Useless

De witte kattin voelde hoe een zoveelste ijzige sneeuwvlok op haar rozige neusje neerdaalde. In haar bekje droeg ze een tweetal kleine muisjes. Ze moest zeggen dat het jagen haar wel iets beter afging dan eerst, al zat er aan deze twee amper vlees. Toch was ze wel een beetje trots op haarzelf, dat omdat jagen voor haar moeilijker was omdat ze aan haar rechter voorpoot geen nageltjes had zitten. Die had ze daar nooit gehad, maar dat maakte haar speciaal. Tenminste, dat was haar altijd verteld om zich niet anders te voelen dan de rest, want anders was ze zeker wel. De fragiele kattin liet haar ijsblauwe oogjes over het kamp heen gaan toen ze er aan kwam. De groep warriors waarmee ze zojuist mee was geweest op jachtpatrouille hadden haar toestemming gegeven om straks in elk geval zelf te mogen eten, zolang ze het andere muisje maar aan niemand anders zou geven. Veel at ze toch niet, dus dat was geen probleem.
Het kamp was een beetje leeg, maar toch viel er een gestreepte pels op uit het witte deken dat over het kamp heen lag. Terwijl de sneeuw zachtjes onder haar pootjes kraakte liep ze naar de gestalte van Mazepaw toe. Ze liet de twee magere muisjes neervallen en glimlachte een keertje voorzichtig. "Hey," begon ze en knipperde een beetje met haar oogjes. "Honger?" zei ze en schoof een van de muisjes zijn kant op.

De ander begroette haar en ze toverde een kleine glimlach rond haar witte snuit. "Nee, maar toch bedankt," zei de kater vervolgens en er verscheen bij hem een bittere glimlach. Voorzichtig kantelde de witte kattin haar kopje een beetje. "Je kan jezelf toch niet uithongeren?" zei ze vervolgens op haar gebruikelijke, wat zachtere toon. Nog altijd had ze de muis voor zijn poten laten liggen, hem aankijkend. "Is er een bepaalde reden voor?" vroeg ze toen en keek de kater met vragende oogjes aan. Ze had Mazepaw altijd wel aardig gevonden, maar het leek haar niet iets voor hem om zichzelf uit te hongeren.

"Ik vind niet dat ik iets mag eten als ik zelf niets kan vangen," mauwde de kater vervolgens en Ivypaw knipperde een keertje verwonderd. Hij zat zichzelf uit te hongeren omdat het niet lukte te jagen? Ergens snapte ze het wel, maar toch was het niet de oplossing. Zo nu en dan hoorde ze wel eens dat ze qua karakter een beetje op haar oma, Shrewstar, leek. "Ik kan aan Tallshadow vragen of we eens samen kunnen trainen, hij is immer m'n oom," zei ze toen en schoof het muisje naar hem toe. "De clan zit niet te wachten op zieke apprentices die dan al helemaal niks meer kunnen doen," mauwde ze en keek de kater aan met haar helderblauwe oogjes. "Plus, als je nu wat eet kunnen we zo samen nog gaan jagen. De dag is nog jong," zei ze en keek de ander toen vragend aan. Je kon niet jagen op lege maag, dan knorde je het hele bos wakker.

Toen de kater uiteindelijk toegaf en begon te eten, glimlachte de witte kattin een beetje en begon ze nu ook aan haar eigen, magere muisje. Ze was trots op zichzelf dat ze iemand had laten eten die dat niet meer wilde doen, maar liet dat niet merken natuurlijk, dat zou weer zo stom zijn. En tevens mocht ze Mazepaw graag, dus hem helpen vond ze helemaal niet erg. Binnen een paar tellen had ook Ivypaw haar muis naar binnen gewerkt en toverde ze weer een glimlach rond haar witte snuit. "Dus, zullen we meteen maar gaan jagen? Dan hebben we meer tijd en waarschijnlijk ook meer kansen," zei ze vervolgens en gaf een korte lik over haar witte pootje.

"Goed, waar wil je gaan jagen?" vroeg de gestreepte kater haar vervolgens. Eventjes dacht ze na, waar zouden de meeste prooi op dit moment zitten. Het was middag, dus misschien gingen de dieren nu wel naar het stroompje toe om wat te drinken. "Wat dacht je anders van de Little Creek?" vroeg ze vervolgens met haar gebruikelijke wat zachtere stem terwijl ze haar ogen eventjes snel naar Mazepaw liet flitsen. Waarschijnlijk vond hij het wel goed, dus begon ze alvast te lopen. "Ik denk dat we daar wel wat kunnen vangen als we ze stil benaderen," ging ze vervolgens verder, achterom kijkend of hij volgde.