Nightmares, Curiosity and a Lion (+ Sparrowpaw)

"Sparrowpaw?" Een pieperige stem klonk door zijn den heen en vrijwel meteen stond de slaperige kater op uit zijn nest. Hij schudde zijn lange vacht uit en liet zijn ogen even aan het donker wennen. Wie zou er in het holst van de nacht gewond geraakt zijn? Een dassenaanval misschien? De kater wandelde slaapdronken het gedeelte van de den in waar zijn nachtelijke bezoekster zich bevond. Een kitten zo te zien. "Sparrowpaw, mag ik.." het kleintje stopte midden in haar zin. "Mag ik heel even met je praten?" De kater gaapte een keertje en schudde zijn vacht nog een keertje uit, waarna hij dichterbij kwam en voor de kitten ging zitten. Vrijwel meteen herkende hij de kitten, Oceankit. Zijn gedachten vlogen terug in de tijd, naar het moment dat hij het dode lichaam van haar vader deze den in had getrokken, weg van het gevecht. Een klein schuldgevoel kwam naar boven, maar hij was toen der tijd niet meer geweest dan een simpele apprentice met weinig kennis. Nu was dat anders. "Natuurlijk, Oceankit. Maar je mag me vanaf nu Sparrowfeather noemen, ik heb mijn volledige naam gisternacht ontvangen," mauwde de kater met een kleine -slaperige- glimlach rond zijn lippen. "Wat zit je dwars?" besloot hij vervolgens te vragen en liet zijn gestreepte kop op zijn poten rustten, zodat hun ogen ongeveer op dezelfde hoogte zaten.

"Gefeliciteerd, Sparrowfeather..." mauwde de kitten vervolgens en hij glimlachte een keertje teder. Wat hield hij toch van kittens. Het was zonde dat hij nooit zo'n wezentje voor zichzelf zou mogen hebben, maar hij moest nu eenmaal leven onder de regels van zijn rang. Vervolgens kwamen ze aan bij het probleem. "Sparrowfeather, ik ben bang.." murmelde de kitten vervolgens. Van binnen was hij een beetje verbaasd, maar liet dat natuurlijk niet merken, anders zou ze nog banger kunnen worden. "Whitelion..." begon Oceankit vervolgens moeizaam en ze slikte een keertje. "Whitelion...is..." Hij zag dat het kleine ding nerveus was, en wachtte nog even af voordat hij haar zou onderbreken. "Whitelion...is boos..." murmelde het kleine ding vervolgens. Het duurde niet lang of hij voelde haar kopje tegen zijn schouderblad aan. De kater duwde troostend zijn kopje tegen de hare, dit hoorde nou eenmaal ook bij zijn taken als medicine cat. De kittens stonden ook onder zijn toezicht. "Ik wou bij hem op bezoek omdat...mama even met een paar anderen aan het praten was dus keek ik heel even in de warriorsden. Daar was Whitelion en hij huilde.." zei ze vervolgens. "Toen werd hij ineens heel erg boos en sloeg mij weg." De kater keek naar de kleine kitten en knikte een keertje. "En toen werd je wakker..?" vulde hij haar aan en toverde een kleine glimlach rond zijn lippen. "Ik denk dat je hebt gedroomd, Oceankit. Het was niet de echte Whitelion die boos op je was. Het was een neppe, eentje die niet bestaat, alleen in jouw nachtmerrie." Hij hees zichzelf een beetje overeind en sloeg zijn pluizige staart toen om de kitten heen, anders zou ze nog kou vatten.

"Dikke staart.." hoorde hij de kitten murmelen toen hij zijn staart om haar heen had geslagen. De kater glimlachte een beetje en wachtte af op verdere verduidelijkingen waaruit hij op kon maken wat er met Oceankit aan de hand was, en hoe hij dat het beste aan kon pakken. "Nee, die dromen kwam pas, nadat hij dat deed.." De kater fronste lichtjes, al was het voornamelijk een nadenkende frons. "Ik wil niet dat mama, of iemand anders boos op hem wordt.." zei ze vervolgens. Hij keek naar beneden en keek in de oogjes van de kitten, wiens blik vervolgens een beetje afdwaalde. "Is het niet eenzaam in je eentje in zo'n grote den?" vroeg ze vervolgens op een zachte toon. De kater werd weer een beetje naar de realiteit gehaald omdat hij na aan het denken was geweest, en haalde zijn schouders hierbij op. "Het valt wel mee, als medicine cat raak je er eenmaal aan gewend," zei hij en keek omlaag naar de kitten. "Maar, als ik het goed begrijp heeft Whitelion jou daadwerkelijk een haal gegeven, en heb je er nu nachtmerries over?" vroeg hij vervolgens en keek naar de kitten. Over ruzie zou hij het later wel hebben, eerst uitpluizen was er precies gebeurt was met haar.

"Ja, en Howlpaw kwam en toen stopte hij..." zei de kitten toen zachtjes, waarna ze hem met een wat verdrietige blik aankeek. Als dat echt zo was zou hij binnenkort eens met Everstar praten, gezien het ook bij haar van belang was. "Geen zorgen, ik ga binnenkort nog even met Howlpaw praten om te vragen wat hij heeft gezien, Whitelion zal waarschijnlijk geschrokken zijn van zijn komst en je niet meer lastigvallen." Eventjes dacht hij na, maar kreeg toen de volgende vraag alweer. "Mag ik anders wel eens langs komen? Gezeldschap houden?" vroeg de kitten hem vervolgens. "Natuurlijk," zei hij met een kleine glimlach rond zijn lippen. "Zolang je het altijd eerst tegen je moeder zegt dat je hier bent, en niet zomaar het kruidendeel van mijn den inloopt, oké?" Hij wilde liever niet dat kittens rond zouden scharrelen in dat gedeelte van zijn den, dus besloot dat meteen even duidelijk te maken. "Waarom doen katten elkaar pijn?" vroeg ze vervolgens en hij voelde hoe de kitten tegen hem aan kroop. "Dat doen ze nou eenmaal, iedereen doet elkaar op een dag pijn. Dat hoort bij het leven wat StarClan voor ons heeft uitgestippeld."

De kater gaapte een keertje en zuchtte, het was immers in het holst van de nacht dat hij hier zowat met een kitten in zijn poten zat, niet dat hij het een groot probleem vond. Het hoorde er nou eenmaal bij. "Je weet wel dat Howlpaw een meisje is." Vragend keek de kater naar de kitten. "Owh.. Hmm.." mompelde hij zachtjes en glimlachte een keertje. "Komt omdat het zo laat is.." zei hij er toen achteraan en gaapte een keertje. Hij had gisteren een drukke dag gehad, en het was wel duidelijk dat ook de medicine cat zijn slaap een beetje nodig had. "Oke, ik denk dat mama het niet erg vind..eh..ze weet niet dat ik nu hier ben..ik wou niet dat er ruzie zou komen.." piepte de kit vervolgens. De kater keek met een schuin oog naar de kitten. "Zijn kruiden gevaarlijk dan?" vroeg de kattin vervolgens. "Soms kunnen kruiden gevaarlijk zijn ja. Dat is dan ook de reden dat je nooit, maar dan ook echt nooit, zomaar plantjes en besjes mag eten als je buiten bent. Er bestaan namelijk ook giftige plantjes en besjes die een gezonde kat ziek kunnen maken." Hij hielt een korte adempauze en keek naar de kitten. "De plantjes en besjes die ik hier heb zijn niet zo, maar alsnog is het niet verstandig om zomaar een van mijn kruiden te pakken. Als je een verkeerd kruid pakt voor je kwaaltje kan je nog zieker worden, en een gezonde kat die kruiden eet al helemaal." Zo, hopelijk zou hij deze kit later niet terugzien in zijn den vanwege kruidenvergiftiging. "Oke, dus Starclan waakt altijd over ons?!" vroeg de kitten vervolgens aan haar. Een glimlachje kwam rond zijn snuit te liggen. "Ja, StarClan waakt over ons." Hij stond wat moeizaam op en rekte zich wat uit. "Maar ik denk dat het tijd is dat ik je terug breng naar je moeder, kittens horen 's nachts hun nest eigenlijk niet te verlaten en ik wil niet dat ze ongerust wordt." Hij keek naar de kitten. "Plus, slaap is heel belangrijk voor een kat. Zeker voor een kitten zoals jij, want in je slaap groei je en wordt je dus groot en sterk." De kater gaapte nog een keer kort en boog zich voorover, om haar vervolgens voorzichtig bij haar nekvel op te pakken en omhoog te tillen.

Het was allemaal nogal plotseling geweest. Oceankit hing nog geen twee tellen boven de grond, of ze begon verwilderd naar hem te slaan met haar pootjes. "LAAT LOS!" piepte de kitten vervolgens wat verwilderd "Laat, alsjeblieft los..." piepte ze nu zachter. Hij kon zien dat haar staartje tegen haar lichaampje aanhing, haar oortjes naar achteren stonden en zette haar vervolgens neer op de grond. "Oceankit, is er misschien iets dat je mij nog moet vertellen?" zei hij vervolgens en keek de kitten toen vragend aan.