The Icy Rose

"And the Icy Rose withered..."

Blauwe ogen keken strak voor zich uit. Ergens vroeg ze zich af waarom ze hier rond liep, ze had nog kittens in de nursery liggen immers en de Queens begonnen het irritant te vinden dat ze er de hele tijd tussenuit glipte. Maar het maakte haar maar weinig uit, wat boeide het überhaupt eigenlijk. Hoe gelukkig ze ook was met haar tweede nestje, het was van een kater waarbij ze nog steeds niet goed wist wat ze voor hem voelde. Lionroar en Whitelion speelde de laatste tijd weer meer en meer in haar gedachten rond. Ze had haar relatie met de flame point kater verbroken na de ruzie met Skymask, de oud Windclanner die door Lionroar vermoord was nadat hij haar had geprobeerd te vermoorden. Nog niet eens zo snel daarna had ze een relatie gekregen met de witte odd-eye kater, Whitelion, een kater die door het merendeel van Windclan gezien werd als gek of moordenaar. Zij wist dat als geen andere, want na een ruzie had hij naar haar uitgehaald, waardoor ze nu met een litteken over haar gezicht liep en haar linkeroog was blind geworden door de aanval.

Nu wandelde de kleine Calico kattin over de Heatherfields heen, het gebied waar ze altijd naar toe kwam als ze zich veilig wilde voelen. De heather was hoog genoeg voor haar om zich goed in te kunnen verstoppen en het was daarom ook geen vreemde plek om lange tijd te kunnen blijven zitten. Haar blauwe ogen keken eens goed om zich heen en ze had haar bek een beetje open om ervoor te zorgen dat ze geen bekende of gevaren tegen zou komen. Maar ze rook niets en haar lichaam ontspande zich een beetje.
Opeens stonden al haar spieren gespannen en haar oortjes in d'r nek. Een blik van pure angst schoot in haar blauwe ogen en haar nekharen stonden overeind. De geur van een vos, dichterbij dan dat ze had gewild, had haar uit d'r gedachten gehaald. De Calico kattin sloop door de Heather heen, maar een zacht gegrom deed haar verstijven. Ze draaide zich om en keek recht in de gelige ogen van een kwade vos. Waarschijnlijk was ze te dicht bij een nest gekomen en had ze het niet gemerkt door haar gedachten. Icyrose slikte moeizaam en begon zachtjes te bliezen naar de vos. Maar het rode wezen maakte geen uitzondering voor de kleine kattin en sprong naar voren toe. Icyrose dook weg, draaide zich om en haalde met haar klauwen uit naar de ogen van het beest. Ze voelde hoe haar klauw bleef haken in het ooglid van de vos en die open haalde, wat de vos alleen maar kwader maakte. Het beest kwam overeind, schoot opeens naar voren toe en voor de Calico kattin wat kon doen, voelde ze hoe haar nek tussen de kaken van de vos zat. Langzaam kwam er druk op haar nek te staan en voelde ze hoe ze geen lucht meer kon krijgen. Ze sloeg met haar klauwen in de rondte en wist de vos enkele keren in zijn keel en gezicht te raken, maar haar aanvallen waren te zwak om serieuze schade aan te richten. Icyrose gromde zachtjes en bedacht zich toen iets, ze liet zich slap hangen, alsof ze alles had opgegeven. De vos, denkend dat de kattin overleden was, gooide haar tegen een verdwaalde steen aan, waar ze stil bleef liggen. De calico kattin hielt haar ogen gesloten en ademde zo zachtjes mogelijk in en uit, om de vos te kunnen verwarren. Het rode beest kwam dichterbij en likte zijn kaken af, waarna de calico kattin overeind kwam en uithaalde naar de vos. Ze raakte zijn snuit en haakte haar klauwen erin, maar de vos wist zich los te trekken en een misselijkmakende pijn schoot door haar buik heen. Toen Icyrose omlaag keek zag ze hoe de vos zijn kaken in haar buik had dicht geslagen en nu een groot stuk uit haar maag uitspuwde. De calico kattin hoestte en merkte dat ze bloed op hoestte. De vos sloeg een keer met zijn staart en verdween toen weer, wetend dat hij het gevecht gewonnen had. Icyrose ademde moeizaam in en uit, terwijl haar lichaam langzaam alle krachten liet wegvloeien. Ze wist dat dit het einde was, maar dat betekend niet dat ze weg zou gaan. Nee, ze zou over haar kittens, over Whitelion en over Lionroar waken vanuit Starclan. Een glimlach kwam op haar gezicht bij die gedachten. Ze had er vrede mee. "Whitelion, Lionroar. Het spijt me, ik had nooit kunnen kiezen tussen jullie. Ik hou van jullie allebei, en let op mijn kits," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar kop neer legde en haar laatste adem uitblies.

And died ...

[Eerst post voor Whitelion~]

De geur van vos drong zijn neusgaten binnen. De grote kater sperde zijn ogen open en rende ernaartoe. Zeker toen ook de geur van bloed hem bereikte, sprintte hij harder, harder dan de wind die rond zijn oren suisde. Hij had een slecht voorgevoel, de geur van het bloed was te bekend. Hij rende door het gras, die hem niet helemaal kon verbergen door zijn grootte. De geur werd sterker, maar hij merkte dat de vos weg was. Waarschijnlijk nog maar net, maar hij zag hem nergens. De plek waar hij nu was was bedekt met bloed en de sporen van een hels gevecht. Zijn verschillend gekleurde ogen gleden rond, op zoek naar het slachtoffer. Al had hij nooit verwacht te zien wat hij zou zien.

De poes die zijn leven weer draagbaar had gemaakt, degene die hem al zijn zonden deed vergeten, die zijn hart sneller deed slaan, liggend aan de voet van een rots. Een groot deel van haar buik was weggescheurd, waarschijnlijk door de vos. Hij kwam langzaam dichter bij de calico, niet gelovend wat zijn ogen hem vertelden. En ze glimlachte. Haar ijsblauwe ogen waren gesloten, en ze leek vrede te hebben met haar dood. Maar dat zou hij zelf nooit kunnen. Hij had het gevoel dat hij teruggetrokken werd in de tijd, naar eenzelfde situatie. Ook toen had hij de poes niet kunnen redden, en lag ze dood aan zijn poten. De grote kater zakte door zijn poten, ze waren gewoonweg niet sterk genoeg meer om hem te dragen.

Maar er kwamen geen tranen. Hij voelde zich schuldig, over de laatste keer dat ze elkaar nog écht gesproken hadden. dat was de dag van de ruzie, waarop hij zijn woede niet onder controle had kunnen houden. De littekens die hij niet had kunnen vermijden liepen over haar linkeroog, dat nu voor altijd gesloten was. Blind, maar niet zo blind als hij zelf geweest was. Hij had dan misschien zijn zus altijd zwak gevonden omdat ze niets kon zien, misschien was hij zelf wel de enige blinde van het spel. Degene die niet zag hoeveel hij om katten kon geven tot het te laat was, degene die te blind was om zijn duistere zijde te zien.

En nu was ze dood. Nu zou hij nooit meer in haar ijzig blauwe ogen kunnen kijken, hij zou nooit meer haar stem horen. Hij zou nooit meer haar mooie vacht tegen de zijne voelen, zijn sterke lijf tegen het hare. Hij zou nooit meer de woede in haar ogen zien flikkeren, of het vuur en de pit die ze in zich had kunnen bewonderen. Alles was nu enkel herinnering, zoals het gebeurd was met Dinfur. Zou ook zij zoals Din terugkomen in een ander lichaam? Hij hoopte het. Hij was niet klaar om opnieuw iemand te verliezen.

Hij richtte zijn betraande blik op en keek naar de bewolkte hemel. Hij kon de sterren niet zien, maar hij hoopte dat Icyrose nu naar hem keek vanuit Starclan. Dat ze zag hoeveel spijt hij had van alles wat hij had gedaan in zijn leven, alles wat hij haar had aangedaan. "I'm sorry!", gilde hij naar de hemel, met een stem die niet onderdrukt was van verdriet maar met de kracht van wanhoop. "Come back!"

Maar het was nutteloos, zoals het dat destijds met Dinfur was. Ze zou nooit meer hetzelfde terugkeren, ze was voor altijd weg. En er was niets wat hij eraan kon veranderen. Woorden waren nu teveel, zijn brein werkte niet meer naar behoren. Hij gilde gewoon, een brul waarin het verdriet duidelijk weerklonk. Maar het was niet alleen wanhopig en verdrietig, de woede klonk er duidelijk in door.

Waarom deed Starclan hem dit aan? Waarom hadden ze zo'n hekel aan hem? Wat had hij ooit verkeerd gedaan om dit lot te verdienen? Tuurlijk, hij was geen lieverdje geweest, maar zij had hem er weer wat bovenop geholpen. Ze had hem getoond hoe je weer goed kon zijn, ze had hem de lichte kant van het leven getoond.

Zijn ogen sperden zich open bij het ruiken van het bloed. De geur, de oh zo bekende geur. Hij zou het van kilometers afstand nog herkennen, haar geur zou hem nooit ontkomen. Hij had haar geur in zijn hersenen opgeslagen, zoals zijn vermogen om te praten en lopen er ook in zat. Nee, hij zou haar geur altijd herkennen en deze keer dus ook. Zijn spieren spanden zich aan en nerveus begon hij met rennen. Hij bedacht zich dat het bloed heel sterk rook en tranen welden op in zijn ogen, wat was er gebeurt? Was ze al dood? Had hij nu geen tijd meer om te kunnen zeggen hoeveel hij nog van haar hield? Dat hij nooit gestopt was met houden van haar? Hij zette door, sneller en sneller begon hij te rennen, totdat hij vol op de rem moest toen hij haar in zich kreeg. Zijn blik gleed meteen naar de grote witte kater en het eerste gevoel dat hij voelde was woede. Gevolgd door een bitter jaloers gevoel. Had hij haar vermoordt? Nee, hij rook een vos. Tranen welden op in zijn ogen toen hij dichterbij kwam, alles leek opeens veel zwaarder. Als de zwaartekracht hem naar de grond trok, als het verdriet hem raakte als een monster op de weg. Lucht werd uit hem geslagen op het moment dat hij haar opengehaalde buik zag en hij kon het niet laten, tranen stroomden over zijn wangen heen, maakte zijn witte vacht nat en voor haar zakte hij neer. Hij zag de grote witte kater niet eens meer, het maakte hem ook weinig uit dat hij erbij zat. Dat hij de machtige deputy zou zag, nee, het maakte hem niets uit. Icyrose was er niet meer. Ze was er niet meer. De poes die zijn leven had gevuld voor zo'n lange tijd, zijn kinderen had gebaard.. hij zou haar nooit meer zien. "Nee.." Kwam er uit, waarna hij hard begon te snikken. "Het spijt met Icyrose, ik had nooit zo mogen doen, vergeef me." Hij duwde zijn neus tegen haar gezicht aan. "Wordt wakker.. alsjeblieft.." Snikte hij, zijn hoofd naast de hare leggend. Zijn hele lichaam schokte mee en hij sloot zijn ogen. Stuk voor stuk, ze werden allemaal van hem afgenomen. En nu ook haar, nu ook Icyrose.

Vaag werd hij zich gewaar van een andere gestalte naast hem, die ook snikkend neerstortte. Ja, dat was hoe hij dit gevoel kon beschrijven. Alsof hij neerstrotte vanop de wolk waarop hij leefde. Bij de ruzie hing hij er al half bungelend aan, maar nu kon het zich niet meer vasthouden. Hij viel, maar de val was niet het ergste deel. Dan ben je je nog niet gewaar dat je zult neerstorten, dat er een einde komt aan de wind door je vacht. Maar dan komt het, de klap waarmee je op de grond beland. Al je ledematen worden verpletter donder de immense kracht, maar het ergste is dat je niet dood gaat of zelfs maar het bewustzijn verliest. Je voelt hoe elk klein petieterig botje knakt en je organen doorboort, hoe je hart probeert om toch maar de rest van je lijf in leven te houden en hoe je hersenen gewoon overschakelen op overlevingsmodus. Hoezo gebroken hart? Dat was nog leuk, in vergelijking met dit. Dit was 1000 keer erger, dit was net zo ongeëvenaard als de tijd dat ze leefde.

De kater naast hem leek iets te zeggen, maar hij hoorde het niet. Een tijdje lagen ze gewoon naast elkaar te snikken, maar op den duur kon hij het gewoon niet. Hij kon gewoonweg niet hier blijven liggen, en haar lichaam laten afkoelen. Hij kon het niet aanzien hoe haar bloed en organen nog langzaam uit haar verscheurde lijf druppelden. Ze moest een waardig afscheid krijgen, en iedereen moest weten wat een geweldige kat ze geweest was. Hij richtte zich op en keek de andere kater in de ogen. Lionroar, misschien wel zijn gezworen vijand. Maar er waren dingen die iedereen samenbracht. "We moeten haar naar het camp brengen", zei de grote kater zachtjes. Zijn stem klonk schor, maar vooral alsof hij zich eeuwenoud voelde. Dit verlies had hem weer ouder gemaakt, of zo voelde hij zich in ieder geval. Maar bovenal klonk zijn stem dof, doffer dan zijn ogen waarin elke emotie in uitgedoofd leek te zijn. Doffer dan zijn vacht, die al zijn glans leek verloren te hebben. Maar even dof als de vacht van Icyrose, die alleen maar leegte, dood, uitstraalde. Dof als haar ijzig blauwe ogen die ooit pit of woede, of gewoonweg liefde, uitstraalden.  

Alles was ondertussen een waas geworden. Het was allemaal zo onwerkelijk. Icyrose dood, nog voordat hij haar kon vertellen dat hij nog zoveel voor haar voelde. Dat hij haar terug wilde hebben met heel zijn hart, hij wendde zijn blik van het bebloede lichaam af en liet de tranen over zijn wangen heen rollen. In een ware trans bleef hij daar zitten. Hij wilde ook naar Starclan. De woorden van de witte kater naast hem maakten hem bewust dat hij niet naar starclan kon. Hij had hier zijn verplichtingen, zijn taken. Hij keek op naar de kater en zonder met vele woorden te spreken, knikte hij en ging hij klaar staan om haar op te tillen. Ze moest naar het kamp en een nachtwake krijgen, en daarna goed begraven worden zoals ze dat verdiende.

Gezamenlijk lijden bracht katten bij elkaar, zeiden de oudsten altijd. Hij wist niet of dat helemaal waar was, alleen dat hij door dit lijden geen energie meer over had om vijandelijk te doen. Al het leven leek uit zijn lijf gezogen. De twee lichtgekleurde katten stonden bijna tegelijkertijd op en tilden de poes op. Ze was een dood gewicht. Haar rode bloed druppelde uit de grote wond in haar buik, aangebracht door de klauw van de vos. Haar blauwe ogen waren doods, zoals ook zijn ogen doods waren; met als enige verschil dat hij nog ademde.

~Ik hoop dat ik er vanuit mocht gaan dat lion begon te tillen xD