Fast!

Brightspots lag op de rug van de kater, haar poot brandde en stak. Hoogstwaarschijnlijk was het spinrag nu al helemaal doorweekt van het bloed en drupte dag nu op de grond. Ze had al veel bloed verloren en verkeerde ze in een shock. Haar ademhaling bleef onregelmatig. Elk moment dat ze bij bewustzijn was werd dat erger en kwam keerde haar angst weer terug. Wanneer ze niet bij bewustzijn was daagden er allerlei nachtmerries op. Over de twoleg wie haar had willen vangen. Of de monster die haar aanreed. Over haar kitten wie haar moeder verloren door de aanrijding en zo van het pad raakte. Gelukkig waren dir dromen en geen werkelijkheid. De geluidjes die Brightspots maakte waren kruintjes van pijn, verder waren er maar weinig geluidjes.

Het ging de zilvere kater niet onopgemerkt toen vreemde, onheilspellende geuren het kamp overspoelden. Bloed en Shadowclan. Silverstar keek met een ruk op. De haren op zijn pels schoten meteen recht overeind, maar kwamen meteen weer plat te liggen toen hij het schouwspel naar binnen zag lopen. Brightspots werd door Acefray naar binnen gedragen. Je hoefde geen medicine cat te zijn om te weten dat dit goed mis was. "Wat is er gebeurt?" dwong de kater meteen geschrokken af toen hij naar hen toe rende. Aanval, ongeluk?

Haar ogen waren gesloten en ze was in een diepe slaap. Ze sliep wel vaker in de medicine cats den, de geuren van alle kruiden kalmeerde haar. Toen Mistkit echter gerommel hoorde schrok ze op. Jayfeather zou haar toch niet gevonden hebben? Ze keek om het hoekje en haar ogen leken wel twee keer hun originele grootte te worden. Daar lag Brightspots! En ze was gewond. De geur van bloed was overwelvend. Maar ook die van Shadowclan was er, maar toen ze Acefray spinrag zag pakken wist ze dat dat goed zat. Medicine cats hielpen de clans toch? Haar hoofd maakte overuren, wat kon ze doen? Wat was het toch ookalweer? Tijm! Tijm voor shock! Snel ging ze opzoek, ze wist niet heel veel van de kruiden af omdat ze nog maar een kit was, maar tijm had een sterke geur en ze herkende hem gelukkig. Een paar takjes nam ze in haar bek en bracht ze met trillende pootjes naar Brightspots, bang om haar dichtbij te zien. "M-mam. Deze m-moet je eten. Daar wordt je r-rustiger van." ze vond het moeilijk om haar stem recht te houden, maar dit was de eerste keer dat ze iemand met zulke wonden zag.

"Ik ga dan maar.." klonk er opeens. Mistkit keek op. Acefray was al onderweg naar de tunnel. Snel dartelde ze achter hem aan, net als Silverfrost. Ze wist dat ze de kater niet zo maar kon laten gaan. "W-wacht! Acefray!" Mistpaw keek met haar blauwe ogen op naar hem. Ze bleef eventjes hem aankijken. Hij had haar moeder gered van de dood, voor haar gezorgd en haar meegenomen naar het kamp. Ze was hem alles schuldig. Toen drukte ze haar kop tegen zijn vacht aan. "Dankjewel. Dank je zo erg dat je mijn moeder hebt gered," haar stem sloeg een paar keer over, toen stapte ze naar achteren en keek hem aan. "Mag ik op z'n minst met je meelopen tot aan de border?" vroeg ze toen, maar herinnerde zich toen dat ze dat nog niet kon. Kittens mochten het kamp niet uit. "Oh, nee.. dat mag ik niet.. ik zie je nog wel een keer, toch?" vroeg ze mete en kleine stem.

Nog steeds kon ze niet geloven wat er was gebeurd. De twoleg met dat rare ding dat haar probeerde te vangen. Dat ze aangereden werd toen ze op de vlucht sloeg. De pijn die ze daarna voelde en hoe ze haar poot kwijt raakte. Haar poot was verbrijzeld en nu had ze enkel nog een stompje over. Zou Silverstar haar nu een nieuwe naam geven? Iets als; Halfleg, of Stumpyleg. Nee, dat zal Silverstar haar nooit aan doen. Als je zoiets was overkomen in een strijd of door iemand te redden, dan was het een waardig iets. Maar dit, dit was niet iets waardigs.
Mistkit, haar dochter was er bij gekomen. Ze zag haar nog net de medicine cat den uit komen met kruiden in haar bek. Ze kon het niet laten te glimlachen. Al vanaf het begin was ze geobsedeerd geweest door kruiden en het beter maken van katten. Ze gaf haar de tijm, waarbij Brightspots het zwakjes in nam. Hoe kon ze zoiets nou weigeren van haar dochter. Jayfeather, de medicine cat kwam er ook bij en zei dat ze het goed deed. Brightspots slaakte een vermoeide met pijn gevulde zucht. Haar ademhaling was nog steeds versneld, maar meer dan dat deed ze ook niet. En wat ze deed was moeizaam.

OOC: Ze verkeerd in een shock en is akelig wat bloed verloren.

In dit topic zijn de kittens van Brightspots ook nog echt kittens, dus Mistkit en Firekit. Dit alles is gebeurd vóór de ceremonie.

De medicine cat van Shadowclan reageerde al snel dat er een ongeluk was gebeurd op het thunderpath. Bij het horen van het slechte nieuws boorde Silverstar even gefrustreerd zijn nagels in de grond. Hij zou clanleden moeten verbieden ook maar een stap op dat pad neer te zetten.. Brightspots werd al snel onder poten genomen door de eigen medicine cat, en toen Acefray kenbaar maakte dat hij weer ging, draaide Silverstar nog even snel zijn kop naar de kater, waarna hij knikte. "Bedankt voor je hulp Acefray," merkte hij op. Hij was zich er wel van bewust dat Brightspots het misschien niet eens had gehaald zonder zijn hulp. Toen Acefray zijn weg had gevonden naar de doorntunnel, draafde Silverstar met snelle passen weer naar Jayfeather en zijn momentele patiënt. "Gaat ze het halen?" vroeg hij ongerust, met een blik op haar zwakke uitstraling.

Toen ze doei had gezegd tegen Acefray dribbelde ze weer even snel terug de den in. Ze moest zoeken, neusde door alle kruiden heen. Moederkruid. Welke was dat? Ze wist het niet zeker. Sommige geuren haalde ze nog uit elkaar, en uiteindelijk vond ze het. Het waren gedroogde witte bloemetjes met een gele kern en de rare vertakte blaadjes. Ze deed haar best het goed op te slaan in haar geheugen, daarna bracht ze het bij Brightspots. Haar ogen gleden naar Jayfeather. "Moet ik het kauwen of niet?" vroeg ze nieuwsgierig.

Creperend van de pijn slaakte ze een zuchtje. Haar achterpoot, nu nog maar voor de helft aanwezig stak als een malle. Het deed zoveel pijn. Ondanks de spinrag die er op gedrukt was om het bloeden te stelpen, sijpelde al was het wel flink geminderd. Ondertussen hielp Mistkit Jayfeather, iets waar de Queen niet trotser op kon wezen. Misschien was dit wel het pad die ze moest gaan bewandelen, gezien ze haar hele kitten periode al bezig was geweest met het willen helen van andere katten en het helpen van Jayfeather. Ze kon geen woord uitbrengen, zichzelf nauwelijks bewegen, al schoven haar voorpoten wel af en toe heen en weer. Dan stak ze haar nagels weer in en uit, puur uit pijn. Bij het horen dat Jayfearher haar in zijn medicine cat den wou hebben kromp ze mentaal helemaal in één. Dat ging weer helse pijn veroorzaken.

Jayfeather zei het niet zeker te weten, maar Silverstar had vertrouwen in het oordeel van zijn medicine cat, dus knikte hij hoopvol. Dit was zijn gebied, niet het zijne, en het enige wat hij kon doen was helpen waar dit nodig was. Vandaar dat de grote zilvere tabby zonder tegenspreken van zijn plek kwam toen Jayfeather hem zei Brightspots op te tillen. Hij liep naar de zwakke poes op de grond. "Probeer rustig te blijven," murmelde hij zacht, niet zeker wetende of ze zijn woorden op dit moment zou opvangen of niet. Silverstar ging zijn best doen haar met zo min mogelijk pijn te verplaatsen. Hij stak zijn kop onder haar voorpoten en tilde haar toen voorzichtig op zijn schouders. De hulp van Silverfrost bleek uiteindelijk niet veel nodig, hij was groot genoeg Brightspots in zijn eentje te dragen. Toch wierp hij de clangenoot even een veel betekende blik, zodat de poes hem wel zou volgen. Jayfeather kon hun assistentie misschien nog meer gebruiken, ook al scheen Mistkit op dit moment al een goede hulp te zijn wat de kruiden betreft.