Terror on four paws

Het was moeilijk om een medicine cat te zijn. Zeker in een periode als deze waarbij de spanningen tussen de clans om te snijden waren. Als medicine cat moest je neutraal staan, geen kanten kiezen. Ergens had hij er wel vrede mee, hij was immers verreweg van vijandig en hield iedereen liever te vriend. Toch keken je clangenoten je anders aan, zeker als je contacten legde in andere clans. Nu was dat voor hem onvermijdelijk, maar toch. Het bleef iets waar hij nog aan zou moeten wennen. Dat Brindlepool weg was, was ook een grote verandering. De kittens met nachtmerries kwamen naar hem, evenals katten met serieuze problemen. Hij had de totale verantwoordelijkheid over de levens in WindClan, en dat was een zware last om te dragen. Maar hij kon die dragen. Die speciale gift die hij bezat was de reden geweest dat Brindlepool hem gekozen had. Ze had ervoor gezorgd dat hij niet zijn leven lang in de elders den kwam te liggen, maar had hem gemaakt tot wie hij nu was. De geur van ShadowClan drong zijn neus binnen. Hij had er gemengde gevoelens bij. Het was immers de zwarte kater van die clan geweest die zijn poot had gebroken, maar er waren ook katten die hij wel mocht, zoals oud medicine cat Littlestream en huidige medicine cat Acefray. Omdat hij wist dat het zijn plicht was toch nog wel een kijkje te nemen wat er aan de hand was, trippelde hij achter het geurspoor aan. Het duurde niet lang of een jongere kattin doemde op voor zijn ogen, waarschijnlijk nog een apprentice. De ShadowClan geur kwam van haar. "Goedendag," sprak de kater rustig en hupste toen naar haar toe, dat vanwege zijn verlamde achterpoot natuurlijk.

De kater kwam wat dichter naar de apprentice toe en ging voor haar neus zitten, zijn pluizige staart om zijn poten heen slaand, haar ondertussen aankijkend. 'Hallo,' zei de kattin simpeltjes. Even was de kater stil, rook of er nog andere in de buurt waren, maar dat was niet het geval. "Mag ik vragen wat je op WindClan territorium doet? Je weet dat het niet verstandig is om de borders over te steken zonder een goede reden. Zeker nu onze clans de laatste tijd nogal wat mot hebben." Eigenlijk was het wel grappig. De kater was nog jong, maar op de manier hoe hij praatte voelde hij zich een stuk ouder, een stuk volwassener. Ondertussen keek hij nog altijd vragend naar de gestreepte poes, had ze dan geen mentor in ShadowClan die haar verboden had in de buurt te komen van de grenzen? De enige katten die tenminste redelijk veilig over de grenzen heen konden gaan, waren de medicine cats. En zelfs die konden maar beter op hun hoedde zijn.

Hij bezat de gave om een groot geduld te hebben, en dat bleek nu dus weer een keer. 'De meeste zijn toch meer woord dan daad,' zei de kattin vervolgens. Sparrowfeather trok zijn wenkbrauw een beetje op en keek haar aan. "Ik wil alleen maar zeggen dat je een probleem hebt als je hier betrapt wordt door één van mijn clangenoten, zonder een goede reden te hebben dat je je hier bevind." Hij wist wel dat hijzelf niet zo'n grote bedreiging vormde, maar dat was hij ook niet van plan om te doen. "Wat is je naam trouwens?" vroeg hij vervolgens kalmpjes en keek naar de ShadowClan kattin.