Nightmares, Curiosity and a Lion (+ Sparrowpaw)

Oceankit keek met haar oceaankleurige ogen van de Nursery naar buiten. Snel trippelde ze weg, zodat haar moeder niet door had dat ze even een eigen tochtje begon. Een nachtmerrie had haar steeds vaker wakker gehouden en de kitten wou er met iemand over praten. Haar poten baanden zich een weg door de licht besneeuwde ondergrond. Eigenlijk was ze best wel nieuwsgierig naar de Medicine cat's den. Een paar dagen geleden had ze geprobeerd de Medicine cat apprentice te vinden, alleen die was toen waarschijnlijk uit het kamp geweest. Nu de Zilverpels nog aan de hemel stond, zou de apprentice vast wel te vinden zijn.

Oceankit liep de duistere Medicine cat's den in. Haar ogen keken rond totdat ze de kater vond. Langzaam drukte ze haar neusje tegen hem aan. In de hoop dat hij niet boos zou worden dat de kitten hem wakker maakte. "Sparrowpaw?" Vroeg ze zachtjes, nog steeds zat er een kleine piep in haar stem. De kitten wiebelde haar oortjes voorzichtig. Het angstige gevoel raakte ze nog steeds niet kwijt. Weer duwde ze haar neusje in zijn vacht, in de hoop dat hij niet van haar schrok. Zou hij boos worden dat ze hem s'nachts wakker maakte? Ze dacht van niet, waarom zou hij boos worden. Kittens maakten katten niet zo snel boos.

Ze had haar moeder nog niet verteld, dat ze kort geleden door Whitelion was aangevallen, gelukkig had haar halfbroer zijn nagels niet gebruikt. Ze was er bijna zeker van dat de apprentice die dat had meegekregen het ook aan niemand had verteld, als ze het goed had, was het Howlpaw geweest. Toch was de schrik zo erg geweest dat de kitten nachtmerries had beleefd. Die met de dag erger werden. "Sparrowpaw, mag ik.." Heel even stopte ze in haar zin. "Mag ik heel even met je praten?" Vroeg de kitten zachtjes. Bijna op een fluistertoon totdat ze zich herinnerde dat er niet veel meer katten in deze den sliepen. Met angstige ogen keek ze in het gezicht van Sparrowpaw. Langzaam wende haar ogen nog beter aan het duister waardoor ze Sparrowpaw beter zag.

"Sparrowpaw?" Een pieperige stem klonk door zijn den heen en vrijwel meteen stond de slaperige kater op uit zijn nest. Hij schudde zijn lange vacht uit en liet zijn ogen even aan het donker wennen. Wie zou er in het holst van de nacht gewond geraakt zijn? Een dassenaanval misschien? De kater wandelde slaapdronken het gedeelte van de den in waar zijn nachtelijke bezoekster zich bevond. Een kitten zo te zien. "Sparrowpaw, mag ik.." het kleintje stopte midden in haar zin. "Mag ik heel even met je praten?" De kater gaapte een keertje en schudde zijn vacht nog een keertje uit, waarna hij dichterbij kwam en voor de kitten ging zitten. Vrijwel meteen herkende hij de kitten, Oceankit. Zijn gedachten vlogen terug in de tijd, naar het moment dat hij het dode lichaam van haar vader deze den in had getrokken, weg van het gevecht. Een klein schuldgevoel kwam naar boven, maar hij was toen der tijd niet meer geweest dan een simpele apprentice met weinig kennis. Nu was dat anders. "Natuurlijk, Oceankit. Maar je mag me vanaf nu Sparrowfeather noemen, ik heb mijn volledige naam gisternacht ontvangen," mauwde de kater met een kleine -slaperige- glimlach rond zijn lippen. "Wat zit je dwars?" besloot hij vervolgens te vragen en liet zijn gestreepte kop op zijn poten rustten, zodat hun ogen ongeveer op dezelfde hoogte zaten.

Sparrowpaw schudde zijn vacht uit voordat hij voor haar ging zitten. Oceankit keek hem opgelucht aan en sloeg haar staartje om haar voorpoten heen."Natuurlijk, Oceankit. Maar je mag me vanaf nu Sparrowfeather noemen, ik heb mijn volledige naam gisternacht ontvangen," mauwde de kater met een kleine -slaperige- glimlach rond zijn lippen. "Wat zit je dwars?" besloot hij vervolgens te vragen en liet zijn gestreepte kop op zijn poten rustten, zodat hun ogen ongeveer op dezelfde hoogte zaten. Oceankit keek hem verbaasd aan toen hij zei dat hij vanaf nu een andere naam droeg, ze wist niet precies hoe het werkte als een medicine cat een nieuwe naam kreeg maar besloot hem wel te feliciteren. "Gefeliciteerd, Sparrowfeather..." Zei ze zachtjes, haar oceaankleurige ogen keken hem vermoeid aan en ze keek naar de grond voordat ze weer naar de oudere kater keek. "Sparrowfeather, ik ben bang.." Murmelde de kitten op een zachte pieptoon. "Whitelion..." Ze slikte even, het was haar halfbroer waarover ze het had. "Whitelion...is..." Wat was er met Whitelion, hoe kon ze het goed uitleggen, onrustig dwaalden haar ogen naar de kater voor haar en weer terug. Zenuwachtig zwiepte ze met haar staartje terwijl haar oren langzaam in haar nek gingen liggen. Ze was over het algemeen een lieve kitten en hield totaal niet van ruzie. "Whitelion...is boos..." Zei ze zachtjes, ze wou hem niet alles vertellen, maar aan de andere kant toch ook weer wel omdat ze bang was voor haar broer. Ze duwde haar kopje zachtjes tegen de schouder van de medicine cat aan. "Ik wou bij hem op bezoek omdat...mama even met een paar anderen aan het praten was dus keek ik heel even in de warriorsden. Daar was Whitelion en hij huilde.." Ze wist dat het niet klonk zoals Whitelion was. "Toen werd hij ineens heel erg boos en sloeg mij weg." Beëindigde de kitten het verhaal zachtjes. Ze hoopte dat hij nu kon raden dat ze nachtmerrie's had. Ze keek naar de grond en zuchtte zacht.

"Gefeliciteerd, Sparrowfeather..." mauwde de kitten vervolgens en hij glimlachte een keertje teder. Wat hield hij toch van kittens. Het was zonde dat hij nooit zo'n wezentje voor zichzelf zou mogen hebben, maar hij moest nu eenmaal leven onder de regels van zijn rang. Vervolgens kwamen ze aan bij het probleem. "Sparrowfeather, ik ben bang.." murmelde de kitten vervolgens. Van binnen was hij een beetje verbaasd, maar liet dat natuurlijk niet merken, anders zou ze nog banger kunnen worden. "Whitelion..." begon Oceankit vervolgens moeizaam en ze slikte een keertje. "Whitelion...is..." Hij zag dat het kleine ding nerveus was, en wachtte nog even af voordat hij haar zou onderbreken. "Whitelion...is boos..." murmelde het kleine ding vervolgens. Het duurde niet lang of hij voelde haar kopje tegen zijn schouderblad aan. De kater duwde troostend zijn kopje tegen de hare, dit hoorde nou eenmaal ook bij zijn taken als medicine cat. De kittens stonden ook onder zijn toezicht. "Ik wou bij hem op bezoek omdat...mama even met een paar anderen aan het praten was dus keek ik heel even in de warriorsden. Daar was Whitelion en hij huilde.." zei ze vervolgens. "Toen werd hij ineens heel erg boos en sloeg mij weg." De kater keek naar de kleine kitten en knikte een keertje. "En toen werd je wakker..?" vulde hij haar aan en toverde een kleine glimlach rond zijn lippen. "Ik denk dat je hebt gedroomd, Oceankit. Het was niet de echte Whitelion die boos op je was. Het was een neppe, eentje die niet bestaat, alleen in jouw nachtmerrie." Hij hees zichzelf een beetje overeind en sloeg zijn pluizige staart toen om de kitten heen, anders zou ze nog kou vatten.

De kater duwde troostend zijn kopje tegen de hare, om haar iets te troosten, de kitten ontspande iets en keek hem aan.Sparrowfeather keek terug naar de kleine kitten en knikte een keertje. "En toen werd je wakker..?" vulde hij haar aan en toverde een kleine glimlach rond zijn lippen. "Ik denk dat je hebt gedroomd, Oceankit. Het was niet de echte Whitelion die boos op je was. Het was een neppe, eentje die niet bestaat, alleen in jouw nachtmerrie." Hij hees zichzelf een beetje overeind en sloeg zijn pluizige staart toen om de kitten heen, anders zou ze nog kou vatten. De kitten schudde haar kopje, nog geen halve maan daarvoor had hij dat gedaan. Ze zuchtte zacht en keek glimlachend naar zijn staart. "Dikke staart.." Piepte ze een klein beetje gespeeld opgewekt. Haar oortjes bewogen weer naar achteren langzaam in haar nek. "Nee, die dromen kwam pas, nadat hij dat deed.." Zei de kitten zachtjes, het was kort naar het overlijden van Icyrose geweest. Haar oceaanblauwe ogen die ze van haar moeder Icecloud gekregen had stonden helder en verdrietig. "Ik wil niet dat mama, of iemand anders boos op hem wordt.." De kitten was nogal beschermend geworden over haar niet altijd lieve broer. Haar ogen bewogen langs de medicine cat dieper het hol in. "Is het niet eenzaam in je eentje in zo'n grote den?" Vroeg de kitten zacht, haar piep ging langzaam al iets weg, omdat ze de leeftijd van 4 moons had bereikt. Ze keek de kater recht in zijn gele ogen aan, duidelijk was dat ze niet loog, ze kon soms misschien ondeugend zijn maar ze loog niet, tenzij ze natuurlijk een grap had uitgehaald, maar dit was geen grap.

"Dikke staart.." hoorde hij de kitten murmelen toen hij zijn staart om haar heen had geslagen. De kater glimlachte een beetje en wachtte af op verdere verduidelijkingen waaruit hij op kon maken wat er met Oceankit aan de hand was, en hoe hij dat het beste aan kon pakken. "Nee, die dromen kwam pas, nadat hij dat deed.." De kater fronste lichtjes, al was het voornamelijk een nadenkende frons. "Ik wil niet dat mama, of iemand anders boos op hem wordt.." zei ze vervolgens. Hij keek naar beneden en keek in de oogjes van de kitten, wiens blik vervolgens een beetje afdwaalde. "Is het niet eenzaam in je eentje in zo'n grote den?" vroeg ze vervolgens op een zachte toon. De kater werd weer een beetje naar de realiteit gehaald omdat hij na aan het denken was geweest, en haalde zijn schouders hierbij op. "Het valt wel mee, als medicine cat raak je er eenmaal aan gewend," zei hij en keek omlaag naar de kitten. "Maar, als ik het goed begrijp heeft Whitelion jou daadwerkelijk een haal gegeven, en heb je er nu nachtmerries over?" vroeg hij vervolgens en keek naar de kitten. Over ruzie zou hij het later wel hebben, eerst uitpluizen was er precies gebeurt was met haar.

De kater glimlachtte een beetje, voordat ze verder uitlegde. Nu stond er een frons op zijn gezicht, die vooral nadenkend was, al had Oceankit dat niet door dus keek ze hem afwachtend aan. Nadat ze uitgesproken was over Whitelion keek Sparrowfeather naar beneden, in de ogen van haar, maar haar blik was al weer afgedwaald. De kater haalde zijn schouders op voordat hij antwoorde. "Het valt wel mee, als medicine cat raak je er eenmaal aan gewend," zei hij en keek omlaag naar de kitten. "Maar, als ik het goed begrijp heeft Whitelion jou daadwerkelijk een haal gegeven, en heb je er nu nachtmerries over?" vroeg hij vervolgens en keek naar de kitten. Oceankit knikte langzaam. "Ja, en Howlpaw kwam en toen stoptte hij..." Zei ze zachtjes, haar oceaankleurige ogen keken hem verdrietig aan. Toen hij zei dat hij er wel aan gewend was geraakt, kwam er even een idee in haar kopje op, het moest vast op een gegeven moment vervelend zijn alleen in een hol vol zieken. "Mag ik anders wel eens langs komen? Gezeldschap houden?" Vroeg de kitten, ze verveelde zich immers soms toch in de Nursery, haar moeder zou het vast niet erg vinden als ze soms wat op trok met Sparrowfeather. Hij zou haar geen pijn doen toch? De kitten was er niet meer zo zeker van dat ze veilig was, ze kon zich dan ook niet voorstellen waarom iemand ooit een ander pijn zou willen doen. "Waarom doen katten elkaar pijn?" Piepte de kitten vragend, meer naar haarzelf dan naar de medicine cat. Ze zuchtte weer zachtjes, terwijl ze iets dichter tegen Sparrowfeather aan kroop.

"Ja, en Howlpaw kwam en toen stopte hij..." zei de kitten toen zachtjes, waarna ze hem met een wat verdrietige blik aankeek. Als dat echt zo was zou hij binnenkort eens met Everstar praten, gezien het ook bij haar van belang was. "Geen zorgen, ik ga binnenkort nog even met Howlpaw praten om te vragen wat hij heeft gezien, Whitelion zal waarschijnlijk geschrokken zijn van zijn komst en je niet meer lastigvallen." Eventjes dacht hij na, maar kreeg toen de volgende vraag alweer. "Mag ik anders wel eens langs komen? Gezeldschap houden?" vroeg de kitten hem vervolgens. "Natuurlijk," zei hij met een kleine glimlach rond zijn lippen. "Zolang je het altijd eerst tegen je moeder zegt dat je hier bent, en niet zomaar het kruidendeel van mijn den inloopt, oké?" Hij wilde liever niet dat kittens rond zouden scharrelen in dat gedeelte van zijn den, dus besloot dat meteen even duidelijk te maken. "Waarom doen katten elkaar pijn?" vroeg ze vervolgens en hij voelde hoe de kitten tegen hem aan kroop. "Dat doen ze nou eenmaal, iedereen doet elkaar op een dag pijn. Dat hoort bij het leven wat StarClan voor ons heeft uitgestippeld."

"Geen zorgen, ik ga binnenkort nog even met Howlpaw praten om te vragen wat hij heeft gezien, Whitelion zal waarschijnlijk geschrokken zijn van zijn komst en je niet meer lastigvallen." Eventjes dacht hij na, maar kreeg toen de volgende vraag alweer. "Mag ik anders wel eens langs komen? Gezeldschap houden?" vroeg de kitten hem vervolgens. "Natuurlijk," zei hij met een kleine glimlach rond zijn lippen. "Zolang je het altijd eerst tegen je moeder zegt dat je hier bent, en niet zomaar het kruidendeel van mijn den inloopt, oké?" Hij wilde liever niet dat kittens rond zouden scharrelen in dat gedeelte van zijn den, dus besloot dat meteen even duidelijk te maken. "Waarom doen katten elkaar pijn?" vroeg ze vervolgens en hij voelde hoe de kitten tegen hem aan kroop. "Dat doen ze nou eenmaal, iedereen doet elkaar op een dag pijn. Dat hoort bij het leven wat StarClan voor ons heeft uitgestippeld." De kitten knikte langzaam naar Sparrowfeather. Ze zou zich goed gedragen in zijn den en niet zomaar naar het kruidengedeelte komen. Ze keek met een klein glimlachje naar hem. "Je weet wel dat Howlpaw een meisje is." Grinnikte de kitten met haar wat vrolijkere piep. Ze was nog steeds niet blij ermee, maar dat ze gesproken had kalmeerde haar veel meer. Ze duwde haar kopje tegen zijn borstkas aan. "Oke, ik denk dat mama het niet erg vind..eh..ze weet niet dat ik nu hier ben..ik wou niet dat er ruzie zou komen.." Piepte de kitten geschrokken, normaal zou ze zeggen waar ze heen ging maar dat had ze nu niet gedaan, gelukkig was ze niet zo ongeduldig het kamp uit te gaan dus zou haar moeder wel weten dat ze ergens in het kamp rondzwerfde. "Zijn kruiden gevaarlijk dan?" Vroeg ze toen zachtjes, ze was ergens best wel nieuwsgierig. "Oke, dus Starclan waakt altijd over ons?!" Vroeg de kitten zachtjes, ze had wel verhalen gehoord over de Starclan alleen ze vond het nog steeds best wel apart, dat een clan van dode katten over hun kon waken. Ze gaapte langzaam en kneep haar ogen samen, als ze gaapte deed haar zij soms nog zeer van de flinke klap die ze had gemaakt. Ze slikte zacht.

Ooc: dit was het topic waar het gebeurde, mocht je extra info willen of een topic met howlpaw kan je het daar vinden. https://www.warriorcatsnl.com/t22433-like-a-little-baby

De kater gaapte een keertje en zuchtte, het was immers in het holst van de nacht dat hij hier zowat met een kitten in zijn poten zat, niet dat hij het een groot probleem vond. Het hoorde er nou eenmaal bij. "Je weet wel dat Howlpaw een meisje is." Vragend keek de kater naar de kitten. "Owh.. Hmm.." mompelde hij zachtjes en glimlachte een keertje. "Komt omdat het zo laat is.." zei hij er toen achteraan en gaapte een keertje. Hij had gisteren een drukke dag gehad, en het was wel duidelijk dat ook de medicine cat zijn slaap een beetje nodig had. "Oke, ik denk dat mama het niet erg vind..eh..ze weet niet dat ik nu hier ben..ik wou niet dat er ruzie zou komen.." piepte de kit vervolgens. De kater keek met een schuin oog naar de kitten. "Zijn kruiden gevaarlijk dan?" vroeg de kattin vervolgens. "Soms kunnen kruiden gevaarlijk zijn ja. Dat is dan ook de reden dat je nooit, maar dan ook echt nooit, zomaar plantjes en besjes mag eten als je buiten bent. Er bestaan namelijk ook giftige plantjes en besjes die een gezonde kat ziek kunnen maken." Hij hielt een korte adempauze en keek naar de kitten. "De plantjes en besjes die ik hier heb zijn niet zo, maar alsnog is het niet verstandig om zomaar een van mijn kruiden te pakken. Als je een verkeerd kruid pakt voor je kwaaltje kan je nog zieker worden, en een gezonde kat die kruiden eet al helemaal." Zo, hopelijk zou hij deze kit later niet terugzien in zijn den vanwege kruidenvergiftiging. "Oke, dus Starclan waakt altijd over ons?!" vroeg de kitten vervolgens aan haar. Een glimlachje kwam rond zijn snuit te liggen. "Ja, StarClan waakt over ons." Hij stond wat moeizaam op en rekte zich wat uit. "Maar ik denk dat het tijd is dat ik je terug breng naar je moeder, kittens horen 's nachts hun nest eigenlijk niet te verlaten en ik wil niet dat ze ongerust wordt." Hij keek naar de kitten. "Plus, slaap is heel belangrijk voor een kat. Zeker voor een kitten zoals jij, want in je slaap groei je en wordt je dus groot en sterk." De kater gaapte nog een keer kort en boog zich voorover, om haar vervolgens voorzichtig bij haar nekvel op te pakken en omhoog te tillen.

Sparrowfeather gaapte een beetje voordat hij zuchtte. De kitten keek hem iets gerustgesteld aan, nu was ze nog vergeten te vertellen dat haar zij zeer deed, maar de vragen die ze had gesteld waren veel interessanter! In iedergeval in haar ogen. Toen ze hem uitlegde dat Howlpaw een meisje was keek de kater haar verbaasd aan. "Owh.. Hmm.." mompelde hij zachtjes en glimlachte een keertje. "Komt omdat het zo laat is.." zei hij er toen achteraan en gaapte nog eens. De kater keek haar met een schuin oog aan toen ze uitlegde dat haar moeder er niets van af wist, die had natuurlijk niet door dat ze een nachtelijk uitje had gehad. Ook beantwoorde de kater haar laatste vraag. "Soms kunnen kruiden gevaarlijk zijn ja. Dat is dan ook de reden dat je nooit, maar dan ook echt nooit, zomaar plantjes en besjes mag eten als je buiten bent. Er bestaan namelijk ook giftige plantjes en besjes die een gezonde kat ziek kunnen maken." Hij hielt een korte adempauze en keek naar de kitten. "De plantjes en besjes die ik hier heb zijn niet zo, maar alsnog is het niet verstandig om zomaar een van mijn kruiden te pakken. Als je een verkeerd kruid pakt voor je kwaaltje kan je nog zieker worden, en een gezonde kat die kruiden eet al helemaal." De kitten knikte begrijpend, nu snapte ze waarom ze niet in de buurt mocht komen van de kruiden, en zou ze het zeker niet doen. Als ze toch nieuwsgierig werd zou ze het met zijn toestemming doen en waarschijnlijk met hem erbij. Toen ze doorging over Starclan glimlachte de kater. "Ja, StarClan waakt over ons." Hij stond wat moeizaam op en rekte zich wat uit. "Maar ik denk dat het tijd is dat ik je terug breng naar je moeder, kittens horen 's nachts hun nest eigenlijk niet te verlaten en ik wil niet dat ze ongerust wordt." Hij keek naar de kitten. "Plus, slaap is heel belangrijk voor een kat. Zeker voor een kitten zoals jij, want in je slaap groei je en wordt je dus groot en sterk." De kater gaapte nog een keer kort en boog zich voorover, om haar vervolgens voorzichtig bij haar nekvel op te pakken en omhoog te tillen. Zodra hij haar vast pakte piepte ze geschrokken, doordat ze bewoog schoot de pijn door haar zij heen, ze sloeg met haar pootjes richting hem, wel met ingetrokken nagels om duidelijk te maken dat het zeer deed. "LAAT LOS!" Piepte ze paniekerig. De rustige, vriendelijke kit was heel even nergens te bekennen, totdat ze zich leek te herinneren dat het de medicine cat was en haar poten heel even liet hangen, haar staartje had ze strak tegen zich aan geklemd. "Laat, alsjeblieft los..." Piepte ze nu zachtjes, met haar oren in haar nek gedrukt. Ze hoopte dat hij haar snel los zou laten, haar ogen schoten heen en weer, toch had ze zich overgegeven aan de kater die haar voorzichtig had opgepakt. Hij kon het toch ook niet weten dat haar zij zeer deed? Hij had het niet expres gedaan, toch schoten herinneringen door het kopje van de kleine kit wat maakte dat ze zich bijzonder onrustig voelde. Tranen schoten in haar ogen en ze sniktte zacht.

Het was allemaal nogal plotseling geweest. Oceankit hing nog geen twee tellen boven de grond, of ze begon verwilderd naar hem te slaan met haar pootjes. "LAAT LOS!" piepte de kitten vervolgens wat verwilderd "Laat, alsjeblieft los..." piepte ze nu zachter. Hij kon zien dat haar staartje tegen haar lichaampje aanhing, haar oortjes naar achteren stonden en zette haar vervolgens neer op de grond. "Oceankit, is er misschien iets dat je mij nog moet vertellen?" zei hij vervolgens en keek de kitten toen vragend aan.

De kater zette haar gelukkig al weer snel op de grond."Oceankit, is er misschien iets dat je mij moet vertellen?" Vroeg de kater terwjl hij haar vragend aan keek. Oceankit keek terug naar de medicine cat en knikte toen. Haar gesnik was langzaam verminderd en ze keek beschaamd naar haar pootjes."Sorry...," piepte ze nu, met hier en daar toch een zachte snik in haar stem."Je..je bent toch niet boos?" Vroeg de kitten bang, en een klein beetje bezorgd. Ze was bezorgd om haar eigen veiligheid, wat als Sparrowfeather het zelfde zou doen als Whitelion? "Mijn, mijn flank doet zeer.." Zei ze uiteindelijk. Ze kon bepaalde bewegingen niet maken zonder dat er een pijnscheut door heen schoot. Ze was er met een flinke klap op geland toen Whitelion haar met zijn poot weg schepte. Haar oceaanblauwe ogen keken hem wat sipjes aan."Je wordt toch niet boos op Whitelion?!" Piepte de kitten zachtjes, ze maakte zich veelste veel zorgen om alles behalve de pijn. Ze wist dat ze eerder had moeten komens, sinds ze er al een poosje mee rond liep, maar de angst voor boze katten was toen te groot geweest, pas toen de nachtmerrie's over Whitelion nauwelijks meer te verbergen waren kwam ze naar Sparrowfeather toe. Ze zuchtte zachtjes en murmelde "Sparrowfeather...?" Ze sloot langzaam haar ogen even. De paniek was uit haar verdwenen wat er voor zorgde dat ze wou praten en verder vertellen, alleen was ze nu ook moe geworden, ze gaapte zachtjes."Niet tegen mama zeggen.." Fluisterde ze zachtjes.

OOC: Wonden niet ernstig gewoon flink spierpijn en kou gaan niet samen. (meer een paar spieren verkrampt en verrekt.)