Take me somewhere new

Onderwerp: Take me somewhere new za 7 feb 2015 - 21:57

Haar witte pootjes slopen over de eeuwige weides van de Starclan achter haar eigen staart aan. Na een lange tijd achter haar eigen staart gejaagd te hebben voel ze duizelig neer. Ze schudde haar gekleurde kopje en stond wiebelig op speels kijkend naar haar staart die haar nog steeds uitdaagde. Ze had het begin van de dag haar zusje gevolgd op de grond en gekeken hoe zij haar leven leidde. Als ze nou gewoon niet zo stom was geweest om het kamp in te rennen op zoek naar Lucretia Dovewing of hoe ze zich nu noemde het maakte haar vrij weinig uit. Ze zou voor haar altijd Dovewing heetten. Eigenlijk stiekem kon ze niet wachten op vele jaren later dat Lucretia haar leven geleid had en ze rustig en kalm was gestorven aan ouder dom en ze haar zusje weer kon zien. Ze mistte haar enorm, ze was hier redelijk alleen ze had wel Dreamheart die voor haar een soort van moederfiguur was in de Starclan maar verder liepen veel katten weg. Ze was druk en hyper actief en wilde alleen maar spelen.
Ze werd ruw uit haar gedachtes gerukt toen er een apprentice, een kattin nog jonger dan dat zij was. Ze schatte haar op een leeftijd van acht, negen misschien zelfs tien manen. Hoe kon zo een jonge poes nu al in de Starclan zijn. Haar nieuwsgierigheid werd haar bijna meteen te veel. 'Hoe kom jij zo jong in de Starclan' vroeg de calico poes vrolijk.

+ Eerste post voor Willowpaw

Onderwerp: Re: Take me somewhere new zo 8 feb 2015 - 11:56

De zilvergestreepte poes sloop argwanend naar een vogeltje, maar toen ze erop wou springen bleef het gewoon zitten. Yeah right is waar ook.. ze was dood. Ze was in deze hel beland. Met hangende staart liep ze verder over de heide waar ze vroeger dol en speels achter konijnen jaagde met Dyingblack en waar ze zelfs nog op onderzoek was geweest met Carrotpaw. Ze wist nog goed dat ze hier Dyingblack had ontmoet toen de jonge kat als kitten uit het territorium wou sluipen en niet veel later was deze zwarte raaf haar mentor geworden. Willowpaw had hem zien sterven, hij had zich bij haar in de hel gevoegd. Maar nooit had ze hem opgezocht of 'verwelkomt' in deze hel, hij had haar immers niet beschermd in de strijd van haar dood. De poes zuchte en neuriede met een miniem lachje een liedje, "Voices, voices, carry on the wind. You will smile and love your mind"

Een stem scheurde haar eerste eerste liedje in tijden aan stukken, 'Hoe kom jij zo jong in de Starclan' de stem had vrolijk geklonken en toen Willowpaw ineengedoken opkeek zag ze een jonge krijgskat, ze kwam haar niet bekend voor en leet Willow denken aan hoe ze was toen ze jong was. Al was deze poes callico in plaats van zilvergestreept. "pijnlijk veraad" zei ze met licht ontblote tanden, haar cyaanblauwe ogen stonden angstig. Van het pleziertje dat ze net had was nog maar weinig te merken. Werd ze ooit nog terug als vroeger?