nee, hij was weer een geval apart. Zonder het ook maar te merken was er een andere kat bij gekomen, Ghostpaw of zoiets, hij had hem nooit echt leren kennen, waarom zou dat moeten? Hij begroette hem en de kitten, tegen zijn hele lijf in stond hij op en trippelde naar de zwarte kater toe. "Hey," Gromde hij een beetje kwaad, beleefd zijn was niet echt iets voor hem, maar hij wilde even niemand bij hem hebben! Ondertussen was de kitten ergens bij een kreekje, een koud briesje waaide door zijn lange grijze vacht, zuchtend plofte hij neer op de stoffige grond. Misschien was het ongelegen, maar toch moest hij de vraag stellen die hij al sinds de aankomst van Ghostpaw had bedacht. "Ghostpaw," Begon hij op een ietsje nieuwsgierigere en kalmere toon, "Heb jij familie die je kent? Ik bedoel niet dat de hele Clan je familie is, maar ouders of borers en of zussen?" Tja, een goede kant van Wolfpaw was weer dat hij soms wat nieuwsgierig was, altijd iets onderzoeken of vragen stellen die soms heel erg ongepast waren lagen in zijn aard. Ongeduldig zwiepte zijn staart heen en weer, waardoor kleine stofwolkjes opstegen vanaf de grond en al snel werden weg geblazen door het briesje wat Wolfpaw zonet nog had gevoeld. Hoe moest hij in vredesnaam gelukkig zijn zonder familie? Zelfs Wolfpaw was niet volledig slecht, hij had gewoon gebrek aan moederliefde gehad, daardoor kon hij prima op zichzelf zijn. Hij had echter alleen een mentor nodig, maar verder niemand, behalve dan misschien een broer of zus die hem kon bijstaan tijdens een moeilijke tijd voor hem. Alktijd moest hij zijn eigen boontjes dopen en daarom was hij liever niet bij een al te druk gezelschap. Maar misschien was hij wel beter af zonder familie, héél misschien, ja. Maar toch verlangde iets in hem naar wat familie, iets wat zich meestal diep in hem verborgen hield en zich nooit liet zien in het openbaar, ook niet echt als hij alleen was. Zou hij dan ooit echte een echte familie vinden waar hij bij hoorde?

~Een liedje dat ik haat speelde zich net, stupid Fireflies!~

Ghostpaw trok een wenkbrauw op terwijl hij naar Wolfpaw keek. Hij leek nou niet echt in een opperbest humeur, en Ghostpaw vroeg zich af of hij er nu wel goed aan deed hier te zijn. Waarschijnlijk liep hij nu alleen maar weer in de weg voor Wolfpaw. Hij had net zo goed in Apprentices Den kunnen blijven. Hij merkte wel dat hij hier niet echt welkom was. Nou ja, niet zijn probleem. Hij had ook het volle recht hier te zijn. De begroeting van Wolfpaw klonk ook niet erg vriendelijk, eerder kwaad. Ghostpaw schonk hem een glazige blik. Hoewel hij nooit beleefd was, had hij ook geen zin zich als een asociaal iemand te gaan gedragen, het was tenslotte iemand die bij hem in de Clan zat. Het had zijn broer zelfs kunnen zijn. Maar hij had geen broers, voor zover hij wist. Hij had geeneens ouders. Het maakte hem ook weinig oud. Best vreemd dat hij het voor Fearkit dan wel zo erg vond dat ze geen ouders had. "Ghostpaw," hoorde hij nu de stem van Wolfpaw zeggen. De toon klonk echter een stuk vriendelijker dan daarnet, wat Ghostpaw ook meer motiveerde om normaal te reageren. Hij keek Wolfpaw aan met een vragende, ietwat nieusgierige blik. "Heb jij familie die je kent? Ik bedoel niet dat de hele Clan je familie is, maar ouders of borers en of zussen?" luidde de vraag die Wolfpaw aan hem had gesteld. Hij moest de woorden van de grijze kater echter even laten bezinken. Het was toch wel een vraag die een beetje uit het niets kwamen, en hem niet helemaal lekker zat. Hij keek Wolfpaw even aan, voordat hij een antwoord zou geven. Hij had ook niet echt nagedacht over het feit dat hij nog familie zou kunnen hebben. Hij schraapte zijn keel even. "Ik heb geen familie... Die ik ken," antwoordde hij toen. "Ik heb er nooit echt over nagedacht. Ik bedoel, ik zou wel familie kunnen hebben, maar ik heb geen idee wie het zijn. En anders hadden ze het me wel verteld, toch?" Hij had altijd maar klakkeloos aangenomen dat hij geen familie had. Als hij al ouders in deze Clan had gehad, dan had hij dat vast wel geweten, toch..?