Damn it… where are they

Onderwerp: Damn it… where are they do 5 maa 2015 - 18:00

Zijn oren lagen zoals altijd plat in zijn nek. Hij had wel eindelijk de tijd genomen om zijn halsband goed vast te maken, zodat die niet de hele tijd dat irritante rammelende geluid maakte. Het geluid was weer weg, waardoor je hem niet meer hoorde aankomen. Zijn groengele ogen stonden sarcastisch en sadistisch terwijl hij door het twoleg parkje sjouwde in de richting van rogue gebied. Hij meed Moonwhite haar territorium al een hele tijd en ook dit keer liep hij er langs. Hij was niet van plan om er heen te gaan, omdat ze hem gekrenkt had. Ze had hem heel duidelijk verteld dat ze hem nooit meer wilde zien en daarom had hij zijn hart compleet van haar afgesloten, maar bij zijn kittens lukte dat niet. Het frustreerde hem dat hij niet wist waar ze uithingen. Het deed hem pijn al was dat van de buitenkant niet te zien, hij was er heel goed in om dat voor alles en iedereen te verbergen. Hij sjouwde stug verder zonder op zijn omgeving te letten. Eigenlijk was hij van plan geweest om te gaan jagen, maar dat had hij alweer aan de kant gezet. Zijn hersens maalden te erg en dan had dat toch geen zin, want dan werd hij steeds weer afgeleid. Het werd echt tijd dat hij één van zijn kittens vond, anders zouden er nog meer katten het loodje leggen omdat hij zich niet kon beheersen als hij iemand ondervroeg. Eerst eentje en dan de rest, want hij moest en zou ze allemaal vinden. Hoe Moonwhite ze ook bij hem weg probeerde te houden.

[Clouddust]

Moe en gefrustreerd banjerde Cloud door het bos. Alles was stom, de wereld was stom, mama deed stom, zijn broertje leek veel te afwezig wat ook stom was, zijn zusje zag hij niet meer omdat ze altijd op pad was wat ook stom is, en dan als klap op de vuurpijl zag hij zijn vader ook niet meer. Cloud kon het niet meer aan. Alles was in no-time ontzettend snel veranderd. Hij miste zijn zusje, zij kan het niet goed vinden met Moonwhite, hun moeder, en ook al snapte Cloud dat niet omdat hij zelf zo van zijn moeder hield, hij miste haar aanwezigheid ondanks haar onophoudelijke getreiter. Cobra, zijn broer, leek afweziger dan ooit. Wat was er toch met die kat? De broers spraken elkaar nauwelijks. Cobra is echt een outsider geweest lijkt wel. En dan blijft hij over, de enige van het nest die probeert hoop te vinden, maar dat lijkt zo moeilijk. Sinds zijn moeder terugkwam van een praatje -tenminste, dat vertelde ze Cloud- met Claw, was alle moed en hoop uit haar ogen verdwenen en zag Cloud alleen nog maar verdriet en boosheid wanneer hij naar haar keek. Dit maakte hem doodongelukkig, het liefste wat hij wilde was dat zijn moeder vrolijk was. Ook Claw, zijn stoere vader, was al moons nergens te bekennen, en Cloud miste hem ook. Hij voelde zich zo alleen, hij had eigenlijk niemand om zich heen die nog een beetje met hem zou kunnen optrekken. Cloud kwam aan bij een kleine plas. Hij staarde naar zichzelf, toen de plas als een spiegel zijn beeld weerkaatste. Hij zag een jonge, langharig witte kater, wiens vacht dof was en wiens blauwe ogen treurig in het water priemden. Hij had er heel energiek uit kunnen zien, als hij zichzelf niet zo verwaarloosd had door spijt en verdriet. 'Wat maakt het ook uit. Ooit wordt het beter, dat moet wel' murmelde hij in zichzelf. Hij strompelde verder, naar een steen bedekt met een dikke laag mos. Daar zakte hij ineen, zodat hij naast de steen kwam te liggen.
Opeens hoorde hij geritsel achter zich. Een bekende geur ontmoette zijn neusgaten, een geur zo vertrouwd, maar vermeng met iets waar hij erg angstig van werd. Hij nam een sterke bloedgeur op, maar die andere, vertrouwde en sussende geur leek sterker. Claw! Cloud sprong op. Zijn moeheid leek verdwenen. Zijn vader was hier! Tenminste, waarschijnlijk. Misschien was hij wel gewond? Of droeg een andere kat hem door het bos? Nee, dat kon niet. Zijn vader was de dapperste en sterkste kat die hij kende. Maar wat had hij hem al lang niet meer gezien zeg. Cloud voelde zich iets beter, misschien zou hij eindelijk achter het antwoord komen op zijn vraag waarom de familie opeens zo uit elkaar ligt. 'Papa?' miauwde hij zacht. 'Papa Claw?'.

- OOC: door mijn inactiviteit heb ik eerst de hele geschiedenis terug moeten lezen van de breuk tussen Moon en Claw, vandaar dit lange stukje cx

Het was de geur van zijn zoontje die hem plots stil liet staan. Het was de eerste keer in tijden dat er even emotie in zijn groengele ogen te zien was. Ze flikkerden hoopvol op, want was de geur vers? Hij opende zijn bek en bracht zijn kop naar de grond, waardoor de geur meteen zijn kant op dreef. De geur was meer dan vers, Clouddust was vlakbij. Er veranderde iets in hem, waardoor hij wat leek te ontspannen. Alle druk die hij gevoeld had leek een beetje van hem af te glijden alsof hij eindelijk gevonden had wat hij zocht en dat was ook zo. Ooh wat hoopte hij dat Moonwhite hem niet zwart had gemaakt en dat zijn zoon nog met hem wilde praten. Hij moest hem zien, dat moest gewoon. Hij zocht al zo’n tijd naar ze, omdat zijn kittens belangrijk voor hem waren. Het waren de enige katten waar hij echt om gaf en ergens was dat een zwakte. Het betekende dat iedereen hem pijn zou kunnen doen als zijn kittens iets overkwam. Toch had hij er nog nooit spijt van gehad, want hij zou de jonge katten niet meer kunnen missen. Daarom had het hem ook echt pijn gedaan toen Moonwhite ze bij hem weg probeerde te houden. Hij veranderde van koers en liep in de richting van Cloud terwijl hij voelde hoe zijn hart in zijn keel begon te kloppen, was hij nou zenuwachtig? Voor het eerst in zijn leven voelde hij iets wat hij niet helemaal kon plaatsen. Toen de stem van zijn zoontje zijn gehoorgang raakte, bewogen zijn oren voor het eerst ietsje naar voren. Het was maar een fractie, maar dat was al heel veel voor hem. Hij was zich bewust van de halsband om zijn nek, maar nou Moonwhite het wist kon hij het ook niet meer voor zijn kittens verbergen. Hij was zoals hij was en hij hoopte dat zijn kittens hem daardoor niet anders gingen bekijken. Hij voelde zich warm worden toen Clouddust naar hem riep. “Ik ben hier.” De hardheid klonk nog wel wat door in zijn stem, maar het sarcasme en sadisme was eruit verdwenen. Zijn ogen hadden een zachte gloed gekregen terwijl hij naar zijn zoontje liep. Hij drukte even zijn wang tegen die van hem en gaf hem toen een lik over zijn oor. “Hallo Cloud, ik heb je gemist jongen.” Er verscheen zowaar een waterig glimlachje om zijn lippen. Hij ging voor zijn zoon zitten en keek hem aan. "Hoe gaat het met jou?” Vervolgde hij toen.

Hij was hier! Hij was er gewoon! Eindelijk zou Cloud zijn vader weer terug zien. De witte kater ging rechtop zitten en snoof de geur op. Ja hoor, daar kwam een zwarte gedaante hem al tegemoet lopen. Hij drukte zijn wang tegen die van Cloud. Voor een vrij lang moment voelde Cloud zich dolgelukkig, eindelijk weer herenigd met een familielid. 'Ik jou ook, pap' antwoordde de witte kat op zijn vaders woorden. Zijn volgende vraag liet hem een beetje schrikken. Nee, het ging helemaal niet zo goed met hem. Moest hij dat toegeven? Hij was nog vaak bij zijn moeder, maar hij ging er eigenlijk nog vaker alleen op uit. Dan sliep hij de nacht alleen in een verlaten hol of grot die hij dan toevallig vond. Hij kende het territorium nu ook wel. Maar zou zijn vader het goed vinden om te horen dat hij nog steeds vaak bij zijn moeder was? Zou hij dan nog wel met hem willen praten?
Cloud vond niet dat zijn vader slecht was. Ja, hij was een BloodClanner en hij vermoordde katten. Maar die katten zouden zijn leven in gevaar kunnen brengen, Cloud zag het als een soort zelfverdediging. En wat maakt het uit dat hij van de Bloodclan is? Cloud doet ook normaal tegen katten van bijvoorbeeld de Riverclan, waar hij dan toevallig de geur opvangt. Niet dat hij overdreven aardig doet. Beter zegt hij eigenlijk helemaal niks, want Cloud is nog steeds best verlegen. 'Uhm..' begon hij. Wat moest hij doen? Zeggen dat hij de tijd van zijn leven had? Nee, natuurlijk niet. Claw zou hem nooit geloven. Life is hard, dat weet elke kat. Het gaat niet over rozengeur en maneschijn. Jammer dan. 'Om eerlijk te zijn gaat het niet goed met me, pap' zuchtte hij. Hij legde zijn staart om zijn poten en rilde even. Gewoon eerlijk zijn, maar niet té eerlijk. 'Ik zie mama nog wel eens. Dan praten we even, ik heb nog steeds gewoon wel een goede band met haar. Maar mijn zusje en mijn broertje zie ik niet meer. Yinyang is weggelopen. Ik weet niet waar Cobra is. Ik mis ze best wel...'. Cloud haalde even snel adem. 'Verder heb ik jou gemist. En het leven is gewoon moeilijk. Ik leef nu best vaak alleen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik in deze tijden moet doen...'. Hij stopte. Een traan wilde ontsnappen vanuit zijn blauwe oog maar hij dwong hem om binnen te blijven. Zo, nu wist Claw alles wat in hem omging. Hij kon het vast wel vertellen, die kat was Clouds vader. 'Maar pap, hoe gaat het met jou?' miauwde hij om van onderwerp te veranderen.

Ja, hij hield echt van zijn kittens. Zelfs van de zachtaardige en verlegen Cloud. Hij maakte zich vaak zorgen om de jonge kater, omdat hij zo zacht was. Hij hoopte dat het zijn leven niet zou beïnvloeden, niet op een negatieve manier. Als het hem zou helpen dan was dat alleen maar goed, maar het moest hem niet in de weg gaan zitten. Soms dacht hij wel eens of Clouddust de zacht kant van zowel Moon als hem gekregen had. De zachte kant die zijn vader bij hem compleet verwoest had, al was het niet helemaal weg. Bij zijn kittens kwam het weer een beetje omhoog, al zou hij nooit zo liefdevol zijn als andere vaders. Hij was wel degelijk zachter in hun buurt. Hij spitste dan ook zijn oren toen zijn zoon zei dat hij hem ook gemist had. Zijn oren gleden alleen wel weer wat opzij toen hij de aarzeling hoorde toen Cloud wilde vertellen hoe het met hem ging, ging het niet goed met zijn sneeuwwitte zoon? Hij luisterde naar zijn verhaal zonder hem te onderbreken. “Voelt het alsof je geen thuis meer hebt Cloud?” Hij gaf een lik over het oor van zijn zoon. Hij zou willen dat hij kon aanbieden dat hij bij hem kon blijven, maar hij zou het hem niet aandoen om bij de Bloodclan in de buurt te komen. Dan zou hij zich bij de Elite aan moeten sluiten en hij was bang dat zijn zoon dat niet aan zou kunnen, het zou hem kapot maken. “Ik heb verhalen gehoord over dat Yinyang op onderzoek uit is en getraind wordt door andere katten.” Nee, dat beviel hem helemaal niet, verre van zelfs. Dat ging hij nou alleen niet aan Cloud vertellen, dat was geen relevante informatie want hij wilde zijn zoon juist gerust stellen. “Waar Cobra uithangt weet ik ook niet, ik probeer hem te vinden.” Even werden zijn ogen donker, maar al snel verdween de duistere blik weer. “Jij hoeft je geen zorgen over hen te maken Cloud en ik wilde dat ik kon zeggen dat je bij mij kon blijven.” Hij zuchtte even zacht en gaf zijn zoon nog een lik over zijn oor. “Maar je zal het niet leuk vinden in de Bloodclan.” Het volgende wat hij ging zeggen was tegen zijn principes in, maar misschien zou het de jonge kater kunnen helpen. “Wil je moeder niet samen met je optrekken?” Hij wist dat hij dan waarschijnlijk veel minder de kans had om hem te zien, maar misschien zou hij zich wel minder alleen voelen. Toen zijn zoon vroeg hoe het met hem ging glimlachte hij enkel. “Met mij gaat het wel hoor jongen.” De warme gloed verscheen weer in zijn ogen. “Maar met jou moet het ook goed gaan. Ik wil niet dat je je ellendig voelt.”

'Voelt het alsof je geen thuis meer hebt, Cloud?' Die vraag brak Clouddust van binnen. Nee, hij had geen thuis meer. Hij was zijn zusje kwijt, waar zou zij uithangen? Wat zou er van haar gekomen zijn? Cobra praatte niet met hem en Moon, ja Moon... Zijn moeder van wie hij zoveel hield. Zij was er wel voor hem, maar dat wilde hij moeilijk geloven. Het voelde alsof hij er helemaal alleen voor stond. Hij moest eerlijk zijn. 'Ja, precies..' jammerde hij zachtjes. Hij voelde zich ellendig. Toch bleef hij doorluisteren naar zijn vader. Wat? Werd Yinyang getraind door een andere rogue? Ergens voelde Cloud trots voor haar zus, dat ze dat zelf had kunnen ondernemen, maar ook jaloezie omdat zij dus gewoon op katten kan afstappen... En zij werd nu veel sterker daardoor. Ook voelde hij zich boos, hij was best boos op haar, ze had hem nooit meer gezocht en ze hadden elkaar al zo lang niet meer gezien. Ze waren siblings, after all. Die zijn er voor elkaar. Stilletjes knikte hij. Hij luisterde. 'Maar papa...' begon hij. Claw gaf hem een lik over zijn witte oor. 'Maar je zal het niet leuk vinden in de Bloodclan'. Nee, dat leek Cloud wel duidelijk. Zijn vader rook naar bloed en had wat bloedplekken. Hij was bang voor de BloodClan, een grote moordende Clan in zijn ogen, met één lichtpunt dat toevallig nu voor zijn neus stond. Hij wist dat zijn vader hem niet zou aanvallen. 'Ik wil heel graag met mama optrekken, maar ik weet niet of ze dat wilt'. Dat kon makkelijk zijn, want Yinyang had haar verlaten en wilde haar nooit meer zien, dat wist Cloud wel. Yinyang zou haar makkelijk iets aan kunnen doen. Cobra hangt ergens anders uit, maar waar... Cloud zou zijn vader dan niet zo vaak meer kunnen zien, dat wilde hij eigenlijk niet. Hij wilde hem blijven vragen hoe het met hem ging, en ook in de BloodClan. Hij had iets gehoord dat zijn vader nu leider was? Ach ja, hij wist er toch weinig van. Wat wist hij wel? Claws ogen werden warmer, wat Cloud weer beter liet voelen. 'Maar met jou moet het ook goed gaan' zei zijn vader. Ja, maar hoe? 'Maar papa, wat moet ik doen... Ik mis mama, ik mis Cobra en Yinyang, ik mis hoe het ooit was en ik voel me zo ontzettend alleen hier, op deze wrede wereld' Zuchtend liet hij zijn hoofd zakken, en keek niet meer naar boven.

“Cloud.” Zei hij zacht maar duidelijk om de aandacht van zijn zoon compleet op hem te vestigen. “Je kunt veel meer dan je denkt. Je kunt je eigen thuis maken, een plek waar je je veilig voelt. Je kunt een kat zoeken die je graag mag en waar je samen mee wilt optrekken. Ik wilde dat ik je een thuis aan kon bieden, maar dat kan ik niet. De Bloodclan is niet goed voor jou. Je kunt mij altijd opzoeken als je wilt, want ik merk het wel als je in de buurt bent. Jou geur zal ik overal herkennen.” Hij duwde zijn neus in de vacht van zijn sneeuwwitte zoontje. “En ik weet zeker dat als je het aan je moeder vraagt ze niets liever wil.” Ondanks alles wist hij dat zelfs Moonwhite gek was op hun kittens. Dat hij haar niet meer kon verdragen betekende niet dat hij zijn kittens bij haar vandaan wilde houden. Ze moesten doen waar ze zich zelf prettig bij voelden, hij wilde dat ze gelukkig waren. De enige katten in zijn leven waarbij dat hem echt gemeend interesseerde. Hij stopte even met praten toen Clouddust weer wat tegen hem zei. Meteen keek hij de jonge kater weer aan. “Je kunt alles doen wat je wilt Cloud. Je bent een vrije kater en je kunt staan en gaan waar jij wilt. Als je mama mist of je zus en je broer dan zoek je ze op. Zoek net zo lang totdat je ze gevonden hebt als dat is wat jou hart je ingeeft.” Hij zuchtte even terwijl hij voor hem uitstaarde. Hij wilde een goede vader zijn, maar hij wist zelf ook wel dat hij dat niet was. Het voelde alsof hij Cloud liet stikken en dat deed hem pijn, echt pijn. En voor het eerst in zijn leven bood hij zijn excuses aan. “Het spijt me.” Zei hij terwijl zijn blik weer naar zijn zoon gleed. “Ik heb er een zooitje van gemaakt, Moonwhite heeft er een zooitje van gemaakt. Het valt niet goed te praten. Ik hoop dat jij een betere kat wordt dan dat wij ooit kunnen zijn.” Hij gaf Cloud nog een lik over zijn oor en zijn blik werd wat afwezig, hij was in overpeinzing.

Onderwerp: Re: Damn it… where are they