Tired and broken

Onderwerp: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 12:49

Vermoeid slenterde ik het kamp binnen. Ik kwam net terug van een poging tot jagen, die niet geslaagd was. Weer kwam ik met lege handen thuis. Mijn ogen lagen diep in mijn kassen, en je kon duidelijke wallen zien. Ook mijn robben werden vrij duidelijk zichtbaar, en mijn vacht hing er dof bij. Ik was zeker niet in de beste staat, en had wat rust en voedsel nodig. Jammer voor mij dat ik dat simpelweg weigerde. We hadden al zo weinig, dan konden ze dat maar beter niet aan mij verspillen. Nee, ik kon niet eens mijn eigen eten vangen, dan hoefde de clan daar toch niet voor te betalen? Ik zette een geforceerde glimlach op naar iedereen die me een bezorgde blik toewierp, en sjokte verder. Op dit soort momenten voelde ik me zo waardeloos.

[Open; het liefst voor iemand die hem zich nog slechter laat voelen.]

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 13:22

Met kleine, vermoeide oogjes liep Blackpaw door het kamp. Ze was in de war, en ze had tijd voor zichzelf nodig om over dingen na te denken. De trainingen waren haar afleiding, en ze gaf haar alles tijdens die uren met Dauntrose. De trainingen waren vermoeiend, maar leidde Blackpaw af van al haar chaotische gedachten, die zich niet leken te willen ordenen. Ze merkte hoe haar oogleden langzaam zakten, en hoe het vechten ertegen zinloos was. Ze moest gaan slapen, want na al die slechte nachten en zware trainingen was ze uitgeput. Maar plots prikte er een geur in haar neus. Haar ogen schoten open, alsof ze een adrenalinestoot kreeg. Ze keek om zich heen, en zag daar de kater die ze in geen weken meer had gezien. Emberpaw. Blackpaw's hart stopte, en ze voelde hoe haar poten zwaar werden. Ze stond een tijdje in zijn richting te staren zonder iets te doen. Ze stond daar maar. Uiteindelijk, na een volle minuut, kon ze de kracht vinden haar lichaam in zijn richting te draaien. Hij stond een tiental meters verder, en ze wist niet zeker of hij haar zag. "Ember?" miauwde ze schor en zacht, en ze wist niet of hij het gehoord had.

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 14:20

Na een paar stappen kwam ik aan bij mijn den. Te vermoeid om mijn eigen nest op te zoeken ging ik niet eens naar binnen: ik liet me gewoon naast het hol vallen. Ik legde mijn vermoeide kop op mijn poten, maar sloot mijn ogen niet. Als ik te moe was om te jagen, kon ik tijdens het rusten nog wel even de wacht houden. Mijn ogen tuurden rond, en bleven liggen bij twee spelende kittens. Ze lachten, maakten plezier. Iets wat ik al een tijdje niet meer had gedaan. Ik had er gewoon geen tijd voor. Ik moest mezelf nuttig maken. Een stem die ik al lang niet meer had gehoord, maar waar ik altijd op zal reageren, schudde me op uit mijn gedachten. Snel keek ik opzij. Black? Ze zag er moe uit, en haar stem was schor. Een steek van schuld ging door mijn buik. Ik had niet veel met haar opgetrokken de laatste tijd. Ik had zelfs haar ceremonie gemist.. Ik had daar zo verschrikkelijk veel spijt van. Waarom kon ik er nooit voor haar zijn? Ik wist hoe belangrijk de ceremonie voor haar was geweest, hoe erg ze er naar uit had gekeken. En die stomme egoïstische ik was natuurlijk weer te druk bezig geweest met "mezelf te bewijzen". Ik walgde van mezelf. Snel sprong ik overeind, en stapte ik op haar af. Ik opende mijn mond om haar vriendelijk als altijd te begroeten, maar er kwamen geen woorden uit. Ik sloot mijn mond weer, en bleef even zitten. 'Het spijt me zo..' Mauwde ik zachtjes, met een lichte brok ik mijn keel. Niet sterk genoeg om op de kijken staarde ik naar de grond. Ze moest wel boos op me zijn.. Ik was wel boos op mezelf.

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 14:38

Emberpaw had haar gehoord en kwam meteen op haar afgerend. Blackpaw slikte. Ze merkte dat ze nerveus was. Hij ging voor haar zitten, maar durfde haar niet aan te kijken. "Het spijt me zo.." Blackpaw merkte dat ze haar ogen niet van hem af kon houden, en naar zijn teneergeslagen ogen keek. "Waar was je?" Ze merkte hoe ook zij een brok in haar keel had, en haar woorden er fluisterend uit kwamen. Al die weken hadden de woorden op haar tong gelegen om naar zijn hoofd te gooien als hij weer boven kwam drijven. Hoe durfde hij? Hoe durfde hij haar zo in de steek te laten? Hoe kon hij haar zo achterlaten, wetend dat hij veel voor haar betekende? Waren hij en Windpaw niet degenen waar ze naartoe was gegaan toen ze erachter was gekomen dat haar ouders niet haar echte ouders waren? Hadden ze niet urenlang met elkaar doorgebracht? Was hij niet degene waar ze telkens haar snuit in verstopte als ze zich even down voelde? En hij had haar weken zomaar achtergelaten. En de hoop dat hij op zou komen dagen bij haar ceremonie, had hij verpieterd. Ze was al die weken kwaad op hem geweest, en had tegen hem willen schreeuwen. Maar hij kwam nooit. En nu was ze bezig met doorgaan. Ze was met Dawnpaw op gaan trekken, wat haar compleet in de war had achtergelaten. En net nu ze met Ravenheart had besloten dat ze niet met een kater kon zijn die er niet was, en ze haar gevoelens voor Emberpaw achter wilde laten, besloot hij op te duiken. Misschien wilde ze nu nog wel meer tegen hem schreeuwen, om het feit dat hij precies nu op kwam dagen. Maar als ze zo naar hem keek.. Zijn prachtige ogen waar ze altijd al in was verdronken, zijn heerlijke, donzige vacht waar ze weer tegenaan wilde kruipen, en de onschuld die over hem heen hing. Ze kon niet tegen hem schreeuwen. Dus in plaats daarvan keek ze hem zwijgend aan, haar ogen niet van hem afwendend, en probeerde de gefrustreerde tranen tegen te houden.

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 17:39

"I hate that I let you down,
And I feel so bad about it.."

De pijn in haar ogen was verschrikkelijk. Veel erger dan alle dagen rondrennen op een lege maag, bijna omvallend van vermoeidheid. Veel erger dan alle onzekerheden die 's avonds aan me knaagden. Maar natuurlijk, domme ik realiseerde dat natuurlijk pas ná het kwaad was geschiet. "Altijd" had ik tegen haar gezegd. "Altijd" was een leugen geweest. Misschien moest ik maar niet meer te dichtbij mensen komen. Ik maakte altijd alles kapot. En de pijn die haar ogen reflecteerden benadrukte dat nog eens. Telkens als iemand ook maar iets om mij gaf, deed ik deze persoon pijn. Net als bij Wind, bij Wind had ik niet eens gemerkt dat haar halve gezicht overhoop was gekrabd! Nee, ik was te druk bezig geweest met mijn woede naar Lurking toen. Nu moest ik me zo nodig bewijzen. Alsof dat belangrijk was. Niet belangrijker dan vriendschap. Stomme, stomme ik. Er was één iemand op deze planeet die ik meer haatte dan mijn broertje. Mezelf. Ik was een verschrikkelijk persoon.

"This is a lesson learnt,
I guess karma comes back around.."

Ik wilde haar vriendschap helemaal niet meer terug. Ik had geen recht meer op haar vertrouwen. Ik kon beter gewoon uit haar buurt blijven, dan was ze veel beter af. Ik was een ongeluksamulet. Ze zouden een rode sticker met erop "Pas op, gevaarlijk! Niet in de buurt komen!" op mijn hoofd moeten plakken. Maar voordat ik haar met rust ging laten, moest ik dit proberen te herstellen. Gewoon weglopen was te makkelijk. Dat had ik al eerder gedaan. 'Ik meen het, het spijt me zo verschrikkelijk erg. En ik snap het als je me nu haat: ik zal mezelf ook haten.. Ik wil gewoon zeggen dat je me beter kan vergeten.. Ik wil je geen pijn meer doen. En misschien is het niet simpel, misschien wel. Ik wil het je proberen uit te leggen..' Begon ik. Ik probeerde haar aan te blijven kijken, maar liet haar nog niet op mijn woorden reageren, bang dat ik dan niet verder kon gaan. 'Ik was egoïstisch, wilde mezelf bewijzen. Tegenover wie weet ik ook niet; de personen van wie ik echt hield kon ik veel beter helpen door gewoon bij hen te zijn. Jou, mijn familie.. Ik weet niet wat me bezielde. Maar ik zie dat nu pas, stom als ik ben.' Het laatste zei ik met een grimas. Ik walgde van mezelf. 'Maar.. Er is nog iets.. Eigenlijk.. Ik was verward. Iets bracht mijn hoofd de hele tijd op hol. Ik wist niet wat ik er mee aan moest, en stortte me steeds meer op mijn werk om van die verwarring af te komen. Ik begon je te ontwijken, om te voorkomen dat ik zo in de war was. Oh, hoe stom kon ik zijn. Toen je weg was voelde ik me zo.. eenzaam. Elke ochtend wilde ik zo graag naar je toe, maar het gevoel weerhield me. Niet dat ik excuses zoek, maar.. Ik denk..'

"But nodbody's perfect"

'Ik denk dat ik je leuk vind. Heel leuk, zelfs. Te leuk. En dat spijt me ook.' Sloot ik af. Ik voelde me veel lichter, zodra dat eruit was. 'Nu kan ik misschien maar beter gaan..' Mompelde ik zachtjes, terwijl ik aanstalten maakte om te vertrekken. Dat was het dan..

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 18:02

Ze kreeg geen antwoord, en ze merkte hoe haar ademhaling trillerig werd. Van wat, dat wist ze niet. Waarschijnlijk woede, maar ook spanning. Vooral die spanning. Ze merkte hoe haar poten week werden.

Maar toen begon Emberpaw te praten. Zijn stem was geweldig om te horen, want had ze die niet al die tijd zo gemist? "Ik wil het je proberen uit te leggen.." Ze kreeg geen kans er op te reageren, maar anders had ze ook niet geweten hoe. De woorden waren uit haar hoofd gezogen, en haar kaken stonden op elkaar geperst. Ze probeerde haar gevoelens te laten varen, want de dingen die ze anders zou voelen zouden te conflicterend zijn. De verwarring die ze afgelopen weken had gevoeld waren erg geweest, maar ze wist dat als ze zichzelf zou toelaten te voelen wat er nu in haar omging, ze op de grond zou zakken, zich op zou willen krullen en zich af zou willen sluiten van de wereld. Een middenweg was naar de kater voor haar kijken, maar met een glazige blik in haar ogen, en alle pijnlijke momenten weg te filteren.
Emberpaw begon te vertellen, over hoe hij zich wilde bewijzen en egoïstisch was geweest. En hoe ze hem beter kon vergeten. Ze beet op haar tong. Was ze daar niet al mee bezig geweest? Was dat niet wat ze had besloten toen hij al die weken verdwenen was? Was ze niet behoorlijk goed op weg geweest om precies dat te doen dat hij haar vertelde te doen? Maar was hij niet ook degene die dat hier, op dit moment, aan het verpesten was door ineens zo op te duiken?
'Ik denk dat ik je leuk vind. Heel leuk, zelfs. Te leuk. En dat spijt me ook.' Hij maakte aanstalten om weg te gaan. En dat was het moment dat er wat knapte bij Blackpaw. "O wee dat je nu gaat," siste ze. Ze schrok van haar eigen stem. Ze klonk boos, en de blik in haar ogen was nu naast hol, ook kwaad. Haar onderlip trilde terwijl ze sprak. "Je denkt dat je weken kan verdwijnen, mij achter kan laten, terug kan komen en álles wat ik heb geprobeerd om over je heen te komen te verpesten, om vervolgens te zeggen wat je voor me voelt en er dan weer vandoor te gaan?!" Haar kin was wat meer naar haar borst gericht nu. "Ben je echt zó'n grote eikel? Ben je echt zó laf? Hoe durf je weg te blijven bij mijn ceremonie, hoe durf je er niet voor me te zijn als ik er net achter ben gekomen dat ik niet weet wie m'n ouders zijn, terwijl ik er al die tijd voor jou heb geprobeerd te zijn. Hoe ik je altijd heb willen vertellen hoe leuk, lief en sterk je bent, en dat ik jou altijd in jouw familieproblemen heb willen steunen. Je bent een ondankbare kwal. En weet je wat? Ik wist het.. Ik wist wat je voor me voelde. De dag voor de ceremonie kwam ik erachter. En na de ceremonie wilde ik het je vertellen. Ik had een plan. Ik wilde je meenemen en het je vertellen. Ik wilde je gelukkig maken, ik wilde je ogen zien als ik het je zou vertellen. Maar je verdween, en weken heb je me hier alleen gelaten, me laten afvragen wat er in godsnaam met je was gebeurd, en of je überhaupt nog wel leefde." Ze merkte hoe haar ademhaling versnelde en haar poten begonnen te zweten. Maar nu de waterval aan woorden eenmaal was gaan lopen, kon ze niet meer stoppen. "Ik voelde verdomme hetzelfde voor jou Ember, en je verdween. En nu ik eindelijk de kracht vond om door te gaan en je te vergeten, duik je op."

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 18:41

Haar boze toon deed me verstijven. Ook al had ik deze reactie al verwacht, toch deed elk woord nog steeds pijn. Ze had nog gelijk ook, ik had helemaal nooit terug moeten komen. Ik moest toch weten dat Black sterk genoeg was om dit zelf aan te kunnen? Ik voelde me misschien lichter na mijn woorden, enkel doordat ik ze op haar schouders had gelegd. Jezus christus, ik was zo stom. VERDOMME. Ik deed echt alles fout. Ik beet zo hard als ik kon op mijn lip, wetend dat mijn pijn niets zal voorstellen bij de mijne. Ze had recht op elk woord, elke belediging. Echter was ik toch een beetje verbaast toen ze zei dat ze het al wist. Huh? Hoe dan? Was het zo duidelijk geweest? Nee toch? Naast ik wist alleen.. Wind. Wind en Black waren goed bevriend, heel goed bevriend. Wind had ook al zo raar gedaan.. Ach, ik kon het Wind niet kwalijk nemen. Wind was Wind. Maar toen.. Ik kon het bijna niet geloven. Had ze dat echt gezegd? Had ze hetzelfde voor mij gevoeld? Nee.. Dat kan niet! Dat verdiende ze niet, ze verdiende veel en veel meer. Al de emoties waren zo verwarrend, dat ik het amper merkte toen ze weer stil was geworden. 'Je hebt gelijk. Ik maak altijd alles kapot, en heb geen idee hoe ik het weer moet opbouwen. Ik ben een verschrikkelijk persoon.' Fluisterde ik bijna. 'Ik wilde je gewoon geen pijn doen, maar hoe hard ik het ook probeer..' En toen begon ik zachtjes te snikken. Ongecontroleerd, proberend het weg te slikken. Ik mocht nu niet huilen! Ik moest sterk zijn! Ik had hier totaal geen recht toe! Toch deed ik het. Ik snikte, en draaide mijn hoofd weg, niet willend dat ze dit zag. Oh, wat was ik weer zwak. 'Ik weet het gewoon niet meer, Black..'

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 19:02

Emberpaw viel stil, en keek weg. Maar wat kon hij anders? Wat kon hij zeggen om het goed te praten? Zij zou het in ook niet weten als zij aan de andere kant van dit gesprek had gestaan. En als Emberpaw haar nu zou vragen wat hij kon doen om het goed te maken, zou ze niet weten wat te antwoorden. Ze richtte haar ogen op haar poten, voor het eerst sinds ze Ember's geur had geroken. Ze wist niet wat ze wilde. Was ze blij om hem te zien? Ja, zeker. Ondanks alle woede die ze voelde, voelde ze ook écht heel veel geluk. Maar kon ze hem dit zomaar vergeven? Nee, dat ook niet. "Ik weet het ook niet, mompelde ze uiteindelijk, nog steeds naar haar voetjes kijkend. "Ik.. Ik weet niet wat jij wil, maar.. ik heb in ieder geval even wat denkruimte nodig." Ze keek weer op, en zag dat Emberpaw opzij keek, en zijn wangen langzaam nat werden. Hoe graag ze hem nu niet wilde troosten en wilde zeggen dat alles goed kwam, dat ze het hem zou vergeven en dat ze bij hem wilde zijn. Maar het voelde niet goed; het voelde alsof ze tegen zichzelf loog door te doen alsof er niks gebeurd was. Maar als ze zo naar hem keek, wist ze wel dat ze het liefst wilde dat alles weer goed kwam. Ze wist alleen niet of het mogelijk was, en of dingen wel zo zouden worden als ze zou willen. Ze wist niet of dingen voorlopig of voorgoed waren verpest. "En jij?" vroeg ze uiteindelijk. "Ga je nu weer? Ga je het weer niet aankunnen en vluchten?" Het liefst zou ze willen dat hij zou zeggen dat hij het nog waard vond, genoeg waard om er voor te vechten. Maar intussen kreeg ze door hoe diep zijn onzekerheden zaten. Misschien zou hij het wel denken dat er niks te fixen was, niks om voor te vechten, en zou hij beslissen weer weg te gaan, bang om te falen in wat hij wil bereiken.

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 20:31

Na een korte stilte, leek Black weer iets minder boos. Meer verward, net als ik. Toen ze zei dat ze wat denkruimte nodig had, knikte ik kort. Even bleef ik zitten, waarop ongemakkelijk een stukje opschoof. 'Genoeg denkruimte?' Mauwde ik zachtjes, in een zwakke poging om een grapje te maken. Au, wat was ik hier slecht in. Ik miste onze oude, onbezorgde en vrolijke vriendschap. Ik ging altijd zo gemakkelijk met haar om.. Waarom kon dat zo snel vernietigd worden? Ik had het geflikt, en nog goed ook. Keek nou naar ons. Enkele weken geleden renden we nog lachend en gierend door het kamp. En nu? Wat was er gebeurd in die weken? Niks. En dat was het hem juist. Toen Black vroeg of ik het nu weer niet aan zou kunnen en zou vluchten, kromp ik even in elkaar. Die opmerking deed pijn, maar ze had het recht om me pijn te doen. Echter herstelde ik me snel. Natuurlijk zal ik dat niet doen. Kijk wat er van was gekomen. 'Nee, dat nooit meer. Kijk wat ervan is gekomen..' Antwoordde ik, een beetje verloren. Wat wilde ik? Ik wilde niets, niets voor mezelf. Het enige wat ik wilde was anderen gelukkig maken. Black gelukkig maken. 'Ik wil wat jij wilt. Als jij me weg wilt, ga ik weg. Als jij wilt dat ik blijf, blijf ik. Als jij wilt dat ik met allemaal bloemetjes in mijn vacht queentje ga spelen in de nursery.. Oké, dat dan misschien weer niet, maar je snapt me.. denk ik.' Weer een ongemakkelijk grapje, proberend om de stemming wat losser te maken. Wat moest ik nou toch?

Onderwerp: Re: Tired and broken zo 1 maa 2015 - 20:43

Emberpaw knikte toen ze zei dat ze wat denkruimte nodig had, en in een poging de sfeer wat losser te maken, schoof hij op en maakte een grapje. Blackpaw kon het niet tegenhouden of er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Wat was het toch een kneus. Maar wel een lieve kneus. Maar zijn verloren houding verscheen weer toen ze hem toebeet of hij nu weer zou vluchten, omdat de confrontatie hem te veel werd. Ergens wist ze dat het makkelijker zou zijn als hij nu gewoon weg zou gaan. Niet wegweg, maar van dit gesprek. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen, en nu moest uit tijd blijken of dit nog gerepareerd kon worden. Maar ze vond het fijn om te horen dat hij zou blijven. Het deed haar goed om te merken dat hij nu van plan was iets aan te pakken. En weer verscheen er een glimlach toen hij weer grapte. Hij deed in ieder geval zijn best, en wellicht werkte het ook nog. "Je bent een sukkel, weet je dat," miauwde ze nu wat luchtiger, en de lege blik in haar ogen had plaatsgemaakt voor haar gebruikelijke twinkel als ze iemand aan het plagen was.

Onderwerp: Re: Tired and broken ma 2 maa 2015 - 14:35

Gelukkig hadden mijn flauwe grapjes enig effect, en voeld eik de sfeer losser worden. Gelukkig maar. Ik wilde onze oude vriendschap echt graag weer terug, en wilde daar moeite voor doen. Misschien wilde Black het helemaal niet, maar dan had ik het tenminste geprobeerd. Niet geschoten is altijd mis, toch? "Je bent een sukkel, weet je dat," Toen ik de betrouwde twinkel weer in haar oogjes zag schutteren, glimlachte ik breed. Dat was goed, toch? 'Jep.' Antwoordde ik met een grijns. 'De grootste die ik ken.'

- Even een héél kort postje, maar ik moet snel weg.

Onderwerp: Re: Tired and broken ma 2 maa 2015 - 14:56

Weer glimlachte Blackpaw - ze kon het niet helpen, en zuchtte vervolgens. "Ik denk dat je ook maar even je snoet naar Windpaw en Dawnpaw moet laten zien," miauwde ze. "Zij hebben zich ook zorgen gemaakt en vinden het vast fijn om te zien dat het goed met je gaat." Zo kon zij ook even de tijd krijgen om na te denken over wat er net was gebeurd. Want oh god, wat moest ze nu doen? Moest ze nu weer in Ember's armen rennen, en Dawn vergeten? Moest ze Ember daar überhaupt over vertellen? Ze had zich altijd al zorgen gemaakt over de relatie tussen Ember en Dawn als zij naar Dawn toe zou trekken, maar nooit had dat echt een probleem geleken zolang Ember weg was. Maar nu was dat ineens een veel groter probleem geworden. Er was nooit wat gebeurd tussen haar en Dawn; ze had hem als vriendin geholpen uit de put te komen, iets wat ze voor al haar vrienden zou doen. En wie zei dat Dawn die avond ook wat gevoeld had? Niemand. Juist. Er was niks gebeurd, en dat zou zo blijven ook. In ieder geval tot ze beslist had wat ze met deze situatie aanmoest. Met die gedachte moest ze het doen, en hopen dat alles goed zou komen. "Dus... Ik denk dat ik ook maar ga," beëindigde ze ook haar eigen gedachten. Ze draaide zich een kwartslag om, maar wachtte nog even met weglopen. "Oh, en Ember.. Ik ben wel blij dat je er weer bent." Dat wilde ze nog even zeggen. Want ondanks haar woede en frustratie, was ze toch ook écht heel blij dat hij weer voor haar stond.

Onderwerp: Re: Tired and broken di 3 maa 2015 - 18:32

Toen Black Wind en Dawn noemde, knikte ik bedachtzaam. Ja, natuurlijk moest ik naar ze toe. Ook al dacht ik wel dat ze het misschien beter zouden begrijpen, ik was wel vaker druk bezig geweest met mijn trainingen enzo, maar nooit zo erg. En hun had ik niet letterlijk ontweken, zoals bij Black. Of misschien waren ze wel net zo boos. Ach, laten we het beste maar hopen. Ik had er wel vertrouwen in. Na een korte stilte opperde Black dat ze maar eens moest gaan, en ik knikte. Eigenlijk wilde ik liever bij haar blijven, maar ze had natuurlijk ook haar eigen leven. Ze maakte aanstalten om te vertrekken, en ik deed hetzelfde. 'Eeh.. Doei dan maar?' Mauwde ik. 'Als je me nodig hebt, weet je me te vinden. En dit keer zal ik er wel zijn.' Net voordat ik wegliep hoorde ik Black nog een kort zinnetje mauwen, en ik glimlachte van oor tot oor. "Oh, en Ember.. Ik ben wel blij dat je er weer bent." Gelukkig maar. Dan had ik toch nog iets goeds gedaan vandaag.

Onderwerp: Re: Tired and broken