Ergh, pap?

Ravenheart zou de borders gaan checken buiten het kamp, een snel rondje. "Pap?" hoorde hij opeens. Oh jeetje. Hij draaide zich om en zag Blackpaw staan, waar hij naar toe liep. "Wat is er? Is er iets aan de hand?" vroeg hij toen aan haar. Hoewel hij eigenlijk op het punt stond om te vertrekken was het nu wel belangrijk dat hij even aandacht besteedde aan Blackpaw.

"Nou, eh." Hij voelde al wel aan dat ze het hier niet wou bespreken. Dat snapte hij ook wel. Als hij zijn hart uit wou stortten zou hij het ook niet zo in het kamp doen. "Zullen we even een rondje lopen?" hij knikte naar haar. "Ja is goed." zei hij kalm en liep met Blackpaw mee, het kamp uit naar een rustige plek waar ze konden gaan praten. Net als hij met haar had gedaan toen ze nog een kitten was geweest. Soms wou je gewoon een beetje rust en ruimte.

"Nou.. kijk," Ze klonk gespannen en Ravenheart hoopte dat ze zich niet in de problemen had gewerkt door wat dan ook te doen. "Ik denk dat je wel weet van Emberpaw..?" Emberpaw. Ja. Hij knikte naar haar. Die kende hij van Dauntrose, die had hem verteld over de apprentice die Black leuk vond. "Ja, daar is mij wel het een en ander over verteld." "Dat.. ik zegmaar.. nouja.. hem wel leuk vond enzo.." hij knikte weer. "Dat vertelde Dauntrose ja. Al dacht zij eerder dat je naar Dawnpaw zou neigen," Hij brabbelde teveel. "Let niet op mij, ga verder met je verhaal. Wat is er?"

Dauntrose had een puntje over Danwpaw? Dus dan toch Dawnpaw in plaats van Emberpaw? Het leek wel een dramaserie nu. Al deze liefdes. Maar hij moest er zijn voor zijn dochter en haar steunen. "Maar... is dat niet fout? Het zijn broers.. en.. hun familie heeft al wat problemen. Soms zijn ze al heel erg opgesplitst, voornamelijk door Lurkingpaw. Ik wil ze niet nog verder uit elkaar drijven dan nu al lijkt te gebeuren." Ravenheart kneep zijn ogen eventjes dicht. Dat klonk lastig. "Ik wil Emberpaw geen pijn doen, want Wind vertelde me dat hij.. nouja.. mij wel ook ziet zitten. De avond na mijn ceremonie wilde ik het hem vertellen, maar ik heb hem niet meer gezien.. Hij was ook niet bij m'n ceremonie, terwijl hij wist hoe belangrijk het voor me was. Ik heb hem al weken niet gezien." Hij dacht eventjes na. "Dus je vind Dawnpaw leuker dan Emberpaw?" vroeg hij, om het eventjes zeker te krijgen. "In dit geval kan ik je eigenlijk alleen maar een advies geven; volg je hart. Het klinkt super cliché enzo maar het is wel waar. Je moet doen wat jij denkt dat goed is. En eerlijk gezegd is het wel een beetje lullig dat Ember niet bij jouw ceremonie was terwijl dat echt een belangrijk moment is voor je." hij keek Blackpaw aan. Hij vond het sneu dat ze zo moest kiezen tussen twee kanten. Maar het moest wel echt haar keuze blijven uiteindelijk.

"Ja, maar ik blijf me continu afvragen me af of ik Dawnpaw ook zo leuk had gevonden als Emberpaw hier nog geweest was." Dat was waar, maar dat was aan Blackpaw om te beslissen. Alleen zij kon weten of het ook echt zo was. "Het probleem is dat ik m'n hart niet zo goed begrijp nu," Er kwam een zucht. Die snapte hij wel. "En ik weet niet eens of Dawn mij wel ook ziet zitten.." Dat kwam er ook nog is bij. "Dat is wel lastig.. maar dat kun je Dawnpaw gewoon vragen!" stelde hij voor. Hij dacht na, over zichzelf. "Hey, zal ik je is wat vertellen? Ik heb ook zoiets gehad, alleen dan wat erger. Vroeger had ik een verschrikkelijke crush op een Thunderclan apprentice." vertelde hij. "En ik wist niet wat ik er mee moest. Ik vond haar heel erg leuk, maar ik moest ook denken aan mijn eigen clan. En ik heb toen gekozen om voor mijn eigen clan te gaan. Toen kwam ik Slenderstep tegen.." Raven viel stil en keek eventjes in de verte, toen weer naar Blackpaw. "Wat ik probeer te zeggen, als je de juiste keuze maakt; en dat kan Emberpaw of Dawnpaw zijn, dan komt alles wel goed."

"Een thunderclanapprentice?" de verbaasdheid weerklonk in haar stem. Dat was te begrijpen. "Is dat niet .. eh.. tegen de regels?" Hij knikte. "Héél erg tegen de regels zelfs. Maar je doet stomme dingen als je apprentice bent en je denkt dat je boven de regels staan," hij trok een grijnsje. "Jong en onbezorgd noemen ze dat. Maar ik werd snel genoeg door de realiteit voor m'n kop geslagen dat zelfs ik niet boven Starclan en hun regels kon staan."
"Ik moet het hem inderdaad maar eens vragen.. Ik moet er nog maar eens goed over nadenken. Iets met Emberpaw lijkt me sowieso van de baan, wat mijn conclusie over mijn gevoelens ook zal zijn.. Hij lijkt verdwenen, weg, foetsie. Niet meer om mij heen. En verliefd blijven op iemand die er niet is, is ook niet echt zinnig." Hij knikte. "Het spijt me voor je, Blackpaw. Als ik nog een rol hierin kan spelen door met een van de twee te praten dan doe ik dat graag voor je! Maar ik denk dat je ook wel je eigen problemen moet leren oplossen. Je wordt zo snel groot, ik weet zeker dat je dat kan." grijnsde hij en knikte zachtjes. Er moest een moment komen dat Ravenheart het pootje van zijn dochter losliet en ze haar eigen keuzes zonder hem ging maken.

"Jij, jong en onbezorgd? Regels overtreden?" Hij knikte. Eens was hij wel zo geweest. "Ik ben ook een apprentice geweest hoor," lachte hij. "Het was niet een van de beter keuzes in mijn leven." Toch had hij het wel leuk gehad. Hij had Nimblepaw nog ontmoet bij Fourtrees. En soms vroeg hij zich nog wel af hoe het met haar ging. Maar het was kalverliefde geweest en daar was hij nu overheen. "Ik denk niet dat je met ze hoeft te praten. Ik moet het zelf een beetje uit zien te zoeken, inderdaad. En het is ook wel een beetje sneu als je vader een rol hier in gaat spelen," Hij moest weer lachen, hij zag het voor zich. "'Hallo kinderen. Ik ben de vader van Blackpaw en ik kom eventjes met jullie praten over de bloemtjes en de bijtjes.'" grapte hij naar haar met een grijns.

"Is er.. eh.. wel eens wat gebeurd dan?" Hij schudde zijn kop van nee. "Nee, er is nooit wat gebeurd. Ik was alleen tot over mijn oren verliefd." zei hij tegen haar. "Vond ze jou ook leuk?" Dat wist hij eigenlijk niet. "Geen idee.." Ravenheart vaagde een beetje weg in zijn eigen gedachtes. Wat als zij hem ook leuk had gevonden? Maar hij zou nooit Dauntrose inruilen voor een Thunderclanner. Echt niet. "Nope, doe maar niet. Ik denk dat ik dit beter zelf kan doen voordat ik iedereen wegjaag." Ravenheart maakte een 'pffft' geluidje. "Wat denk jij nou! Je bent zo leuk dat iedereen met je wilt chillen!" zei hij met een grijnsje. Toen dacht hij eventjes na. "Trouwens, Black. Ik heb je ook nog wat te vertellen eigenlijk.." begon hij rustig terwijl hij ging zitten. "Ik en Dauntrose zijn samen." Lekker met de deur in huis vallen.

"Dat zag ik zo níet van mijlenver aankomen," Hij kreeg een duw erbij. Wat? Een beetje serieusheid kon dus ook niet meer? Blijkbaar had Blackpaw hem al zien hangen. Waarschijnlijk had het hele kamp hem al zien hangen... "Was het zo overduidelijk dan?" Oepsie. "Was je bang dat ik dat niet goed zou vinden?" Hij haalde zijn schouders op. "Dauntrose en ik waren denk ik gewoon bang dat jij het af zou keuren. Ik weet eigenlijk ook niet waarom.." zei hij met een grijns. "En misschien komen er op een dag wel nog meer kleine broertjes en zusjes voor je om mee te spelen!" Ravenheart was altijd graag vader geweest en Blackpaw was zijn eerste 'echte' baby geweest. Maar misschien kwamen er ooit nog wel meer kittens waar hij voor kon zorgen.