My great escape!

Vanuit de schaduw keek hij toe hoe verschillende katten langs liepen. Boring. Waarom gebeurde er nooit eens wat leuks in zijn leven. Al zijn broers waren weg, waarschijnlijk iets nuttigs aan het doen, en Nightkit? Zijn zusje was waarschijnlijk iets anders nutteloos aan het doen. Net zoals hij. Ze leken dan ook in bijna alles op elkaar. Uiterlijk en innerlijk. Alleen dacht zij meer over dingen na. Nadenken had je niet nodig om echt te kunnen leiden, dus waarom tijd eraan verspillen? De grote kater kwam overeind en liep zonder verder na te denken het kamp uit. Misschien viel er iets te beleven bij de Sunningrocks? Battlesong wist dat ze die nog goed beschermde. Het was nog niet zo lang geleden sinds het grote gevecht waarbij ze de rotsen waren kwijtgeraakt. Al was er sindsdien best veel gebeurd. Zoals het feit dat hij een Firestar kloon had gevonden. Ze hadden het poesje zelfs Firekit genoemd, hoe origineel. Over het algemeen had hij het niet op kittens. Al helemaal niet op arrogante of zeurderige kittens. Inmiddels stond hij bij de rotsen en bekeek het gebied met interesse. Het duurde even voor hij een kleine kat opmerkte die er ook stond. De kat leek rond de kitten/apprentice leeftijd. Meer kon hij vanaf hier niet opmaken. Zijn nieuwsgierigheid dwong hem naar voren te stappen. Hij maakte zich geen zorgen om grenzen of andere onbelangrijke dingen. 'Dus, de grote Riverclanwarrior bezoekt zijn rotsen?' miauwde hij sarcastisch. Zijn blik gleed over de kat, nope, hij was niet onder de indruk.

O, dus het mormel dacht dat ze beter was dan de rest. Hij zag de arrogante beweging die ze uitvoerde heus wel. Zijn ogen vernauwde bijna onmerkbaar. De brede grijns op de snuit van de poes stond hem niet aan, helemaal niet. 'Mooi om te weten.' Het was duidelijk dat deze kat te jong was om warrior te zijn. Als apprentice zou ze dit moeten weten. Battle wist nu zeker dat hij tegenover een kitten stond. Hoe zou ze het kamp uit zijn gekomen? Blijkbaar waren de Riverclanners gewoon dom. Hij keek toe hoe ze ging zitten. Een paar stappen waren genoeg om bij haar te komen en de genadeslag uit te delen, maar hij was geen moordenaar, niet meer. 'Zie ik eruit alsof dat me iets kan schelen?' Net zo arrogant als het kitten keek hij terug. Ook Battle zette zijn vacht op waardoor het duidelijk werd dat hij een stuk groter was. Bovendien had hij het handige voordeel dat deze poes waarschijnlijk nooit de echte Silverstar had gezien. Dezelfde truc die hij al eerder had gebruikt zou hij nu ook weer toepassen als ze om zijn naam vroeg, dan zou ze niet meer zo brutaal zijn. Een grijns verscheen rond zijn lippen bij het idee. Stom kitten.

Arrogant klein kitten v.s. arrogante grote warrior. Daar begon deze situatie op te lijken. Het was wel amuserend. Dit kleine Rivierclanpoesje dacht dat ze hem aankon. Mis. Ze tilde haar kop op en Battle zorgde ervoor dat ze elkaar bleven aankijken. De boodschap die hij had voor dit wezen moest duidelijk zijn. 'Iedereen behalve ik blijkbaar.' De kater kon de laatste keer dat hij de regels had opgevolgd zich nauwelijks herinneren. Altijd deed hij wel iets dat verboden was maar met praatjes bleef hij uit de probleem. Dat terwijl hij nooit echt plande wat hij zei. Het verliet zijn mond zomaar maar meestal precies op het juiste moment. Het was een gave. 'Ik houd me nooit aan de regels, nu dus ook niet.' Hij keek het poesje indringend aan. 'Goed dat je pappa daarvoor heeft gezorgd, zeg hem maar dat ik trots ben. Of wacht, dat ben ik niet. Die loser heeft nog moeite met het bevechten van een vlieg.' Hij zette nog een stap naar voren. Zijn spieren waren gespannen en hij was duidelijk de betere van de twee. Alles aan zijn houding straalde arrogantie uit tegenover dit minderwaardige wezen.