Hello sweetie

Als hij er zo over nadacht, zat hij veel vaker bij de Twolegs of was hij op zoek naar Lightleaf dan dat hij op BloodClan terrein was. Kon hij zichzelf nog wel een BloodClan lid noemen? Ja, duhh. Wat denk jij nou?! Wil je bij de Kittypets? Tot zijn schrik wist Hate het niet. Het liefst was hij bij Lightleaf, maar hij kon niet zomaar van de ene Clan in de andere komen, zonder een echt goede reden. Natuurlijk kon hij met het argument liefde komen, maar hij betwijfelde of de Clanleaders dat genoeg zouden vinden. Maar voelde de BloodClan nog als zijn thuis? Nee. Zijn thuis was bij Lightleaf. Zijn Lightleaf.
Voor de Den van een Twoleg, onder een dikke boom, zag de zwarte kater iets glinsteren. Nieuwsgierig trippelde hij naar de boom toe, nadat hij zich ervan zeker had gemaakt dat er geen Kittypets in de buurt waren. Wat...? Hate snuffelde aan het glinsterende ding. Verbaasd deinsde hij achteruit. Er zat geen geur aan. Alles rook ergens naar, maar dit... Niets. Voorzichtig bewoog de BloodClanner weer naar het ding. Toen hij er weer recht voor stond, stak hij zijn poot uit en gaf het ding een zetje. Het ding wiegde een beetje, maar rolde niet weg. Voor zover Hate kon zien was het rond, dus waarom het niet rolde was een raadsel. Hij gaf nog een zetje, harder dit keer. Nog steeds wiegde het alleen maar. Oke, hij zou het nog een laatste keer proberen, maar nu nog harder. En deze keer rolde de bal zo ver dat het bijna tegen de Twoleg Den aan rolde. Whoops. Hate stond op het punt naar het ding toe te lopen, toen hij merkte dat er iemand naar hem keek. Een gelapte poes keek hem met een geamuseerde blik aan vanaf haar plekje op de schutting. 'Goedemiddag, eerwaarde,' zei ze vriendelijk. Hate trok een wenkbrauw op. 'Ja, jij ook,' antwoordde hij en liep naar het ding toe. Rollen was misschien niet zo'n goed idee, dus in zijn bek oppakken leek hem slimmer. Als hij dit mee naar huis kreeg, zou hij het aan Lightleaf geven. Hij likte zijn lippen en deed zijn bekje open. Maar de bal was veel te groot en zou met geen mogelijkheid in zijn bek passen. Toch probeerde hij het. Op dat moment raakte zijn tong het ding. Vol schrik deinsde Hate voor de tweede keer achteruit. Gatverdamme wat was dat vies! Achter hem lachte de poes zacht. Met een ruk draaide Hate zich om. 'Jij vind dit grappig?'

{+ Eerste post voor Lightleaf}

Lightleaf huppelde bijna door het bos. Na een tijdje moest ze het snelle tempo opgeven en wandelde ze gewoon door. Nog niet lang geleden had ze hem geroken. Na enige verwarring was ze beginnen rennen. Het was verder dan verwacht, wat goed was, anders had ze misschien in een gevecht komen staan. Nu ze even kon denken ondervond ze dat ze wel héél blij was hem te zien. Lightleaf sloeg linksaf en controleerde of er geen andere katten in buurt waren. Ze fronste toen ze merkte van wel, blijkbaar was dit hun -weer- niet gegund. Voorzichtig gluurde ze over de struiken heen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze hem zag zitten. Het contrast van de witte ijzel en zijn zwarte vacht liet haar nog een beetje verder smelten. Toen ze niet direct iemand zag keek ze nog eens rond en stapte net iets verder. Ze zouden haar al geroken hebben mochten er gemene katten zijn, toch? Lightleaf kuchte en wachtte met glinsterende ogen tot het moment waarop Hate haar zou opmerken.

Een geluid achter hem, wat klonk als een zucht. Was het de poes? Nee, die keek hem met een uiterst geamuseerde blik aan, maar had niet bewogen. En zelf was hij het ook niet. Dat betekende... Dat er nog iemand anders was. Met een ruk draaide Hate zich om. En daar stond ze, knap als altijd. Lightleaf. Zonder op de andere kat te letten rende de kater op zijn liefde af. Nog net op tijd remde hij, zodat hij niet tegen haar aan zou botsen. 'Ik had je gemist,' fluisterde hij, terwijl hij zacht begon te snorren. Hij gaf een lik over haar kopje. 'Je weet niet hoe lang ik al had gehoopt op dit moment.' En toen schoot de andere kattin weer zijn gedachtes binnen. Oh StarClan...
Alsof de poes zijn gedachtes kon lezen, kwam ze met een sierlijke pas op hen af gelopen. 'Zozo, iemand hier heeft een minaar,' zei ze met een zangerige stem. Hate keek haar woedend aan. 'Hou je erbuiten, dit zijn niet jouw zaken.' Hij hoopte dat dit niet weer mis zou gaan. Zoals het altijd ging. 'Lightleaf, dit is één of andere domme kat die ik tegen kwam,' hij wierp de kat een boze blik toe, 'en Domme Kat, dit is Lightleaf. Zo, nu kennen jullie elkaar en kan je weer ophoepelen.' Dit had hij tegen de kattin. 'Oh, maar ik vond het net zo leuk worden,' reageerde ze, met een glimlach.

Een hoop vlinders fladderden op toen ze hem zag aanrennen. 'Ik had je gemist,' liet hij de vlinders weten, waarop ze enthousiast reageerden. Lightleaf smolt tegen hem aan en liet de woorden over haar heen komen. Haar tengere lichaam paste perfect bij Hate. 'Zozo, iemand hier heeft een minnaar' klonk het. Haar hart sloeg een tel over. Met grote ogen keek ze een gelapte poes aan, ze leek wel een beetje op die poes van de dode kitten. Ze kreeg nog kippenvel als ze aan het moment terugdacht. Hate snauwde iets tegen haar. 'Lightleaf, dit is één of andere domme kat die ik tegen kwam,' ze keek van de ene kat naar de andere terug. Zolang dat hij haar een domme kat vond...Ze was een Kittypet, Hate zou haar nooit leuk vinden. Maar niemand had ook gedacht dat hij háár leuk zou vinden, toch? Ze schudde de gedachten uit haar hoofd. De kater stelde ze aan elkaar voor. 'Oh, maar ik vond het net zo leuk worden,' reageerde ze op Hate's bevel, waarvan ze even dacht dat het tegen haar bedoeld was. De vlinders waren vertrappeld door een scherp gevoel van onrust. Haar ogen flitsten heen en weer en weer kwam een herinnering boven. Die keer dat ze net een keuze moest maken tussen de clan en Hate was ze als een laffe kat weggelopen. Lightleaf leunde tegen Hate aan. 'Kom, laten we naar ergens verderop gaan,' fluisterde ze in zijn oor. De bruine kattin knikte eens naar de lapjeskat waarop ze met een smalende glimlach reageerde.

Hate hield Lightleaf scherp in de gaten toen de andere poes praatte. Maar hij kon van haar houding niet opmaken wat haar reactie was. 'Kom, laten we naar ergens verderop gaan,' fluisterde ze in zijn oor. Hij knikte en begon toen weg te lopen. 'Ga naar je Kittypetvriendjes,' siste hij naar de lapjespoes. Hij wilde absoluut niet dat ze achter hen aan kwam. Toen versnelde hij zijn pas. 'Ik ben zo blij dat je er bent,' zei hij op gedempte stem. 'Ik had het niet veel langer zonder jou uitgehouden.' Hij ging Lightleaf voor, het bos in. Hopelijk waren er geen andere katten in de buurt die hun momentje kwamen verstoren.

Lightleaf probeerde zich doof te maken en stapte naast Hate het bos weer in. De poes hielt niet van die 'andere' kant van hem. Tegen haar was hij altijd zo aardig. Ze hielp zichzelf met haar te herinneren dat iedereen wel zijn mindere kantjes had. 'Ik ben zo blij dat je er bent,' Lightleaf voelde een stroom van tevredenheid toen haar gedachten werden bevestigd. Ze moest lachen om wat hij zei, blijkbaar vond hij het ook niet zo leuk. 'Ja hoor,' plaagde ze en ze raakte met het topje van haar neus de zijne aan. 'We zouden echt een manier moeten vinden om vaker af te spreken,ik kan moeilijk elke keer komen wanneer je ruzie krijgt met een kittypet.' de bruin gestreepte poes glimlachte liefjes naar hem. Ze zag een weerspiegeling van zichzelf in zijn pupillen. Lightleaf knipperde even zodat ze weer in zijn groene ogen kon duiken.

Hate voelde een tinteling door zich heen gaan toen hun neuzen elkaar raakten. 'We zouden echt een manier moeten vinden om vaker af te spreken. Ik kan moeilijk elke keer komen wanneer je ruzie krijgt met een Kittypet,' zei de poes. Hate lachte. 'We zouden gewoon een knopje moeten hebben waar we op kunnen drukken en iedere keer als ik druk verschijn jij,' antwoordde hij. Voor een moment leek hij te verdrinken in haar ogen. Haar geweldige bruine ogen. Niemand had zulke mooie ogen als Lightleaf. Zijn Lightleaf.
Gelukkig bleef de poes weg. Als ze weer terug kwam, zou hij haar echt een mep verkopen. Het zou hem niet uitmaken of Lightleaf erbij was, want dit was hun moment. Niemand zou het moeten verstoren.

OOC: Ben een beetje inspi-loos D: Misschien eventjes vragen in het AOT of iemand komt joinen? c:

Met een schok besefte ze dat ze haar vermoedens nog niet verteld had. Ze was zo opgegaan in het weerzien dat ze er niet eens aan gedacht had. Lightleaf was al manen aan het bedenken wat ze zou vertellen. Net nu hij iets aan het vertellen was over een knopje moest ze pas aan denken. Ze had zich het helemaal anders voorgesteld. Haar gemoedstoestand veranderde op slag. De bruine poes verschoof ongemakkelijk. Nu ze voor hem zat was het moeilijk te reageren. Ze moest denken aan een paar minuten geleden,toen hij die kittypet uitschold. In gevoel van onrust nestelde zich in haar borstkas. Als hij dat nu ook ging doen bij haar...Even dacht ze wel dat ze het geheim zou kunnen houden, toch voordat ze besefte dat dat nu onmogelijk was geworden. De realiteit haalde haar weer van de put op de vaste bodem. In een paars gehulde hemel werden haar woorden overgebracht. 'Hate, weet je nog toen je het over kittens had?' haar bruine ogen keken in die van hem. Ze stonden bezorgd, bezorgd om zijn reactie en als de 'als' -die onrustwekkend en langzaam aan het veranderen was in een zeker- het er goed vanaf zou brengen. De gedachte dat ze moest kiezen tussen Hate en Hen zou haar verscheuren. Wolkjes kregen in haar ogen de vorm van kittens. In haar hoofd zag ze de kleine warriors al zitten, opgekruld en veilig tot ze uit hun dromen werden gerukt om te gaan functioneren in de clans. Lightleaf wist dat als ze wou weglopen met de kat van haar dromend dat het nu moest gebeuren. Met alle risico's van dien. Misschien was het zelf al te laat.

Hate merkte dat de poes een beetje ongemakkelijk heen en weer schoof en nadat hij klaar was met praten, viel er een stilte. Een muis voor je gedachten, schoot het door zijn kop. Hij hoefde niet lang te wachten. 'Hate, weet je nog toen je het over kittens had?' zei Lightleaf, en hun blikken raakten elkaar. Wat? Is dit een bevestiging? Denkt ze er nu over na? Is ze zwanger? Wat?! De kater aarzelde. 'Je, eh...' zei hij. 'Mag ik... Hoe lang?' Maar misschien is het wel helemaal niet van mij. Oh als dat zo was, dan zat ze diep in de problemen. 'Je hebt ze wel van mij, hè?' Het kwam er heel agressief en boos uit. Dan zou ze in ieder geval niet liegen. Of juist wel. Hates gedachtes liepen door elkaar. De meest geweldige poes die hij ooit ontmoet had, kreeg kittens. Misschien waren ze van hem, misschien ook niet. Hij had zo veel dingen gedaan, zoals het vermoorden en afblaffen van zoveel katten en ze wist het. Ze hield van hem. Hij hield van haar. Hij besloot dat het niet uit zou maken als de kittens van iemand anders waren. Hij zou ze met liefde opvoeden.

Ze sloop stilletjes naar voren. Hate, Hate, Hate. Zo naïef, alsof niemand hem kon zien met zijn Thunderclan poes. Zira ontblootte haar tanden. Thunderclanners waren verraders, rotkatten die het waren. Haar rode ogen vernauwden zich toen ze het tafereel volgde. De twee waren duidelijk verliefd. Duidelijk. Die clangenoot van haar mocht wel wat voorzichtiger zijn, zeg. Ze zou hem is flink op zijn donder geven. "Zeg Hate," Miauwde ze, terwijl ze tevoorschijn kwam uit haar verstopplek, wat stapels hout. "Jij mag wel wat voorzichtiger zijn als je in het geheim met iemand afspreekt." Haar rode ogen schoten met een koude blik naar de Thunderclanpoes. Helaas herkende ze het mormel niet.

Vanaf het begin van het gesprek had Hellhound het al vanuit de schaduwen gevolgd. Het begon in de Twoleg place waar de rosse kater al snel zag dat het niet zo maar een Thunderclanner was. Nu waren ze inmiddels al op een andere plaats aangekomen, nog altijd was Hellhound onopgemerkt gebleven door de twee katten. Toch bijzonder met zijn grootte, en rode pluizige vacht. Hoe langer hij luisterde hoe sappiger het verhaal werd. Hate mocht hij niet, net zoals de Thunderclan, prima combinatie dus. "Zeg Hate," klonk een bekende stem plotseling vanuit de stapel hout een stukje verderop. Hellhound zuchtte, geweldig, het werd net zo sappig. "Jij mag wel wat voorzichtiger zijn als je in het geheim met iemand afspreekt." Vervolgde de stem waarbij een kattin zichtbaar werd. Het was Zira. "Ahw Zira je hebt het verpest, het was net zo'n sappig verhaal." Zei de rosse kater, zo genaamd bedroeft, met een grijns op zijn kop terwijl hij uit de struiken kwam gelopen. Rustig ging hij in de buurt van de drie andere katten zitten. "Eigenlijk had ik wat meer willen horen over dit verhaal. Praat gerust door, hoe meer ik te weten krijg hoe beter."

Ze durfde haar blik niet van Hate af te wenden. Toen hij vroeg hoe lang al viel er een last van haar schouders. 'Je hebt ze wel van mij, hè?' klonk het voordat ze antwoord kon geven. Ze schrok van de reactie en deinsde achteruit. Ze wou hem verwijten waarom hij daarom twijfelde, maar in de plaats daarvan kon ze alleen maar knikken. Lightleaf raapte zichzelf bijeen en wou haar eerdere gedachten uitspreken tot er een Bloodclanner voorsprong. Blijkbaar kende ze Hate. 'Jij mag wel wat voorzichtiger zijn als je in het geheim met iemand afspreekt'  tot haar ergernis moest ze het misbaksel gelijk geven. Dat was nu al de derde keer dat er iets misging.'Ahw Zira je hebt het verpest, het was net zo'n sappig verhaal,' sprak een derde stem. De warrior schrok zich al halfdood, en dat voordat alles goed en wel begonnen was, vermoedde ze. 'Eigenlijk had ik wat meer willen horen over dit verhaal. Praat gerust door, hoe meer ik te weten krijg hoe beter.' haar ogen waren zo groot als schoteltjes toen ze van de ene naar de andere bloodclanner schoten. Nu wist ze wat de anderen bedoelden met helemaal verstijven voor een gevecht of een ander soort gebeurtenis in die trant. Wintersong's stem liet haar weer nadenken. Ze draaide zich om naar Hate. Het leek haar niet het moment om hem nogmaals te verzekeren dat de kittens van hem waren. 'Nee, kom er gerust bij,' zei ze vlak en nog steeds Hate aankijkend. Ze mocht geen risico's pakken met haar waarschijnlijk-kittens. Ongerust bedacht ze dat ze een manier moesten bedenken. Ze schuifelde wat dichter naar de zwarte kater toe. De twee konden het nu toch niet meer ontkennen. Het was niet dat de bloodclan een reputatie had op gebied van vechten, dat zij er niets van kon.

Ook Hellhound kwam erbij, en ze grijnsde bij zijn opmerking waarna ze overdreven haar poot tegen haar voorhoofd hield. "Ach verdorie, je hebt natuurlijk gelijk!" Miauwde ze en ze liep naar hem toe, waanra ze zich weer naar het tweetal omdraaide. De Thunderclanner draaide keek naar Hate, terwijl Zira naar Hellhound keek, blij met de duidelijke angst die ze hadden aangejaagd. 'Nee, kom er gerust bij,' miauwde het poesje en ze glimlachte vriendelijk. "Omdat je het zo lief voorstelt," miauwde ze, waarbij ze naar voren stapte en naar de Thunderclanner toeliep, waarbij ze haar nagels zachtjes langs de buik van de kattin haalde. "Dus, hier zitten kittens, hm? Zal ik ze maar bevrijden?" Vroeg ze, en ze duwde wat harder op de buik, maar niet hard genoeg om een wond te maken.

De vrouwelijke bloodclanner stapte naar haar toe, nadat ze de andere vreemde gelijk had gegeven.. 'Omdat je het zo lief voorstelt' zei ze nog. Voor Lightleaf het goed en wel besefte waren haar nagels te dicht bij haar buik. Ze stond versteld van het afschrikwekkende karakter van de kat.'Dus, hier zitten kittens, hm? Zal ik ze maar bevrijden?' ze duwde nog wat harder. De warrior sprong achteruit en haalde met ontblote nagels uit naar het gezicht van de kat. Zonder enige schreeuw en zo doelgericht mogelijk. Zelf bij het gevecht tussen de Thunderclan en de Riverclan was ze nog niet zo kwaad geweest. Haar woede sidderde tussen de twee in. Ze keek niet welke schade ze het aangericht maar ging naast Hate staan. Haar vacht was overeind geschoten zonder dat ze er iets van had gemerkt. Door haar kolkende gedachtenmassa heen kwam  er nog een gedachte naar voren. Wat zou Hate wel van haar denken? Zo had hij haar nog nooit gezien.

'Zeg Hate.' De zwarte kater schrok. Hij draaide zich razendsnel om en zag Zira achter wat hout vandaan stappen. NEE! Als er één moment in heel zijn leven was geweest dat hij geen andere katten wilde, was dit het. Ook al zou dat betekenen dat hij de rest van zijn leven met iemand opgescheept zat die hem overal bleef stalken. Niet dit moment! 'Jij mag wel wat voorzichtiger zijn als je in het geheim met iemand afspreekt' Hij hoorde Zira's stem amper door zijn woede. Hij wierp een snelle blik op Lightleaf. Ze wist toch hopelijk wel dat dit niet de bedoeling was? Maar dat was blijkbaar niet genoeg ellende op één dag. 'Ahw Zira, je hebt het verpest, het was net zo'n sappig verhaal,' zei Hellhound, die tevoorschijn kwam. STARCLANVERDOMME. Níét Hellhound. Niet de kat die hij het meest haatte. Hate voelde hoe de woede in hem begon te borrelen. Het begon te bubbelen en zich op te kroppen. Zo meteen zou hij uitbarsten en wie weet wat hij dan zou gaan doen. Moorden. 'Eigenlijk had ik wat meer willen horen over dit verhaal. Praat gerust door, hoe meer ik te weten krijg hoe beter,' ging de rosse kat verder. Hate wilde schreeuwen. LAAT ME ALLEEN, JULLIE ACHTERLIJKE BOSGLADIOLEN! 'Ach verdorie, je hebt natuurlijk gelijk!' reageerde Zira. De kater wist zeker dat hij zo meteen uit elkaar zou barsten van haat. Pure haat voor twee katten. Toen hij op het punt stond iets te gaan zeggen/schreeuwen/duidelijk te maken, draaide de mooiste poes van de wereld naar hem toe. 'Nee, kom er gerust bij,' zei ze vlak. Hate wilde haar een knuffel geven en zeggen dat het allemaal goed zou komen. Maar zou het goed komen? Misschien werden ze wel aangevallen, of erger: de kittens vermoord. 'Omdat je het zo lief voorstelt,' reageerde de BloodClan poes en ze stapte naar voren. 'ALS JE HET WAAGT!' bulderde Hate, maar de poes ging gewoon door. Ze ging met haar klauw langs de buik van de zwangere kat. 'Dus hier zitten kittens, hm? Zal ik ze maar bevrijden?' Dit was het. Dit was de druppel. Maar voordat Hate iets kon doen, ondernam Lightleaf al actie. Ze mepte de andere poes. Niet zomaar een mep, nee. Het was hard. Hate voelde de pure haat en dat wakkerde dat van hem ook alleen maar aan. Ze stapte naar hem toe en het enige wat hij op dat moment kon denken was wat een ongelofelijk mooie kat is het toch. Hij gaf haar een snelle lik over haar kop en wendde zich toen tot de indringers. Ze gingen dood. Hartstikke dood. Hij wilde gillen, maar wist niet wat. Voor een paar seconden keek hij ze aan en toen brak er iets. Met een ongelofelijke harde brul stormde hij op Hellhound af. Hij wist dat hij geen kans maakte in een normaal gevecht. Twee tegen één, want Lightleaf moest niet vechten. Niet met de kittens. Maar dit was geen normaal gevecht. Nu was hij meer dan woest. Hij voelde zich alsof hij op een hoger platform zat. Die katten moesten dood. Morsdood. Hij klauwde zich in een vacht vast, maar wist niet van wie. Tegelijkertijd beet hij in de staart van de ander. 'IK HAAT JULLIE IK HAAT JULLIE IK HAAT JULLIE!' schreeuwde hij tussen het bijten, klauwen, schoppen en stoten door. Die katten moesten morsdood.

Ze glimlachte naar de kattin, maar dat die een klap zou geven had ze niet verwacht en hij raakte haar dus ook vol op haar wang. Haar glimlach was letterlijk met een klap verdwenen en ze keek met koude, rode ogen naar de Thunderclanner. Ze zou haar geen pijn meer moeten doen, anders gingen er heel vervelende dingen gebeuren. Hate viel Hellhound aan, en ze grijnsde toen hij keihard begon te schreeuwen hoe erg hij hen wel niet haatte. Ach ach. Ze draaide zich naar de poes om en beet naar haar snuit, die lekker uitstak. Wat een lelijk mormel was het eigenlijk, bedacht Zira zich en ze duwde haar klauw in de schouder van de poes. Ze keek met een triomfantelijke grijns naar de clankat en duwde haar nagels zo diep als ze kon het lichaam in, waarbij ze haar andere klauw ophief en uithaalde naar het gezicht van de kattin.  

Binnen enkele secondes gebeurde er vanalles. Zira gaf hem gelijk en haalde daarna haar nagels over de buik van de Thunderclanner. De kattin werd meteen boos en gaf de Elite kat een klap. Zira vervolgde haar gevecht met de kattin. Hate leek totaal door de rooie te gaan en kwam als een gek op Hellhound af gerend. De klauwen van de zwarte kater werden in zijn rug geslagen en de tanden voelde hij in zijn staart. Door zijn dikke vacht veroorzaakte de klauwen in zijn rug hooguit een paar schrammetjes. De tanden in zijn staart voelde hij echter wel duidelijk. Aangezien Hate een heel stuk kleiner dan hem was en nog aan hem vast zat was hij niet moeilijk te verplaatsen. Met moeite zette de rosse kater een paar stappen opzij. Op die manier kwam de zwarte Bloodclanner tussen hem en de boomin geklemd te zitten zodat hij geen op kon zonder moeite. "What the heck are you doing?" Riste de rosse kater rustig maar fel tegen de andere Bloodclanner. Een gevecht zou die toch niet winnen.

Lightleaf schreeuwde het uit van de pijn, niet zo hard als Hate die riep hoeveel hij de anderen wel niet haatte, maar hard genoeg om de vogels van een paar vossenlengten verderop te doen wegvliegen. Haar ogen waren even dicht om te pijn te verbijten. Daardoor zag ze de klauwen een tel te laat. Ze raakten haar op de zijkant van haar gezicht. Als zij nu stierf, stierven er meer dan één. De gedachte gaf haar de moed om zich snel om te draaien en haar tanden in de gevaarlijke poot te zetten. Uit haar ooghoeken zag ze een razende, bloedmooie kater het gevecht aan gaan met de Bloodclanner die over was. Op Lightleaf haar planning stond geen gevecht. De kans dat één iemand van zij en Hate er goed uitkwamen was voor haar veel te klein. Tenslotte hadden ze dit aan hunzelf te danken. Zelf de kleinste kitten uit even welke clan wist dat zulke relaties voor problemen zorgden. En nu stond ze hier, met kittens van iemand uit de Bloodclan -een nog niet eens écht clan te noemen groep katten. Zwanger van iemand die nu aan het vechten was met zijn clangenoten voor een poes en een paar halve katten. De warrior stapte naar achteren. Ze wou zoveel mogelijk plaats tussen haar en die starclanverdomde klauwen.

Hate zou die stomme rosse kat zo hard de grond in timmeren dat de wormen zouden denken dat er een aardverschuiving zou zijn. Hij voelde hoe Hellhound zich verplaatste, maar bleef bijten. Dat was niet zo slim geweest, aangezien hij nu tussen een boom en een dikke kat geklemd zat. Woedend trapte hij het zijn achterpoten in de buik van de andere kat en begon wild te klauwen naar diens kop. Hij. Moest. Hier. Weg. Met veel moeite worstelde Hate zich uit de dierlijke klem en kwam onder de dikke kat terecht. Terwijl hij wegkrabbelde, sloeg hij nog een paar keer in diens buik. Dat zou hem leren, vieze dikkerd. Toen hij opkeek, zag hij Lightleaf een eindje van hen vandaan staan. Hij struikelde naar haar toe en gaf haar een vluchtige lik over haar kop. 'Lightleaf, ga. Dat is veiliger voor jou en voor de kittens,' fluisterde hij.