• Everybody wants to rule the world

Met rustige passen wandelde ze verder. Maar toen ze echter zijn schim zag verstijfde ze even en keek ze met haar groene ogen naar hem. Haar maag draaide een keer, het voelde niet goed, helemaal niet en dat wist ze maar al te goed. Even keek de mooie poes naar de kater en slikte ze voorzichtig waarna ze rustig een stap terug nam. Ze slikte even... Hij zou zich vast afvragen waarom ze bang voor hem was, waarom hij haar haatte. Maar dit was gewoon nu zo en hij zou nooit meer anders krijgen, van niemand. "Welcome to your life, monster," zei ze verbitterd.

{Whitelion •}

De wind woei door zijn vacht en liet zijn lange witte haren wapperen in de wind. De grote kater zat bewegingloos in het veld, een harig standbeeld in een eenzaam maanlandschap. Het gras om hem heen bewoog mee met de wind, dezelfde richting uit als zijn haren. Zijn verschillend gekleurde ogen staarden recht voor zich uit, geen enkele emotie in hen zichtbaar. Zijn pluizige staart lag om zijn witte poten gedrapeerd en verborg grotendeels het grote litteken op zijn zij. Zijn oren spitsten zich toen hij pootstappen hoorde, maar zijn hoofd keerde zich niet in de richting van het geluid. De wind waaide de andere richting uit, dus hij kon niet ruiken wie het was, maar de stem was pijnlijk bekend. Monster, dat woord beschreef zijn daden vast perfect. Hij was een monster, een beest zonder compassie, die iedereen die in de weg zou staan zou uitroeien. Hij slikte even en sloot zijn ogen, willend dat het zou lijken alsof zijn lot anders was, al was het maar heel even. Het was niet zoals iedereen dacht, dat hij hiervoor gekozen had. Dat hij wou slecht zijn. Integendeel zelfs, hij had dit leven nooit gewild. Hij had een gelukkig gezin willen zijn, zijn kittens zien opgroeien en goede warriors zijn. Hij wou dat hij kans maakte op promotie, om deputy te worden en later misschien leider, maar hij wist dat hij die kans verspeelt had. Everstar vertrouwde hem niet, en zelfs als hij ooit deputy werd en ze stierf, dan nog was de kans dat Starclan hem accepteerde als leider en hem zijn negen levens gaf, zodat hij Whitestar zou heten, nul komma nul procent. In gedachten verzonken negeerde Whitelion de stem van zijn dochter, en bleef hij zitten als een standbeeld in dit godvergeten land.

Ze gromde even luidkeels. Hoe durfde die schurft hem zo te negeren. "Hoe durf je je eigen dochter zo te negeren!" gromde ze luid. "Alsof je me nog niet genoeg hebt aangedaan, negeer je me nu ook al!" Bromde ze luid. Toen viel er een stilte en knipperde ze even rustig met haar ogen, nee, dit moest ze kalm zeggen en dan zzou ze hem breken. Hij zou ervoor boeten haar tegen te houden en Deter te haten. Hij was verschrikkelijk, deze kater. Haar vader waar ze ooit naar opkeek, was een monster en dat zag ze best. "Whitelion," zei zze vervolgens. "Ik word moeder," zei ze dan maar.