The landscape before you looks just like the edge of the world // OPEN

De lucht was een rustige tint van blauwgrijs, net zoals de rotsen die het landschap op de verlaten mijn maakten. Een bruingrijze leerling liep door het groene gras, in de richting van de stenen, onbedekt en volledig in de open lucht. Hij was echter niet nerveus of iets in die zin. De frisse wind die zijn vacht deed opwaaien was niet onprettig. Sprucepaw trippelde nog wat verder, tot hij bij een korte zandhelling kwam die opliep tot de eerste paar grote stenen. Hij veegde wat zand naar achteren met zijn voorpoten, wat hem op een konijn deed lijken, maar dat maakte hem niets uit aangezien er geen bekende katten in de buurt waren. Kort zakte hij iets naar beneden op zijn poten, waarna hij zich afzette en op het eerste plateau terechtkwam. Hij plofte neer, flink wat meters boven de grond. Het was een apart soort plateau, het was een paar meter in oppervlakte, maar boven zijn hoofd hingen ook nog flink wat rotsen, stevig gedragen door de harde, eeuwenoude steen van de rots. Het leek eerder op een inham dan een plateau. Maar vanaf deze plek had je een mooi uitzicht over het hele landschap. De groene heuvels waren uitgestrekt, af en toe doorbroken door heldere riviertjes of dry-stone walls, die als omheining van de weides dienden. Kleine witte en zwarte vlekjes waren zichtbaar in deze weides, waarschijnlijk schapen of kalfjes. Sprucepaw had maar een keer een schaap van dichtbij gezien, hij vond ze wel grappige dieren. Net geelwitte wolkjes. Zijn staart lag rustig naast zijn poten, en zijn rug leunde comfortabel tegen de donkergrijze rotsen aan.

OPEN

Nieuwsgierig als ze was, had Windpaw vandaag besloten om op ontdekking te gaan. En ze wist niet meer hoe het kwam, maar op ene bepaald moment veranderde het landschap onder haar in rotsen en werd het steeds steiler. Het was niet makkelijk om te beklimmen, maar de tabby hield vol en kwam uiteindelijk op het allerhoogste stuk van de rots aan. Ze glimlachte als haar groene ogen over de territoria gleden; Je kon van hieruit alle drie de territoria zien, en zelfs verder. Je zag de vreemde tweebeennesten van steen, en hun idiote, grappige dieren. Opeens hoorde ze lawaai onder haar. Voorzichtig kroop ze naar voren, en leunde over de steen. Haar nagels haakte in inhammen in de rots, tot ze haar hoofd ondersteboven naar binnen kon steken. Er was blijkbaar een of andere inham onder haar. Grappig. Ze glimlachte de kat die daar stond toe. "Hi"

De rossige kattin liep snel door de modder, een grijze lucht hing dreigend boven haar. Airpaw, haar zusje, had haar vertelt over een rots, waarop ze alle territoria konden zien. Ze moest dit eerst zien en dan kon ze het pas geloven. De modder maakte plaats voor stenen en rotsen, kleine keitjes prikte venijnig in haar kussentjes. Maar ze zette door als een echt Shadowclanner. Haar klauwen zette zich vast in de rotswand en steeds hoger ging ze. Uiteindelijk kwam ze aan bij een plateau, die je van behoorlijk wat kanten kon bereiken. Een vislucht kwam haar neus binnen, Riverclan. Ze had nog nooit een riverclanner ontmoet, maar de meeste hadden haar de geur wel omschreven. De geur van een clangenoot kwam er bij en ze zag de twee katten zitten. Haar grote lijf schudde zich uit en ze keek naar de lucht. Hopelijk ging het niet regenen. "Hallo." Miauwde ze vriendelijk en iet wat verlegen.

_{Je zou denken dat ze van de laatste twee keer had geleerd om niet zomaar ergens heen te lopen. Maar dan zou je het mis hebben want op het moment was Desertpaw alweer aan het rondrennen zonder te weten waar ze heen ging. De lucht was vandaag minder blauw, meer een mix van blauw en grijs maar dat deed de jonge apprentice niets. Zelfs de wind die haar vandaag wat meer weerstand bood negeerde ze. Het was gewoon zo leuk om te rennen! Het was natuurlijk zo leuk dat ze vergat om te kijken waar ze heen ging. Niet dat het veel verschil zou hebben gemaakt sinds de poes het territorium nog steeds niet kende. Het was grappig hoe deze poes dezelfde fout maakte binnen een week. Mara ja, you only live ones. De poes was zo blij aan het rennen dat ze niet eens zag wat er voor haar was. Echter was het deze keer niet een wortel waardoor ze viel maar haar eigen poten toen ze probeerde af te remmen wanneer een grote rots ineens in haar zicht opdook. Echter door haar hypere onhandigheid struikelde de poes over haar poten en begon ze naar voor te tuimelen, alweer. Ze stopte pas toen ze tegen ene rots aan botste. Al had ze geluk gehad dat haar hoofd het niet stootte maar haar rug, waardoor ze nu ondersteboven lag. Het deed echter geen pijn en haar vacht was nog steeds niet vuil, voor zo ene hypere poes had ze wel veel geluk zeg. Al snel schoot de poes in de lach. Ze wist niet echt hoe ze nu terug op haar poten moest komen. Hijgend zei de poes tegen zichzelf "Niet alweer he" Ze vond dit echt grappig! Zo grappig dat ze de drie andere katten die boven haar zaten nog niet opgemerkt had.}

Er kwam nog een kat bij de Riverclanner, iemand van haar eigen clan dit keer. Euhm, Ashpaw? Nee, Cinderpaw, dat was het. "Hallo Cinderpaw!", zei ze enthousiast. De tabby voelde haar poten wat wegzakken naar beneden en er rolden wat steentjes naar beneden. Ze krabeldde weer wat meer naar boven, al zakte het bloed naar haar hoofd in deze positie. "Ik ben hier boven!" Haar oortjes en haar snorharen hingen naar beneden, dank aan de zwaartekracht. Ze had wat lawaai gehoord meer naar onderen aan de grote rots-ding, maar daar besteedde ze niet echt aandacht aan. "Wie ben jij Riverclanner?", vroeg ze nu, zich kerend naar de nog onbekende kat.

Een hoofd verscheen boven haar, Windpaw, als ze zich niet vergiste. Ze begroete haar en krabbelde terug naar boven en miauwde iets over de Riverclanner. Nieuwsgierig krabbelde ze verder tot ze bij de tabby aankwam, een geluid van beneden deed haar heel even omkijken, maar ze zag niks. Een andere tabby, waarschijnlijk de Riverclanner, zat met zijn felblauwe kijkers het landschap te bekijken. "Hallo." Miauwde ze weer lachend, dit keer bedoelt voor de Riverclanner. De beide Shadowclanners keken de kater nieuwsgierig aan, wie was deze onbekende kater? De grote kattin had niet echt iets tegen de andere clans, behalve de Windclanners dat waren monsters in haar ogen.

De bruingrijze apprentice knipperde kort met zijn blauwgroene ogen, nog steeds starend naar het uitgestrekte landschap. Een monster, dat klein leek van deze afstand, reed kalmpjes over een donkergrijze -bijna zwarte?- weg die plotseling doorgesneden werd door een helder beekje. Het beekje was niet diep, en de weg liep gewoon door het water heen. Zo was het al jaren geweest, en niemand had er ooit iets aan gedaan. Het monster reed dan ook gewoon door het water heen, wat hoog opspatte en vervolgens in het onkruid langs de weg terechtkwam. Plots werd Sprucepaw's uitzicht verstoord door een gedaante die ondersteboven van het plateau boven hem leek te komen. Geschrokken schokte het lichaam van de jonge kat even naar achteren, waardoor hij hard tegen de rotswand aanknalde. Snel herstelde hij zich echter weer, en merkte dat het wezen voor zijn neus een tamelijk jonge poes was met een lichtbruine vacht. "Hi" miauwde ze, duidelijk begroetend. Sprucepaw, die alweer hersteld was van zijn korte schrikmomentje, glimlachte vriendelijk. 'Hallo! Sorry, ik had je eerst niet gezien' zei hij, een grinnik hoorbaar onder zijn stem. Hij wilde net de situatie in zich opnemen toen hij twee andere katten opmerkte vanuit zijn ooghoek. Hij zag een oranje en een witte poes. Hey, had hij die witte niet al eens eerder gezien? Hij kon het zich niet herinneren, maar haar geur was zeker wel bekend. "Hallo." de rode poes liep naar hem en de ondersteboven-poes toe. "Hallo Cinderpaw!" zei deze. Cinderpaw dus, hm? Ze rook naar ShadowClan. De andere poes ook, trouwens. Sprucepaw knikte vriendelijk. "Wie ben jij Riverclanner?"vroeg de poes die nog steeds ondersteboven was. Sprucepaw grinnikte. 'Hallo, ik ben Sprucepaw. Wat zijn jullie namen?' zei hij nieuwsgierig tegen de andere katten. De wind leek iets warmer te worden. Het zou misschien zometeen wel gaan motregenen.

Volgende word beter, i promise xD:

Smokepaw stak zijn kop in de lucht. De geur van een konijn drong in zijn neus. Hij bevond zich dicht bij het einde van het Windclangebied en hoopte dat het dier zich niet aan de andere kant zou bevinden. Hij sloop verder tot hij het diertje in het vizier kreeg. Oké, nu heb ik je. Hij rende naar het dier toe. Maar deze had hem al geroken en sprintte weg voor de rookgrijze kater. Smokepaw zuchtte en begon nog sneller te lopen. Het enige waar hij op lette was de geur van het konijn en dit spoor volgen. Hij lette niet meer op zijn omgeving en had dan ook niet door dat hij al een tijdje van het territorium af was. Hij kwam in een rotsachtig gebied terecht en sopte met de achtervolging toen hij door had dat hij niet meer op zacht gras maar op harde stenen liep. Verbazing maakte plaats voor nieuwsgierigheid. Hij wou deze plek verder verkennen en was het konijn alweer vergeten. Na een tijdje hoorde hij stemmen. Wat deden andere katten hier? Hij rook rivierclan en schaduwclan. Wat deden die buiten hun gebied. Oké, misschien een domme vraag aangezien hij hier ook was. Hij sprong op een plateau naast een rivierclanleerling. De katten waren blijkbaar nog maar net in gesprek geraakt. ’Hallo. Ik ben Smokepaw. En jullie?’ vroeg hij aan de andere katten.

Ze grinnikte kort toen de Riverclan kater van haar leek te schrikken. Haar groene oogjes glinsterden vrolijk, en ietwat onschuldig."Mijn naam is Windpaw.", stelde ze zichzelf voor. "En maak je maar geen zorgen, het is niet mijn gewoonte om ondersteboven te hangen." Ze aarzelde even maar besloot toen toch om naar hun verdieping te klimmen, dat was makkelijker praten. "Hang on", zei ze, waarna ze haar hoofd terugtrok, maar al snel kwam ze weer even. "Ghehe, snap je 'm?", zei ze al lachend, waarna ze op de rots ging zitten en het bloed weer even naar beneden liet zakken, waarna de bruine tabby voorzichtig afdaalde. Nu stond ze naast de Riverclanner en haar clangenoot. Er kwam ook nog een andere kat aan, aan de geur te ruiken een Windclankater. "Hoi", begroette ze de nieuwkomer. "Wie ben jij?"

De riverclankater stelde zich voor als Sprucepaw, een apprentice dus. De geur van Windclan stroomde haar neus binnen en met toegeknepen ogen keek ze naar de nieuwkomer. Wat deed die hazenvreter hier? Ze had wel gehoord van het gevecht tussen de Shadowclan en de Windclan. Ravenheart had toen een leven van hun leader, Everstar, genomen. Dat vond ze perfect. Ze voegde zich eindelijk bij de drie andere katten en ging een eindje van de Windclankat zitten. Haar clangenoot zakte langzaam naar hun niveau en ze zaten nu allemaal op het plateau. "Shadowclan, Riverclan en Windclan. Alleen Thunderclan nog en we hebben een kleine gathering." Grinnikte de apprentice.

Sprucepaw keek geintrigeerd naar de katten om hem heen, ze zagen er als vriendelijke, maar ook interessante types uit. Hij focuste zijn blik op de ondersteboven hangende kat, aangezien het erop leek dat zij iets wilde zeggen. "Mijn naam is Windpaw." zei ze opgewekt. "En maak je maar geen zorgen, het is niet mijn gewoonte om ondersteboven te hangen." Sprucepaw grinnikte kort. Het zou wel grappig zijn, een kat die zich altijd voorstelde aan anderen door in een boom te klimmen en ondersteboven te gaan hangen. Een beetje als een vleermuis, misschien? Wie zou het zeggen. "Hang on" zei de poes, waarna ze haar kop kort terugtrok. Vrijwel direct daarna verscheen ze weer. "Ghehe, snap je 'm?" lachte ze. Sprucepaw keek haar een moment verward aan, maar begon toen te grinniken. 'Goeie' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Plots zag hij een andere kat hun kant optrippelen. Het was een langharige, grijze kater die naar heide en konijnen rook. Waarschijnlijk WindClan. Kort keek Sprucepaw van de twee poezen naar de kater. Hij hoopte maar dat ze geen ruzie gingen maken. Hij had gehoord van de vijandigheid tussen de leiders van de twee Clans en hoopte dat de katten dat nu even zouden vergeten. Of, tenminste even wegleggen. Windpaw zag de langharige kater al meteen. "Hoi", begroette ze de nieuwkomer. "Wie ben jij?" Sprucepaw knikte begroetend. ’Hallo. Ik ben Smokepaw. En jullie?’ zei de kater. 'Ik ben Sprucepaw van RiverClan' De bruingrijze apprentice glimlachte vriendelijk. Niet veel later kwam ook Cinderpaw bij het groepje zitten. "Shadowclan, Riverclan en Windclan. Alleen Thunderclan nog en we hebben een kleine gathering." Grinnikte de oranje poes. Sprucepaw lachte. 'Hehe, inderdaad!' miauwde hij. Hij strekte zijn poten voor zich uit en ging daarna snel weer goed zitten. 'Dus, wat brengt jullie hier?' vroeg hij, benieuwd naar de reden van de andere apprentices om hier bij highstones te zijn.

De kleine poes was nog steeds aan het lachen toen ze ineens stemmen boven zich hoorde. Verschillende stemmen die ze nog niet kende klonken boven haar. Snel werd de kleine poes stil om te luisteren. Nope, ze kende ze zeker niet, nou ja 1 klonk ene beetje bekend. Snel begon de poes heen en weer te waggelen, hopend dat ze omver zou vallen zodat ze kon opstaan. De poes had wederom geluk toen ze opzij viel en zo kon opstaan. Snel richtte de poes haar blik naar boven, om te zien wie daar was. En er waren best veel katten vond ze, waarvan er 1 ene beetje bekend voorkwam. "Hay!" Riep de kleine poes van de voet van de steen, niet zeker of ze het wel zou halen om erop te springen, ze was namelijk best klein en ze was nooit de beste geweest in springen.

"Hoi", begroette een schaduwclanpoes hem. "Wie ben jij?" Hij gaf de poes antwoord en wachtte tot de rest zich zou voorstellen. 'Ik ben Sprucepaw van RiverClan' Smokepaw knikte ter begroeting. Shadowclan, Riverclan en Windclan. Alleen Thunderclan nog en we hebben een kleine gathering." Smokepaw lachte om de grap van één van de katten: een rode schaduwclanpoes. 'Hehe, inderdaad!' Mauwde Sprucepaw. 'Dus, wat brengt jullie hier?' ’Ik zat achter een konijn aan en ben het een beetje te ver achterna gerend.’ zei hij licht lachend. "Hay!" Hoorde riep een kat. Hij richtte zich tot het geluid. Een kleine poes stond aan de voet van de steen. ’Hallo’ begroette hij haar. ’Kom je erbij zitten’ vroeg hij haar hopend dat er genoeg plek zou zijn voor alle katten.