Really the last time, now

Het was gewoon oneerlijk. Iedereen ging Windclan eens een lesje leren en meneer hier moest thuisblijven. Hij was sterk en een goede krijger, hij was niet voor niks eerst warrior geworden voor Starclan zich ermee bemoeide.. Dus mokte hij. Ace moest thuisblijven en alvast kruiden klaarleggen, hij zou het er wel druk mee krijgen. Eerst de ernstige gevallen en daarna ieder klein wondje nog. En natuurlijk het stalken van katten die hun wonden negeerde, want hij had al helemaal geen zin om over een kwart maan met allemaal ontstoken wonden te zitten. Maar hoewel hij genoeg te doen had mokte hij zwaar. Het eerste echte gevecht miste hij. Plots hoorde hij iemand aanlopen en hij spitste zijn oren. Enkel Elders, Queens en kittens waren thuis gebleven op hem en zijn patiënten na. Allemaal katten die iets nodig konden hebben, maar het was Runningvole die binnen kwam. Eerst was hij ongerust. Ze zou toch niks hebben? Maar toen begon ze te huilen en de enorme kater voegde zich als zijn tweede natuur naast haar. Hij legde zijn kop op de hare en likte haar oor, het voelde vertrouwt. 'Rustig maar Running' mompelde hij zachtjes. Hij was serieuzer geworden dankzij zijn nieuwe taken, maar hij probeerde zichzelf niet te verliezen. Running bracht de apprentice in hem terug.

Hij voelde een drang. Hij wist wat hij moest toen maar hij wou er niet aan toegeven. Het gevoel kon hij beschrijven alsof de mist in zijn hoofd was verdwenen en de weg duidelijk was. En Ace snapte de boodschap. Ze wouden hem niet eens dit moment gunnen maar hij moest mee naar Windclan om voor de gewonden te zorgen. Van zijn clan of zelfs die van de vijand. Het smaakte bitter. Hij zuchtte op een manier die heel zijn lichaam liet schokken en keek de poes recht aan. Net op tijd zodat ze het verdwijnen van de glans kon zien. "Ik ook niet Running.. Maar we moeten" hij likte haar tussen haar ogen en legde zijn voorhoofd tegen de hare. Zijn groene blik keek in haar blauwe. "Ik wou dat ik bij de kittens kon blijven, ze groeien zo snel." Hij sloot zijn ogen gepijnigt alsof hij een strijd had verloren. "Ik moet gaan" zei hij zachtjes, nauwelijks hoorbaar.

{ So sad ;-;

Zijn hart verkrampte en zijn lichaam voelde koud en kil aan. Hij had een taak gekregen en de dwang van de macht boven de zijne was dwingend. Had hij ooit een keus gehad? De taal van Starclan was er een zonder woorden, het gevoel was warm geweest en had hem gevuld met een helderheid. Starclan sprak zonder woorden, maar ook zonder twijfel of stotteren. Hij moest naar Windclan, zijn clan helen mocht het nodig zijn en misschien zelfs de vijand in leven houden. Maar waarom konden ze zichzelf niet gewoon redden? Kon hij niet bij de poes blijven en van haar houden. En nu het warme en heldere gevoel was verdwenen voelde hij zich meer verloren dan verlicht. Running gooide zich tegen hem aan en de kater schrapte zijn achterpoten in het losse zand van zijn den. Hij hielt met al zijn fluff, gewicht en vet stand. Hij voelde zich zwak. Toen ze hierna haar kop verborg zuchtte hij zachtjes en neusde bij haar oor, kom op Running. Ze kon het wel. Ineens stapte een gevlekte poes binnen, Foxpaw. Met een blik die je gebruikte in de strijd keek hij haar aan. Zijn blik vertelde meer dan zijn woorden konden, ze moest blijven staan waar ze stond en niks meer zeggen. Verwoed keek hij omhoog alsof Starclan vanaf het dak van de den hem toe zou spreken. Maar die stel dode bleven stil en keken waarschijnlijk naar het drama beneden. Hij zuchtte nogmaals en voelde zich oud. Hoe moest hij dit ooit doen. Acefray besloot uiteindelijk zijn kop tegen die van Running te duwen en een zacht geluid te maken, diep en troostend. Toch kon hij niks meer doen. 'Ik ben later terug dan de rest van de clan, ik moet waarschijnlijk de gewonden vervoeren of stabiel houden. Wacht niet op mij' Ze zou wachten, al kon ze nooit vinden wat ze wou. Hij draaide naar Foxpaw, zijn blik nu minder dwingend 'Dat je niet mee vecht betekend niet dat de clan je niet kan gebruiken. Ga jagen, onze clan zal alle energie kunnen gebruiken als ze terugkomen.' Nu greep hij zijn planten die hij had klaargelegd en stormde zijn den uit. Tranen kwamen niet maar toch kreeg hij geen lucht van zijn verdriet. Het vooruitzicht van bloed, dood en verderf die dit gevecht zou brengen leek hem bijna aan te spreken.

{ Acefray topic uit ;-;