Snow disappeared, but not the Blizzard(Blizzardleap)

Oceankit liep met rustige pootstappen in het kamp, ze had de grote witte kater die haar broer was, ontweken. Al dagen deed ze daar haar best op, al wist ze best wel dat ze dat niet lang meer kon volhouden. De angst had zich in haar lichaam gezeteld, als een slang die een kitten als hapje wou. Haar ogen gleden langs de warrior den, de sneeuw was verdwenen, samen met de kou en de laatste kou van de Leafbare, nu was het Newleaf, een tijd die Oceankit toch leuker vond. Haar kop hield ze even onrustig schuin, terwijl een zwarte vacht haar op viel. Het was niet Ravenbreeze dit keer, enkel hield ze meer van zwarte katten dan van witte. Die waren in haar ogen minder eng, vooral om het feit dat haar zus, Snowbird een rare kattin was, die rare hersenspinsels had, en omdat Whitelion haar broer haar per ongeluk had aangevallen. Ze trippelde met opgeheven kopje, naar de kater toe en duwde haar neusje heel even speels in zijn vacht. "Spelen?" Vroeg ze zachtjes, ook al was hij een warrior. Ze keek half ondeugend, half speels en zelfs een beetje onrustig naar hem. De onzekerheid en angst wist ze redelijk terug te dringen, enkel schoot er weer een herinnering door haar kopje heen en krulde ze zich in een snelle beweging helemaal op. Een zachte piep verliet haar borstkas.

OOC: Eerst Blizzardleap en dit speelt zich af voor dat kitnap topic.

H_{ij had een goed geslaagde jacht gehad (voor het eerst), waardoor de gitzwarte kater vroeg terug had kunnen keren naar het kamp. Voor een pauze. Een hele lange pauze, als het aan hem lag. Waarschijnlijk zouden ze op een gegeven moment wel weer een klusje voor hem hebben, maar tot dan kon hij lekker luieren. Of in zijn geval, zijn vacht schoonmaken. Er was tijdens het jagen wat zand in gekomen en hij was uitgegleden op de velden, dus vond hij het alweer flink tijd een goeie schoonmaakbeurt te houden. Terwijl de kater de rotzooi tussen zijn klauwtjes aan het likken was, voelde hij plots een duw tegen zijn vacht. Wat verbaasd keek hij om, om alleen maar nog verbaasder te fronsen toen hij daar een klein, zielig ding zag. Euh, een kitten. Hij bedoelde een kitten. Zachtjes vroeg het beestje hem of hij wilde spelen, waarna hij haar enkel met een bijna openhangende bek aankeek. ... Huh? Spelen? Met -- hem? Plotseling krulde ze zich op in een balletje en piepte ze, waarvan Bloempje moest schrikken. Oh nee, had hij iets verkeerd gedaan? Oh god, ze zouden denken dat hij het arme beest iets aangedaan had. En ze vonden hem al vreemd! "Euh -- nee, het is -- ik wil wel spelen. Wat wil je doen?" vroeg hij lichtelijk paniekerig terwijl hij zich naar het bruine ding draaide. Ja, hij kon wel spelen. Hij had toch een lange pauze...}

"Euh -- nee, het is -- ik wil wel spelen. Wat wil je doen?" klonk er een stem, die haar kop binnen drong, ze duwde haar oortjes even naar haar nek, de angst liet haar lichaampje even trillen, voordat ze haar dichtgeknepen ogen opende, en een zwarte kater zag, die niet eens boosaardig leek. Hij was wel licht in paniek, waarom begreep de kitten niet, en ze wou het ook niet weten. Langzaam stond ze op en keek ze de kater met pijn in haar blauwe ogen aan. Ze zette meteen haar oortjes weer omhoog op haar kopje, ze had tenminste iemand om mee te spelen. Ze sprong met een speelse grauw op hem af en duwde haar pootjes in zijn zwarte vacht, op zijn flank. Haar oortjes bewogen vrolijk heen en weer. Ze was veranderd van het verlegen en bange katje naar een katje dat speels wou spelen met een groot zwart monster. "Rawr!" Gromde ze met een grote glimlach. Haar bruine vachtje leek sprekend op die van haar overleden vader, ze had hem nooit gekend, toch had dat haar niet getekend. Nee, dat was de aanval van Whitelion geweest, haar grote broer. Ze kneep haar ogen weer samen, nee dit waren geen gedachten waar ze aan wou en mocht denken. Ze piepte zachtjes, een hartverscheurend geluid, dat duidelijk maakte dat ze niet op haar gemak was. Rillend kroop ze in de zanderige zwarte vacht van de grote warrior. "Bang.." Piepte ze als een enkel woord. De gedachten had ze niet altijd onder controle, de herinneringen nog minder. Ze schoten voor haar mooie oceaankleurige ogen langs, die ze van haar moeder had geërfd. Enkel was haar tabby vachtje behalve dat witte van haar vader, en was ze daar ook langharig door. Haar moeder was kortharig en wit. Ze zwiepte haar staartje om haar voorpoten heen. Tranen stonden in haar ogen terwijl ze zacht snikkend haar kopje in zijn vachtje verstopte, ze kende de kater nauwelijks, wat haar een klein beetje ongemakkelijk maakte, maar toch was ze nog een redelijke onbezorgde kitten. Ze haalde diep adem, terwijl ze haar oren bleef bewegen. Een gespannen houding voor een jonge kit.

M_{et een frons keek hij toe hoe de kleine kattin hem een speelse duw gaf. Iets te laat liet hij zichzelf neervallen, alsof haar pootjes werkelijk effect gehad hadden. De grom deed hem lachen, maar het bleek al snel over te zijn met de pret. De kitten maakte een heuse reeks aan emotie wisselingen door, wat allemaal duidelijk te zien was in haar grote blauwe ogen. Wat bezorgd duwde Bloempje zich weer overeind en keek hij stilletjes toe. Zachtjes piepte ze dat ze bang was. Voor hem? Oh nee. Oh nee, haar ouders zouden boos worden. Zeggen dat ze uit de buurt moest blijven van de gekke Bloempje, omdat hij alles verkeerd deed. Toen ze vervolgens bijna huilend haar gezichtje in zijn vacht verborg, was Blizzardstorm helemaal verloren. Wat moest hij nou...? Hij wist helemaal niks van kittens! Wat nerveus gaf hij haar met zijn poot wat klopjes op haar hoofd. "H-Hey, het is al goed. Wat scheelt er?" bracht hij uiteindelijk voorzichtig uit, terwijl hij met een diepe frons naar het bruine ding keek.}

Een zwarte poot landde een paar keer zachtjes op haar kop, een poging om haar gerust te stellen. Ze bewoog haar oortjes wat en moest bijna lachen door haar tranen heen door zijn onhandige manier van troosten. Hij wist duidelijk niet hoe hij met kittens om moest gaan. "H-Hey, het is al goed. Wat scheelt er?" Ze keek naar de kater met een grote ogen, straks vond hij haar nog gek. "Een nachtmerrie.." Murmelde ze als korte uitleg, een nachtmerrie zonder dat ze sliep was beter gezegd. Een diepe frons stond op zijn pikzwarte gezicht. De groene ogen waren geruststellend ook al wist hij niet wat hij met haar aan moest. Ze drukte haar kopje in zijn vacht en haalde diep adem. Ze kreeg de hik van haar onrustige ademhaling en snikte nog hier en daar zacht na. Ze hield haar oortjes op haar kop om geluiden om haar heen in de gaten te kunnen houden, geen pootstap zou ze missen. Toch waren al haar spieren aangespannen, dat maakte haar niet bepaald rustiger. Een wit gestalte kwam binnen, het was niet Whitelion maar deed haar wel aan hem denken. Een schok ging door haar lichaam heen terwijl ze zich achter hem verstopte. "Wie bwen jij eigenlijk?" Vroeg ze met haar vervormde piepstem. Ze keek hem weer aan, hij had groene ogen, ze deden haar aan het gras denken.

E_{en nachtmerrie? Kijk, daar kon hij wat mee. Die had hij ook! "Maak je geen zorgen, nachtmerries zijn niet echt. Ze zijn gewoon heel gemeen, want ze willen je bang maken, dus moet je ze negeren," antwoordde hij sussend. Dat hadden ze hem altijd verteld. "Het is maar een nachtmerrie." "Ze zijn niet echt, waar maak je je toch zo druk over?" Hij haatte het als ze hem dat vertelden en nu stond hij hun woorden te herhalen. Nu pas drong het tot hem door dat ze eigenlijk wel gelijk hadden. Toen een schok haar lichaampje deed trillen sloeg Blizzardleap een beetje bezorgd een poot om haar heen. Om haar te beschermen, of zo. "Ik ben Blizzardleap, maar zeg maar Bloempje. Dat doen ze allemaal," mompelde hij wat bitter, maar hij glimlachte vriendelijk om de bitterheid minder opvallend te laten lijken. Hij mocht niet zo bitter doen tegen een kleine kitten. Dat was niet aardig. "En jij?"}

"Maak je geen zorgen, nachtmerries zijn niet echt. Ze zijn gewoon heel gemeen, want ze willen je bang maken, dus moet je ze negeren," klonk er sussend uit de mond van de in haar ogen grote warrior. Ze keek hem met grote angstige ogen aan, al leek ze iets te ontspannen. Haar kopje hield ze even schuin. Ze voelde een poot om haar heen, zodra ze weer trilde, ze keek hem dankbaar aan met haar oceaankleurige kijkers. Haar kopje duwde ze zacht spinnend, als teken dat ze zich iets beter voelde tegen hem aan. Zou hij een vriend willen zijn? "Ik ben Blizzardleap, maar zeg maar Bloempje. Dat doen ze allemaal," mompelde hij wat bitter, maar hij glimlachte vriendelijk om de bitterheid minder opvallend te laten lijken. Het viel haar wel op, enkel negeerde ze het. "En jij?" De kitten wou hem anders noemen. "Blizzy!" Riep ze uit, als teken dat ze hem wel mocht en liever anders noemde. "Ik ben Oceankit!" Piepte ze opgewekt. Zou hij een vriend kunnen zijn?