It has been a while yes

Onderwerp: It has been a while yes za 28 feb 2015 - 22:41

Het was inmiddels wel een tijdje geleden dat ze zich deze kant op gedraaid had, elke keer was ze naar de vier clans toe gegaan en elke keer had ze de elite overgeslagen. Maar ook hun kregen hun kans om slachtoffer te worden van haar. Ze had er al een aantal gedood van hun, maar hoewel ze van de vier clans wel een reactie kreeg en de gestorven Bloodclanners hadden gezweert dat Bloodclan haar terug zou pakken merkte ze daar enorm weinig van, waarschijnlijk gaf Bloodclan gewoon niet echt om zijn leden, wat ze ook wel kon begrijpen. Als je naar de meeste keek waren het een stel kittypet kittens die hadden bedacht rebels te gaan doen. Echt het was gewoon te makkelijk. Rustig stapte ze over de stenen naast de den van een twoleg. Niet een blik gaf gunde ze aan de den, het was niet waar ze voor kwam en ze zou er nooit heen willen. Kittypets waren te makkelijk en hun "baasjes" rende al weg als je een keer naar ze blaasde en uithaalde. Te makkelijk.
{Claw}

Bloed en vacht, dat was het enige want hij zag in zijn droom. Het sloeg nergens op, want de rode draad van het verhaal was nergens te bekennen. Enkel het beeld van bloed en vacht, want waar het bij hoorde bleef onbekend. Het was wel de reden waarom Claw heel raar wakker werd. Hij was het wel gewend om rare dromen te hebben en met name nachtmerries teisterde zijn nachtrust. Het kwam door de onrust die hij in zijn lijf voelde en de paniek die hem soms omklemde, maar die hij stug bleef ontkennen. Hij wilde er niet aan toegeven, wat dan zou het beeld van Moonwhite en zijn kittens weer op zijn netvlies branden. Ze zeiden wel dat iedereen een zwak punt had, nou dat was de zijne. Zijn liefde voor zijn kittens. Het maakte hem zo gek dat hij vaak droomde dat ze in een plasje bloed lagen. Nou zag hij enkel bloed met vacht, maar de rest verzon hij er zelf wel weer bij. Hij stond op en schudde het gevoel van hem af terwijl zijn groengele ogen weer emotieloos werden. Hij stapte de schuur uit en verliet het kamp, zonder ook maar iemand een blik waardig te keuren. Hij sjouwde direct door langs de holen van de twolegs terwijl hij langzaam weer helder werd. Hij stopte echter met lopen toen er een rogue voor hem verscheen. “Aan de wandel?” Zijn stem klonk hard en kalm. Haar verschijning was eigenlijk niet de reden waarom ze zijn aandacht trok, maar de lichte geur van zijn dochter die hij oppikte. Meteen flikkerde er wat in zijn ogen.

Ergens lette ze wel op haar omgevig, ze had zich bedacht dat dit wel een mooi gebied zou zijn om haar apprentices eens goed te trainen. Ze zouden nog geen gevecht aan kunnen met een kat de getraind was maar een kittypet zouden ze makkelijk aan kunnen. Vinal was bijna volwassen en inderdaad, zoals ze al dacht was zijn bouw mooi uit gekomen, hij was groot en gespierd. Zijn jaagtecknieken waren geweldig en zijn vechttechnieken gingen steeds beter. Yinyang daarin tegen. Ze was nog jong, tuurlijk werd ze ouder maar daar merkte Sushi niets van. Net als bij hun eerste ontmoeting was haar grote bekkie het geen wat haar staande hield, maar dat zou niet lang meer duren. Ze hadden een deal gemaakt, maar ook bij haar zat er een limiet aan. Tuurlijk het kleine ding deed haar best maar dat maakte allemaal niet uit als er geen succes bij zat. Een zucht gleed over haar lippen. Het verbaaste haar nog dat Moonwhite of die Claw haar nog niet was komen halen. En dat nog wel terwijl ze vrijwel had gezegd dat zij papalief's lievelingetje was. Daar had ze om zijn minst een reactie van willen horen. Haar ogen bewogen naar het geluid van een stem waarna haar gezicht zich er ook naartoe draaide. 'Yeah, hope you don't mind' ze grijnsde kort en bekeek de kater, hij rook sterk naar Bloodclan.

Hij ging niet zitten, staarde enkel naar de rogue poes. Ze had iets over haar heen, iets wat hij niet goed kon peilen. Ze leek niet onder de indruk van zijn verschijning, maar dat was wederzijds. Hij haalde zijn massieve schouders op toen ze tegen hem begon te praten. Eigenlijk kon het hem helemaal niets schelen wat ze hier deed en hij was haar voorbij gelopen als de geur van Yinyang niet in haar vacht gehangen had. Andere katten boeide hem niet, maar zijn kittens hielden hem wel degelijk bezig. Sinds het contact met Moonwhite was verbroken had ze geen woord meer met hem gesproken en vertelde hem dus ook niet waar zijn kittens uithingen. Dat betekende dat hij zelf op onderzoek uit moest gaan en daardoor had hij al verschillende rogue’s de stuipen op het lijf gejaagd, door ze grondig te ondervragen. Helaas was de gene die hij had laten gaan om zijn verhaal rond te vertellen vermoord door een mede elitekat die nogal van het snel handelen was geweest. Helaas… want dan moest hij een nieuw slachtoffer zoeken. Nou had deze rogue wel zijn aandacht getrokken en hij was niet van plan om haar te laten gaan tot hij er al het fijne van wist. “De geur van een kattin die ik een keer ontmoet heb hangt in jou vacht, dat was wat mijn aandacht trok. Yinyang is een kitten die haar woordje wel klaar heeft en dat maakt mij nieuwsgierig.” Hij was een ster in het verdraaien van de waarheid, totdat het precies in zijn plaatje paste en in zijn voordeel werkte. Het was niet slim om te gaan lopen roepen dat ze zijn dochter was, dan bracht hij haar alleen maar in gevaar.

Kort zocht de poes een beetje rond. Nu ze hier toch was, en de kittypets waren best makkelijk te doden. Ze had tot nu toe enkel schijngevechten met haar twee leerlingen gehad, beide hadden zij er het meeste pijn mee gekregen maar ze begonnen technieken te leren. Ze kon ze ook laten oefenen op kittypets, die waren makkelijk maar het was wel een echt gevecht voor de jonge katten. Misschien zou dat inderdaad helpen om hun twee hier heen te brengen. Al hoewel, Yin's vader zat in bloodclan, en dat was gelijk de kater waar haar andere leerling haar boven verkozen had om zich te laten trainen. Ze moest alleen even denken hoe de kater heette, ze had hem nooit gezien en de twee leerlingen hadden hem ook nooit beschreven, ze was er ook nooit geinterreseerd in geweest. Kalm zocht ze om zich heen. Maar haar aandacht werd veel te snel weer getrokken door iets nieuws, een bloodclan geur. Nors draaide ze zich om naar het geluid dat de kater produceerde. "Why do you care" antwoordde ze simpel en bekeek de kater even. Naast de geur van Bloodclan kleefde er ook een andere geur aan zijn zwarte vacht. De geur van Moonwhite en de geur die zowel Yin als Cloud hadden toen ze ze had ontmoet. Een kille grijns kwam op haar kop. Dit moest de kleine mislukkelings vader zijn.

Hij zag dat ze hem doorhad zo snel de grijns om haar kop verscheen. Hij had gehoopt dat de geuren genoeg uit zijn vacht verdwenen waren nou hij ze een hele tijd niet gezien had, maar blijkbaar was dat niet zo. Zijn haren kwamen langzaam overeind terwijl hij haar strak aan bleef staren. Het had geen zin meer om de schijn op te houden, aangezien ze hem door leek te hebben. Het irritante was alleen dat hij wist dat zij aan zet was. Ze had duidelijk iets met zijn dochter te maken, als ze haar al niet ergens opgesloten had. Alles wat hij nou zei kon alleen maar tegen hem gebruikt worden. De woede begon in hem op te borrelen, want hoe durfde ze aan Yinyang te komen. Niemand kwam aan zijn dochter. Hij probeerde zichzelf te beheersen, omdat hij slim moest zijn. Hij zag aan haar dat ze geen makkelijke tegenstander zou zijn, nee ze was gevaarlijk. Hij was iedereen altijd een stapje voor geweest door niet meteen te ontsteken in blinde woede, maar hij moest er nou wel heel veel moeite voor doen. “Meer dan je denkt.” Hij zette een stap naar haar toe terwijl hij haar strak aan bleef kijken.

Meestal had de roguepoes geen stapje voor haar tegen tegenstander, sterker nog, zij hadden altijd een stapje voor. Of ze waren op hun territorium, of ze waren met meerdere, het was vaker dan een keer gebeurd dat ze het beide tegen had zitten, maar ze had nog nooit verloren, nog geen een keer. Zelfs met het stapje achter haalde ze ze gemakkelijk in en won met gemak. Dat betekende vooral dat dit, met deze kater hier het alleen maar makkelijker zou zijn. Zij was degene met het stapje voor, en aan zijn verdwijnende grijns te zien wist hij ook dat ze hem had. Want zij had iets wat erg belangrijk voor hem was, dochterlief. Het feit dat dochterlief zelfs op eigen orders met Sushi mee was gegaan maakte het alleen maar grappiger. De kitten was zelf van plan geweest om haar te laten trainen, niet door mama of papa, maar door de vijand van haar ouders. Geweldig. Wat de kater voor haar misschien nog niet wist was dat zij het was die Moonwhite mishandeld had voor die terug gevlucht was. Een grijns gleed over haar lippen terwijl ze eraan dacht. Een voordeel wat zeker zou werken was dat als zij gewond terug kwam in haar territorium ze die kitten met gemak afmaakte, haar vechttechnieken waren echt bagger en het was nogsteeds klein genoeg om het dood te trappen, misschien zelfs perongeluk, en als ze helemaal niet meer zou komen zou Vinal haar wel afmaken. De kater voor haar kon haar niets maken. Ze zou alle drie zijn kittens pakken en zijn mooie lieve poesje. Ze staarde hem een poosje aan. "Well, that is just too bad, isn't it"

Ze begon hem nou echt op de zenuwen te werken. Er kwam bijna geen woord uit haar, maar toch had ze een heel verhaal verteld. Hij zag zijn dochter zo voor zich helemaal overtuigd door deze gestoorde Rogue. Hij kreeg het idee dat hij Yinyang daar maar eens vandaan moest gaan halen. Hij deed nog een stap naar haar toe terwijl hij zijn nagels uitsloeg. “Dat is zeker niet zo mooi.” Zijn stem had een ijzige kalmte aan genomen. “Dus jij moet haar maar nodig eens laten gaan.” Hij zakte iets door zijn poten, klaar om boven op haar te springen. Het boeide hem helemaal niets wat andere katten uitspookten, dat moesten ze lekker zelf weten. Alleen niemand kwam aan zijn kittens, dan kreeg je wel degelijk met hem te maken. Hij wist dat ze een gehaaide en geduchte tegenstander was, dat was aan haar te zien. Ondanks dat ze een Rogue was had ze iets gevaarlijks over haar heen. Daarom was hij alert toen hij naar haar toeliep. Hij was niet bang, maar hij was ook zeker niet van plan om haar te onderschatten.

Het enige wat ze hier over voelde was plezier. Toekijkend hoe hij steeds bozer werd, en waarschijnlijk gefrustreerder, er was niets wat hij kon doen wat geen consequenties zou hebben voor zijn dochter. En Sushi, zij vond het alleen maar geweldig om te zien hoe hij zijn nagels uitsloeg en dichterbij. Haar houding bleef relaxed, hij was jonger, had aan zijn halsband te zien veel maar minder ervaring dan zij. Hij zag er sterk uit maar dat had ze ook zijn dochter nog, ze zou dit met gemak willen als hij echt zou willen vechten, domme kittypet. 'I'm not going anywhere' sprak ze en om haar punt duidelijker te maken liet ze zich op haar achterwerk zakken en sloeg haar volle staart over haar poten. Ze liet haar blik even glijden naar zijn nagels en klikte met haar tong. 'You know Yin wouldn't like you attacking her mentor' sprak ze met een donkere grijns. 'And so wouldn't my other apprentice, he would probably take it out on her' grijnsde ze. Ze genoot behoorlijk van dit spelletje dat ze met hem speelde.

Met een kwade grom kwam hij tot stilstand toen haar woorden tot hem doordrongen. Hij had simpelweg geen poot om op te staan. Ze had hem klemgezet en dat wist hij dondersgoed. Dan kon hij wel een Elite kat zijn, dat had hier geen enkele invloed. Ze was niet bang voor hem, nee ze vond het juist wel grappig allemaal. Zijn oren waren plat in zijn nek gegleden terwijl hij haar kwaad aanstaarde. Eigenlijk had hij geen flauw idee wat zijn volgende stap moest zijn, ze had hem met zijn bek vol tanden laten staan. Als hij het niet meer wist dan ging hij over op bruut geweld, maar dat zou dit keer ook niet werken. Ze zou het op Yinyang gaan afreageren en anders deed iemand anders dat wel en hij zou het zichzelf nooit vergeven als zijn dochter iets overkwam, omdat hij te snel handelde. Dus deed hij weer een stap achteruit en zwiepte geërgerd met zijn staart. “Wat wil je van me Rogue?” Siste hij kil.

Een kille grijns gleed op haar kop toen zijn oren in zijn nek gleden en zijn passen stopte. Hij zou niets doen, hij zou kwaad zijn maar tegelijke tijd zich gedragen als een mak lammetje. Dat alles om zijn dochtertje te beschermen. Meestal werd ze er ziek van waarneer dat gedaan werd, al dat zoetsappige gedoe van die kittypets, maar nu maakte het voor haar alleen maar grappiger. Ze maakte gebruik van iemands zwakte, terwijl die zwakte zich vrijwillig bij haar gevoegd had, sterker nog, ze had zelfs iets gegeven om bij haar te komen. Ja, dat maakte het voor haar alleen maar grappiger. Ze wachtte tot de kater besloten had wat hij ging doen. En ze was tevreden toen hij naar achter stapte zette, zich vrijwel overgaf. Hij lag in haar poten nu. 'From you? Oh nothing special... Let's just have a talk, shall we?' vroeg ze simpel. Maar het was geen vraag om te beantwoorden. Hij zou haar wat informatie geven, of hij het nou leuk vond of niet.

Hij staarde haar strak aan, zonder een woord te zeggen. Zijn groengele ogen stonden kil en hard, ze toonden geen emotie. Al voerde hij van binnen een gevecht met zijn geweten en zijn gevoel. Soms vroeg hij zich wel eens af wat hem in vredesnaam mankeerde toen hij bedacht dat hij wel kittens kon hebben, want dat was geen slimme keuze geweest. Het had een zwakte in zijn leven gebracht waar hij weinig invloed op had. Zijn kittens leidde hun eigen leven, waardoor ze zichzelf in gevaar konden brengen. Katten konden met ze dreigen als ze er achter kwamen dat het zijn kittens waren en dat was een probleem, een hardnekkig probleem. Hij hield van ze, maar op sommige momenten vervloekte hij zichzelf dat hij zo dom was geweest. “We praten al Rogue en tot nu toe heeft dat niks opgeleverd." Zei hij na een lange stilte terwijl hij haar nog steeds aanstaarde. Zijn hersens werkten op topsnelheid, hij probeerde een uitweg te vinden, maar tot dan toe was het nog niet gelukt. Van binnen schold hij op zichzelf, omdat hij het voor elkaar had gekregen in zo’n benarde positie terecht te komen.

De kater voor haar sprak geen woord, zowel zijn bek, zijn lichaam als zijn ogen zeiden niets, ze waren compleet stil. Hij leek niet te bewegen. Ze had hem totaal in haar macht, en het gevoel dat dat haar gaf was heerlijk, echt heerlijk, bijna net zo lekker als het breken van iemand nekje of het beslissen dat de tijd voor diegene hier om was. Al zou dat toch altijd wel de eerst plek blijven houden. Macht over iemand was lekker, maar macht over zijn leven was geweldig. Om haar punt nog duidelijk te maken ontspande ze haar lichaam en plantte haar achterwerk op de grond. Grijnzend sloeg ze haar staart om haar voorpoten terwijl ze hem aan keek. 'Let's talk about that Elite of yours' grijnsde ze. Ze kon informatie uit hem krijgen en daar zou ze zeker wel gebruik van maken. Een paar valse trucjes richting Bloodclan kon ze wel gebruiken. En ze wou Moon's territorium gewoon hebben, al was haar geur vrijwel verdwenen in zijn vacht, hij was zo zwak geworden dat zij zich af vroeg of hij haar nog wel zag. Dan moest ze het maar doen met een strategie tegen Bloodclan.

Langzaam ontstond er een blik van minachting in zijn ogen door haar stoïcijnse gedrag. Het irriteerde hem dat ze hem duidelijk een stap voor was en het irriteerde hem dat hij daar niets aan kon doen. Toen ze weer begon te praten trok hij geërgerd met zijn oren. “De Elite is niet bijzonder, ik heb het liever over jouw verslaving om kittens te verzamelen.” Hij had het allang opgevangen dat ze meer kittens om haar heen had, het was niet alleen zijn dochter. Ze had over meer leerlingen van haar gesproken. Hij vroeg zich af hoeveel katten ze gebruikte om anderen te bedreigen. Ze leek er duidelijk van te genieten, dus hij betwijfelde het ten zeerste dat hij de enige was. “Jij lijkt daar nog al lol in te hebben Rogue.” Hij probeerde zijn stem beheerst te laten klinken en dat lukte hem bijna, al hoorde je nog steeds de woede er doorheen.

Onderwerp: Re: It has been a while yes